Informatyka – dziedzina nauki i techniki zajmująca się przetwarzaniem informacji.
Technologia informacyjna, IT – jest to połączenie zastosowań informatyki z technikami komunikacji (technologia informacyjna i komunikacyjna).
Rola technologii informacyjnej w edukacji:
· Zapewnienie powszechnego dostępu do ogromnych zasobów informacji
· Umożliwienie nauki dzieciom chorym, mieszkającym na odludziu
· Umożliwienie dostępu do Internetu i wartościowych programów edukacyjnych
· Uwzględnienie potrzeb szkolnych ,a także indywidualnych zainteresowań uczniów
Zadania technologii informacyjnej:
· wykształcenie w uczniu poszanowania wartości intelektualnej(legalne kupowania oprogramowania)
· przedstawienie zagrożeń związanych z korzystania z komputera
· zaznajomienie ze sprzętem komputerowym
· zapoznanie z programami i urządzeniami technologii informacyjnej
· przedstawienie zasad doboru sprzętu i oprogramowania do konkretnych zastosowań
· poznanie norm bezpieczeństwa dla komputerów
Kwalifikacje zawodowe - rozumiane są jako zestaw wiedzy i umiejętności wymaganych do realizacji składowych zadań zawodowych (w wybranej specjalności).
Kompetencje – są to ogólne dyspozycje jednostki sprawiające, że jest ona uznana za zdolną do wykonywania zadań bądź pełnienia funkcji.
Nauczyciel technologii informacyjnej - to nauczyciel przygotowany do prowadzenia zajęć z przedmiotu informatyka w szkole podstawowej lub w gimnazjum albo nauczyciel przedmiotu technologia informacyjna w zakresie kształcenia ogólnego w szkole ponadgimnazjalnej.
Nauczyciel informatyki - to nauczyciel przygotowany do prowadzenia zajęć z przedmiotu informatyka w zakresie rozszerzonym w szkole ponadgimnazjalnej, które mogą kończyć się egzaminem maturalnym. Jego kompetencje są rozszerzeniem kompetencji nauczyciela technologii informacyjnej o zagadnienia z informatyki, jako dziedziny naukowej
Standardy przygotowania nauczycieli w zakresie TI i informatyki
Wynika stąd, że każdy nauczyciel powinien być przygotowany do posługiwania się technologią informacyjnąi komunikacyjną w pracy własnej oraz w pracy dydaktycznej z uczniami.
Przygotowanie takie powinno obejmować wiadomości i umiejętności z następujących zakresów:
1. Podstawy posługiwania się terminologią (pojęciami), sprzętem (środkami), oprogramowaniem (narzędziami) i metodami TI.
2. Technologia informacyjna jako składnik warsztatu pracy nauczyciela.
3. Rola i wykorzystanie TI w dziedzinie nauczanej przez nauczyciela.
4. Wykorzystanie TI jako medium dydaktycznego w nauczaniu swojej dziedziny.
5. Aspekty humanistyczne, etyczno-prawne i społeczne w dostępie do TI i w korzystaniu z tej technologii.
Wszystkie te zagadnienia, z wyjątkiem wymienionego w punkcie czwartym, stanowią standard przygotowania każdego absolwenta wyższej uczelni, nie tylko przyszłego nauczyciela, do posługiwania się TI.
Standardy przygotowania szkolnego koordynatora TI
1. Szkolny koordynator TI powinien mieć kompetencje nauczyciela prowadzącego wydzielone zajęcia informatyczne z technologii informacyjnej lub informatyki.
2. Ponadto jest doradcą pozostałych osób z personelu szkoły (nauczycieli, bibliotekarzy,
administracji) w zakresie tworzenia infrastruktury TI i wykorzystania TI w nauczaniu różnych
dziedzin oraz koordynatorem działań w tym zakresie w szkole.
3. Przyjmuje także role lidera wewnątrzszkolnego doskonalenia nauczycieli w zakresie technologii informacyjnej.
Standardy przygotowania nauczyciela informatyki
Nauczyciel prowadzący zajęcia z informatyki uwzględnia zakres zajęć z technologii informacyjnej, przewidzianych dla szkół ponadgimnazjalnych. Zajęcia z informatyki powinny być również miejscem przygotowania uczniów do zdawania egzaminu maturalnego z tego przedmiotu.
kompetencje niezbędne do prowadzenia zajęć z dziedziny informatyka, która w liceum zawiera elementy informatyki, jako dziedziny akademickiej, w tym m.in. następujące działy: 1) algorytmika, 2) język i metody programowania, 3) bazy danych (relacyjne), 4) multimedia, 5) sieci komputerowe.
4. Cele kształcenia informatycznego na poziomie szkoły podstawowej klasy IV-VI.
Cele kształcenia to planowe, zamierzone i długotrwałe założenia dydaktyczne co do tego jak kształcić, jakie wartości wpajać i jakimi metodami.
Zgodnie z Podstawą Programową jako priorytetowe ogólne cele kształcenia przyjmuje się
· pomoc uczniom w rozpoznawaniu własnych uzdolnień i zainteresowań w celu świadomego wyboru dalszego kierunku kształcenia,
· przygotowanie uczniów do posługiwania się techniką komputerową w prostych zastosowaniach praktycznych,
· uwrażliwienie uczniów na zagrożenia dla ich zdrowia i rozwoju związane z niewłaściwym korzystaniem z urządzeń i programów komputerowych,
· kształtowanie umiejętności analizowania zadań szkolnych i prostych problemów praktycznych oraz tworzenia algorytmów ich rozwiązywania.
· Kształtowanie umiejętności poszukiwania efektywnych metod poszukiwania i opracowywania informacji
Celem przedmiotu jest wykształcenie u ucznia kompetencji pozwalających mu posługiwać się komputerem jako nowoczesnym narzędziem pracy, a w szczególności:
- prawidłowo obsługiwać komputer niezależnie od platformy sprzętowej i oprogramowania
- korzystać z komputera w celu gromadzenia, przechowywania i przetwarzania informacji
- wskazać programy użytkowe i prawidłowo je wykorzystać do rozwiązywania prostych problemów:
- tworzenia różnego rodzaju dokumentów zawierających grafikę, tekst, dane w tabelach
- wyszukiwania informacji ze źródeł multimedialnych i Internetu i prawidłowo je wykorzystywać
- komunikować się z innymi ludźmi przez sieć lokalną oraz Internet
- rozwiązywać proste problemy w postaci algorytmicznej
- spożytkować rozwój informatyki oraz swobodny dostęp do informacji z korzyścią dla siebie oraz dla społeczeństwa z zachowaniem zasad etyki, ochrony danych i ochrony własności intelektualnej.
5. Podstawa programowa kształcenia ogólnego. Dobór celów operacyjnych do programowych treści kształcenia i zakresu kompetencji ucznia w oparciu o modele czynności poznawczych i motorycznych.
Treści nauczania wynikające z podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej z dn. .12.2008.
1. Zasady bezpiecznego posługiwania się komputerem.
2. Komputer jako źródło wiedzy i komunikowania się. Zastosowania komputera w życiu codziennym.
3. Opracowywanie za pomocą komputera prostych tekstów, rysunków i motywów.
4. Korzystanie z elementarnych zastosowań komputerów do wzbogacania własnego uczenia się i poznawania różnych dziedzin wiedzy.
5. Poznawanie zastosowań komputerów i opartych na technice komputerowej urządzeń spotykanych przez ucznia w miejscach publicznych.
Dla nauczyciela ważne są cele szczegółowe lekcji, które charakteryzuje precyzja i konkretność..
Cel operacyjny opisuje więc pożądany rezultat wyrażony w konkretnym zachowaniu końcowym w sposób który umożliwia nauczycielowi ocenienie czy jego cele zostały osiągnięte
Opracowanie zestawu celów operacyjnych dla całorocznego planu dydaktyczno-wychowawczego nie jest łatwe, ponieważ oprócz wyróżnionych powyżej składników koniecznych każdego celu operacyjnego, powinny spełniać także inne wymagania formalne, oto najważniejsze z nich:
- powinny być werbalizowane w języku zrozumiałym przez nauczyciela, realizatora procesu kształcenia, gdyż właśnie dla niego mają być instrumentem usprawniającym działanie;
- język stosowany w zapisie celów operacyjnych nie może być językiem potocznym, powinien być wyrazem pogłębionej refleksji, kompetencji oraz precyzji słowa;
- zakres treściowy celu operacyjnego powinien być taki, aby istniała faktyczna szansa na jego realizację w konkretnych warunkach. Mówi się o realnej dostępności celu;
- zachowanie końcowe celu operacyjnego powinno ukierunkować na wybraną przez nauczyciela formę i stopień aktywności poznawcze
6. Metody nauczania na lekcjach informatyki. Opisz trzy dowolne wybrane metody aktywizacyjne, które mogą być wykorzystane na lekcji informatyki.
Metody nauczania to celowo i systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniami, który umożliwia uczniom opanowanie wiedzy wraz z umiejętnością posługiwania się nią w praktyce
Dobór metod nauczania zależy od :
wieku uczniów; treści nauczania; celów i zadań pracy dydaktyczno-wychowawczej; organizacji i środków, których zamierza użyć nauczyciel.
Podział wg Cz. Kupisiewicza z dodanymi metodami aktywizującymi:
· metody oparte na słowie: wykład, opowiadanie, pogadanka, opis, dyskusja, praca z książką;
· metody oparte na obserwacji i pomiarze: pokaz, pomiar;
· metody oparte na praktycznej działalności uczniów: laboratoryjna, zajęć praktycznych;
· metody aktywizujące: burza mózgów, sytuacyjna, inscenizacji, problemowa;
Metody aktywizujące to grupa metod nauczania, które charakteryzuje to, że w procesie kształcenia aktywność uczniów przewyższa aktywność nauczyciela.Burza mózgów. Metoda kształtująca pomysłowość i wyobraźnię. Pomysły mogą być codzienne, fantastyczne, innowacyjne. Celem tej metody jest zgromadzenie w krótkim czasie dużej liczby pomysłów potrzebnych do rozwiązania jakiegoś problemu. Nauczyciel podaje problem, a uczniowie zgłaszają pomysły rozwiązań. Po wyczerpaniu pomysłów następuje dyskusja i wybór najlepszego rozwiązania.
Zasady burzy mózgów:
- Przyjmowanie wszystkich pomysłów, powstrzymanie się od ich oceniania.
- Zapisywanie każdego pomysłu.
- Położenie nacisku na liczbę, a nie jakość pomysłów.
- Zachęcanie do podawania pomysłów z wyobraźni, nawet nierealnych.
- Wykorzystanie cudzych pomysłów, bazowanie na nich i ich rozwijanie.
Zastosowanie tej metody pozwala na włączenie wszystkich uczniów do pracy, sprawdzenie posiadanej wiedzy, szybkie zgromadzenie pomysłów.
Kula śniegowa, zwana też dyskusją piramidową, często jest wykorzystywana do definiowania pojęć.
Metoda ta pozwala każdemu uczniowi na sprecyzowanie i zaprezentowanie własnego zdania (definicji, stanowiska), poznanie zdania innych, a także daje możliwość przedyskutowania danego pojęcia, uściślenia jego rozumienia, negocjowania zapisu. Tego rodzaju praca zmusza uczniów do dyscyplinowania własnej wypowiedzi i bardzo świadomego posługiwania się słowem.
Sposób przeprowadzania:
Ø Uczniowie siedzą w kręgu lub przy stolikach. Każdy z nich otrzymuje jedną małą kartkę.
Ø Każdy uczeń indywidualnie pisze definicję podanego pojęcia, np. „lekcja”.
Ø Uczniowie łączą się w pary, przedstawiają sobie nawzajem własne definicje i tworzą jedną wspólną – na kolejnej, większej kartce.
Ø Pary łączą się w czwórki, ustalają wspólne stanowisko, po czym zapisują na kartce.
Ø Czwórki łączą się w ósemki i tworzą wspólną definicję (kolejna kartka).
Ø Ósemki tworzą szesnastki, ustalają wspólne stanowisko i zapisują je na dużej kartce (może być plansza).
Ø Szesnastki prezentują wynik pracy całej klasie.
POPRZEZ STOSOWANIE METOD AKTYWIZUJĄCYCH: - uczeń zapamiętuje o wiele więcej, systematyzuje, utrwala wiedzę- uczy się planowania, organizowania, oceniania własnej nauki - rozwija twórcze myślenie, logiczne myślenie, rozwija wyobraźnię - uczy się wyrażania własnych poglądów, opinii,
- wykorzystuje własne pomysły, dzieli się nimi, wykorzystuje wiedzę w praktyce - uczy się pełnienia ról- uczy się efektywnie współpracować w grupie, - uczy się przestrzegania zasad - podwyższa swoja samoocenę - buduje pozytywną, wewnętrzną motywację do nauki
Forma nauczania obejmuje zewnętrzne warunki tego nauczania, a więc dobór uczniów, połączenie ich w grupy, współpracę grup, rodzaj zajęć, oraz warunki miejsca i czasu pracy dydaktycznej.
Cz. Kupisiewicz podaje 3 kryteria podziału form organizacyjnych nauczania:
1. liczba uczniów uczestniczących w procesie nauczania- uczenia się tj. nauczanie zbiorowe i jednostkowe.
2. miejsce, w którym będzie przebiegał ten proces tj. szkoła bądź nauczanie pozaszkolne.
3. czas przeznaczony na zajęcia dydaktyczne tj. zajęcia lekcyjne i pozalekcyjne. Zajęcia lekcyjne są zawsze zajęciami zbiorowymi, natomiast pozalekcyjne mogą być zarówno zbiorowe jak i indywidualne.
8. Projektowanie procesu dydaktycznego. Zasady projektowania dydaktycznego (Informatyka i TI)
...
klaapouch2