Różycki Tomasz - Wiersze - Świat i Antyświat.pdf - poezja do czytania - Zulka20

Świat i Antyświat

Literaturexpress

Tydyn, tydyn, w kieszeni mam kartkę z numerem,

zadzwonię zaraz z dworca. Ponadto zabrałem

książkę, której nie czytam, z trującym rozdziałem

o grzybach, dwie kasety, ponieważ zbawienie

przychodzi przez muzykę. Dopóki baterie

się nie skończą, przeżyję. Śniło mi się wczoraj,

że wszedłem do pokoju, a on jak po torach

ruszył najpierw powoli, a potem oderwał

się zupełnie od świata. I nie mogłem wysiąść.

Nie będziemy tu tańczyć, zostaniemy tyle

tylko, ile potrzeba. Będziemy muzyką

słodzić, muzyką solić. Dopóki się mylę

wliczeniu stacji, jestem. Kiedyś to lubiłem,

siedzieć tak i nie wierzyć podanym wynikom.

kwiecień 2001

125

Pierwszy hipotyk

.-:\-

Pierwsza pieśń (Dla A. I.)

Jeżeli to jest kara, wiem, kiedy to się stało.

Rankiem, ponieważ ranki są złowrogie. Rano,

ponieważ ranem dzieje się najwięcej pomiędzy

Panem Bogiem a podłogą.

Geo, kiedy zadzwonisz? Z przyczyn osobistych

palą mi się już buty i brakuje miejsca, w którym

mógłbym zaczerpnąć. Na mojej ulicy kurz

i coraz więcej sklepów, a w żadnym schronienia.

Jeżeli to jest kara, to wiem, skąd przychodzi.

Chciałem powiedzieć coś, otworzyłem usta

i wtedy mała część tej pustki, której pełna była

rankiem ulica i sąsiednie domy, weszła we mnie.

Nieprawda, że czas leczy, skoro ciągle się czuję

chory i wypijam co wieczór zdrowie pięknych koni.

Ile, powiedz mi ile można ćwiczyć te same figury

rano, przed złym ekranem? To się stało już manią:

Jeżeli to jest kara, ja od tamtej pory próbuję

ją wypełnić, małą pustą bańkę. I wrzucam

w siebie napotkane sprawy, ludzi, samochody,

domy i całe miasta, biorę to do siebie.

życie na lekkim dymku. Kiedy zadzwonisz, Geo?

Wiesz, jak nienawidzę rozmawiać przez telefon,

to nie jest kwestia formy. Prąd, który nas łączy,

potrafi zabijać bez ubocznych śladów, nie to,

Jeżeli jest to darem, ja chciałbym go zwrócić.

Wypluć już tę pastylkę, w której mieszka nicość,

ale jej nie ma wśród słów, które codziennie,

i stąd te krzyki nocne, i stąd te polucje.

co te marne używki i ziółka, ziółka i używki.

I proszę, nie dzwoń, przyjedź, można u mnie palić.

maj 2002

Jeżeli to jest dar, ja chciałem go wyjąć,

na razie jednak tchawica i płuca, żołądek

i wątroba, powłoki oraz serce, serce, serce.

październik 2002

Pieśń druga (Bibop)

Pieśja trzecia (Pasożyty)

Wódka w mroźnych kieliszkach, dzwoń, dzwoń, telefonio,

twój głos jest zagubionym kosmicznym eonem,

co przenika powłoki i prześwietla błonę

czarnej mojej kochanki, srebrną kalafonią

Blachownia, strzępy, betonowy stadion,

tu żyjemy, żywe organizmy. Rośliny mają

kolor ścięgien i żył. Niestrawiona treść,

nieprzyswojona miazga. Niebo jest gładkie

księżyca jak obrączką dziś mi poślubionej.

Dzwoń, dzwoń, od tej pory poczerniałą dłonią

zostawię ślady wszędzie, gdzie mnie zaproszono -

na obrusach i ścianach. Poczernieje płomień

i śliskie. Tunelem jadę do pracy i popycha

mnie ruch, niebo bulgocze, burczy ulica

i śluzówka chodnika drży. Ciągły ruch.

Rozbieram cię i widzę, że ta historia ma

bezpańskiej zapalniczki, poczernieją sprawy ■ ■

kina i sprawy świata. Czarny ksiądz zobaczy

we śnie Czarną Madonnę, filiżanka kawy

wyleje się na ścianę. Dno czarnej rozpaczy

potężnych mocodawców, są ślady na skórze,

znaki żelazem. Chciałbym, żebyśmy unosili się,

żebyśmy unieśli się jak najwyżej. Podejdź,

zobaczysz, że wszystko zapamiętałem, to są

będzie na samej górze srebrnego wieżowca

i burmistrz wniesie sadzę na swych rękawiczkach

na akcję „Czyste ręce". Będzie czarną owcą

nasze białe małżeństwo i na znak dziewictwa

zmiany na dnie oka, niewidoczne rojenia,

tam działa atropina, miłość, któreś z ziół. '. ;

marzec 2003

zawiesisz rano w oknie czarne prześcieradło.

I tyle będzie światła, ile go ukradniesz.

kwiecień 2001

Pieśń czwarta (o naszych czasach, dla WB.) I Elegia na koniec zimy

Zmienił się ten kraj. Kiedyś wszelkie dobra,

cukierki, napoje i samochody mieliśmy

w sobie, głęboko schowane, a po ulicach

szły jak podmuch jedynie nasze wiersze. .. , .

Nie znudziła mnie zima, po prostu odbiło

mi tym razem naprawdę. Nadużywam światła

do późnych godzin rannych, aż w końcu wyblaknie

w zetknięciu z kawą z mlekiem i z całym tym kinem

Kiedyś mieliśmy to wszystko wewnątrz,

kolorowe ekrany i zabawki, wieczne pióra,

sklepy z niklowaną rampą, perfumy i do nich

kobiety, pachnące, opakowane w folię.

za oknem, które tutaj nazywają życiem.

Jego też nadużywam. Zanim znajdę słowo,

zapada zmierzch w kolejnych partiach mojej głowy,

która już się nie mieści tu w żadnym zeszycie.

Wtedy po ulicach chodziły tylko nasze

książki, pierwsze zdania powieści szły jak

płomień przez szarą i pustą równinę. A teraz

zmieniło się, wszystko wyszło i zajęło

Historia się rozrasta. Nikt mi nie powiedział,

że zajmie tyle mieszkań, że weźmie w nich tylu

sposobem zakładników, że tyle zużyje

musztardy, snów, zapałek, że ją będzie trzeba

pozycje, ulicę i pole, wydostało się jakoś,

może poprzez usta. Natomiast pustka poszukała nas.

odmieniać przez osoby, światy, dni tygodnia,

i dnia jej nie wystarczy, w nocy jeszcze będą

służyć jej nasze ciała, i się nią wypełnią,

i w całej okolicy nie będzie podobnych.

maj2003

styczeń 2002

Druga elegia na

zimy (dla

J;B.)

Trzecia elegia na odejście zimy

Co zostanie z tej zimy? Wypalony czajnik

śpiewający elegię - maty wilk żelazny

w kuchni, ponad zaspami, które przysypały

popiołami siedzące nad szklankami ciała?

Godzinę przed odjazdem. Światło już powstało

z ciągłego ruchu powiek, z kosmicznych popiołów

zapadłych tutaj w nocy, zebranych ze stołu

do puszki po herbacie, z tarcia, które ciało

Noc się zakończy szybciej, niż zdążysz odnaleźć

drogę do swego łóżka. Trzeba będzie ścielić

sobie na cudzych stronach i między litery

kłaść się jako przecinek, zanim całe zdanie

wytwarza regularnie dotykając pustki.

Jest światło i zlizuje, co zostało z nocy:

grube, tłuste fluidy na dachach przy dworcu

i martwych samochodach, żeby móc odróżnić

wypowie o nas ciemność. Na walkach z ekranem

upłynął cały miesiąc - zakład był, by dotąd

wpatrywać się bez strachu w rozżarzone oko,

aż któryś pierwszy mrugnie. Podobnie przegrane

fizykę od tęsknoty, beton od pamięci.

Teraz mam dużo czasu, ponieważ czekałem

zbyt długo na ten moment, już zapakowana

ciężka jak śmierć walizka, wywołane zdjęcia

twoje słynne wieczorne pojedynki z cieniem.

Kula, pewnej czarnej niedzieli wystrzelona

w jego kierunku, wreszcie okrążywszy ziemię

właśnie teraz trafiła cię w sam środek czoła. ••

na których najwyraźniej patrzę w twoją stronę,

to znaczy w stronę światła. Obmyśliłem wszystko,

do ostatniej sekundy. Nawet to nazwisko,

pod którym tutaj mieszkam, jest tak ułożone,

luty 2002

że tylko ty zrozumiesz. Mam jeszcze godzinę

i piszę list do ciebie, z pomocą tej kartki

ustalając pozycję wobec pewnej gwiazdy,

na której zamieszkałaś, i która za chwilę

wpadnie tutaj przez okno. Atrament kupiłem

w sklepie zaraz przy moście, pistolet na targu,

pieniądze są w kieszeni. Jedzenie tu marne,

ale czas, nawet we śnie, ma czas żeby minąć.

marzec 2002

133

Różycki Tomasz - Wiersze - Świat i Antyświat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: