Samopomoc alkoholików i ich bliskich

Bohdan T. Woronowicz
CZĘŚĆ PIERWSZA

Z tzw. systemami oparcia spotykamy się niemal na każdym kroku, jednak nie zawsze uświadamiamy sobie, że to o nie właśnie chodzi. Naturalnymi i najbardziej rozpowszechnionymi systemami oparcia są dla człowieka - małżeństwo i rodzina. Innymi przykładami tych systemów mogą być grupy religijne, grupy służące osobom cierpiącym (np. osobom niepełnosprawnym), grupy służb ochotniczych (np. zajmujące się udzielaniem pomocy osobom starym bądź samotnym) czy też grupy samopomocy (wzajemnej pomocy). Zatrzymajmy się jednak tylko na tych ostatnich.

Kiedy przyjrzymy się bliżej, okazuje się, że grupy samopomocy dają ogromną korzyść swoim członkom, bowiem umożliwiają im:

·        emocjonalne oraz społeczne oparcie i zrozumienie;

·        akceptację problemu;

·        opanowanie urazu będącego skutkiem zaistniałego problemu;

·        poszerzenie wiedzy o wspólnym problemie i uzyskanie pomocy w jego lepszym zrozumieniu;

·        rozbudzenie terapeutycznych możliwości członków poprzez poznanie praktycznych sposobów radzenia sobie z problemem;

·        zapanowanie nad losem, co jest wynikiem wzajemnego wspierania się i zaspokajania zbliżonych potrzeb;

·        osiągnięcie, poprzez kontakt i wspólne działania z osobami mającymi ten sam problem, psychospołecznego substytutu tego, co się straciło;

·        stworzenie nowego układu stosunków i nowego sposobu życia.

W grupie samopomocy obowiązuje zasada równości i dlatego wszyscy jej członkowie mają taki sam status. Uczestnictwo w grupie jest całkowicie dobrowolne, każdy z uczestników decyduje o sobie, natomiast grupa odpowiedzialna jest wyłącznie za własne decyzje. Każdy, kto przystępuje do grupy, robi to ze względu na swoje własne problemy a jednocześnie czuje się w niej bezpiecznie, bowiem omawiane sprawy i poruszane problemy nie mają prawa "wyjść" poza grupę. Najbardziej znanymi grupami samopomocowymi osób związanych z problemem alkoholowym są Wspólnota Anonimowych Alkoholików, Grupy Rodzinne Al-Anon i Alateen oraz Kluby Abstynenta.

Anonimowi Alkoholicy (AA)
Rys historyczny

Początków idei samoorganizowania się alkoholików należałoby doszukiwać się w połowie wieku XIX, kiedy to w Stanach Zjednoczonych, w mieście Baltimore powstało Stowarzyszenie im. Jerzego Waszyngtona (Washingtonian Society - 1840 r.). Początkowo jego członkami byli wyłącznie alkoholicy, którzy próbowali sobie wzajemnie pomagać. Z czasem Stowarzyszenie podjęło dodatkowe działania, związane ze zmianą amerykańskich obyczajów w dziedzinie picia alkoholu, a niektórzy członkowie Stowarzyszenia zaczęli zajmować się również innymi problemami społecznymi oraz polityką (m.in. zaangażowali się w walkę o zniesienie niewolnictwa). W szeregach Stowarzyszenia coraz częściej można było spotkać działaczy politycznych i społecznych, zarówno alkoholików jak i niealkoholików. Wprawdzie w pewnym okresie liczba członków przekroczyła 100.000 osób, jednak ze względu na poszerzenie zakresu zainteresowań Stowarzyszenie utraciło wkrótce zdolność pomagania alkoholikom. To doświadczenie wykorzystane zostało później przez AA podczas tworzenia Tradycji Anonimowych Alkoholików (Tradycja 6: "Grupa AA nie powinna popierać, finansować ani użyczać nazwy AA żadnym pokrewnym ośrodkom ani jakimkolwiek przedsiębiorstwom, ażeby problemy finansowe, majątkowe lub sprawy ambicjonalne nie odrywały nas od głównego celu" i Tradycja 10: "Anonimowi Alkoholicy nie zajmują stanowiska wobec problemów spoza Wspólnoty, ażeby imię AA nie zostało uwikłane w publiczne polemiki").

W ostatnich latach XIX wieku, za sprawą luterańskiego pastora z Pensylwanii - dr Franka Buchmana, powstała w Anglii "Chrześcijańska Wspólnota Pierwszych Wieków" (First Century Christian Fellowship). Z niej wyłoniła się w 1908 roku tzw. Grupa Oxfordzka, która postawiła sobie za cel odnowienie tego co, zdaniem jej członków, stanowiło podstawową istotę chrześcijaństwa z I wieku n.e. Na uwagę zasługuje fakt, że w Grupie tej obowiązywała m.in. zasada czterech absolutów tj. absolutnej uczciwości (w stosunku do siebie i innych, w słowach, czynach i myślach), absolutnej stałej gotowości do pomagania innym, absolutnej czystości (ciała, umysłu i zamierzeń) oraz absolutnej miłości (do Boga i do bliźniego, takiej jak do siebie samego). Część zasad obowiązujących w Grupach Oxfordzkich została w późniejszym czasie wykorzystana podczas tworzenia Programu Dwunastu Kroków Anonimowych Alkoholików. Warto wiedzieć, że ok. roku 1940 Grupy Oxfordzkie zmieniły nazwę na Re-Armament Movement (Ruch Moralnego Przezbrojenia, Ruch Ponownego Uzbrojenia Moralnego) i miejscami funkcjonują do dziś.

W Grupie Oxfordzkiej, w miejscowości Akron (Ohio, USA) spotkało się dwóch "beznadziejnych" alkoholików - makler giełdowy Bill W. (William Griffith Wilson 1895-1971) oraz chirurg dr Bob (Robert Halbrook Smith 1879-1950). Bill miał za sobą wiele pobytów w zakładach odwykowych (np. w latach 1933-1934 był hospitalizowany czterokrotnie) a dr Bob nie był już w stanie operować. Ich spotkanie dało początek Wspólnocie.

Za datę powstania Wspólnoty Anonimowych Alkoholików (AA) uznany został dzień 10 czerwca 1935 r. W lutym 1940 r. otwarte zostało w Nowym Jorku pierwsze biuro Światowej Służby AA, w którym na koniec 1941 roku zarejestrowanych już było 8 tysięcy członków. W 1953 r. Wspólnota AA liczyła ok. 5 tys. grup i ok. 111 tys. uczestników, a w 1988 r. prawie 1,7 miliona uczestników w ponad 83 tysiącach grup. W połowie lat 90 Wspólnota AA liczyła ponad 2 mln. uczestników, w ponad 96 000 grup w 141 krajach.

Pewien obraz Wspólnoty dają przeprowadzone w 1998 roku randomizowane (oparte na przypadkowym doborze) badania, w których wzięło udział 6800 uczestników Wspólnoty AA z 639 grup AA. Badania te wykazały, że średni okres abstynencji ("trzeźwości") badanych wynosił 7 lat. 47% uczestników badań nie piło dłużej jak 5 lat, 26% - od jednego roku do 5 lat i 27% nie piło krócej jak jeden rok. U 34% badanych kontakt z AA nawiązany został po podjęciu leczenia w ośrodku, 17% dowiedziało się o AA w agencjach konsultacyjnych lub w placówkach ochrony zdrowia, a 11% skierowanych zostało do AA przez sąd.

W 1955 r. zatwierdzono godło AA, którym jest koło z wpisanym weń trójkątem. Koło oznacza ogólnoświatową Wspólnotę AA a poszczególne boki trójkąta symbolizują wyzdrowienie, jedność i służbę.

Podstawowe pozycje literatury AA to tzw. Wielka Księga ("Anonimowi Alkoholicy"), która doczekała się przekładu na 32 języki (dostępna jest także w alfabecie Braille’a), "Dwanaście Kroków i Dwanaście Tradycji" oraz "Życie w trzeźwości". Od 1944 roku wydawane jest w Stanach Zjednoczonych pismo "Grapevine", które od 1986 roku jest "międzynarodowym miesięcznikiem Anonimowych Alkoholików". Jednym z pierwszych autorów pisujących do "Grapevine" był Bill W., który opublikował w nim ponad 150 artykułów. Od 1995 roku "Grapevine" wychodzi również w języku hiszpańskim i nosi tytuł "La Vina". Polskim odpowiednikiem "Grapevine" jest "Zdrój" (w 1985 roku ukazał się pierwszy numer pisma "Ruch Animowych Alkoholików", które połączyło się z powstałym rok później biuletynem AA "Zdrój").

Warto też wiedzieć, że od 1997 roku dostępna jest w internecie, w trzech wersjach językowych (angielskiej, hiszpańskiej i francuskiej), oficjalna strona AA autoryzowana przez Biuro Usług Ogólnych AA w Nowym Jorku (www.alcoholics-anonymous.org). W styczniu 2000 roku uruchomiono, autoryzowaną przez Biuro Usług Ogólnych AA, stronę internetowa polskiej Wspólnoty AA (www.anonimowi-alkoholicy.org.pl).

Anonimowi Alkoholicy w Polsce

Wiadomość o Ruchu Anonimowych Alkoholików (AA) dotarła do Polski jeszcze w latach czterdziestych. Jeden z twórców powojennego lecznictwa odwykowego w Polsce - dr H. Zajączkowski, w wydanym w 1950 roku podręczniku dla lekarzy pt. "Leczenie alkoholizmu przewlekłego", pisał m.in. "... Fakt istnienia grup stworzonych z byłych alkoholików w najrozmaitszych postaciach organizacyjnych stowarzyszeń abstynenckich jak np. "Alcoholics Anonymous" jest najlepszym przykładem i dowodem, że alkoholicy są najzupełniej zdolni do stworzenia takiej grupy na wysokim poziomie ...".

W grudniu 1957 r. w czasopiśmie "Zdrowie i Trzeźwość" ukazał się artykuł pt. "AA - nieznana w Polsce forma walki z alkoholizmem". Autor artykułu, socjolog dr Z.T. Wierzbicki, dzielił się w nim swoimi refleksjami z podróży do Stanów Zjednoczonych i Anglii oraz cytował przywiezione materiały. M.in. napisał: "W ciągu 20 lat metoda ta dała w wielu krajach doskonałe wyniki. Tysiące alkoholików wyleczyło się zupełnie, bez nawrotu choroby. Dlatego popierana jest usilnie zarówno przez sfery lekarskie na Zachodzie jak i duchowieństwo, instytucje i organizacje społeczne, a nawet czynniki oficjalne". W tym samym numerze zwrócono uwagę na znaczenie 24 godzin w procesie zdrowienia oraz opublikowana została po raz pierwszy Modlitwa o Pogodę Ducha jako "Krótkie rozmyślania alkoholików anonimowych" - "Boże, dodaj mi wytrwałości, bym przyjął to, czego nie mogę zmienić, - odwagi, by zmienić to, co zmienić mogę, a mądrości, by pojąć, czym się jedno od drugiego różni".

W 1967 w książce "Alkoholizm" ukazał się po raz pierwszy w Polsce pełny tekst 12 Kroków Anonimowych Alkoholików.

W połowie lat siedemdziesiątych usamodzielniła się pierwsza polska grupa "Eleusis" (spotkania alkoholików zaczęły odbywać się bez udziału psychologa) i od tego momentu można mówić o powstaniu pierwszej polskiej grupy AA. W 1980 r. pierwsza polska grupa Al-Anon "Ariadna" (Poznań) została zarejestrowana w Nowym Jorku. W październiku 1982 r. odbyła się Ogólnopolska Konferencja Klubów Abstynenckich, którą zorganizował Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. W organizowaniu Konferencji wzięli bardzo aktywny udział uczestnicy grupy AA "Odrodzenie", z których część była jednocześnie członkami Klubu Abstynenta działającego przy Oddziale Odwykowym. Na Konferencję zaproszono przedstawicieli istniejących w Polsce 11(16) grup Anonimowych Alkoholików. Powołana została - 6 osobowa Tymczasowa Krajowa Służba Anonimowych Alkoholików. W czerwcu 1984 r. otwarto w Warszawie Punkt Kontaktowy AA wraz z telefonem zaufania AA. W październiku tego samego roku odbył się I Ogólnopolski Zjazd AA w Poznaniu, pod hasłem "O jedność i rozwój ruchu AA w Polsce"; uczestniczyło w nim ok. 200 osób, w tym przedstawiciele 34 (38) grup AA. Wybrano Krajową Służbę AA oraz Radę Powierniczą. W listopadzie 1984 r. miało miejsce powołanie i pierwsze spotkanie Warszawskiej Intergrupy AA. W 1986 r. ukazał się w Wydawnictwie OO. Dominikanów "W drodze" 20 tys. nakład książki "Jestem Alkoholikiem. Świadectwa AA" (przygotowany przez uczestników Wspólnoty wybór historii ich życia).

