Cabot Meg - Liceum Avalon.pdf - Cabot Meg - ewelka1081

MEG CABOT

LICEUM AVALON

Przekład Edyta Jaczewska

Serdeczne podziękowania dla Beth Adet; Jennifer Brown, Barbary M. Cabot, Michele

Jaffe, Laury Langlie, Abigail McAden, a przede wszystkim dla Benjamina Egnatza.

ROZDZIAŁ 1

Po zmroku rzuca snop skonana

dłoń, a żniwiarka zasłuchana

szepcze: „Oto zaczarowana

Pani na Shalott”.

T y to masz fart.

Moja najlepsza przyjaciółka, Nancy, wszystko widzi właśnie tak. Chyba można ją

nazwać optymistką.

Nie żebym sama była pesymistką czy coś. Ja jestem po prostu... praktyczna. A

przynajmniej według Nancy.

Najwyraźniej poza tym mam fart.

- Fart? - powtórzyłam do słuchawki. - A w czym mam taki fart?

- Och, no wiesz - powiedziała Nancy. - Możesz zacząć wszystko od nowa. W zupełnie

nowej szkole, gdzie nikt cię nie zna. Możesz być kim tylko chcesz, pozwolić sobie na totalną

przemianę osobowości. I nie będzie tam ani jednej osoby, która by ci powiedziała: „Kogo ty

chcesz nabrać, Ellie Harrison? Pamiętam, jak w piątej klasie podstawówki jadłaś klej”.

- Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. - I rzeczywiście tak było. - A w ogóle to ty

jadłaś klej.

- Sama widzisz, o co mi chodzi - westchnęła Nancy. - No to powodzenia. Ze szkołą i

ze wszystkim.

- Tak. - Mimo że dzieliły nas tysiące kilometrów, potrafiłam wyczuć, że czas kończyć

rozmowę. - Na razie.

- Na razie - rzuciła Nancy. A potem dodała jeszcze raz: - Ale masz szczęście.

Naprawdę, dopóki Nancy tego nie powiedziała, nie uważałam swojej sytuacji za

szczęśliwą. No może poza tym, że w ogrodzie za naszym nowym domem był basen. Nigdy

jeszcze nie mieliśmy własnego basenu. Przedtem, jeśli chciałyśmy z Nancy popływać,

musiałyśmy wsiąść na rowery i przejechać osiem kilometrów - prawie ciągle pod górę - do

Como Park.

Muszę przyznać, że kiedy rodzice powiedzieli, że dostali roczny urlop naukowy, tylko

fakt, że pospiesznie dodali: „I będziemy mieli dom z basenem!”, powstrzymał wymioty, które

podchodziły mi do gardła. Jeśli jesteś dzieckiem pary wykładowców, „urlop naukowy” to

prawdopodobnie dwa najpaskudniejsze słowa w twoim słowniku. Co siedem lat większość

wykładowców uniwersyteckich dostaje taki urlop - w zasadzie są to całoroczne wakacje, żeby

mogli naładować akumulatory i napisać, a potem wydać jakąś książkę.

Wykładowcy to uwielbiają.

Ich dzieci tego nie znoszą.

Bo czy naprawdę chcielibyście dać się wyrwać z korzeniami i zostawić wszystkich

swoich przyjaciół? Potem trzeba zaprzyjaźnić się z tymi wszystkimi nowymi ludźmi w nowej

szkole. I właśnie kiedy zaczynacie myśleć: „Okay, nie jest aż tak źle”, to po roku znów

musicie wszystko rzucić i wracać tam, skąd przyjechaliście.

Nikt by tak nie chciał. A przynajmniej nikt normalny. W każdym razie ten urlop

naukowy nie jest tak fatalny jak poprzedni, który spędziłam w Niemczech. Nie chodzi o to, że

z Niemcami jest coś nie tak. Nadal wymieniam e - maile z Anne - Katrin, dziewczyną, z którą

siedziałam w ławce w tej dziwnej niemieckiej szkole, do której tam chodziłam.

Ale, dajcie spokój, musiałam się nauczyć zupełnie obcego języka!

Przynajmniej tym razem zostaliśmy w Stanach. No i dobra, mieszkamy niedaleko

Waszyngtonu, w miejscu, które nie przypomina reszty Ameryki. Ale wszyscy tutaj mówią po

angielsku. Na razie.

I jest basen.

Okazuje się, że posiadanie własnego basenu to spora odpowiedzialność. Co rano

trzeba sprawdzić filtry i upewnić się, że nie pozapychały ich liście, zdechłe krety czy coś. W

naszych zawsze znajdzie się żaba czy dwie. Zazwyczaj jeśli wyjdę z domu dość wcześnie,

jeszcze żyją. Wtedy muszę przeprowadzać akcję ratunkową dla żab.

Uratować je można wyłącznie w ten sposób, że sięga się głęboko pod wodę i wyciąga

koszyk z filtra. Przy okazji muszę brać w ręce różne obrzydlistwa, które tam pływają. Na

przykład martwe żuki albo traszki, a kilka razy potopione myszy. Raz znalazłam tam węża.

Nadal żył. Zazwyczaj nie biorę w ręce czegoś, co może mi wstrzyknąć w żyły strumień

paraliżującego jadu, więc wrzasnęłam do rodziców, że w koszyku filtra jest wąż.

- No i? Co mam z nim niby zrobić?! - odwrzasnął tata.

- Wyciągnąć go.

- Nie ma mowy. Żadnego węża do ręki nie wezmę.

Moi rodzice nie są tacy jak inni. Po pierwsze, normalni rodzice wychodzą z domu do

pracy. Niektórzy nawet spędzają w niej codziennie po osiem godzin, jak słyszałam.

Ale nie moi. Moi rodzice są w domu przez cały czas. Nigdy nie wychodzą! Siedzą w

pracowniach i piszą coś albo czytają. Na dobrą sprawę wychodzą - każde ze swojego gabinetu

- tylko po to, żeby obejrzeć Va banque. A wtedy przekrzykują się wzajemnie odpowiedziami.

Żadna z moich koleżanek nie ma rodziców, którzyby znali wszystkie odpowiedzi w

Va banque i jeszcze się nimi przekrzykiwali. Bywałam w domu u Nancy i sama widziałam.

Jej mama i tata po obiedzie oglądają Entertainment Tonight jsk normalni ludzie.

Ja nie znam żadnych odpowiedzi w Va banque i dlatego nie cierpię tego teleturnieju.

Mój tata wychował siew Bronksie, gdzie nie ma żadnych węży, i nienawidzi zwierząt.

Totalnie ignoruje naszego kota, Berka. Co oczywiście oznacza, że Berek ma na jego punkcie

hopla.

A jeśli mój tata zobaczy pająka, drze się jak dziewczyna. Wtedy moja mama, która

wychowała się na ranczu w Montanie i nie ma cierpliwości ani do pająków, ani do wrzasków

mojego taty, wkracza do akcji i zabija biedne stworzenie, chociaż miliony razy jej mówiłam,

że pająki są niezwykle pożyteczne.

No więc wiem, że nie powinnam mówić mamie o tym wężu w filtrze, bo pewnie na

moich oczach złapałaby go i urwała mu głowę. Znalazłam rozwidloną gałąź i wyciągnęłam go

z koszyka. Wypuściłam go między drzewa za domem, który wynajmujemy. I chociaż nie

okazał się taki straszny, kiedy już zebrałam się na odwagę, żeby go uratować, mam nadzieję,

że tu nie wróci.

Kiedy ma się własny basen, trzeba robić jeszcze inne rzeczy, poza tym, że się czyści

koszyki od filtrów. Należy oczyszczać dno basenu specjalnym odkurzaczem - to jest nawet

zabawne - i trzeba sprawdzać zawartość chloru oraz pH. Lubię testować wodę. Robię to kilka

razy dziennie. Wlewa się wodę do malutkich probówek, a potem dodaje parę kropli takiego

czegoś. Jeśli woda w probówkach zmieni kolor na nieodpowiedni, to do koszyków przy

filtrach muszę wsypać trochę specjalnego proszku. To zupełnie jak chemia, tylko fajniejsze,

bo kiedy skończysz, zamiast śmierdzącej masy, która mi zawsze zostawała po

doświadczeniach, masz piękną, czystą, błękitną wodę.

Większość lata po przeprowadzce do Annapolis spędziłam, kręcąc się przy basenie.

Mówię „kręcąc się”, ale mój brat Geoff, który w drugim tygodniu sierpnia wyjechał na

pierwszy rok studiów, ujął to inaczej. Powiedział, że zachowuję się, jakby mi na tym punkcie

zupełnie odwaliło.

- Ellie - mówił do mnie tyle razy, że straciłam rachubę. - Wyluzuj. Nie musisz tego

robić. Mamy umowę z firmą od basenów. Przyjeżdżają tu co tydzień. Pozwól im się tym

zająć.

Ale facet od basenu wcale się tym nie przejmuje. On to robi wyłącznie dla pieniędzy.

On nie widzi w tym piękna. Jestem tego całkiem pewna.

Chyba mogę zrozumieć, o co chodziło Geoffowi. Basen rzeczywiście zaczął

wypełniać większość mojego czasu. Kiedy go nie czyściłam, unosiłam się na powierzchni

Cabot Meg - Liceum Avalon.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: