Mostert Natasha - Sezon czarownicy.pdf - anku35

Mostert Natasha

Sezon czarownicy

Dla Carla, małego wojownika

Po upalnych samotnych nocach, gdy zimne wiatry napływają

Rozsiewając mróz i rosę, przed świtem —

Znudzone głupstwami, o których muszą śnić dziewczęta,

Gdy w ich łóżkach brakuje radości —

Dwie siostry podnoszą się i zdejmują odzienie.

Ich konie wybiegają z mroku na szeptem gwizdaną prośbę — Ogromne widmowe kształty o

łyskających bielą oczach,

Buchające wokół kolan ognistą parą:

W świszczących grzywach ich zaczajone, szperające dłonie,

Mocniejsze od kiełzna, wędrują w powolnej pieszczocie.

Galopują poprzez mlecznobiałe piaski,

Brnąc daleko w śpiącą zatokę:

Mróz kłuje słodko palącym pocałunkiem,

Intymny jak miłość, zimny jak śmierć:

Ich usta, na których syczą pyszne drżenia,

Dymią lekkim pyłem ich oddechu.

Daleko w powodzi szarej ciszy

Patrzą, jak świt rozchodzi się czarownymi kręgami

Poza nie: i dzień rozpłomienia się w ich krwi

Jak biała świeca w skulonej dłoni.

Roy Campbell,

Siostry

PROLOG

Otaczał go spokój: jego umysł przestał wreszcie pulsować bólem.

Powoli otworzył oczy. Ponad nim czarne niebo rozświetlone gwiazdami. Księżyc w pełni

zaplątany w rozłożyste konary drzewa.

Niejasno zdawał sobie sprawę, że leży na plecach i unosi się na wodzie. Basen. Od czasu do

czasu poruszał nogami i rękami, by utrzymać się na powierzchni. Ruchy były instynktowne i niemal

bezwiedne.

Gdzieś śpiewały skrzypce, ich dźwięk dryfował przez nocne powietrze. Dochodził z domu, który

wznosił się wysoką i ciemną bryłą po jego prawej stronie. Okna były ciemne, żadne światło nie

przenikało przez maleńkie szybki w ołowianych ramkach. Strome mury pochylały się nad nim, a

spiczasty dach załamywał się pod jakimś niemożliwym kątem.

W myślach miał zamęt, a jego czaszka pękała z bólu, który eksplodował w jego mózgu jak

palący płomień. Lecz gdy spoglądał na dom, wciąż pamiętał, co kryło się za jego grubymi murami.

Bo jak mógłby zapomnieć? Miesiącami badał go z namiętnością mężczyzny odkrywającego

ciało dawno niewidzianej kochanki. Przemierzał kręte korytarze, wspinał się po spiralnych

schodach, wchodził do zaklętych pokojów i sal. Pamiętał wszystko — każdy najmniejszy szczegół

był zanotowany w jego zmaltretowanym mózgu.

Zielony pokój z fosforyzującymi liliami. Sala balowa z tańczącymi motylami. Pokój masek, w

którym światło jakiegoś niewidocznego słońca przemieniało pajęczyny w złoto. Cudowne pokoje.

Pokoje wypełnione pięknem.

Lecz w środku tego domu kryły się również pokoje cuchnące rozkładem i chorobą. Maleńkie

pokoiki o ścianach wilgotnych i pokrytych liszajem, w których wyciągając rękę mógłby dotknąć

wyrastających z sufitu oczu: oczu, których zamglone spojrzenie śledziło jego mozolną wędrówkę

przez labirynt obrazów i myśli.

Znał ich porządek. Porządek miejsc, porządek rzeczy. Dokładnie przestrzegał zasad. Dlaczego

więc coraz trudniej było mu utrzymać się na wodzie, z umysłem jak przepalona żarówka i ciałem

tak strasznie ociężałym?

Zerwał się wiatr. Poczuł na mokrej skórze jego pylisty oddech i zaczął się zastanawiać, czy

pękaty księżyc nie spadnie z drzewa.

Był zmęczony. Czuł napięcie w karku. Powinien spróbować dopłynąć do krawędzi basenu, lecz

połowa jego ciała była jak sparaliżowana. Mógł jedynie lekko poruszać ramionami i nogami, by

uchronić się przed zatonięciem. Pod nim rozciągała się czarna toń. I nagle zdał sobie sprawę, że nie

odczuwa już spokoju, lecz potworny strach.

Wtedy ciepły promień światła rozdarł mrok. W domu zapaliła się jakaś lampa. Chciał krzyknąć,

lecz głos uwiązł mu w gardle. Światło dochodziło zza drzwi z witrażowymi szybami ułożonymi

starannie w kształt emblematu. Monas Hieroglyphica. Proszę bardzo, wciąż pamiętał...

Za rozświetlonymi rombami z czerwonego, zielonego i fioletowego szkła zamajaczył jakiś cień.

Przystanął na chwilę, znieruchomiał.

Potem poruszył się. Drzwi stanęły otworem.

Wyszła bezszelestnie do ogrodu. Gdy szła w jego stronę, zdawało mu się, że czuje zapach jej

perfum.

Wstąpiła w niego otucha. Przez cały czas musiała wiedzieć, że tu jest. Oczywiście, że wiedziała.

A teraz przyszła go ocalić. Nie miał już czego się bać. Ale pospiesz się, pomyślał. Proszę, pospiesz

się.

Wciąż miała na twarzy maskę, która zakrywała jej oczy. Jej włosy ukryte były pod czarnym

kapturem peleryny. Na jej ramieniu siedział czarny jak węgiel kruk. Nawet w półmroku dostrzegał

połysk na skrzydłach ptaka.

Uklękła na krawędzi basenu, pochyliła się i spojrzała mu prosto w twarz. Na jej ramię padła

smuga żółtego światła. Na szyi miała cienki łańcuszek, z którego zwisał wisiorek w kształcie litery

M. Lśnił na tle jej białej skóry.

Dźwięk skrzypiec dochodzący z wnętrza domu był teraz o wiele wyraźniejszy. Rozpoznał utwór.

Andante cantabile. Kwartet smyczkowy Czajkowskiego, numer 1, opus 11. Ekstatyczne dźwięki

wywołały falę wspomnień. Kiedy ostatnim razem słuchał tego utworu, w kominku płonął ogień, na

ciemnym drewnianym stole stała misa przekwitających róż w kolorze brzoskwiniowym, a obok niej

czekały na srebrnej tacy trzy kieliszki czerwonego wina.

Tonął. Jego stopy były jak blade bezpłetwe ryby, ociężale poruszające się w wodzie. Długo już

nie wytrzyma. Ale ona mu pomoże. Wyciągnie go na brzeg. Poruszył z trudem ramieniem i

wyciągnął błagalnie rękę.

Zmarszczyła czoło z troską, lecz oczy za maską pozostały tajemnicze. Położyła dłoń na jego

twarzy i popchnęła ją delikatnie pod wodę. Przestraszony kruk zerwał się z jej ramienia, kracząc.

Otworzył usta chcąc zaprotestować i niemal utonął. Gwałtownie odwrócił głowę na bok,

prychając i kaszląc. W panice spróbował od niej odpłynąć, lecz jego ciało było zbyt ciężkie.

Ponownie wychyliła się do przodu i popchnęła go pod wodę. I znowu. Za każdym razem

wydobywał się na powierzchnię, łapał powietrze, widząc tylko jej białe ramiona i zwisający z jej

szyi łańcuszek z inicjałem M. Robiła to delikatnie, ale stanowczo. Jego głowa na przemian

wychylała się i zanurzała w wodzie. Zrozumiał, że zaraz umrze.

Wyczerpanie. Jego płuca płoną. Podjął jeszcze jedną, heroiczną próbę uwolnienia się, lecz ona

była silniejsza.

Nagle jej uchwyt zelżał, lecz on nie miał już siły, żeby wypłynąć na powierzchnię. Kiedy

zaczynał tonąć, wciąż miał otwarte oczy, i przez warstwę wody zobaczył, jak się podniosła.

Spojrzała na niego i uniosła dłoń jakby w geście żalu.

Powietrze wylatujące z jego ust marszczyło wodę, rozmywając jej postać, jej zamaskowaną

twarz. Obracając się powoli twarzą w dół, pomyślał z dziwnym poczuciem oderwania, że może

jego podróż wciąż trwa, może wciąż będzie szukać ścieżki, która wiedzie prosto do celu...

DOM O MILIONIE DRZWI

Zawsze chciałem poznać wszystko to, co jest na świecie

do poznania...

Johannes Trithemius,

Steganographia (Tajemne Pisma), 1499

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Czy jest na świecie coś równie wspaniałego, jak korek uliczny w skwarny dzień?

Światło zmieniło się na czerwone. Gabriel Blackstone zatrzymał rower na zakorkowanym

skrzyżowaniu. Odwrócił się w bok i rozejrzał dokoła, z jedną stopą opartą dla równowagi o jezdnię,

a drugą wciąż na pedale. Otaczały go samochody i Gabriel wyczuwał oczekiwanie — ledwie

powstrzymywaną agresję — czające się w sercach kierowców, którzy pocili się lekko za

kierownicami swoich pojazdów. Wyglądali na rozluźnionych; łokcie wysunięte przez otwarte okna,

głowy oparte swobodnie o zagłówki foteli. Ale Gabriel nie dał się nabrać. Kiedy zapali się zielone

światło, będzie musiał się zwijać. W tej części londyńskiego City rowerzyści byli z trudem

tolerowani. Oczywiście to była frajda: przeciskanie się między samochodami, ryzyko. Przed sobą

Gabriel widział oczy taksówkarza — napuchnięte i otoczone zmarszczkami — które obserwowały

go we wstecznym lusterku. Z tyłu telewizyjna furgonetka zaczęła już podpełzać do przodu, czając

się przy tym irytująco.

Był piekielny upał. Gabriel otarł czoło wierzchem dłoni. Lato przyszło wcześnie. Asfalt pod jego

stopą był miękki. Powietrze smakowało jak parafina. Ale lubił City w taką pogodę: lepkie,

zapuszczone, z poruszającymi się ociężale pieszymi. Emocje buzowały tuż pod skórą niestłumione

szalikami i grubymi płaszczami, niezakryte kapeluszami chroniącymi przed lodowatym deszczem.

Jego uwagę przyciągnęło mignięcie czerwieni: chodnikiem obok niego szła dziewczyna w

pąsowej spódnicy i bluzce, machając ozdobioną frędzlami torebką. Miała odsłonięty pępek i

Gabriel zauważył motyla wytatuowanego na jej płaskim brzuchu. Szła tak niefrasobliwie, że aż

uśmiechnął się z przyjemnością. Życie było piękne. Czwarta po południu w City... i miasto należało

do niego.

Światło zmieniło się na zielone. Samochody wystrzeliły do przodu. Entuzjastyczny ryk odbijał

się od stromych ścian budynków i wprawiał ziemię w drżenie. Gabriel popedałował wściekle przez

skrzyżowanie, wymijając zielonego mercedesa, którego kierowca wydawał się bardziej zajęty

wrzeszczeniem do telefonu niż prowadzeniem samochodu.

Właśnie w takie dni Gabriel zdawał sobie jasno sprawę z tego drugiego — potajemnego —

wymiaru City. Poza spalinami, hałasem i mgiełką żaru, było tam coś efemerycznego. Cyfrowy pył.

Pedałując wzdłuż wznoszących się wysoko fasad londyńskich banków, firm ubezpieczeniowych i

przedsiębiorstw, Gabriel wyobrażał sobie, że porusza się w niewidocznej, lecz migotliwej chmurze.

Za murami drapaczy chmur mruczały cicho maszyny wypełnione snami. Snami o pieniądzach i

władzy. Snami rozłożonymi na kody binarne. Danymi. Najcenniejszym kapitałem w całym tym

mieście, w którym obrót obcą walutą był równy czterem tysiącom sześciuset trzydziestu siedmiu

miliardom dolarów dziennie. W mózgach komputerów kryły się pliki, notatki służbowe, dane

badawcze. Skarbnica informacji chroniona zamkniętymi drzwiami, programami ochronnymi

komputerów i zabójczymi hasłami.

Ale nie ma rzeczy niemożliwych, prawda? Gabriel uśmiechnął się do wiatru i pochylił się,

skręcając ostro w wąską boczną uliczkę i

zostawiając za sobą najgorszy korek. Drzwi można wyważyć, na mury można się wspiąć, a magię

zaszyfrowanych zaklęć można przełamać. Sekrety istnieją po to, by je odkrywać. Potrzeba tylko

skupienia i determinacji — a tak się szczęśliwie złożyło, że on obdarzony był i jednym, i drugim.