Obecnie spotyka się na terenie całego niemal kraju około 1500 grup Anonimowych Alkoholików. Od 1995 roku obsługą Wspólnoty AA zajmuje się Fundacja Biura Służby Krajowej AA w Polsce, z siedzibą w Warszawie.

Program Dwunastu Kroków

Proponowany przez Wspólnotę AA program zdrowienia wyłożony jest w Dwunastu Krokach. Zachowaniu jedności Wspólnoty służy Dwanaście Tradycji. Podstawowe informacje na temat Wspólnoty zawiera Preambuła:

"Anonimowi Alkoholicy są wspólnotą mężczyzn i kobiet, którzy dzielą się nawzajem swoim doświadczeniem, siłą i nadzieją, aby rozwiązać swój wspólny problem i innym pomagać w wyzdrowieniu z alkoholizmu. Jedynym warunkiem uczestnictwa jest chęć zaprzestania picia. Nie ma w AA żadnych składek ani opłat, jesteśmy samowystarczalni poprzez własne, dobrowolne datki. Wspólnota AA nie jest związana z żadną sektą, wyznaniem, partią organizacją lub instytucją; nie angażuje się w żadne publiczne polemiki; nie zajmuje stanowiska w jakichkolwiek sporach.

Naszym najważniejszym celem jest pozostawać trzeźwym i pomagać innym alkoholikom w osiągnięciu trzeźwości".

Powierzchowne zapoznanie się z treścią "Dwunastu Kroków" może nasunąć niektórym osobom podejrzenie, że jest ona podstępnie wciągana do jakiejś organizacji czy grupy religijnej. Tak mogą myśleć jedynie te osoby, które nie dostrzegły, że od uczestników Wspólnoty nie jest wymagana akceptacja jakiejś jednolitej koncepcji Boga ("Siły Większej od nas samych"). Po bliższym przyjrzeniu się łatwo zauważyć, że każdy może dokonać wyboru Boga "jakkolwiek Go pojmuje" i nikt spośród pozostałych uczestników Wspólnoty nie ma prawa niczego w tej kwestii narzucić. Jeden ze współzałożycieli AA - Bill W., w książce zatytułowanej "AA osiąga dojrzałość" wyjaśnił tę kwestię pisząc m.in.: "... ateistom i agnostykom powiedz dobitnie, że nie muszą przyjmować naszego pojmowania Boga. Niech zamiast Boga, przyjmą jakąś sensowną, własną prawdę. Najważniejsze, aby oni wszyscy uwierzyli, że istnieje jakakolwiek siła większa od nich samych ...".

Bliższe i bardziej szczegółowe zaznajomienie się z Programem Dwunastu Kroków, znajomość literatury z nim związanej a szczególnie osobisty udział w otwartych bądź zamkniętych spotkaniach (mityngach) grup AA, pozwalają stwierdzić, że proponowany program dostępny jest praktycznie dla każdego alkoholika (bez względu na jego wiek, wykształcenie status społeczny czy wyznawaną religię). Program ułatwia uzyskanie wglądu w istotę uzależnienia oraz w samego siebie, umożliwia analizę swoich kontaktów interpersonalnych, wspiera w poznawaniu i wzbogacaniu potencjalnych możliwości własnego rozwoju oraz daje wskazówki, w jaki sposób można osiągnąć trzeźwość. Trzeźwość rozumiana jest w AA znacznie szerzej niż sama abstynencja, ponieważ obejmuje ona również zmieniony sposób myślenia, odczuwania siebie i innych oraz dojrzałe a więc "trzeźwe" funkcjonowanie w życiu.

Cele sformułowane w "Dwunastu Krokach" realizowane są przez poszczególnych członków grup w sposób indywidualny i często odmienny, a "Kroki" proponują jedynie kolejność przeprowadzania analizy własnych doświadczeń i dokonywania zmian.

Przyglądając się uważnie treści poszczególnych kroków łatwo jest stwierdzić, że Krok Pierwszy ("Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu, że przestaliśmy kierować własnym życiem") prowadzi do zmiany obrazu samego siebie z osoby panującej nad swoim piciem na osobę, która tego nie potrafi. Ponieważ doświadczenie, oparte na wielu próbach samotnego poradzenia sobie z problemem alkoholowym uczy, że powrót do zdrowia bez wsparcia z zewnątrz nie jest możliwy, konieczne jest znalezienie Siły Wyższej, która mogłaby w tym pomóc (Krok Drugi - "Uznaliśmy, że Siła Większa od nas samych może przywrócić nam zdrowie"). Kolejnym działaniem musi być wyrażenie zgody na skorzystanie z tej pomocy (Krok Trzeci - "Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie opiece Boga, jakkolwiek Go pojmujemy"). Następne czynności, to przeprowadzenie analizy sytuacji powodujących lęk i poczucie winy oraz sporządzenie listy osób, do których żywiło się lub żywi nadal urazę (Krok Czwarty - "Zrobiliśmy gruntowny i odważny rachunek sumienia"). Kolejny ruch, to podzielenie się swoimi problemami z Siłą Wyższą i innymi ludźmi, a więc uwolnienie się od poczucia samotności i szansa na uzyskanie przebaczenia (Krok Piąty - "Wyznaliśmy Bogu i drugiemu człowiekowi istotę naszych błędów"). Po odpowiednim przygotowaniu (Krok Szósty - "Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg uwolnił nas od wszystkich wad charakteru") następuje zwrócenie się do Siły Wyższej z prośbą o pomoc w dokonywaniu zmian (Krok Siódmy - "Zwróciliśmy się do Niego w pokorze, aby usunął nasze braki"). Przygotowanie listy skrzywdzonych osób (Krok Ósmy - "Zrobiliśmy listę osób, które skrzywdziliśmy i staliśmy się gotowi zadośćuczynić im wszystkim") umożliwia naprawianie i wymazywanie wyrządzonych krzywd (Krok Dziewiąty - "Zadośćuczyniliśmy osobiście wszystkim, wobec których było to możliwe za wyjątkiem przypadków, gdyby zraniło to ich lub innych"). Krok Dziesiąty ("Prowadziliśmy nadal rachunek sumienia z miejsca przyznając się do popełnionych błędów") to zalecenie systematycznego powtarzania Kroków Czwartego i Piątego w celu zachowania równowagi emocjonalnej, zabezpieczającej kontynuację procesu zdrowienia. Podczas przerabiania Jedenastego Kroku ("Dążyliśmy, poprzez modlitwę i medytację, do coraz doskonalszej więzi z Bogiem, jakkolwiek Go pojmujemy, prosząc jedynie o poznanie Jego woli wobec nas oraz o siłę do jej spełnienia") następuje ugruntowanie, zapoczątkowanego w Trzecim Kroku, postanowienia o korzystaniu z pomocy Siły Wyższej. Krok Dwunasty ("Przebudzeni duchowo w rezultacie tych Kroków, staraliśmy się nieść posłanie innym alkoholikom i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach") jest ukoronowaniem prowadzonych działań, mówi o radości życia i dawaniu, bez oczekiwania czegokolwiek w zamian.

Program Dwunastu Kroków Anonimowych Alkoholików wyznacza więc kierunek i etapy procesu zmiany. Jego przebieg jest bardzo zbliżony do dynamiki procesu psychoterapii i, podobnie jak ona, umożliwia usunięcie środkami psychologicznymi objawów choroby oraz uzyskanie korzystnych zmian w stanie zdrowia i zachowaniu.

Warto wiedzieć, że Pogram Dwunastu Kroków, po dokonaniu drobnych adaptacji, znalazł szerokie zastosowanie w innych grupach samopomocowych, co świadczy jednoznacznie o uniwersalności i popularności Programu Dwunastu Kroków.