Hobb Robin - Skrytobójca 01 - Uczeń Skrytobójcy.pdf - 01 cykl Skrytobójca - santana571

Robin Hobb

UCZEŃ SKRYTOBÓJCY

Tytuł oryginału:

Assassin’s Apprentice

Gilesowi

oraz pamięci

Ralpha Pomarańczowego

i Freddiego Kuguara,

Księcia Zabójców,

a także

Kociej Natury ponad Hańbą

HISTORIA NAJDAWNIEJSZA

Dzieje Królestwa Sześciu Księstw są z konieczności nierozerwalnie splecione z historią

rodziny panującej - rodu Przezornych. Rzetelna opowieść winna sięgać czasów sprzed

powstania pierwszego księstwa i traktować o Zawyspiarzach - gdyby tylko ich imiona

pozostały zapisane w naszej pamięci - którzy zjawili się od morza, by jako piraci przybić do

brzegu spokojniejszego i łagodniejszego niż lodowe plaże Wysp Zewnętrznych. Jednak dziś

nie znamy już imion tych najdawniejszych przodków.

Po pierwszym królu naszych ziem zachowało się więcej niźli tylko miano czy garść legend

niegodnych wiary. Zwano go po prostu Zdobywcą. Być może, z tamtego właśnie czasu

wywodzi się tradycja, by córom i synom szlachetnego rodu nadawać imiona mające

kształtować los. Według wierzeń ludu wywierały one magiczny wpływ na życie nowo

narodzonych dzieci; owoce królewskiego drzewa musiały uosabiać cnoty swego miana.

Poddane próbie ognia, nurzane w słonej wodzie, niesione na skrzydłach wiatru - oto jakie by-

ły pieczęcie godności nadawanych tym wybranym potomkom. Tak nam mówiono. Zajmująca

to opowiastka i, być może, niegdyś rzeczywiście istniał podobny rytuał, lecz historia daje nam

dowody, że nie zawsze wystarczało zobowiązać dziecinę imieniem cnoty...

* * *

Pióro ciągnie za sobą nierówną linię, wreszcie wypada z kurczowego uścisku mojej dłoni,

zostawiając nierówny ślad na papierze od Krzewiciela. W trudzie chyba bezowocnym

zmarnowałem kolejny cenny arkusz. Zastanawiam się, czy w ogóle potrafię napisać tę

historię, czy też na każdą stronę wkradnie się ślad goryczy, którą miałem za dawno wygasłą.

Chciałem się z niej uleczyć, lecz gdy dotykam piórem papieru, chłopięcy ból broczy z

atramentu, aż nabieram przekonania, że każdy starannie postawiony czarny znak niczym strup

ukrywa pod sobą dawną purpurową ranę.

Zawsze gdy rozważano sporządzenie na piśmie historii Królestwa Sześciu Księstw, zarówno

Krzewiciel, jak i księżna Cierpliwa płonęli takim entuzjazmem, że miałem nieodparte

uczucie, iż jest to praca warta wysiłku. Przekonałem siebie samego, że ćwiczenie to odwróci

moje myśli od bólu, że przy nim szybciej będzie dla mnie upływał czas. Niestety, każde

historyczne wydarzenie, jakie rozpatruję, budzi cienie mojej samotności i zagubienia.

Obawiam się, że będę musiał zupełnie porzucić tę pracę, gdyż inaczej poddam się ponownym

rozważaniom wszystkiego, co ukształtowało mój los. I tak zaczynam, znów i znów, lecz

ciągle sobie uświadamiam, że piszę o swoich własnych początkach raczej, niż o początkach

tej ziemi. Nie wiem nawet, komu próbuję się wytłumaczyć. Moje życie było pajęczyną utkaną

z tajemnic; gmatwaniną sekretów, którymi nawet teraz jeszcze niebezpiecznie się dzielić. Czy

powinienem je przelewać na papier, tylko po to by wznieciły ogień i przyniosły zniszczenie?

Być może.

Moje wspomnienia sięgają dni, kiedy miałem sześć lat. Przed tym czasem nie ma nic, tylko

biała karta, której żadne ćwiczenia umysłu nigdy nie zdołały mi odsłonić. Przed tamtym

dniem w Księżycowym Oku nie ma nic. A od tamtej chwili nagle zaczynają się wspomnienia,

tak jasne i wyraziste, że aż mnie oślepiają. Niekiedy wydają mi się zbyt kompletne; wówczas

nie mam pewności, czy są prawdziwie moje. Czy rzeczywiście przywołuję je z zakamarków

pamięci, czy może raczej odtwarzam na podstawie historii dziesiątki razy opowiadanych

przez legiony pokojówek, zastępy kuchcików i hordy chłopców stajennych? Może słyszałem

tę opowieść tak często i z tak licznych ust, że teraz odbieram ją jako własne wspomnienie.

Czy jej wyrazistość to efekt chłonności umysłu sześciolatka zapamiętującego wszystko, co się

wokół niego dzieje? Czy raczej kompletność wspomnienia jest skutkiem jasnej strony Mocy

oraz wpływu leków, które pozwalają regulować jej działanie; specyfików, które niosą ze sobą

inny ból i odmienne uzależnienia? To ostatnie jest najbardziej prawdopodobne. Prawie

pewne. Można tylko łudzić się nadzieją, że tak nie jest.

Wspomnienie jest niewiarygodnie wyraziste: zimna szarość odchodzącego dnia, bezlitosny

deszcz, który przemoczył mnie do nitki, lodowaty bruk ulicy dziwnego miasta - pamiętam

nawet szorstkość ogromnej zgrubiałej dłoni, która obejmowała moją rękę. Czasami

rozmyślam o tym uścisku. Dłoń była chropowata, twarda i więziła moją rękę jak w pułapce.

Lecz jednocześnie była ciepła i jej dotyk nie sprawiał mi przykrości. Po prostu mocna. Nie

pozwalała mi się poślizgnąć na oblodzonych ulicach, ale broniła też ucieczki przed

przeznaczeniem. Nieubłagana jak lodowaty szary deszcz, który szklił ciężki śnieg i lód na

żwirowej ścieżce przed ogromnymi drewnianymi podwojami warownej budowli, wznoszącej

się nad miastem niczym forteca.

Odrzwia były wysokie nie tylko dla sześcioletniego chłopca; mogły witać olbrzymów. Nawet

chudy starzec, który wysoko nade mną górował, zdawał się przy nich niewielki. Mnie

wszystko to wydawało się dziwne, choć nie potrafię określić, jakie drzwi lub jaki dom

wydawałyby mi się znajome i bliskie. Tyle że te wrota, rzeźbione i ujęte w ramy czarnych

żelaznych okuć, udekorowane głową kozła i kołatką z połyskliwego brązu, wykraczały poza

moje dotychczasowe doświadczenia. Pamiętam, że chlapa zupełnie mnie przemoczyła; stopy

miałem mokre i przemarznięte. A jednak, znowu - nie pamiętam, bym szedł daleko przez

ostatnie porywy zimy ani żebym był niesiony. Nie, dla mnie cała historia zaczyna się tam,

przed drzwiami ufortyfikowanej budowli, kiedy moją dłoń więzi ręka wysokiego mężczyzny.

Wszystko to wyglądało nieomal jak w teatrze marionetek. Tak, właśnie tak to widzę. Kurtyna

pęka pośrodku i oto stoimy przed ogromnymi drzwiami. Stary człowiek unosi kołatkę i

opuszcza ją na drzwi; jeden raz, drugi, trzeci, echem niesie się stukanie. A potem spoza sceny

dobiega głos. Nie zza drzwi, ale zza naszych pleców, stamtąd, skąd przyszliśmy.

- Ojcze, proszę! - błaga jakaś kobieta.

Odwracam się, chcę ją zobaczyć, lecz znowu zaczął padać śnieg. Koronkowy welon

przywiera do rzęs, lepi się do rękawów płaszcza. Nie pamiętam, bym kogoś dojrzał. Z

pewnością nie walczyłem o uwolnienie z uścisku dłoni starego mężczyzny ani nie wołałem:

„Matko, matko!” Stałem tylko niczym widz i słuchałem odgłosu kroków we wnętrzu

warownej wieży, a potem zgrzytu odsuwanych rygli.

Zawołała ostatni raz. Ciągle wyraźnie słyszę słowa, pamiętam rozpacz w głosie, który wciąż

na nowo rozbrzmiewa mi w uszach.

- Ojcze, proszę cię, błagam!

Dreszcz wstrząsnął dłonią, która trzymała w uścisku moją, ale czy był to gniew, czy jakieś

inne uczucie - nigdy się już nie dowiem. Tak szybko jak czarny kruk dosięga upuszczoną

kruszynę chleba, stary człowiek porwał z ziemi kawał brudnego lodu. Bez słowa cisnął nim, z

wielką siłą i furią. Skuliłem się, schowałem głowę w ramiona. Nie pamiętam krzyku ani

odgłosu uderzenia grudy o ciało. Pamiętam, że drzwi otworzyły się na zewnątrz; stary

człowiek musiał spiesznie odstąpić do tyłu, pociągając mnie za sobą.

