Daria Doncowa - Niescisle tajne.pdf - % - Kryminał i sensacja - macboguc

Daria Doncowa

Nieściśle tajne

Nesekretnye materialy

Przełożył: Marek Jeżowski

Wydanie polskie: 2004

Rozdział 1

Październikowy dzień łagodnie przechodził w wieczór. Słońce świeciło jeszcze dosyć

jasno, ale w powietrzu czuło się już oddech zimy. Stałam w korku na Szosie

Wołokołamskiej i zastanawiałam się, czy zdążę przyjechać do domu przed ósmą. O

ósmej na NTW miał być kryminał z moim ulubionym Hercule’em Poirotem. Musiałam

jakoś odbić sobie godziny, bezowocnie spędzone w sklepach. Synowa wyprawiła mnie

po nowe zasłony do jadalni, ale chociaż długo szukałam, nic odpowiedniego nie wpadło

mi w oko.

Sznur aut w żółwim tempie posuwał się do przodu. Najpierw zobaczyłam targowisko, a w

nozdrza uderzył mnie zapach smażących się czebureków, tych sławetnych, z farszem z

psiego mięsa. Żołądek mi się ścisnął i ogarnęła mnie przemożna ochota na to

paskudztwo. Zaparkowałam przed wejściem i wysiadając z volva, spróbowałam

powściągnąć nieopanowany apetyt. Na pewno smażą te czebureki na oleju silnikowym i

wyrabiają ciasto niemytymi rękami... Dręczona wyrzutami sumienia i trochę zła na siebie

za łakomstwo, chciałam już zatrzasnąć drzwiczki, kiedy zobaczyłam scenę, która

sugerowała, że na targowisku kręcą właśnie film o gangsterach.

Nie wiadomo skąd pojawili się faceci w moro i czarnych kominiarkach. Na placu rozległy

się ordynarne przekleństwa. Handlarzy całkiem jakby wymiotło. Jedni ukryli się w

kioskach-szczękach, inni – pod straganami.

Kiedy posłyszałam pierwsze wystrzały, bez namysłu skryłam się za volvem i padłam

plackiem na brudny asfalt, starając się jak najmniej rzucać w oczy. Może mnie nie trafią i

jakoś przeżyję. Zza niskiego samochodu trudno obserwować walkę. A ta rozgorzała nie

na żarty. Przez wąską szparę widziałam tylko biegające tam i z powrotem nogi w

firmowych butach, za to usłyszeć mogłam niebywałe wręcz wyrażenia.

Nagle samochód się zakołysał, widocznie jakaś potyczka odbywała się tuż koło niego.

Przerażona zamknęłam oczy i zaczęłam odmawiać modlitwy, nie wiadomo dlaczego po

łacinie. Ale wtedy zawyły syreny. Buty się wyniosły, na ich miejsce przybiegły inne –

prostsze i tańsze, ale przekleństwa pozostały – brukowe, siarczyste. W końcu

zapanowała względna cisza, przerywana pojedynczymi okrzykami. Ze strachu prawie

przestałam myśleć. Wówczas do volva podbiegły czarne buciory, po czym rozległ się

dźwięczny młody głos:

– Hej, został tam kto żywy?

– Został! – zawołałam.

– Wyłaź – rozkazał mężczyzna.

Sapiąc i stękając, jakoś się podniosłam i rzuciłam okiem na krajobraz po bitwie. Plac

rzeczywiście przypominał pobojowisko. Większość handlarzy otrzepywała się i usiłowała

zebrać porozrzucany towar. Koło budki z czeburekami leżał zabity pies i jeszcze coś, o

czym trudno było powiedzieć, czy to jakieś rzeczy czy zwłoki. Starając się nie patrzeć w

tę stronę, potarłam nos brudną ręką i zagadnęłam stojącego obok milicjanta:

– Dzień dobry.

– Dowodzik proszę – rzucił oficjalnym tonem stróż prawa.

– Dlaczego? – żachnęłam się. – Spokojnych obywateli powinniście ochraniać, a nie

legitymować. Co ja takiego zrobiłam? Po prostu miałam ochotę na czebureki, więc się tu

zatrzymałam...

– Papiery wozu, prawo jazdy i dowód. – Milicjant nadal pozostawał niewzruszony.

– Nie pokażę – rozzłościłam się.

– Ojeeej – ugodowo mruknął funkcjonariusz. – Co pani zależy? Taka służba...

Popatrzyłam na jego okrągłą, dziecięcą twarz, usianą drobnymi piegami. Chuda szyja

sterczała zza szerokiego kołnierza koszuli... I czemu ja się na niego wściekam?

Westchnęłam, wsiadłam do wozu i podałam chłopaczkowi to, czego żądał. Wziął

granatową książeczkę i powiedział:

– Aaa, to pani z zagranicy, Francuzka.

– Jak widać...

– Nieźle pani mówi po rosyjsku – skomplementował mnie chłopczyna. – Bez akcentu...

Potem, chcąc najwyraźniej zachować dyplomatyczną etykietę, zasalutował i oznajmił

uroczyście:

– Może pani jechać, przepraszam za incydent.

– Co tu się stało? – zapytałam, chowając dokumenty.

– A nic, chłopaki dzielili terytorium. – Milicjant westchnął. – Jakieś nieporozumienie.

– Aha – mruknęłam, zatrzaskując drzwi.

– Halo! – Patrolujący zastukał w szybę. – Może by się pani umyła tu w toalecie, bo

strasznie pani brudna.

Zignorowałam tę skądinąd rozsądną sugestię, włączyłam silnik i pojechałam do domu, do

osiedla Łożkino.

Milicjant, miły chłopak, mylił się. Jestem Rosjanką, chociaż noszę w torbie francuski

dowód tożsamości. Po francusku zresztą mówię tak jak po rosyjsku: biegle, bez błędów i

akcentu, bo przez wiele lat uczyłam studentów nieśmiertelnego języka Zoli i Balzaka.

Wiodłam wówczas smętny żywot lektorki na podrzędnej uczelni technicznej. Płacili mało,

stale dorabiałam prywatnymi lekcjami. Cały czas musiałam myśleć o tym, jak utrzymać

rodzinę. A domowników było wielu – syn Arkady, synowa Olga, córka Masza, dwa psy,

trzy koty, kilka chomików, biały szczurek i najbliższa przyjaciółka Nataszka. Dawno

zauważyłam, że życie samo tworzy z ludzi rodziny. Rodzone siostry nie są sobie tak

bliskie, jak ja i Nataszka. Kiedy więc po rozwodzie teściowa kazała jej się wynieść, a

macocha nie wpuściła do mieszkania, Natalia przeniosła się do naszej dwupokojowej

klitki w Miedwiedkowie, pozostali domownicy zaś przyjęli to jako rzecz zupełnie

naturalną.

Żylibyśmy w biedzie, licząc każdą kopiejkę, ale nieoczekiwanie stał się cud. Natalia

wyszła za mąż za Francuza i wyjechała do Paryża. W ślad za nią cała nasza czereda.

Ale nie zdążyliśmy długo cieszyć się szczęściem Nataszy, gdyż jej mąż, baron Jean

MacMeyer, został zabity. Za to w jednej chwili moja przyjaciółka stała się niewiarygodnie

bogata.

Dwupiętrowy dom na przedmieściu Paryża, kolekcja unikatowych obrazów, znakomicie

prosperujący biznes, wielocyfrowe konto w banku – to tylko część majątku, który

odziedziczyła. W dodatku była jego wyłączną posiadaczką, bo okazało się, że Jean nie

miał żadnych innych spadkobierców.

Z początku postanowiliśmy zostać w Paryżu i przez cały rok wiedliśmy jałowy żywot

rentierów. Ale nostalgia jest nieuleczalną chorobą, tak więc coraz częściej domownicy

zaczęli wspominać miły sercu deszczowy listopad; nabraliśmy nawet apetytu na naszą

swojską kiełbasę z dodatkiem papieru toaletowego.

Akurat wtedy weszła w życie ustawa o podwójnym obywatelstwie. To rozwiązało nam od

razu dwa problemy. Każdy członek rodziny miał odtąd w kieszeni dwa dowody

tożsamości: czerwony rosyjski i granatowy francuski. Wróciliśmy do Moskwy i

przekonaliśmy się, że bogatym wszędzie jest dobrze. Zbudowaliśmy jednopiętrowy dom

w Łożkinie, zatrudniliśmy kucharkę, służącą i zaczęliśmy robić to, o czym wcześniej

mogliśmy tylko marzyć.

Arkaszka został adwokatem. Na razie oczywiście żaden z niego Henry Resnick, ale

fachowcem jest mimo wszystko niezłym. Co prawda, jego klientelę stanowią sami drobni

oszuści i złodzieje, ale to nic; on, powołując się na prawo rzymskie, broni z pasją nawet

pijaczyny, który ściągnął kurczaka ze straganu. Na widok takiego zapału sędziowie tylko

śmieją się w kułak, ale ponieważ te popisy wprawiają ich w dobry nastrój, oskarżeni

dostają minimalne wyroki.

Ukochana żona Arkadego, Olga, którą nazywamy w domu Kicią, wzięła szturmem

instytut lingwistyki stosowanej. Studiuje trzy języki europejskie plus arabski.

Nie tak dawno małżonkom urodziły się bliźniaki: Ańka i Wańka, dlatego Kicia na jakiś

czas musiała przerwać naukę. Ale teraz malcy mają nianię, Serafimę, więc może znowu

chodzić na zajęcia.

Masza uczęszcza do liceum, a wieczorami biega na kursy przygotowawcze do Akademii

Weterynaryjnej. Dziewczyna twardo postanowiła zostać „lekarzem od psów”.

– Słusznie – chwali brat jej wybór. – Ktoś taki na pewno nam się przyda.

Co prawa, to prawda. Mieszka u nas mnóstwo zwierząt – pitbull Bundy, rottweiler Snap,

pudlica Cherry, mops Hootch, jorkszyrska terierka Julie, dwie kotki – trójkolorowa

Kleopatra i biała Fifina, parka myszy, kilka jaszczurek i papuga Koko.

Nataszka też odkryła swoje powołanie. Zaczęła taśmowo pisać romanse po francusku.

Ich bohaterami są bez wyjątku ludzie sztuki i dysydenci, którzy w łagrach i więzieniach

cierpią najwymyślniejsze katusze. Nie trzeba dodawać, że wszystko zawsze kończy się

dobrze – wspaniałą ucztą weselną, i to nie gdzie indziej, lecz koniecznie w Paryżu.

Naturalnie podobnych gniotów w życiu nie udałoby się sprzedać na rosyjskim rynku

wydawniczym, ale Francuzki przy takiej lekturze wpadają w cielęcy zachwyt. Natalia

błyskawicznie zdobyła sławę i popularność, że nie wspomnę już o wysokich honorariach.

– Pieniądz lubi pieniądz – wygłosiła z westchnieniem sentencję znajoma, obrzucając

zawistnym wzrokiem półkę z bestsellerami Nataszki.

Oczywiście, na pozór wszystko wygląda całkiem prosto – siedzi sobie człowiek i gryzmoli

na papierze. Ale ja wiem, że dzienna norma Natalii to piętnaście stron, taką pracowitość

zaś trzeba szanować. Spróbujcie choćby przepisać tyle z pierwszej lepszej książki, a

zobaczycie, czy to lekka praca! W dodatku pojęcia nie mam, skąd ta kobieta bierze

tematy i jak udaje się jej splatać wszystkie wątki.

Na pewno nigdy się tego nie dowiem. Mnie Pan Bóg nie dał żadnego talentu, prawdę

więc mówiąc, siedzę i nic nie robię. Jedno, co potrafię, i to naprawdę doskonale, to

wplątywać się w rozmaite historie. Ot, powiedzmy: chcę zjeść czebureka, a trafiam w

sam środek jakichś bandyckich porachunków...

Punktualnie o siódmej byłam w domu, w Łożkinie; zostawiłam volvo na dworze i w te

pędy pobiegłam do jadalni. Ledwie jednak wpadłam do salonu, już zrozumiałam: nie uda

mi się obejrzeć filmu.

Na kanapie, miło się uśmiechając, siedziała rudowłosa kobieta w nieokreślonym wieku.

Nieznajoma mogła mieć lat zarówno trzydzieści, jak i pięćdziesiąt. Okrągła, wzruszająco

rosyjska twarz, małe szarozielone oczy, nieduży nos i usta o niewyraźnym zarysie, jakby

ktoś najpierw zrobił parę kresek, a potem zaczął je wymazywać gumką i porzucił to

zajęcie w połowie. Tylko jaskrawy kolor włosów wyróżniał niewiastę. Tak zabójczo rudego

odcienia chyba jeszcze nie widziałam.

– Mamusia przyjechała! – zawołała Mania. – Mamuśku, patrz, mamy gości. Zgadnij, kto

to?

Westchnęłam w duchu i udałam, że się cieszę. Każdy medal ma dwie strony. W naszym

wypadku ta druga strona to nieprzerwany ciąg gości ze wszystkich stron naszej wielkiej

ojczyzny Rosji oraz tak zwanej bliskiej zagranicy. Gdy tylko po Moskwie rozniosły się

słuchy o bogactwie, które na nas znienacka spadło, od razu okazało się, że mamy

mnóstwo krewnych.

Wychodziłam w życiu za mąż cztery razy. Mam w związku z tym na karku czterech

byłych małżonków, ich matki, braci, siostry... Wszyscy założyli nowe rodziny, a grono

krewnych stopniowo zaczęło się powiększać o ich aktualne i porzucone żony, dzieci z

różnych związków... U Nataszki wyglądało to podobnie, ona jednak zdążyła w Rosji

zawrzeć tylko dwa małżeństwa. A przecież jeszcze są przyjaciele, przyjaciele przyjaciół...

Lista wydłuża się w nieskończoność. W rezultacie ani we Francji, ani w Moskwie po

prostu nie da się dłużej pomieszkać bez gości. Kiedyś w Paryżu przez pół roku bawił u

nas czarujący wprost dziewiętnastolatek. Myślałam, że jest krewnym Nataszy, a ona – że

moim. Nieporozumienie wyjaśniło się dopiero po jego wyjeździe, ale do dzisiaj nie wiemy,

jak właściwie do nas trafił. Ciekawe, kto przyjechał tym razem?

– Nazywam się Gala, Gala Wiereszczagina – mruknęła kobieta, wstając z kanapy.

„Nazywam się Bond, James Bond”, przemknęło mi przez głowę. Zachichotałam.

Przybyła zmieszała się i zaczęła wyjaśniać:

– Jestem córką najbliższej przyjaciółki matki Lali, drugiej żony pierwszego męża Leny,

małżonki Kiriłła.

Popatrzyłam na nią zupełnie ogłupiała. To nie na moją głowę. Zrozumiałam tylko tyle, że

coś ją łączy z jednym z moich byłych mężów, Kiriłłem. A reszty nie warto nawet dociekać.

– Przyjechałam na krótko – nadal usprawiedliwiała się Gala. – Tylko na parę miesięcy.

– Jasne, nie ma problemu. – Wykrzywiłam twarz w uśmiechu. – Miejsca jest dużo.

– Pani córeczka jest taka miła. Już mi pokazała mój pokój. Ale trochę głupio się czuję,

tyle kłopotu.

Po czym kichnęła ogłuszająco, jeden raz, drugi... Tylko chorych nam tu brakuje.

– Niech się pani nie przejmuje – pośpieszyła z informacją Gala. – To alergia na zwierzęta

domowe.

– A więc nie będzie pani u nas łatwo – uprzedziłam, mając cichą nadzieję, że załamie się

i wyjedzie.

Daria Doncowa - Niescisle tajne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: