Zajdel Janusz A. - Ten pierwszy dzień.pdf - książki - Krystianos19951

Janusz A. Zajdel Ten pierwszy dzień

O d rana było Normalnie, jak każdego dnia. Starał się nie

myśleć o tym, co miało dziś nastąpić. Było zresztą jak zawsze

Miło, Spokojnie, a chwilami wręcz Rozkosznie.

Niełatwo jednak zachować równowagę, gdy oto nadszedł

dzień od tak dawna oczekiwany. Niespodziewanie dla samego

siebie wzruszył się. Ogarnęło go coś w rodzaju tremy i dawno

nie doświadczonego uczucia podniecenia. Zapragnął, żeby

było Bardziej Beztrosko.

Było.

I Spokojniej.

Też było, natychmiast.

Więc to już dziś, już za chwilę...

Próbował przypomnieć sobie, jak to jest. Wydało się mu, że

doskonale pamięta...

Wyjście trwało niewyobrażalnie krótko. Zobaczył jasny,

oślepiający prostokąt światła na tle zupełnej czerni. Po chwili

dopiero, przecierając załzawione oczy, odważył się postąpić

kilka metrów. Szedł powoli, niepewnie, potykając się o

stopnie schodów.

Mrużąc oślepione oczy zanurzył się w światło dnia. Trawa

pod stopami była sucha, żółtawa i łaskotała poprzez dziury w

butach. Przebiegł truchcikiem kilkanaście kroków, potem

przystanął, sze roko otwartymi ustami chwytając powietrze.

Po pierwszej euforii czuł teraz coraz wyraźniej, że nie jest

ani Błogo ani Miło. Było Zimno. Było Duszno. W kolanach

poczuł Ból. W żołądku Głód. W całym ciele - Słabość i

Sztywność mięśni...

... ale jednak, mimo wszystko, było Dobrze, bo Inaczej i tak

jakoś Konkretnie.

Zimno wyznaczało precyzyjnie granicę między nim a

otocze niem. Ból i Głód określały położenie poszczególnych

organów. Zmęczenie dokumentowało prawdziwość Istnienia...

Teraz dopiero rozejrzał się wokoło. Widział mgliście,

kontu ry były rozmyte. Przyjrzał się dłoniom -

pomarszczonym, żylastym, pokrytym żółtymi plamami, z

palcami zgrubiałymi w stawach. Zacisnął je w pięści,

rozprostował. Zatrzeszczały, a prze dramiona, aż do łokci,

przeszyły włókienka bólu. Tak, dziewięćdziesiąt lat to już

sporo. Popatrzył na stopy. Musiał zgiąć się wpół, by zobaczyć

wyraźniej zdarte cholewki butów i zwisające nad nimi strzępy

nogawek. Warto by się postarać o nowe buty i ubranie,

pomyślał, ale już po chwili uświadomił sobie, że nie ma to

żadnego znaczenia, przynajmniej dla niego...

Marne to wszystko, zużyte, myślał, z bolesnym trudem

pros tując zgięte plecy. Ale dobrze, że jest choć takie...

Zebrał się w sobie i ruszył ścieżką wydeptaną wśród traw.

Tam, gdzieś u jej końca, powinien być Ośrodek. Szedł, jak

mógł najszybciej, rozkoszując się Byciem, Istnieniem,

przeciwstawie niem siebie całej reszcie otaczającej go materii,

choć na tę przyjemność składały się w głównej mierze Ból,

Zimno, Głód i Słabość... Niedowidzącymi oczyma chłonął

nieostre zarysy ksz tałtów. Szum wiatru dochodził do uszu jak

przez watę. Wszystko stare, pomyślał z rozżaleniem. Czemu

nie stało się to wcześniej, gdy jeszcze ciało było młode,

sprawne... Stanął na szczycie pagórka. Słońce wyjrzało na

chwilę zza warstwy szarawych chmur. Poczuł ciepło jego

promieni na twarzy i wyłysiałej skórze głowy. Oddychał

szybko płytkim, urywanym oddechem starych płuc. Czuł

pulsowanie krwi w sklerotycznie zwężonych arteriach.

Roześmiał się rechotliwie. Nie, to zupełny absurd! Nikt ter

az nie zdecydowałby się na to. Z pewnością nikt nie

zamieniłby swojego losu na kilka lat - a może tylko dni -

przeżytych w takim stanie... Jeden dzień - to co innego.

Przypomniał sobie treść regulaminu nakazującego katego

rycznie punktualny powrót pod groźbą blokady wejścia.

Przynaglony tą myślą ruszył dalej, kusztykając i zataczając się

lekko. Ścieżka wyprowadziła go na skraj szerokiej, betonowej

drogi. Zza pagórka widać było dachy zabudowań. To już tutaj,

pomyślał i us pokoił się. Zdążę dojść i wrócić.

Przysiadł w trawie przy brzegu betonowego pasa. Sapał

ciężko. Nie było już chłodno, bo słońce na dłużej wyjrzało zza

chmur. Poczuł senność, więc ułożył się na boku i wsparłszy

głowę na dłoni obserwował horyzont, jakby w nadziei, że

pojawi się na nim ktoś oczekiwany... Nie mógł pojawić się

nikt. Baal wiedział, że jest jedynym naprawdę żywym

mieszkańcem planety.

Teraz, kiedy tak leżał bez ruchu, ogrzany słońcem, czuł się o

wiele lepiej. Pomyślał nawet, że gdyby jeszcze nakarmił i

napoił to nędzne ciało, czułby się zupełnie znośnie. Znów

wróciła tamta natrętna myśl, z której uśmiał się w drodze.

Teraz nie wy dała mu się tak absurdalna...

- Nie - powiedział do siebie głośno. - To nie miałoby jednak

sensu. W każdym razie - teraz już nie...

Przypomniał sobie tamtych dwoje, Evema i Adę. Ich też mu

siała nawiedzić ta sama myśl, ale o ileż inna była ich sytuacja.

Mieli przed sobą całe życie. Całe, normalne ludzkie życie we

dwo je. Może nawet kochali się, jeszcze zanim przyszła ich

kolej? Może zaplanowali to sobie z góry, czekając cierpliwie

swój Piękny Dzień?

To było bardzo dawno. Baal próbował przypomnieć sobie

chronologię zdarzeń, ale bez pomocy mnemoteki, zdany na

własną pamięć wpisaną w sklerotyczny mózg, z trudem

układał wszystko w logiczny ciąg faktów.

A więc, najpierw była choroba, długotrwała i beznadziejna.

Dobry, poczciwy profesor Oro robił, co mógł. Gdyby

wiedział, jak potoczy się historia...

A więc Ośrodek, kilka tygodni bezskutecznej kuracji, potem

sejf. To wszystko Baal pamiętał. Resztę znał z informacji

docie rających do sejfu normalnym kanałem łączności. Klęska

spadła na planetę nagle i, prawdę mówiąc, nie wyjaśniono

nigdy do końca jej przyczyny. Po prostu nie miał już kto tego

wyjaśnić. Wszystko wało dni, bo nawet nie tygodnie. Nie było

możliwości ucieczki. Zaraza została zawleczona

prawdopodobnie przez jedną z bez załogowych sond,

powracających z rejonu Alfy Psa Małego albo z okolic

Gwiazdy Barnarda. Zginęli ludzie, zwierzęta... Zaraza osz

czędziła tylko rośliny i najniższe organizmy zwierzęce.

Zginęli nawet ci, którzy powrócili na planetę z Kosmosu w

ciągu kilku lat po zniknięciu ostatniego jej mieszkańca...

Przetrwali tylko ludzie, którzy - o ironio! - nie mieszkali w

swych schorowanych ciałach. Potem wróciło z gwiazd jeszcze

dwo je, kobieta i mężczyzna. Baal nie pamięta nawet ich

imion. Oni przeżyli. Widać zaraza wygasła wreszcie,

pozbawiona dalszych o- fiar. Ci dwoje, osłupieli, porażeni

ogromem nieszczęścia, jakie spadło na planetę, długo szukali

choć jednego żywego jej miesz kańca. Prowadzili nasłuch

radiowy, błądzili nad kontynentami, nadawali sygnały. I

wtedy przemówił sejf, wezwał ich tutaj. Przy byli śpiesznie,

pełni ufności, szczęśliwi, że oto jednak kogoś znaleźli. Nie

rozumieli, co się stało. Długo jeszcze tego nie mogli pojąć,

zwabieni podstępem do sejfu.

Cóż, nowa sytuacja tworzy nową moralność, nowe prawa.

Nikt nie pytał ich o zgodę, bo nie udzieliliby jej na pewno.

Przecież nie byłoby sprawiedliwie, gdyby oni tylko mieli

korzystać z tego, czego pozbawione zostały dziesiątki tysięcy

bezcielesnych istnień wpisanych w komórki sejfu... W zamian

za swoją doczesną cielesność otrzymali Wieczność. Niedługo

jednak trwała radość społeczności Nieśmiertelnych.

Dosłownie po kilku dniach wysz li Evem i Ada. To był błąd.

Nie należało wypuszczać ich we dwoje.

Nie wrócili wieczorem tego dnia, jak nakazywał regulamin.

Nie wrócili także żadnego z następnych dni przez pięćdziesiąt

z górą.

Zajdel Janusz A. - Ten pierwszy dzień.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: