Łacek Mieczysław o. _ Z duchowość ojców pustyni.pdf
(
606 KB
)
Pobierz
http://www.lacek1.republika.pl/menu_d/pustynia.html
Duchowość
Strona 1 z 28
O. Mieczysław Łacek
OSPPE
Z DUCHOWOŚCI
OJCÓW PUSTYNI
Wydanie II
Jasna Góra 2002
Spis treści:
Wykaz skrótów
Wprowadzenie
I. PUSTELNICY
A. PUSTELNICY EGIPSCY
1. Wyprawa na Pustynię Egipską św. Rufina z Akwilei (394)
2. Badania O. Bazylego Degórskiego, paulina
3. Pustelnicy z Pustyni Nitryjskiej
4. Wędrowni pustelnicy (pustelnicy bez pustelni)
5. Matki pustyni
6. Pustynni rodzice
B. PUSTELNICY PALESTYŃSCY
C. PUSTELNICY SYRYJSCY
1. Syryjscy pisarze ascetyczni
2. Sylwetki syryjskich pustelników
D. PUSTELNICTWO BIZANTYJSKIE
1.
Podstawy
2.
Z Góry Olimp do konstantynopolskiego Studios
3.
Inne miejsca, inne czasy
4.
Góra Atos
5.
Hezychazm
6. Bizantyjscy słupnicy
E. PUSTELNICTWO ROSYJSKIE
1.
Początki: monastycyzm kijowski
2.
Północna Tebaida
3.
Rosyjski hezychazm
4.
Renesans filokaliczny
II. DUCHOWOŚĆ OJCÓW PUSTYNI
A. SAMOTNOŚĆ
B. MILCZENIE
C. SZUKANIE BOGA
1. Spotkanie z Bogiem poprzez modlitwę
a) Miejsca i czas spotkania z Bogiem
b) Sposoby modlitwy
c) Postawy modlitewne
d) Wartość modlitwy
2. Spotkanie z Bogiem poprzez przyrodę
D. PUSTYNIA MIEJSCEM WALKI ZE ZŁEM W SOBIE I Z SZATANEM ZAKOŃCZENIE
BIBLIOGRAFIA
Wykaz skrótów
APO - Zbiór alfabetyczny grecki. Polskie tłumaczenie:
Apoftegmaty Ojców
Pustyni,
t. 1,
Gerontikon Księga Starców,
tłum. M. Borkowska OSB,
Kraków 1994, Źródła monastyczne 4.
N -
Apoftegmata,
teksty ze zbioru bezimiennego, ogłoszonego w oryginale
greckim przez F. Nau,
Apophtegmes du manuscrit Coislin, „Revue de
l’Orient Chretien” 12 –14 (1907) i 17 – 18 (1913).
NAU - F. Nau,
Apophtegmes du manuscrit Coislin, „Revue de l’Orient Chretien”
12 –14 (1907) i 17 – 18 (1913).
Wprowadzenie
http://www.lacek1.republika.pl/menu_d/pustynia.html
2010-09-17
Duchowość
Strona 2 z 28
Pierwsze wyraźniejsze
oznaki życia pustelniczego można odnaleźć w
Indiach
. Podobno dwa tysiące lat przed narodzeniem Chrystusa w Indiach byli
mężczyźni, którzy zaszywali się w lasach, by szukać Absolutu i by nawiązać z Nim
kontakt. Świat nie miał dla nich znaczenia. Był złudzeniem. Oni mieli się zająć
wyzwoleniem wewnętrznym. „
Ich celem jest wyjście z piekielnego kręgu stwarzanego
przez kolejne wcielenia
”
1
.
Wielu żonatych mężczyzn po narodzeniu się wnuka, za
poradą guru (mistrza) także udawało się na odludzie lub stawało się wędrownymi
mnichami „
wyrzekającymi się
”. Istniało przekonanie w niektórych krajach, np. w
Tajlandii, że każdy powinien być przez jakiś czas pustelnikiem
2
.
W islamie istniał ruch zwany
sufizmem.
Nazwa pochodzi od wełnianego ubrania
(suf) noszonego przez ascetów żyjących zazwyczaj samotnie. Praktykowali oni
wstrzemięźliwość, poświęcali się ćwiczeniom duchowym, całkowicie oddawali się
Bogu, chcieli żyć w Jego obecności i oddawać Mu czysty kult. Niestrudzenie powtarzali
modlitwy i litanie
3
.
Ruch eremicki towarzyszy Kościołowi od samego początku (greckie: eremia znaczy
pustynia). Pustelnicy rekrutowali się ze wszystkich warstw społecznych.
Od końca III wieku po narodzeniu Chrystusa od anachoretów zaludniła się pustynia
egipska (pustynie na skraju Górnego i Dolnego Egiptu), później pustkowia Syrii, Małej
Azji i Europy
4
.
W IV w. ruch eremicki pojawia się we Włoszech i na sąsiadujących wyspach. Ok.
roku 360 św. Marcin z Tours zakłada wioskę pustelniczą w Marmoutier dla 80 osób
(kapłanów i świeckich). Następne pustelnie powstały w Galicji, w Prowansji, zwłaszcza
na wyspach Lerynu, a także w Irlandii, Szkocji i Walii. Często eremici z Wysp
Brytyjskich jako „pielgrzymi dla Boga” udawali się na kontynent, by tutaj zakładać
eremy, podejmując jednocześnie działalność apostolską.
Powrót eremityzmu obserwujemy w średniowiecznym Bizancjum, które miało swe
źródło w ruchu obrazoburczym, który spowodował migrację mnichów na Athos (XI
w.). Praktykowano tu życie pustelnicze zbiorowo w tzw. skitach, a także
indywidualnie w niezależnych pustelniach (kaliwi), czy też w jaskiniach skalnych
Świętej Góry Athos, gdzie podjęto na nowo ideę hezychazmu – uzyskanie stanu
zupełnego wyciszenia i pokoju (przeżywanie samotności wewnętrznej).
W tym czasie (XI w.) następuje rozkwit życia pustelniczego i na zachodzie Europy,
zwłaszcza na granicy Francji i Niemiec. W górach, lasach, grotach, na wyspach
powstają pojedyncze pustelnie usytuowane na polanach, w pobliżu źródła wody,
oddzielone często głęboką fosą chroniącą przed dzikimi zwierzętami. Powstają wtedy
zakony pustelnicze Kamedułów we Włoszech, Kartuzów we Francji i w XIII w.
Paulinów na Węgrzech (z pustelników z Niziny Węgierskiej). W Czechach pustelnik
Prokop założył wspólnotę eremicką opartą na regule św. Benedykta. W Polsce znamy
m.in. Pięciu Braci Polskich, kamedułów żyjących na terenach dzisiejszej Wielkopolski,
którzy ponieśli śmierć męczeńską. Inni to Andrzej Świerad i Benedykt, zamieszkujący
okolice opactwa św. Hipolita w Zabor.
W XV i XVI wieku Ruś przemierzali pustelnicy tzw. starcy. Pod koniec XVIII wieku
taki sposób życia odnowił św. Paisjusz Wieliczkowski (+1794). Inni to Serafin z
Sarowa (+1833) i Ambroży z Optimia Kozielskiego (+1892).
W obecnych czasach odżywa ruch eremicki. Pustelnie zaczynają organizować m.in.
karmelici, Wspólnota św. Jana Chrzciciela na wyspie Vancouver pod kierownictwem
Jacqes’sa Winadiego i inni. Kościół katolicki, prawosławny i anglikański podkreśla
wielką rolę eremityzmu w budowaniu ekumenicznej jedności Kościoła.
Autorzy piszący o życiu pustelników mówili o różnych motywach pójścia na
pustynię
5
.
1) Poszukiwanie raju na ziemi:
„O pustynio
– woła
św. Hieronim
– kwitnąca kwiatami Chrystusa! O samotności
rodząca kamienie, z których w Objawieniu [św. Jana] buduje się miasto wielkiego
króla […] Jak długo – pyta przyjaciela – będą cię przytłaczać cienie dachów? Jak długo
będzie cię zamykać więzienie zadymionych miast? Wierz mi, nigdzie nie widzę tyle
świateł, co tu
6
.
2) Ucieczka od świata
Pustelnik uciekał od świata, bo czuł potrzebę zabezpieczenia się przed jego
propozycjami, przed złem tego świata. Szukał ciszy poza miastem, by usłyszeć głos
Boga.
Abba Marek rzekł do Abba Arseniusza: „Dlaczego od nas uciekasz?” Starzec mu
odpowiedział: „Bóg widzi, że was kocham. Ale nie potrafię przebywać naraz z Bogiem
i z ludźmi. Wszystkie tysiące i miriady zastępów niebieskich mają tylko jedną wolę;
ludzie mają wiele pragnień: nie potrafią zostawić Boga, a przyjść do ludzi
7
.
Pustynia usuwa wszystko co przeszkadza w wewnętrznej jedności z Bogiem.
3) Walka z namiętnościami
Pustynia narzuca powstrzymywanie się od jedzenia i picia, sprzyja umartwianiu i
sprzeciwia się potrzebom związanym z przyjemnościami i wygodami. Na pustyni
człowiek uwalnia się od sił, które ciągną go w dół. Uczy samodyscypliny i
wyrzeczenia.
4) Protest wobec instytucjonalnego Kościoła
http://www.lacek1.republika.pl/menu_d/pustynia.html
2010-09-17
Duchowość
Strona 3 z 28
Niektórzy autorzy twierdzą, że pójście na pustynię było protestem wobec
przystosowania się Kościoła do otaczającego świata, że jest opozycją do
społeczeństwa, jego norm, instytucji i instytucjonalizacji Kościoła (A. D. Knock).
Równocześnie jest to protest przeciwko złu panoszącemu się w Kościele (panoszące
się herezje, arianie, którzy zmonopolizowali biskupstwa):
Odrzucono ze wzgardą dogmaty Ojców
– pisze Bazyli –
za nic ma się apostolską
tradycję, wymysły nowatorów panoszą się po Kościołach. Nie o Bogu ludzie już
rozprawiają, ale popisują się w matactwach. Mądrość tego świata zajmuje pierwsze
miejsce, sponiewierana jest chwała Krzyża. Wygania się pasterzy, a ich miejsce
zajmują okrutne wilki, rwąc w strzępy owczarnie Chrystusa. Domy modlitwy
opuszczone przez gromadzących się w nich dotąd, pustkowia zaś pełne udręczonych
8
.
Kościół hierarchiczny nie żył dawnymi ideałami: biskupi walczyli o bogatsze
biskupstwa, posiadali swoje dwory, „powiększali frędzle w swoich szatach”, „mieszkali
w wielopokojowych domach z rzeźbionymi drzwiami i malowanymi szafami” (H.
Workman). Ucieczka od takiego zinstytucjonalizowania Kościoła była jednocześnie
protestem jak i działaniem pozytywnym, ukazującym inne wartości (A. V. G. Allen).
5) Czy to może tchórzostwo?
Wiele osób uciekło na pustynię przed prześladowaniami. Czuli się słabi i bali się, że
pod wpływem tortur zaprą się Boga. Bali się też tego, że świat ich zmieni na
gorszych.
6) By uniknąć płacenia podatków?
Tak sądzą niektórzy. W Europie Zachodniej cesarz Dioklecjan od 284 do 305
wpędził chłopów w nędzę podatkową. Ściągał skutecznie podatki na rzecz
finansowania wojska i administracji. Wielu chłopów niezdolnych do płacenia podatków
uciekało do puszczy. W roku 375 cesarz Waleni nakazał Komesowi Wschodu
pomaszerować z legionistami na Pustynię Nitryjską, by przeczesać osady pustelnicze.
Wielu sprowadzono do ich rodzinnych gmin, by spełniali swoje obowiązki w rodzinach
i płacili podatki. Ci, eremici, którzy się temu przeciwstawiali pałkami byli zatłuczeni na
śmierć (wg św. Hieronima)
9
.
7) By uniknąć wojska?
Cesarz utworzył „Legion Tebański”, by bronić północnych rubieży cesarstwa. Byli to
młodzi chrześcijańscy wieśniacy z Egiptu, wywlekani siłą z pola do służby w armii
cesarskiej na barbarzyńskiej Północy. Wielu uciekało przed tym na pustynię
10
.
Dla pustelników wzorem byli Abraham, Mojżesz i Eliasz. Abraham na rozkaz Boży
wychodzi ze swej ziemi ojczystej:
Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca
(Rdz 12,1). Wyszedł, nie wiedząc dokąd idzie (Hbr 11,8).
Mojżesz przewodnik
Izraelitów, którzy wydostali się z niewoli egipskiej i doszli do Ziemi Obiecanej i wzór
modlitwy wstawienniczej (wznoszone ręce) (Wj 17, 11-12). Eliasz oddala się na górę
Horeb albo Karmel, by spotkać się z Bogiem (Oz 2,16)
11
.
Pustelnicy naśladowali życie Aniołów. Bo kontemplowali Boga jak Aniołowie,
wpatrywali się ustawicznie w oblicze Ojca jak Aniołowie, uwalniali się od niewoli ciała.
Pustelnicy nawet fizycznie upodabniali się do Aniołów, bo jaśniało ich oblicze
12
.
Życie pustelnicze to powrót do niewinności Adama:
przebywał on tam w rozkoszy
rajskiej, w modlitwie, w kontemplacji, we wszelkiej chwale i czci, w zdrowej harmonii
wszystkich władz i w zgodności z naturą, która została mu dana
13
.
Nie wszyscy pustelnicy wytrzymywali na pustyni. Wielu ginęło nie znajdując wody.
Niektórzy „popadali w szaleństwo”. Inni po powrocie z pustyni oddawali się
nierządowi, czy pijaństwu
14
.
Czy pustelnicy uczestniczyli we Mszy św.?
Zazwyczaj tak. Od poniedziałku do
piątku przebywali na pustyni. W sobotę wczesnym rankiem albo już wieczorem w
piątek, wyruszali w drogę do wiosek na skraj pustyni, do świątyń. Wieczorem w
soboty odprawiano Msze św. Przed nimi urządzano często „agapy” – „uczty miłości”.
Potem wracano do swoich pustelni. Większe osady pustelników miały własne
świątynie
15
.
Jak się odżywiali pustelnicy?
Żywili się ziołami, owocami (zazwyczaj palm),
warzywami, czy zbożami, które sami sobie wyhodowali. Są wzmianki również o tym,
że kruki przynosiły im jedzenie (chleb). Niektórzy sami przygotowywali sobie posiłek.
Niektórzy autorzy twierdzą, że trzecie pokolenie pustelników odkryło witaminy:
„endywia, sałata i pory, figi, daktyle i oliwki przemieniły postępową pustelnie w oazę
odnowionego zdrowia”
16
. Kasjan mówi, że wąchał nawet wędzoną szynkę oraz
marynowaną rybę. Pili także wino
17
.
Jak mieszkali pustelnicy
? Mieszkali w grotach, w chatkach itp. Praktykowano także
oryginalne sposoby odosobnienia: niektórzy mieszkali w beczce inni na platformach.
Najwięcej słupników było w Syrii. W r. 1526 Sigismound baron von Herberstein w
południowo-wschodniej Rosji podziwiał całe kolonie świętych słupników
18
. Na
Zachodzie w środku Ardenów, w środku zimy ok. 565 r. na kolumnie bogini Diany
stanął wędrowny mnich przybyły z Tours – Wulflaicus. Biskup Trewiru Magnerich
kazał mu zejść z kolumny, aby nie udawał słynnego Szymona Słupnika i wrócić do
klasztoru. Bojąc się krzyku biskupa, uczynił to
19
. Znana jest też „kolonia 100
słupniczek” z X wieku z Góry Oliwnej w Jerozolimie, surowo rządzonych przez
męskiego świętego słupnika, o którym pisze Epifaniusz
20
. Różny był los tych
słupników. Niektórzy zostali zabici przez piorun, jak np. Symeon (Ega). Święty
słupnik z Beth-Kardagh w Mezopotamii w XI w. został zabity przez grad. Bezimienny
słupnik 25 października 986 r. (według Kroniki Diakona Leona) wpadł do Morza
Czarnego w czasie trzęsienia ziemi i został pochłonięty przez „rozhukane bałwany”
21
.
http://www.lacek1.republika.pl/menu_d/pustynia.html
2010-09-17
Duchowość
Strona 4 z 28
Wielu mieszkało w klatkach, skrzyniach, jeszcze inni stali nieruchomo na jakiejś
górze, jeszcze inni chcieli być przykuci do góry, inni obwiązywali się kilogramami
łańcuchów. Byli i tacy, którzy zamykali się bądź pozwalali się zamurowywać
(rekluzja), stając się „więźniami Chrystusa”
22
. Są i tacy, którzy mieszkali w
grobowcach
23
. Z czasem jednak pustelnicy stawali się coraz bardziej wygodni. Mieli
nawet pustynne wille. Nie zadowalano się ciasną jaskinią, czy ciasnym szałasem.
„W
pierwszym pokoleniu wszyscy żyli w pojedynczych celach. W drugim pokoleniu
wybitniejsi pustelnicy mieli pustelnie dwupokojowe, z jednym pokojem do spania i
modlenia się, oraz drugim do przyjmowania wielbicielek i wielbicieli. W trzecim
pokoleniu rozwój postępował szybko naprzód od trzypokojowego do
siedmiopokojowej pustelni […] Luksusowa pustelnia trzeciego pokolenia obejmowała
pokój do modlitwy, izbę mieszkalną, sypialnię dla pustelnika, sypialnię dla ucznia […]
kilka spiżarni, kuchnie jak również toaletę. Ta jednak na ukos przez podwórze od
oratorium, oddalona tak daleko, jak tylko możliwe. Świętość zobowiązuje”
24
.
Czy mieli w swoich celach meble
? Pierwsze pokolenie mnichów miało niewiele:
pleciona mata, jakieś dwa plecione kosze. Wymagania jednak rosły, mnożyło się
uposażenie. Potem powstała biblioteka, często kosztowna. Rosło pokolenie
wykształconych Ojców Pustyni
25
.
Jak dużo pustelników było na pustyni
? Św. Rufin z Akwilei ocenia, że na pustyni
było tak wielu pustelników «jak ludzi w wielkich miastach». Pustelnie były budowane
tak, aby jeden pustelnik nie mógł tak łatwo obserwować drugiego pustelnika, ale
przede wszystkim tak, aby «nikt nie mógł słyszeć, co ktoś drugi mówi»
26
.
Czy pustelnicy mieszkali osobno, czy razem?
W początkowej fazie pustelnictwa
mieszkali osobno. Gdy do jakiegoś pustelnika przybywali uczniowie, często
powstawała wokół pustelnika (Ojca – Abba) wspólnota. Powstawały też osady
pustelników, czasami ogromne, samowystarczalne, a nawet mające coś w rodzaju
swoich zakładów gospodarczych, których produkty sprzedawano daleko poza osadą.
Taką osadę pustelników utworzył np. św. Pachomiusz Wielki. Urodzony ok. 292 r. w
Latopolis koło Teb (40 lat po św. Antonim). W wieku lat 20 został powołany do wojska
cesarza Konstantyna. Długo w nim nie przebywał, „ponieważ miłujący Boga cesarz
Konstantyn z Bożą pomocą już swoich wrogów zwyciężył”
27
. Potem udaje się na
pustynię i zamieszkuje u Abby Palamona, który go przyjmuje na ucznia. Tu nauczył
się panowania nad sobą, tu doznał oświecenia, że ma utworzyć wspólnotę z
pustelników. Tworzy dla niej Regułę. „
Anioł Pana, opowiada Sozomenos,
promieniejący zstąpił z nieba, aby przekazać Pachomiuszowi na złotej tablicy zbiór
ustaw dla jego koszar Ojców Pustyni
”
28
. Z powodu przepełnienia, tworzy następne
klasztory wzdłuż Nilu (9 męskich klasztorów, każdy z ponad tysiącem mężczyzn,
razem - 12-14 tysięcy). W klasztorach tych praktykowano nabożeństwa, w czasie
których ktoś śpiewał psalmy, inni słuchając np. wyplatali kosze. Te skromne
nabożeństwa odprawiano tylko dwa razy dziennie: rano po wstaniu i wieczorem przed
pójściem spać. Sposób organizacji klasztorów był „wojskowy”. Każdy dom miał
swojego „dozorcę”. Trzy „dozorstwa” tworzyły „szczep”, kilku szczepami dowodził
„hegemon” („przywódca, władca, oficer”), nad nimi był opat, który był bezpośrednio
podporządkowany Pachomiuszowi. Ważne było posłuszeństwo. Bez zezwolenia nie
można było nawet pracować. Pieczę nad gospodarką i finansami we wspólnocie
Pachomiusza sprawował „Wielki Ekonom”. Każdy sam prał swoją bieliznę. Wszyscy
czynili to (niestety) w niedzielę. Jedzono tam: papkę zbożową, rozgotowaną
soczewicę, chleb i ser, oliwki, figi, daktyle – dwa razy dziennie. Pachomiusz dbał,
żeby mnichom nie brakowało niczego. Szczególnie dbano o chorych
29
. We wspólnocie
Pachomiusza mur zastąpił pustynię
30
. Regułę Pachomiusza rozpowszechnił św.
Hieronim
31
.
9
Por. H. C. Zander, Święci przestępcy czyli przedziwne historie Ojców Pustyni, tł. Ks. Mieczysław Stebart COr,
„M”, Kraków 2002, 66-76.
10
Por. tamże, 71-76.
11
Por. Monastycyzm. Historia i duchowość, Kraków-Tyniec 2002, 80.
12
Por. tamże, 80-82.
13
Doroteusz z Gazy, Różne nauki ojca naszego Doroteusza 1,1 [w:] Starcy spod Gazy, Kraków 1999.
14
Por. H. C. Zander, Święci przestępcy czyli przedziwne historie Ojców Pustyni, „M”, Kraków 2002, 96-97.
15
Por. tamże, 108-111.
16
Tamże, 144.
17
Por. tamże, 144-145.
18
Na podstawie H. C. Zander, Święci przestępcy czyli przedziwne historie Ojców Pustyni, 288.
19
Por. tamże, 288-292.
20
Na podstawie H. C. Zander, Święci przestępcy czyli przedziwne historie Ojców Pustyni, 263.
21
Por. H. C. Zander, Święci przestępcy czyli przedziwne historie Ojców Pustyni, „M”, Kraków 2002, 257-258.
22
Por. tamże, 245-256.
http://www.lacek1.republika.pl/menu_d/pustynia.html
2010-09-17
1
A. Brault OSM, N. Rath OSM, Szczęście w życiu zakonnym, Kraków 1995, 12.
2
Por. pr. zb. Monastycyzm. Historia i duchowość, przekład D. Staniecka-Apostoł, t. 2 Duchowość Wschodu i
zachodu, Kraków-Tyniec 2002, 28-35.
3
Por. tamże, 27.
4
Por. tamże, 150-170, 201-247.
5
Na podstawie Th. M. Gannon SJ, G.W. Traum SJ, Pustynia i miasto, WAM 1999, 32-50; H. C. Bander OP, Święci
przestępcy czyli przedziwne historie Ojców Pustyni, Kraków 2002.
6
Hieronim, Ep. 14,10; cyt. wg św. Hieronima, Listy, tłum. J. Czuj, PAX, Warszawa 1952, t. I, 44.
7
Apoftegmaty Ojców Pustyni, przeł. M. Borkowska, M. Starowieyski, M. Rymuza, ATK Warszawa 1986, t. I, 90 lub
Księga Starców, Arseniusz 13, przeł. M. Borkowska, Znak Kraków 1983, 62.
8
Bazyli z Cezarei, Ep. 90, 2, cyt. Wg Św. Bazyli Wielki, Listy, przeł. W. Krzyżaniak, Warszawa 1972, 124-125.
Duchowość
Strona 5 z 28
23
Por. tamże, 268-269.
24
Por. tamże, 146.
25
Por. tamże, 145-150.
26
Por. tamże, 19-20.
27
Tamże, 156.
28
Tamże, 159.
29
Por. tamże, 160-201.
30
Por. tamże, 196.
31
Por. tamże, 198.
I. PUSTELNICY
A. PUSTELNICY EGIPSCY
1. Wyprawa na Pustynię Egipską św. Rufina z Akwilei (394)
32
Św. Rufin z grupą Greków i Rzymian z Palestyny wyprawił się do Egiptu w
poszukiwaniu pustelników. Była to ciężka i trudna wyprawa. Odnalazł m.in:
Ojca Kopres
Cudotwórca: czynił cud jeden za drugim. O wielkiej tężyźnie fizycznej i duchowej. Z
długą i piękną brodą.
Ojca Eliasza
Ukończył na pustyni 110 rok życia. Dziennie zjadał 3 uncje chleba i trzy oliwki.
Ojca Or
O śnieżnobiałej brodzie, odżywiającego się wyłącznie ziołami i słodkimi korzeniami.
Ojca Jan z Diolcus
Wędrowny Ojciec Pustyni, wędrował po pustyni, spożywał tylko określone zioła i
trawy („pasł się jak jeleń”).
Świętego Patermucjusza
To dawny morderca i profanator grobów, po swoim nawróceniu - Ojciec Pustyni.
Początkowo był przywódcą rozbójników, którzy m.in. bezcześcili i ograbiali pogańskie
groby. Bóg upomniał go w czasie snu i ten zmienił swoje życie, udając się na
pustynię, z czasem przyjmując chrzest. Tam opłakiwał swoje grzechy, żywiąc się
zielskiem. Na pustyni nauczył się na pamięć całego Pisma Św. Gromadzili się wokół
niego uczniowie. Miał dar czynienia cudów, zwłaszcza wobec umierających i zmarłych.
Wskrzeszał zmarłych. Chodził suchą nogą po Nilu. By odwiedzić innego Ojca Pustyni
przeleciał przez powietrzną przestrzeń Egiptu. Zmarł, mając ok. 90 lat w r. 394.
Jana z Lykopolis
90-letni pustelnik opowiadający o demonie, który przyszedł do niego w postaci
kobiety, która go uwiodła.
Starca Os
Wielki nauczyciel pustelników w Wadi Natrum. Jego sentencje przechodziły z ust do
ust. Mówił: „Albo skrupulatnie unikaj ludzi, albo wyśmiewaj świat i ludzi, i na ile to
możliwe, sam rób z siebie błazna.”
Świętego Izydora
Wokół jego pustelni żył tłum; około tysiąca ludzi.
Świętego Serapiona
Żyjący nad jeziorem Moeris. Jego pustelnia, to „wielkie przedsiębiorstwo
gospodarcze”. Mieszkało w niej wiele tysięcy braci, którzy pracowali w różnych
warsztatach.
Ojca Ammoniusza
Mieszkający na Pustyni Nitryjskiej. Specjalizował się w szybkiej budowie pustelni: "w
ciągu jednego dnia cele były gotowe”.
2. Badania O. Bazylego Degórskiego, paulina
33
Św. Paweł I Pustelnik
(+ ok. 341)
Napisał o nim św. Hieronim w dziełku pt. „
Żywot św. Pawła Pierwszego
http://www.lacek1.republika.pl/menu_d/pustynia.html
2010-09-17
Plik z chomika:
mackuk
Inne pliki z tego folderu:
Moc uwielbienia - Merlin R. Carothers -ch.pdf
(122125 KB)
schemat lectio divina wg I.Gargano.pdf
(199 KB)
schemat lectio dicvina wg A.Cencini.pdf
(163 KB)
Emmerich Katarzyna _ ŻYWOT JEZUSA.pdf
(7567 KB)
Jełowicki_Aleksander_ks_-_Kazania_na_święta_patronów_polskich_i_na_rocznice_narodowe.pdf
(112112 KB)
Inne foldery tego chomika:
Pliki dostępne do 08.07.2024
101 wielkich nokautów
-11 WSPANIAŁYCH - Barwne historie o gwiazdach futbolu! PDF
12 kroków do wolności
12 Kroków według Felka Alkoholika
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin