Jensen Kathryn - Gra namiętności.pdf - Tłumaczenia - ala7272

Kathryn Jensen

Gra namiętności

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Było gorzej, niż się spodziewał.

Antonio Boniface wysiadł z windy na dziesiątym piętrze

waszyngtońskiego wieżowca i jeszcze raz sprawdził adres,

zapisany na kawałku papieru. Zgadzał się z tym, co podawała

plakietka na masywnych dębowych drzwiach: Klein & Klein

Public Relations. Jego oczy zwęziły się, a mięśnie brzucha

napięły, jakby w oczekiwaniu na cios przeciwnika. Marco nic

nie wspomniał o biurze i Antonio zakładał, że znajdzie się w

mieszkaniu klientki.

No, trudno. Po prostu powie tej Marii McPherson, z którą

Marco miał się spotkać, zanim dopadli go nasłani przez

Antonia funkcjonariusze Urzędu Imigracyjnego, że wynajęty

przez nią mężczyzna do towarzystwa nie może przyjść.

- Scusi, signorina - wymruczał na próbę. Nie! Lepiej po

angielsku. - Bardzo panią przepraszam, ale pan Serilo już nie

pracuje w Królewskiej Agencji Wynajmu Asysty. Proszę mi

powiedzieć, ile pani zapłaciła za jego usługi, a natychmiast

zwrócę całą sumę - przepowiadał sobie krótką przemowę.

No właśnie. Nic trudnego. Gdyby tylko nie musiał

przekazywać tak delikatnej wiadomości w biurze!

Za dużo jednak miał do stracenia, aby się teraz wycofać.

Już i tak bardzo źle się stało, że Marco przez tyle miesięcy

hańbił znakomite nazwisko rodziny Antonia. Przecież w

swoim czasie potęga Boniface'ów z Apulii dorównywała

potędze Medyceuszy. Ich arystokratyczne korzenie sięgały

dwunastego wieku. Byli mecenasami wielkich artystów,

takich jak Michał Anioł i Leonardo da Vinci, dali światu

dwóch papieży i wielu sławnych mężów stanu, zawsze

kierowali się w życiu szczytnymi celami. Antonio był dumny

z przynależności do tego rodu. I nie pozwoli, żeby jakiś

nędzny sługa szargał jego nazwisko!

Z determinacją przekręcił gałkę, pchnął drzwi i znalazł się

w szarobeżowej recepcji urządzonej w sterylnym

skandynawskim stylu. Pomieszczenie było puste. Co teraz?

Nagle usłyszał okrzyki i głośne rozmowy dochodzące zza

na wpół przymkniętych drzwi po prawej stronie. Podszedł do

nich i zajrzał.

W sali konferencyjnej kłębił się tłumek mężczyzn i kobiet

ubranych zgodnie z modą obowiązującą ludzi interesu. Na

długim mahoniowym stole królował udekorowany kolorowym

lukrem i płonącymi świeczkami tort. Pochylała się nad nim

drobniutka młoda kobieta o spokojnych szarych oczach i

długich falistych włosach w kolorze szampana. Delikatnie

zdmuchnęła każdą świeczkę, a potem wyprostowała się i

nerwowo uśmiechnęła do otaczających ją ludzi.

- Gotowe. Częstujcie się tortem. Ja naprawdę muszę

wrócić do pracy - powiedziała i zaczęła się odwracać.

- Hej, Mario! Nie tak szybko. - Wysoka czarnowłosa

kobieta roześmiała się i zastąpiła jej drogę. - Poczekaj na swój

prezent.

Przez salę przebiegł chichot. Antonio domyślił się, że

wszyscy wiedzą, jaki to będzie prezent.

Marco.

Najwyraźniej tylko bohaterka dnia tego nie wiedziała.

Ze współczuciem obserwował szczuplutką jubilatkę. W

nagłym przebłysku rozpoznania uświadomił sobie również, że

już kiedyś widział te delikatne rysy. To uczucie wgryzało mu

się w umysł, prześladowało go. Jednak zarówno miejsce, jak i

czas umykały mu.

Maria nerwowo potrząsnęła głową.

- Tamaro, proszę, nie powinniście robić sobie kłopotu.

- Och, to przyjemność dla nas, kochanie. Będziemy się

cieszyć twoim prezentem równie mocno jak ty.

- Nie, jeśli jej się poszczęści! - zawołał ktoś i wszyscy

wybuchnęli śmiechem.

A więc taki był plan, pomyślał Antonio. Ci wyrafinowani,

pewni siebie ludzie postanowili zabawić się kosztem

nieśmiałej koleżanki. Znaleźli w internecie wulgarną reklamę

usług towarzyskich i zaangażowali księcia.

Na szczęście jego dobry przyjaciel, senator, zobaczył

ogłoszenie i posłał mu kopię. Ten łajdak Marco posłużył się

nazwiskiem i oficjalnym tytułem Antonia - książę di

Carovigno - jak swoim własnym. Przynajmniej nie ośmielił się

wykorzystać zdjęcia!

Szczęśliwie dla panny McPherson, Antonio dowiedział się

o oszustwie służącego i natychmiast go wyrzucił. Ta młoda

kobieta, niepewnie skubiąca teraz kawałek urodzinowego

tortu, nie zostanie poniżona idiotycznym występem Marca,

jakikolwiek miałby on być. Z tego, co wiedział Antonio,

mogło chodzić o striptiz. Albo nawet o coś gorszego!

Jeśli jednak wejdzie i oświadczy, że gra skończona, czy

tym samym nie odsunie tylko w czasie niedoli tej młodej

kobiety? Pewnie wkrótce jej współpracownicy wymyślą nowy

podły żart. Jego serce wyrywało się do niej. Gdyby tylko

znalazł sposób, by ocalić ją...

Nagły błysk natchnienia przyniósł rozwiązanie.

Antonio wszedł do sali konferencyjnej. Gwar nagle

zamarł. A on uśmiechnął się do kobiet, mężczyzn spiorunował

wzrokiem, solenizantce zaś posłał uwodzicielskie, tajemnicze

spojrzenie.

- Ach, signorina - powiedział, podchodząc do niej i

kłaniając się. Uniósł jej palce do ust. - To wielka przyjemność

móc wreszcie panią poznać. Tyle o pani słyszałem, cara mia. -

Nieco wzmocnił włoski akcent, ale przypuszczał, że Marco

tak właśnie by postąpił.

Maria podniosła na niego wzrok i niepewnie się

uśmiechnęła.

- Czy pan...

- Si. Pani przyjaciele zaaranżowali naszą wspólną

avventura. Jak przypuszczam, resztę dnia ma pani wolną? -

Kruczowłosa kobieta skinęła głową. Jej szeroko otwarte oczy

patrzyły z podziwem, lecz i dobrze skrywaną zazdrością. -

Andiamo, cara. Mój samochód czeka na nas.

Maria obrzuciła salę konferencyjną pełnym paniki

spojrzeniem, a potem błagalnie popatrzyła na Antonia.

- Nie musi pan tego robić - wyszeptała. - Wiem, że to

tylko żart.

- Ależ signorina McPherson, cała przyjemność po mojej

stronie - powiedział głośno i mrugnął do niej konspiracyjnie.

Położył rękę na jej plecach i zdecydowanie pokierował ją do

drzwi. Ubrana była w konserwatywną, dżersejową sukienkę ze

sztucznego włókna - czarną, szorstką w dotyku.

Wyobraził ją sobie w kaszmirskiej wełence, może

jasnoniebieskiej, pasującej do jej oczu. Znacznie lepiej.

Tamara wreszcie odzyskała równowagę i pospieszyła ku

nim. Podała Marii torebkę, płaszcz i kartkę papieru.

- Baw się dobrze, kotku. Tu masz wykaz usług, jakie twój

partner może ci zaoferować. A jutro o wszystkim nam

opowiesz. Pamiętaj, liczymy, że nie pominiesz nawet

najdrobniejszego szczegółu.

Maria zaczerwieniła się jak piwonia, złapała swoje rzeczy

i nie oglądając się za siebie, pozwoliła Antoniowi

wyprowadzić się z biura. Zegnał ich chór radosnych okrzyków

i gwizdów.

- Czy polecić kierowcy, aby pomógł pani znieść rzeczy na

dół? - Antonio zrezygnował z przesadnego akcentu.

- Och, nie, dziękuję - odpowiedziała sztywno. - Wejdźmy

do windy, a wszystko panu wyjaśnię.

Jensen Kathryn - Gra namiętności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: