Emma Darcy - Rozbitkowie.pdf - Darcy Emma - gosia421

EMMA DARCY

Rozbitkowie

Harleąuin®

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zbliżała się północ, kiedy wreszcie opłynęli przylą

dek. Stary kuter rybacki Garreta wziął kurs na basen

jachtowy w Leisure Island.

W samą porę, pomyślała Tiffany, uspokajając

rozdygotane nerwy. Na widok jachtów przycumowa

nych do mola eleganckiego kurortu straciła nagle

zimną krew. Zabawki milionerów potrafią robić

wrażenie.

Sama wybrała godzinę. Było wystarczająco późno,

żeby uniknąć tłoku, w którym rybacki statek rzucałby

się w oczy, a na tyle wcześnie, by Tiffany mogła

pojawić się na przyjęciu. W każdym razie na takim

przyjęciu, jakie Joel Faber zwykł wydawać dla swojego

wytwornego towarzystwa.

Bez trudu wypatrzyła ten ósmy cud świata. Foto

grafie superluksusowego jachtu, zbudowanego na

zamówienie australijskiego biznesmena, ozdabiały

w swoim czasie okładki wielu magazynów.

- Tam! - wykrzyknęła triumfalnie.

- To tak wygląda „Liberty"! - W głosie Garreta

brzmiała nie ukrywana pogarda. - Piękna nazwa,

szkoda, że na tej łajbie nie czują nawet zapachu wody.

Stary szyper pracował na morzu przez całe życie.

I nie miał odrobiny zrozumienia dla tych, którzy

opuszczali ląd jedynie z nudów, dla zabawy. Płynął

jednak dalej w kierunku „Liberty". Chciał obejrzeć ją

z bliska, a potem do dzieła: pomóc Tiffany w bardzo

dyskretnej przesiadce.

Z pokładu dobiegały dźwięki muzyki. Zabawa o tej

ROZBITKOWIE

porze nabierała tempa, tak jak przewidywała Tiffany.

Zgoda, zamiar wślizgnięcia się na jacht graniczył

z szaleństwem, ale gdyby tylko dostała się do Joela

Fabera, musiałby jej przynajmniej wysłuchać, a to

byłaby połowa wygranej bitwy! Święcie w to wie

rzyła.

Po miesiącach daremnych wysiłków zaczęła myśleć

o podstępie. Tiffany nigdy się nie poddawała. Jak na

swoje dwadzieścia osiem lat miała wystarczające

doświadczenie w odnoszeniu sukcesów, by uwierzyć,

że została do tego stworzona... Użyła więc całego

swojego talentu i umiejętności towarzyskich, żeby

w sposób naturalny doprowadzić do spotkania z Fa

berem. Tym razem na próżno. Kompletna blokada

wobec każdego jej ruchu. Ale nie pogodziła się ani na

moment z porażką, z myślą, że mogłaby zawieść

ludzi, którzy tyle dla niej znaczą.

- Cholera, goryle - warknął Garret. Wypatrzył na

molo dwóch mężczyzn pilnujących wejścia na jacht.

- Nie przykleili się do tego pomostu, żeby wdychać

morskie powietrze. To na nic. Zwrot przez rufę

i możemy spokojnie wracać do domu.

- Nie! - Tiffany krzyknęła odruchowo, mimo że

sama zdrętwiała, słysząc o kolejnej nieprzewidzianej

trudności.

- Dziewczyno, nie przejdziesz przez tę bramkę.

Joel Faber znowu cię ograł.

- Jeszcze nie - wycedziła przez zęby - najpierw

spróbuję.

Przysięgała sobie w duchu, że nawet gdyby miała

nie dożyć jutra, dzisiejszej nocy pozna „Liberty" od

środka.

Przemknie się jak myszka albo odegra jakąś

idiotyczną scenę, ale dostanie się na to przyjęcie. Nie

ma wyjścia. Faber jest ich jedyną szansą, a ona stanie

na głowie, żeby jej nie stracić.

- Nic z tego nie będzie - mruknął posępnie stary

Garret.

- Dlaczego tak mówisz? - Tiffany spiorunowała

go przenikliwym spojrzeniem.

Garret spochmurniał jeszcze bardziej i zamilkł.

Wszyscy pamiętający dawne czasy mieszkańcy Haven

Bay reagowali podobnie na dźwięk imienia Joela

Fabera. Był sławny i pochodził z ich starej rybackiej

mieściny, a tu nikt nie chciał o nim rozmawiać. Nikt

też nie wierzył, że Tiffany uda się cokolwiek załatwić.

Podejrzewała, że zazdrościli mu sukcesu albo nie

mogli darować, że opuścił Haven Bay i urządził się

nieźle gdzie indziej. A może traktowali go jak dezertera,

który uciekł po sztormie.

Ów sztorm sprzed dwudziestu lat tkwił jak zadra

w zbiorowej pamięci. Zginęło mnóstwo ludzi, dziadek

Joela także. Tiffany wydawało się całkiem naturalne,

że po takiej tragedii, utracie jedynego opiekuna,

szesnastoletni chłopak wyjechał odmienić swój los.

Żaden rozsądny człowiek nie mógł mieć o to pretensji.

Od czasu do czasu ogarniał ją jednak dziwny

niepokój. Czuła, że poszło o coś więcej, o czym się nie

mówiło. Natychmiast odrzucała takie myśli, oskarżając

się o wybujałą wyobraźnię. Garret McKeogh był

najważniejszą postacią w Haven Bay i on pierwszy

poparł wydaną przez Tiffany batalię o ratowanie

miasteczka. On też zgodził się, że Joel Faber najlepiej

zrozumiałby ich prośbę o pomoc. Aż do tej nocy nie

zmieniał zdania, wziął nawet udział w dzisiejszej

zwariowanej wyprawie.

Dlaczego więc teraz zabiera jej nadzieję na powo

dzenie? Ton, jakim mówił, ten zgrzyt żelaza w głosie...

zupełnie jakby nienawidził Joela. Tiffany zaczęła się

zastanawiać, czy nie została w jakiś sposób oszukana.

Milczenie Garreta wyprowadzało ją z równowagi.

- O czym ty mi, Garret, nie powiedziałeś? Dlaczego

ROZBITKOWIE

nic z tego nie będzie? - spytała szorstko, nie ukrywając

zniecierpliwienia.

Jego ogorzała twarz ani drgnęła. Ze swoją bujną

brodą przypominał proroków Starego Testamentu:

władczych i statecznych. Spojrzenie stalowoszarych

oczu utkwił nieruchomo gdzieś w oddali, ale spękane

ręce gładziły koło steru bardzo niepewnie.

- Nie przewidziałem tych goryli. Myślałem, że jeśli

wpłyniemy tutaj od strony morza, znajdziemy się

wewnątrz pierścienia jego zakichanej ochrony. Teraz

wszystko na nic. Nie chcę, żeby cię aresztowali.

Trzeba trochę ochłonąć.

Nawet gdyby wszystko poszło źle, nie zamkną

mnie za taki drobiazg, przekonywała samą siebie

Tiffany. Za naruszenie porządku grozi najwyżej

upomnienie.

- A jednak warto spróbować - nalegała - nic

strasznego się nie stanie.

Garret zaciskał nerwowo palce wpatrując się

w Tiffany, właściwie prześwietlał ją wzrokiem, jak

gdyby za jej plecami odgrywało się coś ważnego.

- Masz dobre serce, Tiffany James. Jak wszyscy

Jamesowie. Dlatego nie chcę, żebyś cierpiała. Z żad

nego powodu.

- Nie jestem dzieckiem, Garret, i potrafię na siebie

uważać. A jeśli chodzi o moją rodzinę, wiesz dobrze,

jak zawiedzeni będą Carol i Alan, kiedy wrócę

z pustymi rękami. Choćby ze względu na nich nie

zmarnuję tej szansy!

Wiedziała, że Garret uwielbia Alana. Całe Haven

Bay interesowało się jej siostrzeńcem. Podziwiali, jak

się rozwijał, na przekór wszelkim przeciwnościom losu.

Alan zasłużył na przyszłość, o jakiej marzy, więc

Tiffany zapragnęła mieć moc dobrej wróżki, żeby

wnieść do domu Carol trochę radości i życia. Z oczu

jej siostry nie znikał wyraz smutku i wyczerpania.

Emma Darcy - Rozbitkowie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: