Starcraft 3 - Nim Zapadnie Ciemność.pdf - Książki - Pilo

Tracy Hickman

StarCraft:

Nim nadejdzie

ciemność

StarCraft: Speed of Darkness

Przełożyła: Izabela Matuszewska

Wydanie oryginalne: 2002

Wydanie polskie: 2004

Od wydawcy polskiego:

Pragniemy podziękować panu Szymonowi Sokołowi za bezinteresowną

pomoc,

jakiej udzielił przy wydaniu tej książki.

Wspaniałym mężczyznom i kobietom

z U.S.S. Carl Vinson (CVN-70).

Niech Bóg idzie z wami, kiedy przemierzacie plażę

i wynagrodzi was spokojnym morzem

w drodze powrotnej do domu.

Vis per mare.

Rozdział 1

Upadek

Złociste...

Tak nazywał owe rzadkie, doskonałe dni, które rozgrzewają duszę złotym

blaskiem radości. Złocisty dzień przepełnia spokój.

Niektóre dni były szare, ciężkie od ołowianych chmur i deszczu,

przecinane jaskrawymi błyskami płonącej bieli i hukiem grzmotów. Inne

wibrowały zimnym błękitem nad kopułami i dachami inkrustowanymi

mrozem. Były nawet czerwone dni – wieczorne niebo odmalowywały wtedy

pyłem wiosenne wiatry, zanim ziemię skuły zielone uprawy. Niektóre dni

wydłużały się aż do późnej nocy i okrywały niebo aksamitnym, kobaltowym

kocem.

Lubił te jesienne wieczory, kiedy mógł porzucić swój świat i wpatrywać

się w bujną ciemność. Wyobrażał sobie, że Bóg poprzekłuwał kopułę nocy,

aby przeświecało przez nią jego światło. Kiedy był dzieckiem, przyglądał się

uważnie gwiazdom w nadziei, że uda mu się zajrzeć na drugą stronę i choć

przez mgnienie oka uchwycić obraz stwórcy. Do dziś miał zwyczaj patrzeć w

niebo, chociaż skończył dziewiętnaście lat i uważał, że jest zbyt dojrzały na

takie rzeczy.

Każdy dzień widział w innych kolorach, każdego doświadczał we

wszystkich odcieniach, każdy też pozostawiał ślad w jego pamięci i sercu.

Żaden dzień jednak nie mógł się równać ze złocistym. To był kolor łanów

pszenicy falujących na łagodnych wzgórzach wokół ojcowskiego

gospodarstwa. Złociste było ciepło słońca na twarzy. Złocisty był blask, który

wypełniał duszę.

Złocisty był kolor jej włosów i dźwięk głosu.

– Ardo, znowu marzysz – szepnęła wesoło. – Wracaj do mnie. Jesteś za

daleko.

Otworzył oczy. Była złocista.

– Jestem tutaj, Melani – uśmiechnął się.

– Nieprawda. – Wydęła wargi. To była niezawodna broń, kiedy chciała

postawić na swoim. – Znowu poszedłeś marzyć i zostawiłeś mnie samą.

Prz ewrócił się na bok i podparł głowę ręką, żeby lepiej widzieć Melani.

Była tylko rok młodsza. Ardo miał dziewięć lat, kiedy jej rodzina przyleciała

w kolejnym transporcie uchodźców religijnych, którzy spadli z nieba, aby

dołączyć do innych świętych w Helama n.

Zjeżdżali się tu ze wszystkich niemal planet Konfederacji. Gwiezdni

pionierzy mimo woli. Wśród pierwszych wyjętych spod prawa przez Ligę

Zjednoczonych Potęg na Ziemi w trzydziestym pierwszym znalazły się grupy

najgorliwszych wyznawców. To była stara śpiewka dla męczenników i

świętych. W ciągu całej historii ludzkości ci, którzy nie rozumieli ludzi

wierzących, przepędzali ich z miejsca na miejsce, z jednego domu do

drugiego. Zostaną przewiezieni na inną planetę, do innego układu – to

zaczynało brzmieć jak bolesna powtórka na lekcjach dziedzictwa. Tym razem

zapakowano wygnańców do pechowych transportów projektu ATLAS. Po

katastrofie przedsięwzięcia ci, którzy przeżyli, zaczęli rozpaczliwie szukać

swych braci i sióstr. Kiedy wreszcie przywrócono połączenia między

światami, patriarchowie wybrali na swój dom planetę zwaną Bountiful.

Wkrótce potem na kosmodromie Zarahemla zaczęły lądować orbitalne

transportowce. Nowo przybyłe rodziny rozjeżdżały się do odległych osad.

Arthur i Keti Bradlawowie z córką byli jedną z pięciu rodzin, które przyleciały

tego dnia. Ardo towarzyszył ojcu, kiedy wraz z innymi mieszkańcami

wyszedł powitać przybyszów i pomóc im w osiedleniu się w Helaman.

Niewiele zostało mu w pamięci po tamtej Melani. Miał przed oczami

mglisty obraz patykowatego dziewczątka, niezdarnego, onieśmielonego i

samotnego. Po raz pierwszy zwrócił na nią baczniejszą uwagę, kiedy w

czternastym roku życia „patykowate dziewczątko” przeobraziło się nie do

poznania i wybuchło nagle w jego świadomości niczym motyl wyłaniający

się z poczwarki. Rysy Melani cechowało naturalne piękno (patriarchowie

krzywo patrzyli na makijaż i malowanie ciała). Ardo był wielkim

szczęściarzem, że pierwszy zaczął się z nią spotykać.

Duszą i sercem zatracił się w jej przejrzystych niebieskich ocz ach.

Aureola długich błyszczących włosów igrała łagodnie z ciepłym

wietrzykiem i unosiła się nad polami pszenicy. Wiatr niósł dalekie buczenie

młyna i delikatny zapach pieczonego chleba.

Starcraft 3 - Nim Zapadnie Ciemność.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: