Skargi_Jeremiego.pdf

KORNEL UJEJSKI

SKARGI JEREMIEGO

I WIERSZE PO 1863

SKARGI JEREMIEGO

Magia Słowa

Tower Press 2000

9. ...widziałem pod ołtarzem dusze pobitych dla słowa bożego i dla Świadectwa, które

o nim mieli.

10. I wolali głosem wielkim, mówiąc: Czemuż wżdy, miły Panie, któryś jest święty a

prawdziwy, nie sądzisz a nie pomścisz się krwi naszej nad tymi, którzy mieszkają na

ziemi?

11. A dano z nich każdemu po szacie bialej i powiedziano im, aby jeszcze w spokoju

byli do czasu malego. ażby się dopełnił poczet spółsług i braci ich, którzy mają być

pobici jako i oni.

Apokalipsis, rozdz. VII

SŁOWO JEREMIEGO

Jeremi, sługa ludu, syn ziemi natchniony,

Wyleciał nad obłoki jako ptak zraniony

I patrzał w swoją matkę, co pod jego okiem

Płonęła ni to lampa przykryta obłokiem,

I dumał nad jej życiem tak bladym i niskiem.

Aż oto światłość owa czerwieńszym połyskiem

Buchnęła i gwar dziki powiał od niej nagle,

A więc zwinął Jeremi białych skrzydeł żagle

I spuścił się z błękitu...

Patrzę... moją ziemię

Krew zlała!... To wróg moje pomordował plemię .

Jeremi, sługa ludu, syn ziemi natchniony,

Co wzleciał nad obłoki jako ptak zraniony,

Uczuł, jak krew płynęła z jego dawnej rany,

Bo z braćmi pobitymi był sercem związany;

A więc upadł z obłoków, bo swej krwi kropelkę

Chciał dorzucić w czerwone to jezioro wielkie,

Bo zapragnął na biednej matki swojej łonie

W sen pieśni ukołysać rozmiotanc skronie.

Na ziemi jego ojców biły łuny krwawe,

Krzyk rozpaczy przedzierał się przez śmiech i wrzawę,

Pośród ogniów szatana przemykały posły

I worki z srebrnikami dla Judaszów niosły!

A za nimi dzicz ślepa z wyciągniętym nożem

Szła jak plaga strącona karaniem niebożem;

Gdzie przeszła, zapadały domy - groby rosły!

Jeremiemu krew wrząca skoczyła do skroni

I mniemał, że miecz dzierży archanielski w dłoni,

I okiem iskier pełnym spojrzał po narodzie,

I mniemał, że w nim duszę odbije jak w wodzie.

A przy drogach, jak stare, pochylone słupy,

Sterczeli ludzie, spojrzał im w twarz - żywe trupy!

Bo wszyscy skamienieli, nikt bólem nie władał,

Kto pod ciosem nie upadł, ten z niemocy padał!

I widząc to Jeremi spłonął strasznym gniewem,

I ze snu chciał ich zbudzić brzękiem, słowem, śpiewem?

Więc na górę z rumowisk podniósł się po zgliszczach

I mieczem bijąc w lutnię, ćwiczoną na mistrzach,

Łunami obleczony i dymem owiany,

Uderzył w hymn jak jego serce potargany:

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: