Colin Forbes - Wytropic zdrajce.pdf - Forbes Colin - Zbiór - dark_zlosnikoo7

Prolog

W schodnia Anglia. Lipiec, druga nad ranem. Pustą drogą wznoszącą się łagodnie nad

równiną Wash, szła samotnie Carole Langley. Od wioski Plimpstead dzieliło ją pół mili.

Noc była ciepła, aż duszna. Spoza ławicy chmur wypłynął księżyc, rozjaśniając opustoszałe

pola, które po obu stronach drogi biegły ku zamglonemu horyzontowi. Carole, atrakcyjna

osiemnastolatka o jasnych włosach, odczuwała lekkie zdenerwowanie. Niezmącony spokój

równin krył w sobie nieokreśloną groźbę.

— A więc dobrze — powiedziała swemu chłopakowi, Rickowi — jeśli tego właśnie chcesz, to

musisz poszukać gdzie indziej. I nie martw się o mnie, wrócę do domu sama...

— Jak sobie życzysz — odparł Rick, któremu plątał się już język pod wpływem alkoholu. —

Dziewczyny są jak autobusy. Zawsze nadjedzie następny. Może nawet znajdę pasażerkę...

Zaraz też wszedł do starego domu, gdzie zabawa trwała w najlepsze. Przyjmując

zaproszenie, Carole nie wiedziała, że nie będzie rodziców Peggy i młodzi zawładną całym

domem bez ograniczeń. Bardzo wcześnie odkryli drogę do pokoi sypialnych.

Niektórzy musieli być chyba na haju, mówiła sobie Carole, brnąc polną drogą w pantofelkach

na wysokich obcasach. Chętnie zamieniłaby je na zwykłe sportowe obuwie. Ale kto mógł

przypuszczać, że czeka ją taki długi, samotny spacer? Pomysł, aby Rick odwiózł ją swoim

samochodem, nie był najszczęśliwszy. Zwłaszcza tutaj, gdzie odległości pomiędzy domami i

wioskami tnierzy się w milach.

W oddali ujrzała nadjeżdżający samochód. To wprost niewiarygodne, jak daleko można

sięgnąć wzrokiem na równinie Wash. Dwa

reflektory błyszczały niby para ślepiów przedpotopowego gada. Określenie marki pojazdu nie

było z tej odległości możliwe.

Droga — podobnie jak inne drogi w tym zakątku świata — wiła się i często zmieniała

kierunek. Niekiedy silne snopy światła widoczne były z boku, potem zaś, gdy wóz pokonał

kolejny zakręt, coraz większe ślepia spoglądały wprost na nią. Księżyc przesłoniły chmury.

Blada poświata przygasła, wskutek czego światła reflektorów stały się jeszcze silniejsze.

Kto mógł jechać równiną Wash o tak późnej porze? Większość mieszkańców spała już

przecież snem sprawiedliwych we własnych łóżkach. Nawet tam, skąd wracam, pomyślała z

irytacją Carole. Czuła coraz silniejszy ból w stopach. Mama mnie chyba zabije. Pewnie

jeszcze na mnie czeka. Oczywiście! A kiedy nie usłyszy samochodu, będzie chciała wiedzieć,

co się zdarzyło. Powiem, że Rick nie mógł uruchomić silnika. Właśnie tak...

Na chwilę poczuła się lepiej. Ale tylko na chwilę. Zaniepokoił ją nadjeżdżający samochód.

Mijając powoli samotną kępę drzew rozważała, czy nie lepiej skryć się między nimi, dopóki

auto nie zniknie w oddali.

Do licha, muszę wracać do domu. Ten wóz prawdopodobnie mnie minie i nawet się nie

zatrzyma.

światła pokonały ostatni zakręt i wypadły na prostą, szybko zbliżając się do Carole.

Dziewczyna zawahała się, wciąż myśląc o kępie drzew w pobliżu. Jedyne schronienie w

okolicy. Kierowca musiał ją już dostrzec. Te cholerne reflektory świecą prosto w oczy.

Dlaczego nie przełączy ich na krótkie?

Podjąwszy decyzję, Carole przystanęła i zrzuciła pantofle, w każdej chwili gotowa pobiec ku

drzewom. Kierowca rozpędzonego wozu nacisnął hamulce i zatrzymał się tuż obok

dziewczyny. Oślepiona światłem niczego nie widziała, lecz do jej uszu dotarł odgłos

otwieranych, a następnie zatrzaskiwanych drzwiczek. Rozległy się miarowe, pewne kroki.

Nie czekała dłużej. Zawróciła na pięcie i popędziła do drzew. Człowiek z samochodu puścił

się za nią. Biegnąc, przetrząsała gorączkowo torebkę w poszukiwaniu latarki. Nigdy się z nią

nie rozstawała. Zawsze to jakaś ochrona.

Z torebką w jednej, a latarką w drugiej dłoni zbiegła z nasypu i popędziła w pole. Postanowiła

nie zapalać latarki, aby nie ułatwiać pogoni prześladowcy. Ta ostrożność ją zgubiła.

Nagle jej lewa stopa uwięzia w korzeniach jakiegoś drzewa. Jak długa rozciągnęła się na

trawie. Obróciła się szybko z boku na plecy

i włączyła wycelowaną w górę latarkę. W tym samym momencie krzyknęła.

W błysku światła ujrzała bowiem ostrze wielkiego noża. Widziała, jak kreśląc szeroki łuk

klinga opada ku jej piersiom. Zupełnie jakby jakiś szaleniec składał rytualną ofiarę. Ostrze

wniknęło w ciało dziewczyny i przejechało w dół ruchem szlachtującego zwierzę rzeźnic-

kiego narzędzia. Krzyk przerodził się w pełen przerażenia charkot. Carole Langley umarła i

wszystko spowiła na powrót ciężka cisza norfolckiej nocy.

Wydarzyło się to przed dwoma laty. Nikt nie zdawał sobie wówczas sprawy z wagi tej

makabrycznej zbrodni. Dopiero w dwa lata później uczynił to człowiek nazwiskiem Tweed.

y. •((«

Regenfs Park latem. Spacerując z Tweedem Monika pomyślała, że jest tu zupełnie jak na

wsi. Ich stopy deptały miękką trawę, z oddali dobiegały głosy bawiących się dzieci. Cały świat

zdawał się trwać w jak najlepszym porządku, ale to tylko pozory.

Tweed szedł z rękami wetkniętymi w kieszenie marynarki, jego oczy spoglądały zza szkieł

okularów prosto przed siebie. Wiedziała, co to znaczy. Kryzys. Tweed jest poruszony. Już

jego pierwsze słowa potwierdzały te obawy:

— Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów jestem przestraszony, naprawdę się boję.

— Z powodu morderstwa lana Fergussona w Hamburgu?

— Oczywiście. Opłakiwać będziemy go później. — W spokojnym na ogół głosie Tweeda

zabrzmiały ponure tony. — Przerażają mnie powiązania tego zabójstwa.

— Mógłbyś mi bliżej to wyjaśnić? — ujęła go za ramię, aby dać wyraz swojej sympatii.

— Tylko sześć osób wiedziało, że Fergusson wybiera się do Hamburga. My oboje —

przerwał na chwilę — oraz Hugh Grey, Guy Dalby, Harry Masterson i Erich Lindemann.

— Nie myślisz chyba o którymś z szefów sektorów? Znamy ich przecież od łat...

— No właśnie. To największy kryzys, z jakim kiedykolwiek przyszło się mi borykać.

— Ktoś zostawił otwartą szufladę z notatkami w rejestrze centralnym. Każda osoba z tego

budynku mogła wśliznąć się tam i przeczytać decyzję o wysłaniu Fergussona...

— Kamuflaż — rzucił gorzko Tweed. — To ja pisałem notatkę z tamtego posiedzenia. Nawet

nie wspomniałem w niej o decyzji wysłania Fergussona. Nie było tam nawet słowa, że

Fergusson dokądkolwiek się wybiera.

— A więc postąpiłeś wbrew przepisom — powiedziała z wyrzutem Monika, usiłując poprawić

mu humor.

— Postąpiłem tak w pełni świadomie, aby chronić Fergussona.

— Dlaczego?

— Nie wiem — przyznał Tweed. — Jakiś szósty zmysł. Fakt pozostaje faktem. Ktokolwiek

szperał w notatkach, nie znalazł w nich słowa o Hamburgu. Najwyraźniej ktoś umyślnie

pozostawił szufladę otwartą, aby chronić siebie. Spłoszony, być może przez sprzątaczkę, nie

miał czasu poznać treści zapisu.

— A jednak wciąż trudno uwierzyć, że Fergusson nie żyje.

— Do rzeczy najbardziej niebezpiecznych należy podchodzić ostrożnie.

— Skąd masz pewność, że facet, który otworzył szufladę w sejfie, został spłoszony? —

przerwała mu Monika.

— Gdyby miał czas na przeczytanie mojej notatki, zamknąłby ją z powrotem, gdyż wiedziałby

wówczas, iż próba takiego kamuflażu nie ma sensu.

— To cholernie nieprzyjemna historia — nieprzyjaciel we własnym obozie. Co zamierzasz

uczynić? Czy Howard już o tym wie?

— Mówiłem o sześciu osobach. Howard przebywa jeszcze we Francji. To dlatego wybrałem

właśnie ten moment na wysłanie Fergussona. Teraz jadę do Hamburga osobiście — oznajmił

obojętnie Tweed.

Uwolnił się od jej ramienia, wyciągnął dłonie z kieszeni i przyśpieszył kroku. Wiedziała, że

jego umysł zmaga się z problemem, przymierza do różnych wariantów rozwiązania.

Odczekała kilka minut, zanim postawiła następne pytanie:

— Wybierasz się do Niemiec potajemnie? Nikt o twoim wyjeździe nie powinien wiedzieć?

— Wręcz przeciwnie. Zwołuję zebranie wszystkich szefów sektorów, aby ich o tym

powiadomić. Zabójstwo Fergussona to tragedia dla naszego wydziału. Ale teraz schodzi ona

na dalszy plan. Teraz trzeba zarzucić sieci i czekać, aż ryba połknie haczyk.

Tweed miał zwyczaj sprowadzać nawet najbardziej dramatyczne wydarzenia na płaszczyznę

codzienności. Strategia, jaką przedstawił, napełniła Monikę przerażeniem.

— Zamierzasz umyślnie im powiedzieć o swoim wyjeździe do Niemiec, wiedząc, że jeden z

nich przekaże tę informację dalej?

ą4

— Tak. Będzie to tematem następującego ćwiczenia: odnaleźć wskazówki co do tożsamości

człowieka, który kryje się za śmiercią lana Fergussona.

— Czy ten wyjazd jest niebezpieczny? — zapytała Monika, pilnie zważając, aby w tonie jej

głosu nie zadźwięczał niepokój. Wracali już do budynku na Park Crescent. Dookoła

rozciągała się zieleń drzew. Pomyślała, że trudno o spokojniejszy widok. Jakiż kontrast dla

ich rozmowy.

— Tak sądzi pani premier. — Tweed opuścił kąciki ust. — Jak mógłbym przejąć stanowisko

Howarda, skoro ona bez przerwy gdakałaby nade mną niby kwoka nad kurczęciem.

— Dlaczego odrzuciłeś jej ofertę? Jesteś o wiele lepszy od Howarda.

— Ponieważ prowadząc sprawę Adama Procane'a musiałem oszukać, niemal zdradzić wielu

moich ludzi. — Zaczął mówić szybciej, jak gdyby poruszony temat napełnił go niesmakiem:

— Nie uwierzysz, jaki postawiła mi warunek, zanim wyraziła zgodę na tę podróż...

— Przekonaj mnie.

— Muszę zabrać z sobą obstawę. Wyobraź sobie — ja i obstawa! Musiałem się na to

zgodzić, żeby w ogóle dostać jej pozwolenie.

— Kto z tobą pojedzie? Wiesz, że się ucieszyłam, iż coś takiego przyszło pani premier do

głowy.

— Bob Newman. Ma idealne alibi. Jest reporterem i korespondentem zagranicznym. Może

zjawiać się w dowolnym miejscu na kuli ziemskiej, a zainteresowani jego osobą i tak

pomyślą, że zbiera materiały do kolejnego reportażu. Pani premier zażądała jego dokładnego

życiorysu, zanim zaakceptowała tę kandydaturę. Moim zdaniem, głęboko przeżyła fakt, że

swego czasu Newman chcąc napisać coś przekonującego o agentach służb specjalnych,

odbył pełne przeszkolenie w SAS. — Tweed rzucił okiem na zegarek. — Bob powinien

właśnie w tej chwili lądować na Heathrow. ściągnęliśmy go aż z Paryża.

— Po tej historii w Helsinkach zniknął na czas dłuższy. Co się z nim działo?

— Rozmyślał zapewne o morderstwie swojej żony dokonanym przez agentów GRU. Może

nawet miał w tym czasie romans albo dwa. Mam nadzieję, że tak było, choć prawdę mówiąc,

mocno w to wątpię. Jest zgorzkniały. Wydał mi się oschły i nieobecny, gdy rozmawiałem z

nim telefonicznie. Przyjął zlecenie od razu, czym mnie nieco zadziwił...

— Zapewne okaże się doskonałym ochroniarzem.

— I będzie uzbrojony, co mi się już mniej podoba. To jeszcze jeden pomysł pani premier.

Bonn już wyraziło zgodę. Szykują specjalne zezwolenie. Dostarczy je Kuhlmann z Policji

Federalnej. Kuhlmann martwi się zabójstwem Fergussona. Uważa, że kryje się za tym coś

więcej. W tej sytuacji wolałbym działać w pojedynkę, na własną rękę. Nie lubię zamieszania.

— A co zrobimy teraz?

Wyszli z Regenfs Park i czekali na sposobność, by przedostać się na drugą stronę ulicy

wiodącej do Park Crescent — biegnącego łukiem ciągu budynków georgiańskich. W jednym

z nich mieściła się kwatera główna SIS.

— Teraz — odrzekł Tweed — zorganizujemy zebranie szefów sektorów.

Który z nich?

Tweed zajął miejsce u szczytu podłużnego stołu w sali konferencyjnej i spoglądał na swych

czterech szefów sektorów — siedzących po dwóch naprzeciw siebie. Wszyscy oni czekali, aż

rozpocznie to zwołane w trybie nadzwyczajnym posiedzenie.

Każdy z nich miał za sobą co najmniej po piętnaście lat służby. I wszyscy naraz wydali się

nagle Tweedowi zupełnie obcy. Jeden z nich — kolega i przyjaciel — posłał lana Fergussona

do Hamburga po pewną śmierć. Lojalnego Szkota, na którego pomoc Tweed zawsze mógł

liczyć. Nic zatem dziwnego, że Tweeda ogarnęło teraz na ich widok obrzydzenie.

Jedna ze spoglądających z wyrazem wyczekiwania twarzy jest maską. Starannie

opracowaną osobowością, nad którą pracowano całymi latami, by jak najlepiej ukryć jej

prawdziwe oblicze. Prawdziwy cel życia. Zdradę. Który z nich? — powtórzył w duchu pytanie

Tweed.

Odchrząknął i natychmiast spoczęły na nim cztery pary oczu.

— Panowie — zaczął — wyjeżdżam niebawem do Hamburga. Przejmuję osobiście

dochodzenie w sprawie śmierci lana Fergussona.

Przerwał, ciekaw reakcji zebranych. Mówił beznamiętnym tonem, jakby przedstawiał typowy

przypadek.

— Za tym zabójstwem kryje się więcej niż dotychczas ujawniono...

Ponownie przerwał i przyjrzał się uważnie każdemu z obecnych. Wyraz ich twarzy niczego

nie zdradzał, zresztą tego właśnie oczekiwał. Jako pierwszy odezwał się Hugh Grey, szef

sektora Europy centralnej.

— Kto będzie sprawował rządy podczas twojego pobytu za granicą?

Czyżby w pytaniu Hugha Greya brzmiała nuta nadziei? Siwowłosy, szczupły, trzydzieści

dziewięć lat. Najmłodszy. Ostatnio ożenił się po

ą6

raz drugi. Mieszka na farmie w hrabstwie Norfolk, ma też niewielką posiadłość letnią w

Chelsea.

Jego różowa twarz jest gładko ogolona. Sprawia wrażenie kogoś niewiele znaczącego,

człowieka, którego paplanina niesie mało treści. Pewny siebie, ambitny, niestrudzony. Pod

swobodnym stylem bycia kryje się czujny umysł oraz bezgraniczne oddanie własnym

interesom. Potrafi radzić sobie z kobietami, powiedzmy, z pewnym typem kobiet.

Przedstawicielki płci pięknej uznają go za osobę czarującą bądź go nienawidzą.

— Howard — odrzekł Tweed. — Wraca jutro z Paryża, żeby przejąć swoje normalne

obowiązki...

— Jedziesz do Niemiec sam? — spytał Erich Lindemann.

— Tak — szybko skłamał Tweed.

A więc się zaczyna. Oszukuje najbliższych kolegów. Zachowuje się podobnie jak w sprawie

Procane'a. Tylko że tym razem istnieje zasadnicza różnica. Oto rozpoczyna długie i

niebezpieczne poszukiwania człowieka zasiadającego w tej chwili przy tym stole.

— Czy to rozsądnie — ten twój wyjazd? — naciskał nadal Lindemann. — Po tym, co spotkało

Fergussona...

Erich Lindemann. Czterdzieści osiem lat. Szef sektora skandynawskiego, w tym także Danii.

Dla kolegów — „Profesor". Mężczyzna o szczupłej, pociągłej twarzy, sprawiający wrażenie

starszego niż w rzeczywistości. Ciemnoszare rzednące włosy. Ascetyczny wygląd, oschły

sposób bycia, w przeciwieństwie do Greya, używa słów nader oszczędnie.

Przyszedł na świat w Kopenhadze. Jego matka zmarła, gdy był dzieckiem, ojciec ożenił się

powtórnie z Angielką. W Wielkiej Brytanii przebywa od dziesiątego roku życia, toteż akcent

Ericha w najmniejszym stopniu nie zdradza pochodzenia duńskiego. Tweed uważał, że z

całej czwórki właśnie on jest najostrożniejszy. Rusza się z domu tylko wtedy, gdy robota w

terenie jest kompletnie spaprana, ale wówczas działa z prędkością światła. Stary kawaler o

surowych zasadach, którego Howard przyrównał kiedyś do marszałka Mont-gomery'ego.

— Z tą różnicą, że Erich nigdy w życiu nie skosztował porządnego wina — dodał wtedy

Howard.

— Bo wino nie pomogłoby mu w pracy — stwierdził wówczas Tweed.

— Wiesz, o co mi chodzi. Cholerny, zimny jak lód mózgowiec. Ten nasz Erich przypomina mi

arcymistrza gry w szachy...

Harry Masterson poprawił mankiety wystające z rękawów grana-

ą7

towej marynarki, po czym zaczai mówić, pomagając sobie przy tym dłońmi.

— Przypuszczam, że kiedy ty będziesz sprawdzać okoliczności śmierci Fergussona, my

zajmiemy się normalną działalnością. Jak wiesz, powinienem wyjechać do Wiednia. Moi

ludzie gnuśnieją, jeśli nie dam im od czasu do czasu kopniaka.

— Wasze działania nie powinny ulec najmniejszej zmianie — przytaknął Tweed. — Zgodnie z

planem wyjedziesz do Wiednia...

Masterson. Lat czterdzieści sześć. Starannie uczesane, czarne jak węgiel włosy. Duża

głowa, toporne po bliższym przyjrzeniu rysy twarzy, osobowość przywódcy. Modniś z licznym

gronem przyjaciółek. Rozwiedziony po tym, gdy żona nakryła go w pozycji, którą raczej

trudno uznać za kompromisową. Niecierpliwy, wśród pięciu zgromadzonych przy stole

mężczyzn odgrywa rolę dominującą. Szef sektora bałkańskiego.

— Pomyślnych łowów w Hamburgu — dodał jeszcze Masterson. — Dopadnij drania i załatw

go za naszego biednego lana. Oczywiście, życzę powodzenia.

— Zobaczymy — odparł Tweed. — A teraz, jeśli nie macie pytań, to proponuję skończyć

nasze krótkie spotkanie.

Spojrzał na Monikę. Siedziała cicho przy małym stoliku pod ścianą. Z ołówkiem w dłoni

pochylała się nad notatkami, które później posłużą jej do sporządzania protokołu z

posiedzenia. Przejmowała te obowiązki tylko wtedy, gdy Tweed nie chciał się rozpraszać.

Tym razem jednak przyczyna jej obecności na spotkaniu była zupełnie inna.

Tweed przeniósł wzrok na Guya Dalby'ego. Czterdziestoczteroletni szef sektora

śródziemnomorskiego nie wypowiedział dotychczas jednego słowa. Zawsze pełen rezerwy,

krępy, z opadającym na czoło niesfornym kosmykiem ciemnych włosów. Odezwał się dopiero

teraz. Zwięźle i na temat:

— Jaki motyw, według ciebie, kryje się za morderstwem Fergussona?

— Nie mam pojęcia. Właśnie tego zamierzam się tam dowiedzieć... Tweed podniósł się zza

stołu, wsunął krzesło na miejsce, po czym rzekł niedbale, jakby od niechcenia:

— Zanim przejdziecie do swoich zwykłych obowiązków, chciałbym jeszcze porozmawiać z

każdym z was na osobności przed południem w moim biurze. Tylko proszę, wchodźcie

pojedynczo.

Istnieje jeszcze niewielka szansa, że w prywatnej rozmowie zdoła u jednego z nich zauważyć

coś szczególnego. Bardzo nikła szansa.

ą8

Bob Newman przyleciał na Heathrow rejsem AF 808 z Paryża. Lubił airbusy — jest w nich

tyle miejsca. Stewardesa obserwowała go, gdy rozpinał pas bezpieczeństwa. Nie miałaby nic

przeciwko odbyciu podróży dokoła świata w towarzystwie tego Anglika.

Niedawno przekroczył czterdziestkę, pomyślała. Niedbały styl bycia, wyraziste rysy twarzy,

oczy i usta zdradzają poczucie humoru. Była pewna, że świetnie by się z nim bawiła.

Opuszczając pokład skinął jej lekko głową i wąskim korytarzykiem ruszył do hali przylotów.

Czuł się dziwnie stawiając stopę na ziemi angielskiej po raz pierwszy w tym roku. Z pamięci

wypłynęło wspomnienie o Alexis — jego żonie zabitej przez Rosjan w Estonii, nie znanym mu

kraju gdzieś na wybrzeżu Bałtyku. Gdy przechodził odprawę paszportową, głowę wypełniały

mu myśli o przyjemnych chwilach ich małżeństwa, które później zaczęło się rozpadać i z

wolna dojrzewało do ostatecznego rozejścia.

Siedzący w głębi kabiny urzędnik przyjrzał mu się dwukrotnie. A więc został rozpoznany. No

cóż, przywykł do tego. Nie można być jednym z najlepszych w świecie korespondentów,

którego fotografie zamieszcza Bóg wie ile czasopism i liczyć na to, że nikt człowieka nie

rozpozna.

Siedząc w taksówce wiozącej go do mieszkania w Chasemore House, Newman spoglądał w

okno z ponurym wyrazem twarzy. Zmarnował rok życia włócząc się po Europie, nie mogąc

nigdzie dłużej zagrzać miejsca, odrzucając wszystkie bez wyjątku oferty pracy.

Dlaczego więc przystał na to dziwne zajęcie ochroniarza — i to u boku Tweeda? Ponieważ

daje mu możliwość zadania ciosu tamtej stronie? Newman nie próbował się oszukiwać.

Wyraził zgodę, ponieważ oferta ta nadawała jego dotychczasowemu życiu sens.

Nie podobało mu się tylko, że będzie chodził z bronią. Choć jest znakomitym strzelcem —

trening w SAS to potwierdził — Newman nigdy nie zabił człowieka. Jeszcze nie, pomyślał ze

smutkiem.

Sama praca zapowiada się intrygująco. Lubi Tweeda, podziwia jego profesjonalizm.

Współpracował już z nim w przeszłości. Zastanawiał się, dlaczego Tweed zaakceptował ten

pomysł z ochroną osobistą. To do niego niepodobne. Newman wiedział jedynie, że mają

jechać razem do Hamburga. Czy coś się tam już wydarzyło? No cóż, wkrótce się o tym

dowie.

ą9

— No i co sądzisz o ich reakcjach, Moniko? — zapytał Tweed.

Znajdowali się sami w jego gabinecie w kwaterze głównej SIS przy Park Crescent. Poprzez

przesłaniające okna firanki można było dojrzeć Regenfs Park. Siedząc za biurkiem Tweed

zdawał się nie dostrzegać blasku słonecznego dnia.

— Rzecz w tym, że żadnego z nich nie znam zbyt dobrze — powiedziała Monika. — Wszyscy

zostali niedawno mianowani, ściągnięto ich z terenu, by zastąpić ludzi, którzy pracowali tu od

wielu lat. Ty sam przeprowadziłeś tę czystkę i selekcję. Jak Howard przyjął fakt, że usuwasz

starą gwardię?

— Oczywiście nie był tym zachwycony. Niektórzy z nich byli jego kompanami od kieliszka.

Ale pani premier pozostawiła mi tylko dwie możliwości. Przejąć obowiązki Howarda albo

stworzyć młodszy zespół. Doszła do przekonania, że nadszedł czas, by szefów sektorów

obsadzić ludźmi z młodszego rocznika. A ja wybrałem właśnie ich. Rzecz w tym, mówiąc

krótko, grubo się pomyliłem w ocenie przynajmniej jednego z nich. Którego — oto jest

pytanie...

— Miałam nadzieję, że będziesz wolał raczej zająć stanowisko Howarda...

— Już ci mówiłem, dlaczego to niemożliwe.

Tweed powiedział to tonem wykluczającym dalszą dyskusję.

— Od czego zamierzasz rozpocząć działania w Hamburgu? Z tego, co mi wiadomo, nie masz

poszlak i nie dostałeś żadnych wskazówek...

Przerwała, by odebrać telefon. Jej twarz rozpogodziła się, gdy usłyszała, kto mówi. Podała

słuchawkę Tweedowi.

— To Bob Newman. Dzwoni już ze swojego mieszkania. Właśnie przyleciał z Paryża...

— To ty, Bob? — głos Tweeda był spokojny i rzeczowy. — Słuchaj, nie będziemy rozmawiać

telefonicznie. Witaj w domu. Czy możesz tu wpaść? Dobrze. Może być w południe. Uważaj

przechodząc przez jezdnię. Najpierw należy spojrzeć w prawo, nie jesteś już na kontynencie!

To na razie...

— Jest jakiś przygaszony — skomentowała Monika. — Stracił poczucie humoru czy co?

— Ważne, że zgodził się wystąpić w charakterze mojej przyzwoi-tki — twarz Tweeda

wykrzywił grymas, który miał być uśmiechem. — Ten pomysł z przyzwoitką strasznie mu się

spodoba...

— Nie zapominaj o instrukcjach pani premier. Newman ma ci towarzyszyć na każdym kroku...

— Przestań już zrzędzić, Monisiu.

— No dobrze, ale powiedz mi, od czego zaczniecie po przyjeździe do Hamburga?

— Odwiedzę najpierw szpital, w którym zmarł Fergusson. Przed śmiercią podobno powiedział

kilka słów, które dla lekarza nie miały sensu, ale mogą mieć znaczenie dla mnie. Potem

Colin Forbes - Wytropic zdrajce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: