Cartland Barbara - Anioł w piekle.pdf - Cartland Barbara @ - grelma

Cartland Barbara

Anioł w piekle

OD AUTORKI

Sposób, w jaki opisywano i potępiano Monte Carlo pod koniec

dziewiętnastego stulecia, nie jest przesadny. Kler niemal we

wszystkich krajach uważał je za piekło na ziemi. Artykuły prasowe są

autentyczne.

Dzisiaj Point de Cabeel znany jest jako Cap Estel. Znajduje się

tam najcudowniejszy ze wszystkich hotelików, które kiedykolwiek

odwiedziłam. Ogród wygląda dokładnie tak, jak go opisałam, i z

tarasu wiedzie do niego czterdzieści białych marmurowych stopni.

Użyłam starej nazwy Eza zamiast Eze, a St. Hospice to dzisiejsze

Cap Ferrat.

Monte Carlo jest dla mnie wciąż tak piękne, romantyczne i

pasjonujące, jak zawsze, odkąd Francis Blanc odkrył je w 1858 roku.

ROZDZIAŁ 1

1898

— Przykro mi, że to się skończyło tak nagle, Ancello —

powiedział sir Feliks Johnson cichym głosem, dzięki któremu zdobył

sobie sławę lekarza mającego najlepsze w całym Londynie podejście

do chorych.

— Lepiej, że tak się stało — odpowiedziała hrabianka Ancella

Winn. — Nie chciałabym, żeby papa dalej cierpiał i męczył się jak w

ciągu ostatnich lat.

— Był bardzo trudnym pacjentem — zauważył sir Feliks — i

mogę cię tylko pochwalić, Ancello, za to, że byłaś najbardziej

troskliwą i niezwykłą córką, jaką kiedykolwiek spotkałem w swej

długiej karierze.

— Dziękuję, sir Feliksie — odparła Ancella, lekko się

uśmiechając.

— Martwię się, że śmierć ojca była dla ciebie wielkim szokiem —

rzekł życzliwie sir Feliks.

— Nie — zaprzeczyła Ancella. — Spodziewałam się tego.

Sir Feliks spojrzał na nią ze zdziwieniem. To prawda, że hrabia

Medwinu niedomagał od dawna, ale zazwyczaj tego typu choroby

ciągną się w nieskończoność.

Jakby wiedząc, że sir Feliks oczekuje wyjaśnień, Ancella, której

policzki lekko się zaróżowiły, powiedziała:

— Czasami wyczuwam... takie rzeczy. Zanim moja matka umarła,

wiedziałam, że nie ma... nadziei.

— Chcesz powiedzieć, że jesteś jasnowidzem?

— Chyba można tak to nazwać. Moja niania, która była Szkotką,

mawiała w takich wypadkach, że jestem „niespełna rozumu". Po

prostu chodzi o to, że czasami mam głębokie, choć nie dające się

wytłumaczyć przeświadczenie, iż sprawy przybiorą taki a nie inny

obrót, i zawsze, nawet gdy byłam dzieckiem, okazywało się, że mam

rację.

— To bardzo interesujące — stwierdził sir Feliks — ale

chciałbym wiedzieć, czy przeczucie mówi ci, co teraz powinnaś

zrobić?

Ancella bezradnie rozłożyła ręce.

— To zupełnie co innego — oświadczyła — i szczerze mówiąc,

nie mam pojęcia.

— Właśnie to mnie martwi — rzekł sir Feliks.

Przez ponad dwadzieścia lat był nie tylko lekarzem, ale także

przyjacielem hrabiego Medwinu i szczerze lubił hrabiankę Ancellę

Winn, która była jedynym dzieckiem hrabiego.

Patrzył na nią zamyślonym wzrokiem, gdy przecięła pokój i

stanęła przy oknie, by spojrzeć na zaniedbany ogród, który w

ponurym mroku styczniowego poranka sprawiał wrażenie

opuszczonego.

Ancella była niezwykle piękna, a jej bardzo jasna cera stała się

niepokojąco blada po nagłej śmierci ojca. Jest cudowna, pomyślał sir

Feliks, i gdy dziewczyna zwróciła ku niemu swe ogromne szare oczy,

powiedział:

— Chyba powinnaś się zastanowić nad tym, co masz zamiar

zrobić, zanim przyjadą twoi krewni i prawny spadkobierca przejmie

posiadłość.

— Przypuszczam, że kuzyn Alfred nie będzie tutaj mieszkał —

odrzekła. — Nigdy nie lubił tego domu i nie zamierza wydawać

pieniędzy na jego remont lub utrzymywanie ogrodu w należytym

porządku. Jak zapewne panu wiadomo, sir Feliksie, papa, nawet

gdyby żył, nie mógłby pozwolić sobie na to, żeby tu dłużej zostać.

— Zdaję sobie z tego sprawę — powiedział sir Feliks — ale i tak

nie ulega wątpliwości, że nie mieszkałabyś tu razem ze swoim

kuzynem.

— Za żadne skarby — potwierdziła szybko Ancella. — Nigdy nie

lubiłam kuzyna Alfreda, papa też czuł do niego zdecydowaną niechęć!

— Często mi o tym mówił — przyznał sir Feliks.

— A zatem cóż ci pozostaje?

— Ciotka Emily lub ciotka Edith — odpowiedziała Ancella. —

Och, sir Feliksie, nie wiem, czy zdołam to wytrzymać!

Sir Feliks zrozumiał jej obawy. Pamiętał podstarzałe niezamężne

damy o srogich twarzach, potępiające niezależność, jaką Ancella

cieszyła się po śmierci swojej matki. Ojciec pozwalał jej robić niemal

wszystko, na co tylko miała ochotę, pod warunkiem że prowadziła

dom i była obecna zawsze, gdy chciał, żeby słuchała jego narzekań na

brak pieniędzy lub ciągłych oracji, które wygłaszał swoim krewnym.

Kiedy zachorował, nie chciał pielęgniarki — choć i tak nie

mogliby sobie na nią pozwolić — i całkowicie zdał się na opiekę

Ancelli, która od świtu do nocy była na każde jego zawołanie. Prawdę

powiedziawszy, także w nocy często ją budził; ale nigdy nie narzekała

i sir Feliks czasami się zastanawiał, czy jakaś inna dziewczyna w jej

wieku tak sprawnie i chętnie wypełniałaby polecenia ojca.

Teraz, kiedy rozmyślał o krewniaczkach Winnów, doszedł do

wniosku, że mogłyby wyłącznie unieszczęśliwić Ancellę. Wszystkie

były bardzo ograniczone, pruderyjne, niemal purytańskie w poglądach

i hrabia niewątpliwie miał rację, kiedy odnosił się do nich jak do

„gromady obłudnych starych panien śpiewających nabożne pieśni".

— Gdybym tylko miała jakieś uzdolnienia — powiedziała

Ancella, wzdychając cicho. — Jeżdżę konno, szyję, tańczę — kiedy

tylko mam okazję. I znam kilka języków. — Zaśmiała się cicho. —

Chyba nie będę miała z tego żadnych pieniędzy.

— Mówisz po francusku? — spytał sir Feliks.

— Jak paryżanka — przynajmniej tak zawsze twierdziła ta stara

Mademoiselle, która mnie uczyła — odpowiedziała z uśmiechem

Ancella.

— Nasuwa mi to pewien pomysł — rzekł sir Feliks. — Możesz

uznać to za impertynencję lub drwić ze mnie, że zaproponowałem ci

coś takiego, ale może to jest rozwiązanie.

Ancella podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu.

— Wie pan, sir Feliksie, że wszystko, co pan zaproponuje,

przyjmę jak życzliwą radę prawdziwego przyjaciela. Często się

Cartland Barbara - Anioł w piekle.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: