Stephen King Road Virus jedzie na północ.pdf

Stephen King

Road Virus jedzie na północ

www.StephenKing.one.pl

PrzełoŜył: ZBIGNIEW A. KRÓLICKI

***

Co mogę powiedzieć o Stephenie Kingu? Nie

będę mówił o jego powieściach, poniewaŜ

większość z was juŜ czytała je wszystkie,

większość z was widziała takŜe filmy nakręcone

na podstawie jego ksiąŜek, słuchała taśm, a moŜe

nawet ma magnetyczne ozdóbki na lodówkę,

podkoszulki i Bóg wie jakie jeszcze rekwizyty

związane z jego twórczością.

Nie będę mówił takŜe o mniejszych utworach,

jedynie wspomnę, Ŝe niektóre z nich (wymienię

jedno, na przykład "Zdolny uczeń") w dalszym

ciągu są uwaŜane za jedne z najlepszych

amerykańskich opowiadań, kropka.

Nie będę mówił o opracowaniach krytycznych

Kinga, takich jak liczne rzeczowe i obrazoburcze

wstępy, eseje i autobiograficzna "Danse

Macabre". Nie będę się rozwodził o jego

zasługach dla sztuki czytania, jak równieŜ dla

wolności myśli i wyrazu. I w końcu, nie

zamierzam udowadniać oczywistego faktu, Ŝe to

on w latach siedemdziesiątych dosłownie z

niczego stworzył nowoczesny horror.

CóŜ więc mogę rzec o tym facecie?

Właściwie lepiej po prostu się zamknę (bez

oklasków, proszę) i pozwolę panu Kingowi robić

to, co umie najlepiej: niech rozłoŜy przed wami

swoje przenośne ognisko, pochyli się nad nim

tak, by płomienie tańczyły na jego twarzy, i

opowie wam piekielną historię.

Al Sarrantonio

***

Richard Kinnell nie przestraszył się, kiedy po

raz pierwszy ujrzał ten obraz na podwórkowej

wyprzedaŜy w Rosewood.

Był zafascynowany i uznał, Ŝe miał szczęście

znaleźć coś bardzo ciekawego, ale czy

przestraszony? Nie. Dopiero później ("kiedy było

juŜ za późno" - jak mógłby napisać w jednej ze

swoich cieszących się oszałamiającym

powodzeniem powieści) uświadomił sobie, Ŝe w

bardzo podobny sposób podchodził za młodu do

pewnych zakazanych narkotyków.

Pojechał do Bostonu, by wziąć udział w

organizowanym przez nowoangielski PEN

sympozjum na temat "Groźba popularności".

Kinnell przekonał się, Ŝe PEN zawsze wymyślał

takie tematy - co nawet było pocieszające.

Przejechał trzysta pięćdziesiąt kilometrów z

Derry zamiast polecieć samolotem, poniewaŜ

utknął z intrygą swojej najnowszej powieści i

potrzebował trochę czasu, Ŝeby w spokoju nad

nią popracować.

Na sympozjum wziął udział w dyskusji

panelowej, podczas której ludzie, co to powinni

mieć więcej oleju w głowie, wypytywali go skąd

bierze pomysły i czy kiedyś sam się przestraszył.

Opuścił miasto, jadąc Tobin Bridge, a potem

wjechał na Route 1. Kiedy zastanawiał się nad

jakimś problemem, nigdy nie podróŜował pełną

autostradą, gdyŜ wprowadzała go ona w rodzaj

snu na jawie. Relaksującego, lecz niezbyt

twórczego. Natomiast konieczność przystawania i

ruszania na skrzyŜowaniach zwykłej drogi

działała jak ziarna piasku w ostrydze,

wytwarzając stan aktywności umysłowej a

czasem nawet perłę.

Podejrzewał, Ŝe recenzenci nie uŜyliby tego

słowa. W jednym z ubiegłorocznych numerów

"Esquire" Bradley Simons rozpoczął recenzję

"Koszmarnego miasta" w taki sposób: "Richard

Kinnell, który pisze tak, jak Jeffery Dahmer

gotuje doznał nowego ataku twórczych boleści.

Swój ostatni płód zatytułował >>Koszmarne

miasto<<".

Route 1 przejechał przez Revere, Malden,

Everett i wybrzeŜem do Newburyport. Za

Newbury trochę na południe od granicy między

Massachusetts a New Hamphire znajdowało się

miasteczko Rosewood. Mniej więcej dwa

kilometry od centrum miasteczka zobaczył

tandetnie wyglądające przedmioty, rozłoŜone na

trawniku piętrowego domku. Oparta o piecyk

elektryczny w kolorze awokado stała tabliczka z

napisem" "WyprzedaŜ podwórkowa". Po obu

stronach drogi stały zaparkowane samochody,

tworząc jedno z tych przewęŜeń, przeklinanych

przez podróŜnych, na których nie działa magia

podwórkowych wyprzedaŜy. Kinnell lubił

podwórkowe wyprzedaŜe, a szczególnie kartony

starych ksiąŜek, jakie czasem moŜna było na nich

znaleźć. Przejechał przez przewęŜenie,

zaparkował audi na końcu szeregu samochodów

skierowanych ku Maine i New Hampshire, a

potem poszedł pieszo.

Mniej więcej tuzin osób kręciło się na

zagraconym trawniku niebieskoszarego domku.

Po lewej stronie cementowego chodnika stał duŜy

telewizor z nóŜkami opartymi na papierowych

popielniczkach, które wcale nie chroniły

trawnika. Na nim znajdowała się tabliczka z

napisem: ZAPYTAJ O CENĘ - MOśE CIĘ

ZASKOCZY. Z tylnej ścianki odbiornika

odchodził przewód elektryczny, połączony z

przedłuŜaczem, który niknął w uchylonych

frontowych drzwiach. Na ogrodowym fotelu

obok telewizora siedziała gruba kobieta, w cieniu

parasola z napisem CINZANO na kolorowym,

ząbkowanym pokryciu. Obok niej stał stolik

karciany, z pudełkiem cygar, notesem i kolejną

ręcznie pisaną tabliczką. Ta głosiła:

WSZYSTKIE PŁATNOŚCI GOTÓWKĄ.

śADNYCH ZWROTÓW. Telewizor był

włączony i nastawiony na popołudniową operę

mydlaną, w której dwoje młodych ludzi

najwyraźniej nosiło się z zamiarem uprawiania

bardzo niebezpiecznego seksu. Gruba kobieta

zerknęła na Kinnella i znów na telewizor.

Patrzyła nań przez chwilę, a potem ponownie

spojrzała na przybyłego. Tym razem lekko

rozchyliła usta.

Ach, pomyślał Kinnell, rozglądając się za

kartonem po alkoholu, pełnym starych ksiąŜek,

kartonem, który powinien gdzieś tu być,

wielbicielka.

Nie znalazł Ŝadnych ksiąŜek, ale zobaczył

obraz, oparty o deskę do prasowania i

przytrzymywany przez dwa plastikowe kosze na

bieliznę. Zaparło mu dech. Natychmiast

zapragnął go mieć.

Podszedł do niego z przesadną swobodą i

przyklęknął. Obraz był akwarelą, bardzo dobrą

technicznie. Kinnella to nie obchodziło - wcale

nie interesował się techniką (fakt wciąŜ

zauwaŜany przez krytyków jego własnych

ksiąŜek). W dziełach sztuki podobała mu się mu

się ich zawartość, im bardziej niepokojąca tym

lepiej. A ten obraz w tej kategorii zasługiwał na

najwyŜszą ocenę. Kinnell klęknął między dwoma

koszami na bieliznę, wypełnionymi istną dŜunglą

małych przedmiotów, po czym powiódł palcami

po szkle zasłaniającym malowidło. Przez chwilę

rozglądał się wokół, szukając podobnych

obrazów, ale nie znalazł - tylko zwyczajne graty z

podwórkowej wyprzedaŜy, figurki postaci ze

złoŜonymi rękami i grające w karty psy.

Ponownie popatrzył na oprawioną w ramki

akwarelę i w myślach juŜ przenosił walizkę na

tylne siedzenie audi, Ŝeby móc swobodnie

wsunąć obraz do bagaŜnika.

Akwarela przedstawiała młodego człowieka za

kierownicą sportowego samochodu - moŜe marki

Grand Am, moŜe GTX, w kaŜdym razie ze

składanym dachem - jadącego o zachodzie słońca

po Tobin Bridge. ZłoŜony dach zmienił czarny

wóz w namiastkę kabrioletu. Młodzieniec oparł

lewą rękę na drzwiach, a prawą niedbale trzymał

kierownicę. Poprzecinane róŜowymi Ŝyłkami

niebo za jego plecami było masą Ŝółci i szarości,

jak siniak. Młodzian miał długie blond włosy,

opadające mu na niskie czoło. Uśmiechał się, a

jego rozchylone wargi nie ukazywały zębów, lecz

kły.

A moŜe są spiłowane, pomyślał Kinnell. MoŜe

ma to być ludoŜerca.

Spodobało mu się to, ten pomysł kanibala

jadącego o zachodzie słońca po Tobin Bridge. W

samochodzie Grand Am. Wiedział, co

powiedziałaby na to większość jego słuchaczy

podczas panelowej dyskusji PEN: Och tak,

idealne zdjęcie dla Richa Kinnella, pewnie

potrzebuje go dla inspiracji, jako piórka do

połaskotania zmęczonej starej gardzieli i

wywołania kolejnego ataku twórczej aktywności.

Lecz ci goście to zwyczajni ignoranci,

przynajmniej w kwestii jego twórczości. Co

więcej, oni cenili sobie tą ignorancję,

pielęgnowali ją, jak niektórzy ludzie z

niewiadomego powodu cenią sobie i

rozpieszczają głupie złośliwe pieski, szczekające

na gości i czasem gryzące po nogach gazeciarza.

Ten obraz nie pociągał go dlatego, Ŝe był

pisarzem. Wprost przeciwnie, pisał opowiadania

grozy, poniewaŜ lubił takie rzeczy jak ten obraz.

Wielbiciele przysyłali mu róŜne upominki -

przewaŜnie obrazy - a on większość z nich

wyrzucał, nie dlatego, Ŝe były kiepskie, lecz

dlatego, Ŝe okazywały się męczące i nazbyt

dosłowne. Jedna wielbicielka z Omaha przysłała

mu małą ceramiczną główkę wrzeszczącej z

przeraŜenia małpy, wystającą z lodówki, i tę

zatrzymał. Była niezbyt zręcznie wykonana, ale

zestawienie pobudzało jego wyobraźnię. Ten

obraz równieŜ, nawet silniej. Znacznie silniej.

Gdy wyciągnął rękę, chcąc zaraz, natychmiast,

pochwycić go, wziąć pod pachę i zgłosić zamiar

kupna , usłyszał za plecami głos:

- Czy pan Richard Kinnell?

Drgnął i się odwrócił. Gruba kobieta stała tuz

za nim, zasłaniając większość krajobrazu. Nim

podeszła, umalowała usta i teraz jej wargi

krzywiły się w krwawym uśmiechu.

- Tak to ja - odparł, odwzajemniając uśmiech.

Spojrzała na obraz.

- Powinnam wiedzieć, Ŝe podejdzie pan prosto do

niego - rzekła afektowanym tonem. - To takie do

pana podobne.

- Prawda? - odparł ze swym najszczerszym

uśmiechem. - Ile pani za niego chce?

- Czterdzieści pięć dolarów - odparła. - Będę z

panem szczera, zaczęłam od siedemdziesięciu, ale

nikt się nim nie interesował, więc obniŜyłam

cenę. Jeśli przyjdzie pan jutro, pewnie kupi go

pan za trzydzieści.

Uśmiech nabrał przeraŜających rozmiarów. W

kącikach rozciągniętych ust Kinnell dostrzegł

maleńkie kropelki szarej śliny.

- Nie sądzę, abym chciał tak ryzykować - rzekł. -

Zaraz wypiszę pani czek.

Uśmiech ciągle się poszerzał i kobieta

wyglądała teraz jak groteskowa parodia Johna

Watersa. Boska Shirley Temple.

- Właściwie nie powinnam przyjmować czeków,

ale dobrze - powiedziała tonem nastolatki

zgadzającej się w końcu na seks z chłopakiem. -

A kiedy wyjmie pan pióro, czy mógłby pan

złoŜyć autograf dla mojej córki? Ma na imię

Michela.

- Jakie piękne imię - rzekł odruchowo Kinnell.

Wziął obraz i poszedł za grubą kobietą do stolika

karcianego. W stojącym obok telewizorze

namiętną młodą parę chwilowo zastąpiła starsza

pani, opychająca się płatkami zboŜowymi.

- Michela czytała wszystkie pana ksiąŜki -

oznajmiła gruba kobieta. - Skąd do licha, bierze

pan te swoje zwariowane pomysły?

- Nie mam pojęcia - odparł Kinnell, uśmiechając

się szerzej niŜ kiedykolwiek. - Po prostu

przychodzą mi do głowy. Czy to nie dziwne?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: