IRYS ŻYŁKOWANY
Irys ten w naturalnym środowisku występuje na Kaukazie oraz w Turcji. W Polsce coraz częściej gości w przydomowych ogródkach. Cieszy oczy późną zimą, szczególnie na przełomie lutego i marca, kiedy to kwitnie.
Kosaciec żyłkowany dorasta do 15 centymetrów. Nadaje się zarówno na rabaty, jak i na kwiat cięty. Doskonale prezentuje się w wazonie. Co ważne jest to roślina mało wymagająca. Lubi miejsca słoneczne, jednakże da sobie radę także w półcieniu. Nie lubi obfitego podlewania.
Irysów nie trzeba wykopywać co roku. Warto jednak co 3-4 lata sprawdzić czy nie doszło do rozmnożenia cebul. Wówczas należy oddzielić cebule potomne, posadzić je na głębokości do 10 centymetrów i przykryć na zimę igliwiem.
Kosaćce żyłkowane nadają się na rabaty złożone z niskich bylin, do ogródków skalnych, można je też sadzić grupami na trawnikach. Nadają się także do pędzenia - wtedy kwitną zimą i wczesną wiosną.
Najlepiej rośnie na glebach lekkich, przepuszczalnych, piaszczystych - wtedy nie trzeba wykopywać cebul co roku. Gdy jednak uprawiamy je na glebach cięższych należy je wykopać po kwitnieniu co roku. Wykopuje się je na początku czerwca, gdy liście są jeszcze zielone. Przechowywać należy w przewiewnych pomieszczeniach, zapewniając temperaturę 17-20°C.
Cebule sadzi się do gruntu we wrześniu-październiku, na głębokość 8-10 cm, w rozstawie 5-10 cm. Przed zimą należy okryć posadzone cebule liśćmi, torfem i stroiszem (gałęziami drzew iglastych).
Kosaćce żyłkowane rozmnaża się przez cebule przybyszowe.
Opis:
Roślina występuje od Turcji to Kaukaz. Dorasta do 15cm. Cechą charakterystyczną jest fakt, iż z jednej cebulki wyrastają maksymalnie dwa liście. Liście długie, smukłe, mieczowate, żebrowane w kolorze szarozielonym. Kwiaty fioletowoniebieskie z pomarańczowym paskiem u dołu. Najbardziej znane odmiany to „Cantab” o kwiatach jasnoniebieskich z żółtymi plamkami na płatkach opadających. „Iris reticulata J.S. Dijit” o kwiatach czerwonofioletowych z pomarańczowymi plamkami.
Uprawa:
Stanowisko słoneczne lub półcieniste, ciepłe. Gleba piaszczysta, luźna, lekko wapienna. Przekwitnięta roślinę wykopujemy i przesuszamy. Oczyszczamy i przechowujemy w przewiewnym miejscu aż do jesieni, kiedy to sadzimy ją na nowo. Rozmnażanie: Najlepszym sposobem rozmnażanie jest odrywanie cebulek potomnych. Młode cebulki sadzimy jesienią razem z dorosłymi okazami. Cebule sadzimy na głębokości ok. 6-8cm.
Zastosowanie:
Kosaciec żyłkowany należy go roślin uprawianych w ogrodach skalnych, sadzi się go wśród roślin zadarniających, dzięki czemu wczesną wiosną wypełnia puste miejsca. Doskonale nadaje się do uprawy w doniczkach oraz skrzynkach.
Kwitnienie:
Wczesna wiosna.
Zimowanie:
Roślinę należy okryć na zimę.
Uwagi:
Roślina trująca.
JASKIER AZJATYCKI
Jaskier azjatycki to wielobarwna mieszanka odmian. Może zdobić nie tylko ogrody ale także (sadzony w pojemnikach) prezentować się na balkonach czy tarasach.
Kwiat ten z rodziny jaskrowatych kwitnie od połowy czerwca do połowy lipca. Zdarza się, że przy sprzyjających warunkach możemy nim cieszyć oko dłużej.
Warto zauważyć, że doskonale nadaje się na kwiat cięty. Bardzo często stosowany jest w kompozycjach bukietów ślubnych, gdzie prezentuje się imponująco. Śmiało można powiedzieć, że staje się dodatkową biżuterią panny młodej.
By zdobił wnętrze w wazonie należy pamiętać, że ścina się go w momencie, gdy płatki są rozchylone. Gdy zrobimy to przy zamkniętych płatkach, kwiat się już nie otworzy.
Jego kwiaty osiągają rozmiar 5-7 cm i mienią się barwami od białej przez żółtą, pomarańczową, różową po czerwoną i to w różnych odcieniach.
Jakie wymagania uprawne ma Jaskier?
Jaskier lubi słońce i ciszę, dlatego też wskazane są miejsca zaciszne oraz nasłonecznione. Gleba powinna być piaszczysto – gliniasta o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym. Jeśli chcemy posadzić tę roślinę na cięższej glebie należy zwrócić szczególną uwagę na to, by rośliny nie miały zbyt mokro, gdyż może to doprowadzić do zżółknięcia liści.
Kiedy sadzić Ranunculus?
Ważnym zabiegiem przed sadzeniem bulw jest ich namoczenie. Zabieg ten powinien trwać kilkanaście godzin w wodzie letniej. Tak namoczone bulwy sadzi się od kwietnia.
Jak pielęgnować rośliny?
Jak przy każdej roślinie ogrodowej ważny jest sposób podlewania. Jaskier azjatycki podlewać powinno się dopiero po ukazaniu liści. Do momentu kwitnienia dobrze jest nawozić rośliny nawozami płynnymi o niskim natężeniu. Zaraz po kwitnieniu zaprzestaje się podlewania, tak by rośliny szybko zaschły.
W czasie gdy liście zaschną należy bulwy wykopać, oczyścić i wysuszyć. Optymalne warunki przechowywania to temperatura ok 10 stopni C jak i przykrycie z trocin.
Jak rozmnaża się Jaskier azjatycki?
Można rozmnażać go z nasion jak też przez oddzielenie bulwek potomnych tworzących się nas bulwą mateczną. W przypadku nasion, wysiewa się je wiosną do skrzyneczek lub na zagony, gdzie zapewnia się im wilgotny klimat.
Kwitnie od czerwca do lipca, a jeden kwiat na roślinie utrzymuje się około 10 dni. Kwiaty szybciej przekwitają przy wysokich temperaturach. Po kwitnieniu roślinę pozostawić w gruncie. Wszystkie soki i odżywcze składniki, które do tej pory potrzebne były kwiatom, teraz muszą być kierowane do bulwek. Polecany do nasadzeń w pojemnikach i na rabaty kwiatowe. Jeżeli sadzimy jaskier w pojemniku należy wylewać wodę zbierającą się na podstawce. Sadzić na przełomie marca i kwietnia na głębokość ok. 5-10 cm, w odległości około 15 cm. Bulwki przed sadzeniem należy namoczyć na kilka godzin w wodzie.
Wymiary: Osiąga wysokość około 25-30 cm.
Stanowisko / gleba
Słoneczne. Gleba lekko wilgotna, żyzna, ale lekka i przepuszczalna. Pielęgnacja
W czasie kwitnienia wymaga obfitego nawożenia - co 10 dni, żeby utrzymać wielkość i urodę kolejnych kwiatów i przyrost pazurkowatych bulwek. Rozmnażanie przez podział bulwek wiosną.
Mrozoodporność
Ten gatunek jaskra znosi przymrozki do - 1º. Przy ciepłych zimach możemy zaryzykować zimowanie w gruncie, trzeba wtedy przykryć miejsce w którym są posadzone dość grubą warstwą trocin lub torfu. Najlepiej jednak w październiku go wykopać, przechowywać z bryłą ziemi lub przesypane wilgotnym torfem. Co jakiś czas lekko nawilżać, ponieważ bulwki łatwo wysychają. Problemy Posadzony na glebie zwięzłej i ciężkiej możemy doprowadzić do gnicia bulwek i utraty rośliny. Jaskier jest bardzo wrażliwy na zalewanie, lubi glebę lekko wilgotną, ale przepuszczalną. jego liście są przysmakiem dla mszyc i bywa bardzo często przez nie atakowany. Atakowany jest również przez choroby grzybowe - mączniak.
NARCYZ STROCZYKOWATY
Wiele osób jest przekonanych, iż nazwa rodzaju Narcissus wywodzi się od mitologicznego Narcyza, młodzieńca który zakochał się w swoim odbiciu w wodzie. Tymczasem okazuje się, iż nazwa rodzaju pochodzi od greckiego słowa "narkissos" (co oznacza narkozę, zasypianie) i jest związana z gatunkiem narcyza białego, który roztacza charakterystyczną narkotyczną woń.
Narcyz jest typowo wiosennym kwiatem, kojarzonym z barwą żółtą. Istnieją jednak również narcyzy pomarańczowe, łososiowe, z odcieniami różu oraz zupełnie białe. Narcyzy przybierają również różne kształty i formy. Najbardziej okazałe kwiaty mają narcyzy trąbkowe, których przykoronek ma kształt trąbki dłuższej od otaczających go płatków okwiatu. U narcyzów wielkoprzykoronkowych płatki mają podobną długość co przykoronek, a u narcyzów drobnoprzykoronkowych, płatki okwiatu są znacznie dłuższe od przykoronka. Istnieje również wiele form o kwiatach pełnych, czy też atrakcyjne mieszańce jak np. Cyclamineus o płatkach odgiętych do tyłu.
Narcyze można spotkać w niemal każdym ogrodzie, gdzie pięknie kwitną od marca do maja. Są doskonałe na formalne rabaty wiosenne, wczesne nasadzenia mieszane oraz do naturalizowania. Mogą być również sadzone w trawie. Formy niskie idealnie pasują do ogrodów skalnych.
Rośliny te możemy również uprawiać w doniczkach, nadają się do pędzenia oraz na kwiat cięty. Jeżeli narcyze wstawiamy do wazonu z innymi kwiatami, pamiętajmy iż niestety wpływają one niekorzystnie na inne kwiaty cięte, przyspieszając ich więdnięcie (z narcyzów wydziela się lepki sok szkodliwy dla innych kwiatów). Aby tego uniknąć, narcyze wstawmy do wazonu z letnią wodą o jeden dzień wcześniej. W ciągu 24 godzin lepki sok wydzieli się z narcyzów i przestaną one zagrażać pozostałym kwiatom. Następnego dnia wodę wymieńmy i możemy dołączyć bezpiecznie inne kwiaty.
W ogrodzie cebule narcyzów sadzimy od sierpnia do połowy września. Rośliny te najlepiej rosną na stanowiskach słonecznych lub ewentualnie lekko ocienionych. Mogą być uprawiane na niemal każdej glebie, ale najlepiej będą rosły w podłożu przepuszczalnym i wilgotnym, o odczynie zbliżonym do obojętnego. Cebule sadzimy na głębokości 10 do 20 cm w zależności od wielkości cebulki. Dobrze jest wyściółkować miejsca sadzenia torfem, trocinami lub słomą.
Gdy minie zima i rozpocznie się okres wegetacji, narcyze trzeba zacząć obficie podlewać. Duża wilgotność gleby sprzyja rozwojowi tych roślin. Już w marcu narcyzy pięknie zakwitną i będą zdobiły nasz ogród do maja. Jeżeli posadziliśmy je w trawie, pamiętajmy aby nie kosić jej przez około miesiąc od okresu kwitnienia narcyzów. Gdy rośliny przekwitną, a ich liście zaczną zasychać, w lipcu możemy je wykopać. Nie jest to jednak konieczne, co jest niewątpliwą zaletą tych kwiatów i powoduje, że ich uprawa staje się znacznie łatwiejsza. Jeżeli cebule pozostawiliśmy w glebie, zaprzestańmy podlewania, aby zapewnić im okres spoczynku.
Konieczność wykopania cebulek pojawia się co około 3 do 4 lata, gdy w efekcie namnażania się cebulek przybyszowych, rośliny zagęszczają się i mają coraz drobniejsze kwiaty. Wykopane cebule przechowujemy w skrzynkach w miejscu przewiewnym. Nieco wilgoci im nie zaszkodzi, gdyż korzenie na cebulach narcyzów nie zasychają całkowicie.
Gdy wokół cebuli matecznej widoczne są cebule przybyszowe, przed ponownym sadzeniem, możemy je oddzielić. Uwaga - oddzielamy tylko cebule dające się łatwo oddzielić się od cebuli matecznej, bez użycia siły. Jeżeli cebulki przybyszowe przywierają mocno do cebuli matecznej, oznacza to, iż nie są jeszcze w pełni samodzielne i z rozdzieleniem należy się wstrzymać do następnego roku. Jeżeli podzieliliśmy cebulki wystarczająco "usamodzielnione" - zakwitną już w następnym roku.
Sadzenie : wrzesień/pażdziernik
Termin kwitnięcia : kwiecień/maj
Głębokość sadzenia: 12 cm
Wysokość rośliny około : 35-45 cm
CZOSNEK OZDOBNY
Czosnek bardzo często kojarzy nam się z mocnym zapachem, ostrym smakiem i właściwościami leczniczymi. Jednakże czosnek to także kwiat ozdobny. Już od dłuższego czasu możemy spotkać go w każdej kwiaciarni. Pochodzi z tej samej rodziny roślin co pięknie wonna lilia. Łacińska nazwa słowa all oznacza tyle co piekący, ostry. Ponad 300 gatunków Allium wyróżnia się bogatym kwiatostanem oraz specyficznym lekko czosnkowym zapachem. Czosnek ozdobny możemy spotkać na całej półkuli północnej. W Polsce natomiast wyróżnia się 16 gatunków czosnku, które można spotkać na łąkach, polach, poboczach dróg etc.
Allium może osiągać wielkość nawet do 200 cm. Rośliny niższe wzrastają do 20 cm. Okres kwitnienia roślin jest bardzo długi, gdyż potrafią się utrzymać nawet miesiąc. Wzmaga się stosowanie czosnku ozdobnego jako kwiat cięty, który często stosują floryści. Jest to kwiat, który hodowac może każdy. Dzięki jej wielu odmianą mozna hodowac je w ogrodzie jak i w donicach.
Jakie wymagania ma czosnek ozdobny?
Uprawa czosnku ozdobnego jest dość łatwym zadaniem. Ich naturalnym środowiskiem są gleby lekkie, piaszczyste oraz piaszczysto – gliniaste. Allium czuje się najlepiej w ciepłych, słonecznych miejscach lub tylko zacienionych. Gdy utrzymują się upały nie wolno zapomnieć o obfitym podlewaniu roślin.
Jak sadzić Allium?
Głębokość sadzenia cebul jest standardowa (3-4 wysokości) przy czym niskie gatunki sadzi się w odstępach 15-20 cm, natomiast gatunki wysokie co 30-40 cm. . Wyróżniamy gatunki sadzone wiosną oraz jesienią. Przy cebulkach sadzonych we wrześniu nie wymagają one wykopywania na zimę. Po trzech sezonach - latem, rozdziela się cebulki i ponownie zasadza jesienią, w innym miejscu. Czas kolejnego kwitnienia zależy od zasadzonego gatunku. Należy pamiętać, że czosnków ozdobnych nie powinno się sadzić w miejscach, gdzie wcześniej uprawiana była cebula, czosnek jadalny lub pory bowiem istnieje niebezpieczeństwo zarażenia przez te same choroby, szczególnie wirusowe.
Okres kwitnienia ozdobnych kwiatów allium zaczyna się w maju a trwa do sierpnia.
Jak rozmnażać czosnek ozdobny?
Roślinę tę można rozmnażać poprzez oddzielanie cebul potomnych jak i z nasion. Warto przed siewem przemrozić nasiona gdyż po tym zabiegu (w temperaturze 10-15 °C) kiełkują w okresie ok. 2 tygodni. Optymalnym rozwiązaniem jest wysiew do pojemników, a następnie pikowanie Allium kępkami lub po 2-3 siewki do doniczek.
Kwiatostany czosnku dekoracyjnego najlepiej ścinać do wazonu, w momencie gdy zaczynają się w nich rozwijać dolne kwiaty. Zabieg ten pozawala dekorować pomieszczenia nawet przez 3 tygodnie. Gdy przekwitną, można je zasuszyć. Ciekawostka jest, iż allium rosnące na rabacie, odstrasza nornice i szczury.
Czosnek ozdobny lubi miejsce słoneczne, gleba bogata w wapń, lekka, odczyn obojętny, gleba niezbyt wilgotna. Cebule w zależności od ich wielkości sadzimy na głębokości od 5 do 20 cm. Kierujemy się zasadą im większa cebula tym głębiej ją sadzimy. Sadzenie Cebul: wiosna, jesień. Roślina może pozostać przez wile lat na tym samym stanowisku.
Na rabaty, do kompozycji kwiatowych. Doskonale nadaje się na kwiat cięty. Niektóre odmiany potrafią cieszyć ans do 3 tygodni w wazonie. Czosnki najlepiej prezentują się w dużych grupach po kilkanaście do nawet kilkudziesięciu sztuk.
Czosnek w zależności od gatunku od maja do lipca.
Czosnek ozdobny jest roślina mrozoodporna.
SZAFIREK
Większość z nas kojarzy te malutkie kwiatki. Właśnie z uwagi na niewielki rozmiary są bardzo urokliwymi roślinkami. Mimo, że jest dość łatwą roślinką w uprawie i nie ma zbyt dużych wymagań to ostatnio jakby o nim zapomniano. Rzadko pojawia się w przydomowych ogródkach, a przecież jego zastosowanie w ogrodzie może być wielorakie. Doskonale prezentuje się w ogródkach skalnych, na rabatkach, można je również sadzić na trawniku lub wykorzystując jako dodatek pod krzewy ozdobne.
Nadaje się także na kwiaty cięte, które doskonale będą wyglądać na naszym domowym stole. Należy je sadzić w grupach wtedy uzyskamy lepszy efekt wizualny. Przepięknie będą się prezentować np. na obwódkach ścieżek w naszym ogrodzie. Jest rośliną cebulową, która posiada w swoim dorobku kilkadziesiąt odmian.
Szafirek naturalnie występuje w krajach śródziemnomorskich i w Azji Mniejszej. Swoją polską nazwę zawdzięcza głównie swojej barwie gdyż jego kwiaty są w kolorze szafiru.
Jeśli chodzi o te roślinki to możemy zastosować w ich przypadku uprawę przyspieszoną (tzw. pędzenie). Należy w tym celu zasadzić je w szerokich, ale dość płytkich doniczkach, które należy ustawić w chłodnym miejscu. Może do tego posłużyć np. piwnica. Nie należy zapominać jednak o ich podlewaniu od czasu do czasu.
Podlewać należy umiarkowanie tak aby z doniczki nie wylewała się woda (wtedy cebulki mogą zacząć gnić). W grudniu należy doniczki z szafirkami do pomieszczenia gdzie panuje wyższa temperatura ok. 15ºC. Pamiętajmy, aby nie przenosić w zbyt ciepłe miejsce, bo wówczas nie zakwitną. Kwitnienie następuje zazwyczaj po 4-6 tygodniach.
Wymagania:
Nie jest rośliną kapryśną. Rośnie raczej na każdym podłożu. Preferuje jednak gleby przepuszczalne, próchnicze, niezbyt wilgotne o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Lubią stanowiska słoneczne ewentualnie pół cieniste. Podczas suszy nie zapominajmy o podlewaniu tych rośli, wpłynie to na pewno korzystnie na długość i obfitość kwitnienia.
Jak sadzić?
Można je wysiać z nasion lub posadzić cebulki. Jeśli wysiewamy lub sadzimy od razu w ziemię do miejsca docelowego najlepiej zrobić to jesienią w październiku. Odmianę groniastą można posadzić wcześniej np. we wrześniu. Szafirki dość szybko się rozrastają, więc nie należy ich sadzić zbyt ciasno. Najlepiej co 10 cm, na głębokości nie przekraczającej również 10 cm. Cebulki wyciągamy z ziemi najlepiej w miesiącu czerwcu, kiedy już przekwitnie całkowicie.
Dobrze jest również nie dopuszczać aby roślina wytworzyła nasiona, gdyż taki wysiłek bardzo osłabia roślinę i ma wpływ na wielkość wytwarzanych przez nią cebul. Przesadzamy do pojemników z ziemią lub piaskiem aby jesienią znów je posadzić do ziemi. Co 5 lat dobrze jest zmienić dla nich miejsce, gdyż gleba w danym miejscu wyjaławia się. Pamiętajmy, że nie należy dopuścić do ich przesuszenia ani zachwaszczenia, gdyż wtedy możemy pozbyć się cebulek. Warto od czasu do czasu podsypać bezpiecznego nawozu np. może to być granulowany obornik
Szafirki to niewielkie, choć bardzo atrakcyjne i łatwe w uprawie rośliny cebulowe. Kilkadziesiąt gatunków tego rodzaju występuje w krajach śródziemnomorskich i w Azji Mniejszej. Polska nazwa pochodzi od barwy, choć obecnie paleta barw tych roślin się powiększyła. Najczęściej uprawiane są dwa gatunki szafirek armeński (Muscari armeniacum) i szafirek groniasty – szafirek drobnokwiatowy (Muscari botryoides). Szafirek armeński ma cebule nieznacznie wydłużone, których obwód może wynieść nawet 10 cm, pokryte delikatną, jasnoszarą łuską. Liście szarozielone rynienkowo zgięte i dłuższe od pędu kwiatowego, kwiaty kubkowate, w gęstych gronach o długości do 10 cm. Odmiany to m.in. ‘Grand Maitre’ o ciemnoniebieskich kwiatach z białymi brzegami, ‘Blue Spike’ intensywnie szafirowe. Szafirek drobnokwiatowy jest o mniejszej, kulistej cebuli, o równowąskich liściach, pędach kwiatowych do 20 cm wysokości, kwiatostany groniaste, stożkowe i zbite. Kwiaty kuliste niebieskie, niebieskofioletowe, białe (‘Album’).
Szafirki nie są bardzo wymagające i radzą sobie prawie na każdym stanowisku. Najlepsze warunki to żyzna, próchnicza, piaszczysto-gliniasta gleba, niezbyt wilgotna. Stanowisko słoneczne do półcienistego. Muscari rozmnażamy z nasion lub cebulek przybyszowych. Siew wykonujemy jesienią. Cebule wykopujemy i przesadzamy od czerwca do września. Szafirka groniastego sadzimy na miejsce stałe we wrześniu a armeńskiego raczej w październiku, aby uniknąć przemarznięcia liści, które dzięki późnemu sadzeniu pojawią się dopiero wiosną. Szafirki sadzimy grupami, ponieważ wówczas najładniej się prezentują, w rozstawie 7x10 cm na głębokość 5-10 cm, zależnie od wielkości cebul. Muscari mogą rosnąć w jednym miejscu do 5 lat, choć pamiętajmy o ich zasilaniu. Podczas suszy należy je podlewać, dzięki czemu będzie obfitsze kwitnienie oraz większy przyrost cebul. Zaleca się również usuwać przekwitłe kwiaty, co nie dopuści do wytworzenia się nasion, których wytwarzanie bardzo osłabia roślinę. Podlewanie kończymy pod koniec maja, gdyż wówczas roślina przygotowuje się do spoczynku.
Szafirki są znakomite do ogrodów skalnych, na obwódki, grupami na trawniki, rabaty oraz jako dodatek pod krzewy ozdobne.
Kwiecień- czerwiec
Szafirki możemy pobudzić do wcześniejszego kwitnienia w mieszkaniu. Wybieramy do tego największe cebule i sadzimy w szerokich, płytkich doniczkach, pojemnikach, które przenosimy do chłodnego pomieszczenia np. piwnicy, gdzie do grudnia umiarkowanie podlewamy. W grudniu przenosimy do pomieszczenia o wyższej temperaturze (ok. 15ºC). Pamiętajmy, aby nie przenieść w zbyt ciepłe miejsce, bo wówczas nie zakwitną. Kwitnienie następuje zazwyczaj po 4-6 tygodniach pędzenia. Autor opisu – Sargon.
SPARAXIS
Sparaksis należy do rodziny Iridaceae i pochodzi z Afryki Zachodniej. Jest blisko spokrewniony, z dobrze nam już znaną frezją. Mówiąc o tych kwiatach, mamy często do czynienia z mieszańcami o wielu barwnych wariantach, śnieżnobiałe, srebrno-białe plamione na żółto, szkarłatne aż po złociste.
Kwiatostan jest atrakcyjny nie tylko ze względu na barwy, ale też na lśniącą fakturę i ich wielkość – roślina osiąga 40-60 centymetrów a z każdej łodygi wyrastają średnio po cztery kwiaty.
Niestety są to rośliny dość wymagające. By dobrze rosły potrzebują odpowiednich stanowisk, konkretnie bardzo słonecznych, jeśli to możliwe od strony południowej. Podłoże powinno być piaszczysto-gliniaste i przepuszczalne. Należy sadzić je na nieosłoniętym terenie, nie lubi towarzystwa wysokich ekspansywnych bylin, drzew i krzewów. Cebule wsadzamy w kwietniu, równie dobrze do donicy jak i gruntu pamiętając o zachowaniu głębokości 6-8 cm i odległości od siebie ok 15 cm.
Roślina kwitnie zazwyczaj osiem tygodni po sadzeniu, wypada to mniej więcej na początek lata, przez okres trzech tygodni. Z jednej pokaźnych rozmiarów bulwy (o obwodzie ok 5 cm) potrafi wyrosnąć nawet do 25 pędów.
Ważne by zapewnić sparaksisowi dużą wilgotność. Aura chłodnej, wilgotnej wiosny, podlewanie w przypadku braku opadów to czynniki które sprzyjają obfitemu kwitnieniu. Nawóz jest polecany, lecz z niewielką ilością azotu. Gdy sparaksis przekwitnie kwiaty stopniowo zasychają, by im w tym pomóc, w przypadku wilgotnego lata, okrywamy je folią. Wysuszone, oddzielamy. Wykopujemy dopiero jesienią, na przełomie września i października, po czym przenosimy do chłodnego pomieszczenia, z panującą temperaturą około 5-10oC.
Roślina bulwiasta, należąca do rodziny Iridaceae, charakteryzująca się lśniącymi, kolorowymi kwiatami, ukazującymi się na wiosnę i latem, osiąga wysokość 40-60 cm a z każdej łodygi pojawia się 3-5 kwiatów. Najczęściej spotykane sparaksis, są mieszańcami Sparaxis tricolor, o wielu barwnych wariantach. Najbardziej znane ich odmiany to: ‘Alba maxima’ o śnieżnobiałych kwiatach; ‘Montblanc’ srebrnobiałe kwiaty w żółte plamy; ‘Fire King’ szkarłatne z żółtym środkiem. Jeszcze można się spotkać z Sparaxis bulbifera charakteryzujący się złocistymi kwiatami oraz Sparaxis grandiflora o fioletowych, żółtych, białych kwiatach, rzadko pojawiające się w sprzedaży.
Sparaksisy, są dość wymagające i potrzebują odpowiednich stanowisk, aby dobrze rosły. Ponieważ nie zimuje ona w gruncie, należy ją wykopywać na okres zimowy. Sadzimy je w kwietniu albo do pojemników lub wprost do gruntu na głębokość ok. 6-8 cm, co 15 cm. Stanowisko powinno być słoneczne, najlepiej o wystawie południowej. Podłoże przepuszczalne, piaszczysto-gliniaste. Nie lubi towarzystwa drzew, krzewów oraz wysokich bylin. Powinny mieć dostateczną wilgotność, aby obficie zakwitnąć, więc najlepsze warunki mają jak jest wilgotna i chłodniejsza wiosna. W razie dłuższych braków opadów należy je podlewać. Wymagają nawożenia, ale z niewielką ilością azotu. Po kwitnięciu, stopniowo zasychają. W przypadku mokrego lata, należy je okryć folią, aby cebule mogły się dobrze zasuszyć. Cebule wykopujemy na przełomie września/października i umieszczamy w chłodnym pomieszczeniu (5-10ºC). Rozmnażamy je poprzez bulwy przybyszowe.
Na kwiat cięty, rabaty, do pojemników.
Zależnie od gatunku: Sparaxis tricolor- maj- lipiec; Sparaxis bulbifera- maj; Sparaxis grandiflora- kwiecień-maj.
Słaba mrozoodporność, do -5ºC. Nie toleruje przymrozków. W naszych warunkach nie zimuje w gruncie.
...
ampiegusek