I oto co się wydarzyło. Mężczyzna, który otworzył drzwi, nie był służącym, jak mógłbym

sobie wyobrażać, gdybym tylko słyszał tę historię. Nie, w pamięci mam człowieka pod

bronią, lekko siwiejącego żołnierza, z brzuchem nieco wydatnym, ale jednak nie zma-

nierowanego służącego. Powodowany żołnierską podejrzliwością zrodzoną z praktyki,

obejrzał nas obu od stóp do głów i stał w milczeniu, czekając aż wyjaśnimy cel naszego

przybycia.

Myślę, że wyprowadziło to z równowagi starego człowieka, lecz wzbudziło w nim nie tyle

strach, ile gniew. Raptownie puścił moją dłoń, chwycił mnie za kołnierz i wypchnął naprzód,

niczym szczeniaka oferowanego nowemu właścicielowi.

- Przyprowadziłem wam chłopaka - zaskrzeczał. Strażnik patrzył na niego w milczeniu;

niczego nie osądzał, nawet nie był ciekawy.

- Sześć lat sadzałem go przy swoim stole - podjął starzec - a jego ojciec nigdy nie przysłał

słowa ani monety. Nawet go nie odwiedził, chociaż córka mi powiedziała, że wiedział o

bękarcie. Nie będę go dłużej karmił, nie będę się zginał nad pługiem, żeby mu dać koszulę na

grzbiet. Niech go ojciec żywi. Ja mam dosyć własnego drobiazgu, co mi moja kobieta

narodziła przez te lata, a tu jeszcze ten. I ma tylko matkę, żeby go ubrała i wykarmiła. Żaden

chłop nie będzie jej chciał wziąć, póki ten szczeniak ciągle się do niej klei. No to go

zabierajcie i oddajcie ojcu.

Puścił mnie raptownie, aż upadłem na kamienne schody u stóp strażnika. Nic mi się nie stało.

Usiadłem wolno. Podniosłem wzrok, by nie uronić nic z tego, co się będzie dalej działo.

Strażnik lekko wydął dolną wargę; nic nie orzekał, zaledwie rozważał, co powinien ze mną

zrobić.

- Czyj on? - zapytał bez zaciekawienia. Chciał jedynie uzyskać więcej informacji, by

właściwie przedstawić rzecz przełożonemu.

- Rycerskiego - rzucił stary. Już się ode mnie odwrócił, już stawiał miarowe kroki na

żwirowanej ścieżce. - Księcia Rycerskiego - dodał nie odwracając się i uściślił jeszcze: -

Następcy tronu. On go spłodził. Więc niech się nim zajmie i niech się cieszy, że został ojcem

przynajmniej tego dzieciaka.

Przez chwilę strażnik patrzył, jak starzec odchodzi. Potem schylił się bez słowa, chwycił mnie

za kołnierz i przesunął, by zamknąć drzwi. Puścił mnie, gdy je ryglował, a skończywszy,

stanął bez ruchu i przyjrzał mi się ze spokojem, z jakim żołnierz przyjmuje podczas

codziennej służby wszelkie osobliwe zdarzenia.

- Wstań, chłopcze, i chodź - rzekł potem.

I poszedłem z nim mrocznym korytarzem, mijając spartańsko umeblowane komnaty z oknami

szczelnie zamkniętymi przed zimowym chłodem, aż dotarliśmy do kolejnych zamkniętych

drzwi; te były zrobione z rzadko spotykanego miękkiego drewna, zdobione rzeźbieniami.

Tam żołnierz się zatrzymał i wprawnym gestem wygładził na sobie ubranie. Pamiętam

zupełnie wyraźnie, że przyklęknął i obciągnął mi koszulę, a potem jednym czy dwoma szorst-

kimi ruchami przygładził mi włosy, ale czy to wynikało z poczciwej chęci, bym zrobił dobre

wrażenie, czy zaledwie z troski, aby jego powinność została właściwie spełniona, tego nigdy

nie będę wiedział. Wstał i raz uderzył dłonią w dwuskrzydłe drzwi. Uczyniwszy to, nie czekał

na odpowiedź, w każdym razie ja jej nie usłyszałem. Rozwarł podwoje na oścież, wypchnął

mnie naprzód i zamknął je za sobą.

Ta komnata była tak ciepła jak korytarz zimny, i tak żywa jak inne pomieszczenia wymarłe.

Przypominam sobie, że w środku stało wiele mebli, a prócz nich znajdowały się tam i

chodniki, i wieszaki, i półki z tabliczkami, i zwoje pergaminu, a wszystko to tworzyło

wrażenie lekkiego nieporządku, jakiego nabiera każde często używane luksusowe

pomieszczenie. Na masywnym palenisku płonął ogień, który napełniał wnętrze ciepłem i

przyjemnym żywicznym zapachem. Za ogromnym stołem ustawionym prostopadle do ognia

siedział pochylony nad stertą papierów zwalisty mężczyzna o ściągniętych brwiach. Nie od

razu podniósł wzrok, toteż przez kilka chwil mogłem się przyglądać jego ciemnym,

rozwichrzonym włosom.

Gdy wreszcie uniósł głowę, ogarnął mnie i strażnika jednym krótkim spojrzeniem czarnych

oczu.

- Co tam, Podróżniku? - zapytał, i nawet ja, choć dziecko, wyczułem z tonu jego głosu, że z

rezygnacją pogodził się z tym, iż mu przeszkodziliśmy. - O co chodzi?

Strażnik pchnął mnie lekko, przesuwając o metr bliżej tamtego człowieka.

- Książę Szczery, jakiś stary rolnik przyprowadził tego chłopca. Powiedział, że to bękart

księcia Rycerskiego, panie.

Przez kilka chwil strapiony mężczyzna za stołem przyglądał mi się z pewnym zmieszaniem.

Potem coś na kształt rozbawienia rozjaśniło jego rysy. Wstał, wziął się pod boki i badał mnie

uważnie wzrokiem. Nie bałem się tych szczegółowych oględzin; raczej odniosłem wrażenie,

jakby coś w moim wyglądzie nawet przesadnie mu się spodobało. Ja jemu także przyglądałem

się z ciekawością. Nosił krótką ciemną brodę, równie gęstą i rozczochraną jak włosy, a

policzki miał ogorzałe od wiatru. Nad ciemnymi oczyma rysowały się grube brwi. Był

barczysty, dłonie miał kwadratowe i zniszczone pracą, a jednak poplamione atramentem.

Kiedy tak mnie taksował wzrokiem, uśmiechał się coraz szerzej, aż wreszcie parsknął

śmiechem.

- A niech mnie! - wykrzyknął w końcu. - Ten chłopak rzeczywiście jest podobny do

Rycerskiego, prawda? Na płodnego Edę! Kto by się tego spodziewał po moim znamienitym i

cnotliwym bracie?

Strażnik nic na to nie odpowiedział, ale też nikt nie oczekiwał od niego odpowiedzi. Stał

tylko, gotów na każde wezwanie, czekając następnego rozkazu. Prawdziwy żołnierz.

Książę nadal oglądał mnie z zaciekawieniem.

- Ile ma lat? - zapytał strażnika.

- Rolnik mówił, że sześć. - Strażnik potarł dłonią policzek, lecz nagle przypomniał sobie

najwyraźniej, że jest na służbie. Opuścił rękę. - Panie - dodał.

Ten drugi zdawał się nie zauważyć żołnierskiego uchybienia dyscyplinie. Czarne oczy

błądziły po mnie, z ust nie schodził szeroki uśmiech.

- Zatem dajmy mu siedem, żeby mogła się z tym łatwiej pogodzić. A niech mnie! Tak. To był

ten rok, kiedy Chyurdzi pierwszy raz próbowali zablokować przejście przez góry. Rycerski

wybrał się tam na trzy, cztery miesiące, miał im pokazać, kto tu rządzi. A niech mnie! Kto by

pomyślał, że to jego... - Przerwał. - Kto jest jego matką? - zapytał nagle.

Strażnik niepewnie przestąpił z nogi na nogę.

- Nie wiem, panie. Na schodach był tylko ten stary i powiedział, że to bękart księcia

Rycerskiego i że on już nie ma zamiaru go żywić ani ubierać, i to wszystko. Powiedział, że

ten, co go spłodził, niech teraz o niego dba.

Książę wzruszył ramionami, jakby na znak, że sprawa nie ma większego znaczenia.

- Chłopiec wyraźnie był pod dobrą opieką. Nie minie tydzień, najwyżej dwa, jak matka

przyjdzie skamleć pod kuchennymi drzwiami, bo będzie tęskniła za szczeniakiem. Dowiem

się wtedy, jeśli nie wcześniej. Hej, chłopcze, jak na ciebie wołają?

Kaftan miał zapięty na ozdobną klamrę w kształcie głowy kozła. W migotliwym świetle

rzucanym przez płomienie zmieniała ona barwę z miedzianej na złotą, a wreszcie czerwoną.

- Chłopcze - odrzekłem.

Nie mam pewności, czy po prostu powtórzyłem słowo, którym zwracali się do mnie on i

strażnik, czy rzeczywiście nie miałem imienia. Książę robił wrażenie zdziwionego, a po jego

twarzy przemknął grymas, który mógł być wyrazem litości. Ale zniknął on równie szybko,

jak się pojawił, i książę wyglądał już jedynie jak człowiek, któremu niespodziewanie przybył

jeszcze jeden kłopot. Albo może był cokolwiek rozzłoszczony. Zerknął w stronę mapy

czekającej na niego na stole.

- No dobrze - odezwał się w ciszy. - Coś trzeba z nim zrobić, zanim Rycerski wróci do domu.

Podróżniku, dopilnujesz, żeby chłopiec miał co do ust włożyć i znajdziesz mu jakieś miejsce

do spania, przynajmniej na dzisiejszą noc. Jutro się zastanowię, co z nim zrobić dalej. Nie

będą królewskie bękarty błąkały się po kraju.

- Tak, panie - powiedział Podróżnik ani zgadzając się, ani oponując, ale zaledwie przyjmując

rozkaz. Położył ciężką dłoń na moim ramieniu i odwrócił mnie w stronę drzwi. Ruszyłem z

ociąganiem, bo w komnacie było jasno i ciepło. Zacząłem czuć mrowienie w stopach i

wiedziałem, że gdybym mógł zostać tam jeszcze trochę, zdołałbym się rozgrzać. Niestety,

dłoń strażnika była nieubłagana i zostałem wyprowadzony z ciepłej komnaty na powrót w

przenikliwe zimno i mrok posępnych korytarzy.

Po wyjściu z przytulnej komnaty wydawały się znacznie ciemniejsze i nieskończenie długie.

Bezskutecznie usiłowałem zrównać tempo z krokiem żołnierza. Może wyrwał mi się szloch, a

może strażnik znudził się moim nieporadnym dreptaniem, bo uniósł mnie i usadził sobie na

ramieniu tak lekko i od niechcenia, jakbym nic nie ważył.

- Mokry jesteś, mały - zauważył obojętnie i poniósł mnie korytarzami.

Mijał zakręty, szedł schodami w górę i w dół, aż w końcu zalało nas żółte światło

przestronnej kuchni.

Tam na ławach rozsiadła się grupka żołnierzy; popijali i jedli przy wielkim zniszczonym

stole, przed paleniskiem co najmniej dwukrotnie większym niż tamto w komnacie księcia.

Pachniało jedzeniem i piwem, czuć było pot, schnącą wełnianą odzież i dym z wilgotnego

drewna, a także zapach tłuszczu skapującego w płomienie. Pod ścianą stały w rzędach

większe i mniejsze beczki z winem, a z krokwi zwieszały się ciemne połcie wędzonych mięs.

Stół uginał się od ciężkiej zastawy i jadła. W pewnej chwili strzępek mięsiwa spadł między

płomienie, skręcił się w ogniu i skwiercząc strzelił tłuszczem na kamienne palenisko,

rozsiewając wokół rozkoszną woń. Żołądek skurczył mi się z głodu. Podróżnik pewnym

ruchem posadził mnie na rogu stołu, blisko ciepłego ognia, zsuwając z blatu łokieć

mężczyzny, który ukrył twarz w dzbanie.

- Masz, Brus - oznajmił rzeczowym tonem. - Szczeniak jest twój.

Odwrócił się ode mnie. Patrzyłem jak zahipnotyzowany, gdy odłamał z ciemnego bochna

kawał ogromny niczym własna pięść, a potem wyciągnął zza pasa nóż i odkroił z wielkiego

koła sutą rację sera. Wetknął mi w ręce jedno i drugie, po czym podszedł do ognia i począł

odrzynać od sztuki mięsa porcję godną dorosłego mężczyzny. Ja zaś, nie tracąc czasu,

przystąpiłem do napełniania pustego żołądka. Obok mnie człowiek nazwany Brusem odstawił

dzban i popatrzył na Podróżnika.

Hobb Robin - Skrytobójca 01 - Uczeń Skrytobójcy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: