Lobby szkół prywatnych
W latach 1983-84 zwolennicy szkół prywatnych w Australii opowiadali się przeciw polityce finansowania szkół prowadzonej przez rząd labourzystowski.
Padały m.in. argumenty:
1. krytykujące konkretne mechanizmy stosowane przy przyznawaniu funduszy przez Komisję Szkolną – niejasne kryteria finansowania szkół (finansowanie oparte „na potrzebach”), niesprawiedliwość (szkoły niepaństwowe kształciły 28% uczniów, ale otrzymywały 16% wszystkich funduszy zamiast 28%);
2. dotyczące podatków – rodzice wspierający szkoły prywatne pozwalają zaoszczędzić pieniądze z podatków płaconych przez innych rodziców, więc jeśli uczniowie ze szkół prywatnych wrócą masowo do państwowych, obciąży to finanse państwa;
3. powołujące się na demokrację – rodzice mają prawo do wyboru szkół prywatnych i jako podatnicy mają prawo, by opłacano je z pieniędzy publicznych (inaczej płacą podwójnie – za swoje i za cudze dzieci);
4. zaprzeczające bogactwu szkół prywatnych i rodziców wybierających te szkoły – wstrzymanie finansowania tych szkół uczyni je bardziej elitarnymi, gdyż wzrosną opłaty za szkoły, co spowoduje odejście od nich rodziców „z trudnościami” finansowymi; rodzice muszą się „poświęcać”, by zapewnić edukację dzieciom;
5. nawiązujące do dyskusji nt. standardów nauczania – obcięcie funduszy spowoduje, że szkoły prywatne, jeśli nie zwiększą opłat dla rodziców, będą musiały obniżyć standard nauczania, co zrówna je z państwowymi => rządowi nie zależy na jakości szkół;
6. inwektywy wobec minister edukacji, która jako kobieta nowoczesna rzekomo stara się rozbić sektor prywatny i dyskryminuje religię na rzecz wychowania świeckiego;
7. teoria, że atak na czołowe prywatne szkoły (katolickie) jest wstępem do ataku na całe szkolnictwo katolickie, które izoluje dzieci od nauczycieli będących członkami partii komunistycznej.
Lobby szkół państwowych uzyskało silną pozycję polityczną i ekonomiczną, i ostatecznie wygrało.
Do dyskursu lobby szkół prywatnych podobny jest aktualny (a przynajmniej współczesny autorowi) dyskurs Edukacyjnej Prawicy.
Edukacyjna Prawica
Nie jest polityczną całością, składa się z ludzi o różnych stanowiskach społecznych i ideologicznych. Ma jednak wspólne spojrzenie na szkolnictwo – szkolnictwo państwowe uważa za szkolnictwo pogrążone w stanie chaosu i dezintegracji, które nie troszczy się o potrzeby związane z rozwojem intelektualnym uczniów i nie przygotowuje ich do życia zawodowego.
Najważniejszym sloganem Edukacyjnej Prawicy jest słowo „standardy”, które rozumie się na 3 sposoby:
1) poziom umiejętności posługiwania się językiem pisanym i liczenia;
2) stopień, w jakim szkoły przygotowują uczniów do pracy zawodowej;
3) zawartość programu nauczania.
Standardy szkół państwowych Prawica uważa za tak niskie, że zagraża to przyszłości Australii.
Prawica wskazuje, że wraz z obniżeniem standardów nauczania następuje też upadek standardów zachowania – w atmosferze szkół państwowych dominują „zaburzenia i nieporządek”.
W opozycji do szkół państwowych przedstawia szkoły prywatne, nie zwracając uwagi na zróżnicowanie jednych i drugich (szkoły państwowe zawsze jako „te złe”, prywatne – „te dobre” J).
Xxjusta04Xx