Patterson James - Alex Cross 01 - W sieci pająka.pdf - PATTERSON JAMES - alex.32

JAMES PATTERSON

W SIECI PAJĄKA

Tytuł oryginału: ALONG CAME A SPIDER

Alex Cross 01

Z angielskiego przełożył

RAFAŁ LISOWSKI

WARSZAWA 2007

PODZIĘKOWANIA

Pragnę podziękować Peterowi Kimowi za pomoc w odkrywaniu tajemnic prywatnego

życia ludzi i wielu tabu, wciąż istniejących w Ameryce. Dzięki Anne Pough - Campbell,

Michaelowi Ouweleenowi, Holly Tippet i Irene Markocki lepiej zrozumiałem Alexa i

wyobraziłem sobie jego życie w południowo - wschodniej części Waszyngtonu. Liz Delie i

Barbara Groszewski dbały o moją pisarską rzetelność. Dzięki Marii Pugatch (mojej

Lowenstein) oraz Markowi i MaryEllen Pattersonom przypomniałem sobie lata pracy na

oddziale psychiatrycznym w McLean Hospital. Carole i Brigid Dwyer oraz Midgie Ford

bardzo mi pomogły przy pracy nad postacią Maggie Rose. Richard i Artie Pine biegali z tą

książką wszędzie, jak demony, którymi potrafią być. I wreszcie, dziękuję Fredrice Friedman,

z którą od początku do końca dzieliłem swe trudy.

PROLOG

ZABAWMY SIĘ W UDAWANIE (1932)

Niedaleko Princeton w stanie New Jersey,

marzec 1932

Okna domu na farmie Charlesa Lindbergha świeciły jasnym, pomarańczowawym

światłem. Budynek przypominał płonący zamek, zwłaszcza na tle ponurych jodłowych lasów

tej części New Jersey. Spośród obłoków mgły wyłoniła się sylwetka chłopca. Był już coraz

bliżej. Coraz bliżej swej pierwszej chwili sławy, swojego pierwszego zabójstwa.

Noc była czarna; na rozmiękłej, błotnistej ziemi pełno było kałuż. Chłopiec to

przewidział. Wszystko dokładnie zaplanował. Nic nie było w stanie go zaskoczyć, nawet

pogoda.

Na nogach miał robociarskie buty, rozmiar 9. Czubki i pięty butów wypchał szmatami

i strzępkami „Philadelphia Inquirera”.

Chciał zostawić ślady. Dużo śladów - śladów mężczyzny, a nie dwunastoletniego

chłopca. Miały one prowadzić od szosy zwanej Stoutsburg Wertsville Road aż do domu na

farmie i z powrotem.

Kiedy dotarł do rzędu sosen, niecałe trzydzieści metrów od ogromnego gmaszyska,

zaczął drżeć. Rezydencja była równie wielka, jak ją sobie wyobrażał; tylko na pierwszym

piętrze mieściły się cztery łazienki i siedem sypialni. Tak właśnie mieszkali sobie na wsi

Lucky Lindy i Anne Morrow.

Luz - blues, pomyślał.

Był coraz bliżej okna jadalni. Fascynował go ten stan znany jako „sława”. Wiele o tym

myślał. Prawie bez przerwy. Jaka właściwie jest ta „sława”? Jak pachnie? Jak smakuje? Jak ta

„sława” wygląda z bliska?

„Najbardziej fascynujący i lubiany człowiek świata” siedział właśnie tutaj, przy stole.

Charles Lindbergh rzeczywiście był wysoki, elegancki, miał niesamowicie złociste włosy i

jasną cerę. „Lucky Lindy” rzeczywiście zdawał się wyróżniać spośród reszty ludzkości.

Podobnie jak jego żona, Anne Morrow Lindbergh. Miała krótkie, ciemne, kręcone

włosy, przy których jej karnacja sprawiała wrażenie kredowobiałej. Światła stojących na stole

świec zdawały się tańczyć wokół postaci kobiety.

Oboje siedzieli bardzo wyprostowani. Tak, rzeczywiście budzili zachwyt. Byli niczym

wyjątkowy dar od Boga dla całego świata. Trzymali głowy wysoko i jedli dystyngowanymi

ruchami. Chłopiec usiłował dojrzeć, co mają na talerzach z najdoskonalszej porcelany. Chyba

kotlety jagnięce.

- Będę od was sławniejszy, wy żałosne sztywniaki - wyszeptał w końcu.

Obiecał to sobie. Każdy szczegół przemyślał co najmniej tysiąc razy. Działał bardzo

metodycznie.

Poszedł po drabinę, którą robotnicy zostawili niedaleko garażu. Przycisnął ją mocno

do boku, a potem zaniósł tuż za okno biblioteki. Po cichutku wspiął się do pokoju

dziecinnego. Serce mu łomotało tak głośno, że aż je słyszał.

Lampa w holu oświetlała pokoik. Chłopiec dostrzegł łóżeczko, w którym spał mały

królewicz. Charles junior, „najsłynniejsze dziecko świata”.

Z jednej strony łóżeczka stał barwny parawan z rysunkami wiejskich zwierząt, który

chronił przed przeciągami.

Chłopiec podziwiał własny spryt i swoją przebiegłość.

- Przyszedł Pan Lisek - szepnął, cichutko otwierając okno.

Zrobił kolejny krok i wreszcie znalazł się we wnętrzu.

Stanął nad łóżeczkiem i zaczął się wpatrywać w małego królewicza. Malec miał złote

loki jak ojciec, ale był tłusty. Charles junior miał zaledwie dwadzieścia miesięcy, a już się

zdążył spaść. Chłopiec tracił panowanie nad sobą. Łzy spływały mu po policzkach. Jego ciało

zaczęło drżeć z frustracji i gniewu - zmieszanych z największą radością życia.

- No, pociecho tatusia, czas na nas - mruknął pod nosem.

Wyjął z kieszeni malutką gumową piłeczkę, do której przymocowana była elastyczna

gumka. Przełożył Charlesowi juniorowi ten dziwny przedmiot przez głowę właśnie w chwili,

gdy otwarły się błękitne oczka malca.

Dziecko zaczęło płakać, ale chłopiec wetknął piłeczkę prosto w zaślinioną buzię.

Pochylił się i chwycił małego Lindbergha w ramiona, po czym prędko zszedł po drabinie.

Wszystko zgodnie z planem.

Puścił się biegiem przez zabłocone pola z wijącym się berbeciem w objęciach - i

wreszcie zniknął w ciemności.

Niecałe trzy kilometry od farmy zakopał rozpuszczonego bachora Lindberghów -

zakopał go żywcem!

A to był dopiero początek tego wszystkiego, co miało nadejść. W końcu sam był

jeszcze dzieckiem.

To on, a nie Bruno Richard Hauptmann, porwał dziecko Lindberghów. Zrobił to

samodzielnie.

Luz - blues.

Patterson James - Alex Cross 01 - W sieci pająka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: