Hobb Robin - 01.Uczen Skrytobojcy.pdf - książki - krzys.kasia

Robin Hobb

UCZEŃ SKRYTOBÓJCY

Tytuł oryginału:

Assassin’s Apprentice

Gilesowi

oraz pamięci

Ralpha Pomarańczowego

i Freddiego Kuguara,

Księcia Zabójców,

a także

Kociej Natury ponad Hańbą

HISTORIA NAJDAWNIEJSZA

Dzieje Królestwa Sześciu Księstw są z konieczności

nierozerwalnie splecione z historią rodziny panującej - rodu

Przezornych. Rzetelna opowieść winna sięgać czasów sprzed

powstania pierwszego księstwa i traktować o Zawyspiarzach -

gdyby tylko ich imiona pozostały zapisane w naszej pamięci -

którzy zjawili się od morza, by jako piraci przybić do brzegu

spokojniejszego i łagodniejszego niż lodowe plaże Wysp

Zewnętrznych. Jednak dziś nie znamy już imion tych

najdawniejszych przodków.

Po pierwszym królu naszych ziem zachowało się więcej niźli

tylko miano czy garść legend niegodnych wiary. Zwano go

po prostu Zdobywcą. Być może, z tamtego właśnie czasu

wywodzi się tradycja, by córom i synom szlachetnego rodu

nadawać imiona mające kształtować los. Według wierzeń

ludu wywierały one magiczny wpływ na życie nowo

narodzonych dzieci; owoce królewskiego drzewa musiały

uosabiać cnoty swego miana. Poddane próbie ognia, nurzane

w słonej wodzie, niesione na skrzydłach wiatru - oto jakie by-

ły pieczęcie godności nadawanych tym wybranym potomkom.

Tak nam mówiono. Zajmująca to opowiastka i, być może,

niegdyś rzeczywiście istniał podobny rytuał, lecz historia daje

nam dowody, że nie zawsze wystarczało zobowiązać dziecinę

imieniem cnoty...

* * *

Pióro ciągnie za sobą nierówną linię, wreszcie wypada z

kurczowego uścisku mojej dłoni, zostawiając nierówny

ślad na papierze od Krzewiciela. W trudzie chyba

bezowocnym zmarnowałem kolejny cenny arkusz.

Zastanawiam się, czy w ogóle potrafię napisać tę historię,

czy też na każdą stronę wkradnie się ślad goryczy, którą

miałem za dawno wygasłą. Chciałem się z niej uleczyć, lecz

gdy dotykam piórem papieru, chłopięcy ból broczy z

atramentu, aż nabieram przekonania, że każdy starannie

postawiony czarny znak niczym strup ukrywa pod sobą

dawną purpurową ranę.

Zawsze gdy rozważano sporządzenie na piśmie historii

Królestwa Sześciu Księstw, zarówno Krzewiciel, jak i

księżna Cierpliwa płonęli takim entuzjazmem, że miałem

nieodparte uczucie, iż jest to praca warta wysiłku.

Przekonałem siebie samego, że ćwiczenie to odwróci moje

myśli od bólu, że przy nim szybciej będzie dla mnie

upływał czas. Niestety, każde historyczne wydarzenie,

jakie rozpatruję, budzi cienie mojej samotności i

zagubienia. Obawiam się, że będę musiał zupełnie porzucić

tę pracę, gdyż inaczej poddam się ponownym

rozważaniom wszystkiego, co ukształtowało mój los. I tak

zaczynam, znów i znów, lecz ciągle sobie uświadamiam, że

piszę o swoich własnych początkach raczej, niż o począt-

kach tej ziemi. Nie wiem nawet, komu próbuję się

wytłumaczyć. Moje życie było pajęczyną utkaną z

tajemnic; gmatwaniną sekretów, którymi nawet teraz

jeszcze niebezpiecznie się dzielić. Czy powinienem je

przelewać na papier, tylko po to by wznieciły ogień i

przyniosły zniszczenie? Być może.

Moje wspomnienia sięgają dni, kiedy miałem sześć lat.

Przed tym czasem nie ma nic, tylko biała karta, której

żadne ćwiczenia umysłu nigdy nie zdołały mi odsłonić.

Przed tamtym dniem w Księżycowym Oku nie ma nic. A

od tamtej chwili nagle zaczynają się wspomnienia, tak

jasne i wyraziste, że aż mnie oślepiają. Niekiedy wydają mi

się zbyt kompletne; wówczas nie mam pewności, czy są

prawdziwie moje. Czy rzeczywiście przywołuję je z

zakamarków pamięci, czy może raczej odtwarzam na

podstawie historii dziesiątki razy opowiadanych przez

legiony pokojówek, zastępy kuchcików i hordy chłopców

stajennych? Może słyszałem tę opowieść tak często i z tak

licznych ust, że teraz odbieram ją jako własne wspomnie-

nie. Czy jej wyrazistość to efekt chłonności umysłu

sześciolatka zapamiętującego wszystko, co się wokół niego

dzieje? Czy raczej kompletność wspomnienia jest

skutkiem jasnej strony Mocy oraz wpływu leków, które

pozwalają regulować jej działanie; specyfików, które niosą

ze sobą inny ból i odmienne uzależnienia? To ostatnie jest

najbardziej prawdopodobne. Prawie pewne. Można tylko

łudzić się nadzieją, że tak nie jest.

Wspomnienie jest niewiarygodnie wyraziste: zimna

szarość odchodzącego dnia, bezlitosny deszcz, który

przemoczył mnie do nitki, lodowaty bruk ulicy dziwnego

miasta - pamiętam nawet szorstkość ogromnej zgrubiałej

dłoni, która obejmowała moją rękę. Czasami rozmyślam o

tym uścisku. Dłoń była chropowata, twarda i więziła moją

rękę jak w pułapce. Lecz jednocześnie była ciepła i jej

dotyk nie sprawiał mi przykrości. Po prostu mocna. Nie

pozwalała mi się poślizgnąć na oblodzonych ulicach, ale

broniła też ucieczki przed przeznaczeniem. Nieubłagana

jak lodowaty szary deszcz, który szklił ciężki śnieg i lód na

żwirowej ścieżce przed ogromnymi drewnianymi

podwojami warownej budowli, wznoszącej się nad

miastem niczym forteca.

Odrzwia były wysokie nie tylko dla sześcioletniego

chłopca; mogły witać olbrzymów. Nawet chudy starzec,

który wysoko nade mną górował, zdawał się przy nich

niewielki. Mnie wszystko to wydawało się dziwne, choć nie

potrafię określić, jakie drzwi lub jaki dom wydawałyby mi

się znajome i bliskie. Tyle że te wrota, rzeźbione i ujęte w

ramy czarnych żelaznych okuć, udekorowane głową kozła

i kołatką z połyskliwego brązu, wykraczały poza moje do-

tychczasowe doświadczenia. Pamiętam, że chlapa zupełnie

mnie przemoczyła; stopy miałem mokre i przemarznięte.

A jednak, znowu - nie pamiętam, bym szedł daleko przez

ostatnie porywy zimy ani żebym był niesiony. Nie, dla mnie

cała historia zaczyna się tam, przed drzwiami

ufortyfikowanej budowli, kiedy moją dłoń więzi ręka

wysokiego mężczyzny.

Wszystko to wyglądało nieomal jak w teatrze marionetek.

Tak, właśnie tak to widzę. Kurtyna pęka pośrodku i oto

stoimy przed ogromnymi drzwiami. Stary człowiek unosi

kołatkę i opuszcza ją na drzwi; jeden raz, drugi, trzeci,

echem niesie się stukanie. A potem spoza sceny dobiega

głos. Nie zza drzwi, ale zza naszych pleców, stamtąd, skąd

przyszliśmy.

- Ojcze, proszę! - błaga jakaś kobieta.

Odwracam się, chcę ją zobaczyć, lecz znowu zaczął padać

śnieg. Koronkowy welon przywiera do rzęs, lepi się do

rękawów płaszcza. Nie pamiętam, bym kogoś dojrzał. Z

pewnością nie walczyłem o uwolnienie z uścisku dłoni

starego mężczyzny ani nie wołałem: „Matko, matko!”

Stałem tylko niczym widz i słuchałem odgłosu kroków we

wnętrzu warownej wieży, a potem zgrzytu odsuwanych

rygli.

Zawołała ostatni raz. Ciągle wyraźnie słyszę słowa,

pamiętam rozpacz w głosie, który wciąż na nowo

rozbrzmiewa mi w uszach.

- Ojcze, proszę cię, błagam!

Dreszcz wstrząsnął dłonią, która trzymała w uścisku moją,

ale czy był to gniew, czy jakieś inne uczucie - nigdy się już

nie dowiem. Tak szybko jak czarny kruk dosięga

upuszczoną kruszynę chleba, stary człowiek porwał z ziemi

kawał brudnego lodu. Bez słowa cisnął nim, z wielką siłą i

furią. Skuliłem się, schowałem głowę w ramiona. Nie

pamiętam krzyku ani odgłosu uderzenia grudy o ciało.

Pamiętam, że drzwi otworzyły się na zewnątrz; stary

człowiek musiał spiesznie odstąpić do tyłu, pociągając

mnie za sobą.

I oto co się wydarzyło. Mężczyzna, który otworzył drzwi,

nie był służącym, jak mógłbym sobie wyobrażać, gdybym

tylko słyszał tę historię. Nie, w pamięci mam człowieka pod

bronią, lekko siwiejącego żołnierza, z brzuchem nieco

wydatnym, ale jednak nie zmanierowanego służącego.

Powodowany żołnierską podejrzliwością zrodzoną z

praktyki, obejrzał nas obu od stóp do głów i stał w mil-

czeniu, czekając aż wyjaśnimy cel naszego przybycia.

Hobb Robin - 01.Uczen Skrytobojcy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: