Schuler Candace - Na przekór sobie.pdf - Schuler Candace - diablik89

C ANDACE S CHULER

NA PRZEKÓR

SOBIE

Tytuł oryginału: A Dangerous Game

ROZDZIAŁ 1

Było słoneczne, sierpniowe popołudnie. Tafla jeziora połyskiwała

srebrzyście. Śruba roweru wodnego wyrzucała w powietrze mieniące

się tysiącem barw kropelki wody.

Podziwiając ten widok przez oszklone drzwi tarasu, Natalie

Bishop nie potrafiła powstrzymać się od refleksji, Ŝe to cudowny

dzień na spotkanie w gronie rodziny i przyjaciół. Natychmiast jednak

zgromiła siebie w duchu za podobne myśli. Ci ludzie, w pokoju za jej

plecami, nie zebrali się tu dzisiaj po to, by cieszyć się słonecznym

popołudniem. Przybyli, aby oddać ostatnią posługę jednemu z ich

grona, który odszedł nieoczekiwanie.

Natalie westchnęła cięŜko, odgarnęła kosmyk jasnopopielatych

włosów z policzka i po raz kolejny wróciła myślami do tajemniczych

okoliczności śmierci Ricka Peytona.

Na pozór wszystko wydawało się proste. Gdzieś między jedenastą

a jedenastą trzydzieści w nocy Rick, jadąc z duŜą prędkością, uderzył

w barierkę ochronną autostrady. W wypadku nie brały udziału Ŝadne

inne pojazdy. Nie było nawet śladów hamowania lub mijania, które

wskazywałyby, Ŝe Peyton próbował uniknąć zderzenia z jakimś innym

samochodem. Noc była bezchmurna, a widoczność dobra. Policja z

Minneapolis rozwaŜała moŜliwość samobójstwa, poniewaŜ

powiadomiona o wypadku Ŝona Peytona kilkakrotnie wspominała o

silnych bólach głowy, jakie mąŜ miewał ostatnimi czasy. Sekcja

zwłok równieŜ nie wykazała niczego nadzwyczajnego. Nie znaleziono

śladów zaŜywania narkotyków, jedynie dosyć duŜą dawkę aspiryny,

co zdawało się potwierdzać słowa Sherri Peyton o silnych bólach

głowy, na jakie ostatnio uskarŜał się jej mąŜ, oraz prawie pół

opakowania tabletek na niestrawność. We krwi Peytona znajdowała

się niewielka ilość alkoholu. Tamtego wieczora, przed wyjściem z

pracy, wypił jedno piwo ze swoim wspólnikiem, a bratem Natalie,

Danielem Bishopem.

Rick Peyton opuścił biuro około godziny ósmej trzydzieści. Gdzie

był i co robił do jedenastej, nadal pozostawało tajemnicą.

Wyeliminowanie narkotyków i alkoholu jako bezpośredniej

przyczyny wypadku potwierdzało hipotezę samobójstwa.

A jednak, coś tu nie pasowało... - Natalie z niedowierzaniem

pokręciła głową. Instynkt podpowiadał jej, Ŝe śmierć Ricka Peytona

nie była samobójstwem. Dobrze ustawiony, zdrowy, młody

męŜczyzna, prowadzący nieźle prosperujący interes, oŜeniony

zaledwie przed rokiem z zakochaną w nim piękną kobietą, nie odbiera

sobie Ŝycia tak nagle, ni z tego, ni z owego. Chyba Ŝe Peyton miał

jakiś ukryty powód, aby tak postąpić. Nie znała go zbyt dobrze. Nie

byli przyjaciółmi. Rick Peyton był dla niej zawsze jedynie

wspólnikiem Daniela, sympatycznym, choć nieco zadufanym w sobie

młodym człowiekiem. Nie sprawiał wraŜenia kogoś, kto w niedługim

czasie zamierza odebrać sobie Ŝycie. A moŜe był chory, lub jego

małŜeństwo wcale nie było takie doskonałe, na jakie wyglądało?

MoŜe...

- Natalie? - Rozmyślania przerwał dobiegający z głębi domu głos

Daniela. - Nat, czy mogłabyś pozwolić tu na chwilę. Pani Peyton

chciałaby porozmawiać z tobą. No wiesz, matka Ricka - dodał,

przypominając sobie o istnieniu dwóch pań Peyton.

Natalie skrzywiła się lekko. Młodsza pani Peyton, śliczna mała

Sherri, naleŜała do tych kobiet, na które kaŜda szanująca się

feministka spoglądała z litościwą pogardą. Była jednak zupełnie

nieszkodliwa, podczas gdy juŜ po dziesięciu minutach spędzonych w

towarzystwie Barbary Peyton Natalie wiedziała, Ŝe nigdy nie zostaną

przyjaciółkami.

Gwałtownie odwróciła się od okna i o mało nie przewróciła

swojej starszej siostry.

- Ach, to ty, Andrea! Przepraszam. Daniel powiedział mi, Ŝe pani

Peyton chciała mnie widzieć - Natalie machnęła ręką w stronę

zamkniętych drzwi gabinetu.

- Tak. Słyszałam - odpowiedziała Andrea. - Nie będę cię

zatrzymywać. Chciałam tylko powiedzieć, Ŝe wychodzę. Mam dziś

wieczorem kurs, a muszę jeszcze zabrać dzieci z lodowiska i pojechać

po opiekunkę. Znowu zepsuł się jej samochód.

- Wydawało mi się, Ŝe teraz pracujesz wieczorami?

- Zgadza się. Ale dopiero po kursie.

- Nie mogę pojąć, kiedy ty sypiasz?

- Chcesz powiedzieć, Ŝe ludzie nadal tracą czas na spanie?

- Andrea!

- No dobrze, juŜ dobrze. Tylko Ŝartowałam. - Andrea

uspokajająco poklepała młodszą siostrę po ramieniu. - Naprawdę.

Staram się spać jakieś, no, co najmniej pięć godzin na dobę.

- Pięć godzin? AleŜ to stanowczo za mało - zaprotestowała

Natalie. - Powinnaś...

- Na razie to musi mi wystarczyć - przerwała jej Andrea. -

Zresztą to nie potrwa długo. Za dwa tygodnie zaczyna się rok szkolny

i będę mogła znów pracować w dzień.

- A wieczorami będziesz się uczyć - dokończyła za siostrę

Natalie.

- Im prędzej skończę kurs i otrzymam dyplom, tym szybciej będę

mogła zacząć zarabiać prawdziwe pieniądze. - Na łagodnej zazwyczaj

twarzy Andrei pojawił się upór. - Wiesz przecieŜ, jak jest.

- Tak, ale...

Andrea niecierpliwie potrząsnęła głową.

- Nie mam teraz czasu, by roztrząsać to na nowo, Nat. - Spojrzała

na zegarek. - I tak juŜ jestem spóźniona.

- Masz rację. Przepraszam. Nikt nie ma prawa dyktować ci, jak

masz układać sobie Ŝycie. - Natalie wyciągnęła ramiona i serdecznie

uścisnęła siostrę. - Jeszcze raz przepraszam. Nie chciałam się wtrącać

w twoje sprawy.

- W porządku, Nat. - Andrea odwzajemniła uścisk. - Rozumiem.

Nawyk zawodowy - dodała uśmiechając się. - A teraz naprawdę

muszę juŜ uciekać.

Natalie odprowadziła ją wzrokiem, przeklinając w duchu byłego

męŜa siostry. Po dziesięciu latach małŜeństwa - Andrea była

posłuszną, wierną i kochającą Ŝoną - odszedł nagle, zostawiając ją z

trojgiem małych dzieci i masą długów. Teraz, w trzy lata później,

Andrea powoli zaczynała stawać na nogi, ale Natalie nadal szczerze

nie cierpiała byłego szwagra i z największą przyjemnością ujrzałaby

go na samym dnie piekła.

- Nat? - ponaglił ją głos Daniela. - Pani Peyton czeka.

Natalie westchnęła cięŜko i ruszyła do pokoju, który był

królestwem Ricka Peytona.

Na skórzanej kanapie w rogu przycupnęła Sherri Peyton. Jej palce

nerwowo skubały czarną, koronkową chusteczkę. Spuchniętą od łez

twarzyczkę otaczały rude loki, wymykające się spod wdowiego

welonu. Wyglądała niewinnie i świeŜo, niczym róŜyczka - pomyślała

Natalie z zazdrością.

Wysoki, dystyngowany starszy pan, najpewniej prawnik

prowadzący sprawy Peytonów, odwrócony plecami do pięknej

wdowy, zamykał właśnie teczkę. LeŜała ona na biurku, za biurkiem

zaś, przyglądając się całej tej scenie z niesmakiem, siedziała starsza

pani Peyton. W niczym nie przypominała matki opłakującej śmierć

syna. Na twarzy, pod doskonale nałoŜonym makijaŜem, malowało się

głębokie niezadowolenie.

- Dziękuję, Ŝe poświęcił nam pan odrobinę swojego cennego

czasu, panie Kemp - mówiła do stojącego przy biurku męŜczyzny,

niecierpliwie stukając jaskrawoczerwonym paznokciem w leŜącą

przed nią teczkę. - Skontaktuję się z panem, jeśli będzie pan nam

jeszcze potrzebny.

Pan Kemp uprzejmie skinął głową i, chwytając teczkę, szybko

ruszył do drzwi. Wychodząc, o mały włos nie przewrócił Natalie.

- Proszę wejść i zamknąć drzwi, panno Bishop - suchym tonem

zwróciła się do niej Barbara Peyton.

Natalie posłusznie zamknęła za sobą drzwi. Podeszła do stojącego

przy biurku krzesła i przysiadła na brzegu tak, Ŝeby jej stopy nie

straciły kontaktu z podłogą.

- Czym mogę pani słuŜyć, pani Peyton? - spytała. Miała nadzieję,

Ŝe jej głos nie zdradzał niechęci, którą czuła do kobiety po przeciwnej

stronie biurka.

- Sherri mówiła mi, Ŝe jest pani prywatnym detektywem.

- Tak - potwierdziła Natalie, zakładając nogę na nogę i

wygładzając niewidoczne fałdy na spódniczce swojej jedynej ciemnej

garsonki. - Istotnie jestem.

Barbara Peyton obrzuciła uwaŜnym spojrzeniem szczupłą figurę

dziewczyny, jej lśniące, popielatoblond włosy, modne okulary,

elegancki, asymetrycznie zapinany Ŝakiet ciemnozielonego kostiumu i

niebotycznie wysokie pantofle na drobnych stopkach.

- Myślę, Ŝe nie obrazi się pani, jeśli powiem, Ŝe wcale nie

wygląda pani na prywatnego detektywa - zauwaŜyła, unosząc brwi.

Natalie obojętnie wzruszyła ramionami.

- Wygląd o niczym nie świadczy i moŜe być mylący. Tak właśnie

było w jej przypadku. Mierząca nieco powyŜej metra pięćdziesięciu i

waŜąca zaledwie pięćdziesiąt kilo Natalie wyprowadzała wszystkich

w pole swoim wyglądem. Zresztą dawno juŜ przestała się tym

przejmować. Był to jeden z jej głównych atutów.

- Chciałabym usłyszeć, jakie ma pani doświadczenie w tym

zawodzie - zaŜądała Barbara Peyton.

Schuler Candace - Na przekór sobie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: