SYRENA.pdf

SYRENA

Cz.1

- A widzieli ś cie j ą , t ę syren ę niby, kumie

Szymonie?

- Widzie ć nie widzia ł em, kumie Mateuszu, bo

drzewa przes ł ania ł y ź róde ł ko, a bli ż ej podej ść

ba ł em si ę jako ś ci, alem s ł ysza ł , jak ś piewa.

- Albo ż to syreny ś piewaj ą ?

- Jak ż e to? Nie wiecie o tym, kumie Mateuszu?

Ś piewaj ą ! I jak jeszcze!

G ł os to ci si ę tak rozchodzi ł po Bugaju, po

Wi ś le; hen, a ż za rzek ę , jakoby w ł a ś nie

dzwonek srebrzysty dzwoni ł . S ł ucha ł by ś dniem

i noc ą .

- No, i co dalej? Co dalej?

- Ano, nic dalej. S ł ucha ł em, s ł ucha ł em, lubo ść

mi si ę jakowa ś rozp ł ywa ł a po ko ś ciach, a ż w

ko ń cu ś piewanie ucich ł o: wida ć syrena

schowa ł a si ę na nocleg w ź róde ł ku, bo ju ż i

s ł o ń ce zachodzi ł o, a ja powlok ł em si ę do chaty,

alem ca łą noc spa ć nie móg ł , inom o tej syrenie

rozmy ś la ł .

- Ciekawo ść ! Warto by j ą wypatrzy ć , zobaczy ć . -

Ale jak? To ć , je ś li nas ujrzy, umknie i skryje si ę

w wodzie. A zreszt ą mo ż e to i grzech

przygl ą da ć si ę takowej stworze niechrzczonej i

kusz ą cego jej ś piewania s ł ucha ć .

- Grzech nie grzech - niewiada! Najlepiej

zapyta ć o to ojca Barnaby, pustelnika. To cz ł ek

m ą dry i pobo ż ny; on powie i- nauczy, co czyni ć

nam nale ż y.

- Rzetelnie mówicie, kumie Mateuszu,

chod ź my do pustelnika Barnaby.

- Ano, to i chod ź my! Ryby przez ten czas z

Wis ł y nie uciekn ą , a my si ę od duchownej osoby

przeró ż no ś ci dowiemy.

Tak rozmawiali z sob ą dwaj rybacy znad

Wis ł y w owych zamierzch ł ych czasach, gdy na

miejscu dzisiejszej Warszawy, a w ł a ś ciwie jej

Powi ś la, le ż a ł a niewielka rybacka osada,

otoczona g ę stymi lasami, w których roi ł o si ę od

grubego zwierza: ł osiów, turów, wilków i

nied ź wiedzi...

Cz.2

- Wi ę c powiadacie, ż e ś piewa ł a?

- A ju ś ci! ś piewa ł a; gada ł em przecie.

- Hm! I cz ę sto se tak pod ś piewuje?

- A co dnia! Jak tylko s ł oneczko Bo ż e ma si ę ku

zachodowi i czerwieni ą a z ł otem pomaluje

Wise ł k ę ; wraz ci si ę na Bugaju jej piosenka

rozlega.

- I d ł ugo te ż nuci?

- Do zachodu. Jak si ę ino ciemno zrobi na

ś wiecie, ju ż jej nie s ł ycha ć .

- To nocami nigdy ze ź ród ł a nie wychodzi?

- Czy wychodzi, czy nie wychodzi, tego ja nie

wiem, ale przepomnia ł em powiedzie ć , ż e w

pe ł ni ę miesi ą ca te ż ś piewa. Nieraz mnie ze snu

budzi blask ksi ęż ycowy, co do cha ł upy zagl ą da:

siadam se na pos ł aniu, a ż ci tu odg ł os jakowy ś

dolata z daleka; jakby skowronek, jakby

dzwonek, jakby skrzypeczki lipowe: to ona.

- O to mi chodzi ł o w ł a ś nie. Wi ę c trzeba tak

zrobi ć ... Tu ojciec Barnaba zaduma ł si ę na

d ł ug ą chwil ę , a obaj rybacy czekali w

skupieniu, a ż namy ś li si ę , co poradzi ć .

Ojciec Barnaba by ł to starzec wysoki, chudy,

siwobrody, ł ysy jak kolano, odziany w d ł ug ą

samodzia ł ow ą opo ń cz ę . Na pomarszczonym

jego obliczu rysowa ł y si ę powaga i dobro ć .

Wszyscy trzej siedzieli przed budk ą pustelnika

na ł awie, uczynionej z dwóch pie ń ków, na

których po ł o ż ono z gruba obciosan ą desk ę . By ł o

to lipcowe popo ł udnie i cudnie by ł o w boru,

pachn ą cym ż ywic ą i kwiatami. Ptaki ś piewa ł y

rado ś nie, pszczo ł y weso ł o brz ę cza ł y, a zielony

dzi ę cio ł w czerwonym kapturku stuka ł

dziobkiem, jak m ł otkiem, w kor ę roz ł o ż ystego

d ę bu i wyd ł ubywa ł robaki.

A ojciec Barnaba namy ś la ł si ę , namy ś la ł , a ż

rzecze:

- Wi ę c trzeba tak zrobi ć : w pe ł ni ę miesi ą ca

wybierzemy si ę we trzech do ź róde ł ka; na

odzienia nasze naczepi ć nale ż y ga łę zi ś wie ż o

zerwanych, najlepiej lipowych, kwiatem

okrytych, ż eby syrena cz ł owieka nie poczu ł a,

bo si ę nie poka ż e; zaczaimy si ę przy samym

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: