PIĘKNIE MÓWIĆ, PIĘKNIE ŻYĆ!
W niebie zapanowała zupełna cisza i wtedy Pan Jezus przemówił:
— Żyłem między ludźmi ponad trzydzieści lat. Pokazałem im, że czyn o wiele więcej znaczy niż słowo, że lepiej jest być dobrym, niż tylko pięknie mówić o dobroci. Pozwoliłem się ukrzyżować i nie krzyczałem, że jestem niewinny. Skazali mnie na śmierć, a ja milczałem. Moi wyznawcy nie zrozumieli tego zachowania; mojej postawy nie wzięli sobie do serca. W kościele mówi się piękne kazania, śpiewa piękne pieśni, ale to wszystko za mało! Ludzie, którzy mnie nie znają, słyszą wiele słów, ale mnie nie widzą w życiu moich wyznawców, dlatego nie chcą wejść do mojego Kościoła!
I Pan Jezus postanowił, że wszyscy chrześcijanie utracą dar mowy. Chrześcijanie przez pewien czas nie będą mogli nic mówić, żadne słowo nie wydobędzie się z ich ust.
Wyobraźcie to sobie: w jednej chwili zapanowało wśród chrześcijan wielkie milczenie. Papież nie mógł pozdrowić pielgrzymów na placu św. Piotra. Biskupi nie mogli wygłaszać kazań w katedrach. Księża i siostry zakonne nie mogły prowadzić katechezy. Nawet organy w kościele milczały, nie wydawały żadnego dźwięku.
Jak teraz głosić Ewangelię? W jaki sposób pokazać światu, że chrześcijanie kochają Pana Jezusa, że są jego uczniami?
Niektórzy z chrześcijan odkryli, co trzeba zrobić w takiej sytuacji, gdy nie można powiedzieć żadnego słowa. Trzeba żyć i działać tak, jak Pan Jezus uczył. Jeśli inni zobaczą, że chrześcijanie są dobrzy, sprawiedliwi, miłosierni, skorzy do pomocy, radośni, to powiedzą sobie: oni są tacy sami jak Pan Jezus, oni są jego uczniami. I tych kilku, którzy zaczęli tak żyć według tego co Pan Jezus uczył i co sam swoim życiem pokazał, zaczęło go naśladować.
I co się stało? Świat zaczął powoli się zmieniać! Coraz więcej było tych, którzy przez swoje życie, zachowanie, pracę, przez swoją postawę chcieli powiedzieć innym, że są chrześcijanami. Ludzie przestali pięknie mówić, a zaczęli pięknie żyć!... Czy to musi być tylko bajka?
wienczy