Dzisiaj udał się na misję wywiadowczą. Jego klientem był Bubbleboy, firma specjalizująca się w

produkcji zabawek dla dzieci w wieku od sześciu do dziesięciu lat. Cel zaś stanowił Pittypats,

największa konkurencja Bubbleboya. W tym okrutnym świecie sposobem na zdobycie przewagi

było poznanie tajemnic rywali. Przeglądając raporty analityków finansowych z City i przekopując

się przez gazety i czasopisma ekonomiczne, przedsiębiorstwa mogą dowiedzieć się całkiem sporo o

konkurencji. Metoda ta jest nudna, banalna, lecz — trzeba to uczciwie przyznać — niepozbawiona

efektów.

Publicznie dostępne dokumenty pozwalają jednak na odkrycie tylko części prawdy. Ostatecznie

niezbędne staje się bardziej innowacyjne podejście. I tu właśnie na scenę wkraczał Gabriel. Jego

dzisiejsza ekspedycja zwiadowcza stanowiła zaledwie pierwszy krok w skomplikowanej operacji,

której celem było zapewnienie Bubbleboyowi dostępu do największych tajemnic głównego rywala.

Biura Pittypats, które Gabriel chciał obejrzeć, znajdowały się w dwóch prostych, choć uroczych

kamienicach z końca osiemnastego wieku, o weneckich oknach i ozdobnych łukach. Bardzo

skromnie jak na firmę o imponującym, globalnym zasięgu. Kamienice przysiadły sobie cichutko na

końcu wąskiej uliczki, przytłoczone przez rażąco brzydką, betonową wieżę z lat sześćdziesiątych.

Przez całą jej długość biegła stalowa barierka. Gabriel przypiął do niej rower. Prostując się,

dostrzegł w wielkim szklanym oknie swoje odbicie. Buty do kostek, dżinsy, przybrudzona koszulka

ze świecącym napisem Kurierzy City. Skórzana torba przerzucona przez ramię. Wciśnięta pod

pachę podkładka z klipsem. Doskonale. Wyglądał jak trzeba.

Ochrona przy drzwiach frontowych Pittypats była szczątkowa:

wszechobecna kamera, dzwonek i domofon. Gabriel położył palec na przycisku i niemal

natychmiast drzwi otworzyły się z trzaskiem.

W środku było już zupełnie inaczej. Pod sufitem znajdowały się czujniki ruchu, a drzwi

prowadzące z maleńkiej recepcji do reszty budynku wyposażone były w czytnik kart

magnetycznych. W pomieszczeniu nie było żadnych kamer, co nie gwarantowało, że nie kryły się

gdzieś głębiej.

Kiedy Gabriel wszedł do środka, siedząca za wyłożonym zielonozłotą skórą biurkiem

dziewczyna podniosła wzrok. Włosy miała skromnie związane z tyłu głowy, ale jej usta wyglądały

tak, jakby należały do jakiegoś replikanta z Łowcy Androidów. Były niewiarygodnie błyszczące,

wydawały się wręcz migotać. Były olśniewające. Lecz także w jakiś sposób groźne. Człowiek miał

wrażenie, że gdyby je pocałował, mógłby sobie zedrzeć kawałek skóry.

— W czym mogę pomóc? — dziewczyna patrzyła na niego chłodno, z jedną brwią wygiętą w

imponujący łuk.

Gabriel uśmiechnął się do niej i zsunął z ramienia skórzaną torbę.

— Przesyłka.

Gdy otwierał torbę, dziewczyna czekała, trzymając w palcach ołówek i stukając nim lekko w

staromodną podkładkę na biurko.

— Proszę — Gabriel wyciągnął niewielką paczkę owiniętą w brązowy papier i położył ją

razem z pokwitowaniem na blacie biurka. — Przesyłka dla pana Peake'a. I trzeba podpisać.

— Peake? — Dziewczyna zmarszczyła czoło. — Nie. Nie ma tu nikogo o tym nazwisku.

Gabriel wiedział, że nie ma. Upewnił się co do tego wcześniej, teraz jednak powiedział z

przesadną cierpliwością:

— Tak. Peake. Niech pani zobaczy. Tak tu jest napisane — stuknął w kartkę palcem. — Pan

Donald Peake.

— Nie. — Dziewczyna z irytacją odsunęła pokwitowanie w jego stronę. — Musiała zajść jakaś

pomyłka.

— To firma Pittypats?

— Owszem. Ale...

Zerknął na adres na przesyłce.

— Pan Donald Peake. Dział zarządzania zasobami ludzkimi.

— Ach. — Twarz dziewczyny rozjaśniła się. — Nasz dział zarządzania zasobami znajduje się

w Croydon. Pomylił pan biura.

Mostert Natasha - Sezon czarownicy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: