Julie Garwood - Niewola(1).pdf - dzajwonka - a.atus

„NIEWOLA”

JULIE GARWOOD

Rozdział 1

Anglia, 1099

Zamierzali go zabić.

Na środku opustoszałego zamkowego dziedzińca stał żołnierz z rękami

przywiązanymi do słupa. Patrzył prosto przed siebie. Jego twarz me wyrażała

żadnych emocji. Ignorował wrogów.

Jeniec nie okazał najmniejszego oporu. Bez słowa protestu, bez szamotania

pozwolił, żeby związano go w pasie. Zdjęto z niego bogaty, obszyty futrem zimowy

płaszcz, ciężką kolczugę, bawełnianą koszulę, pończochy i wysokie buty. Wszystko

to położono przed nim na zamarzniętej ziemi. Intencje wrogów były jasne. Żołnierz

umrze, ale na jego ciele nie będzie żadnych nowych ran poza odniesionymi w bitwie.

Zamarzając na śmierć na oczach gawiedzi, jeniec będzie widział tuż obok siebie

ciepłe ubrania.

Otoczyło go dwunastu mężczyzn. Dla dodania sobie odwagi obnażyli miecze i

okrążyli go wykrzykując obelgi i drwiny. Mimo że nosili wysokie buty, przytupywali,

żeby nie zmarznąć w ostrym, mroźnym powietrzu. Zachowywali jednak bezpieczną

odległość, na wypadek gdyby ich potulny jeniec zmienił zamiary, uwolnił się i

zaatakował. Nie mieli najmniejszych wątpliwości, że jest do tego zdolny. O jego

herkulesowej sile krążyły legendy. Niektórzy z nich na własne oczy widzieli jego

bitewne wyczyny. Trzymali więc miecze w pogotowiu, na wypadek gdyby udało mu

się zerwać więzy. Możliwe, że i wówczas zdołałby wysłać na tamten świat co

najmniej czterech z nich.

Dowódca tej dwunastki jeszcze nie mógł uwierzyć własnemu szczęściu.

Pojmali Wilka i wkrótce będą świadkami jego śmierci.

Cóż za niesłychany błąd popełnił ich jeniec. Wszechwładny Duncan, baron

Wexton, wjechał do fortecy nieprzyjaciela zupełnie sam i nie uzbrojony. Wierzył

niemądrze, że Louddon, baron równy mu tytułem i majątkiem, dotrzyma czasowego

zawieszenia broni.

Zapewne wierzył w moc swej reputacji, pomyślał dowódca. Musiał naprawdę

uważać siebie za tak niepokonanego, jak przesadnie głosiły opowieści bitewne. Z

pewnością dlatego tak niefrasobliwie podchodził do opresji, w której się obecnie

znajdował.

Niespokojne myśli towarzyszyły dowódcy, kiedy obserwował więźnia.

Rozebrali jeńca, tym samym pozbawiając go dostojeństwa. Podarli na strzępy

niebiesko-biały herb świadczący o tytule i splendorze, aby nie pozostawić śladu po

szlachectwie tego człowieka. Baron Louddon chciał, żeby jeniec zmarł bez

poszanowania godności i honoru. Prawie nagi wojownik przyjął jednak tak dumną

postawę, iż w żaden sposób nie spełniał oczekiwań Louddona. Jeniec nie

zachowywał się jak człowiek, który ma umrzeć. Co więcej, nie błagał o życie ani nie

prosił o szybki koniec. Mało tego, wcale nie wyglądał na umierającego. Skóra mu nie

zsiniała ani nie pokryła się gęsią skórką. Była opalona i zahartowana wiatrem. Do

licha! On nawet nie drżał. Rozebrany szlachcic nawet bez dodających splendoru szat

pozostał dumnym panem, spoglądającym twardo, bez strachu, dokładnie tak, jak

opowiadały o nim legendy. Mieli przed oczami prawdziwego Wilka.

Przestali pokrzykiwać. Teraz na podwórzu słychać było tylko wycie wiatru.

Dowódca spostrzegł, że jego ludzie odsunęli się trochę dalej. Wszyscy wbili wzrok w

ziemię. Nie mógł ich za to winić. Sam także bał się patrzeć wojownikowi prosto w

oczy.

Baron Duncan, pan na Wexton, co najmniej o głowę przewyższał najwyższego

z żołnierzy. Był potężnie i proporcjonalnie zbudowanym smukłym mężczyzną o

muskularnych ramionach i udach. Cała jego postawa, mimo rozstawionych długich i

mocnych nóg przywiązanych do słupa, sugerowała, że zdolny jest zabić ich

wszystkich jeżeli tylko zechce.

Zapadał zmrok, a wraz z nim biała zasłona śniegu. Żołnierze zaczęli narzekać

na pogodę.

— Nie mogą od nas wymagać, żebyśmy razem z nim zamarzli na śmierć —

poskarżył się cicho jeden z nich.

— On nie umrze nawet za kilka godzin — dodał inny.

— Baron Louddon odjechał stąd już dobrą godzinę temu. Nie wie, czy jeszcze tu

stoimy, czy nie.

Pozostali z zapałem skinęli głowami. Utyskiwania żołnierzy dotarły do uszu

dowódcy. Zimno również jemu dało się we znaki. On także był coraz bardziej

zaniepokojony; do tej chwili był przekonany, że baron Wexton nie różni się od innych

ludzi. Był pewien, że uda mu się go złamać i że jeniec powinien już wyć z bólu i

rozpaczy. Pewność siebie tego człowieka doprowadzała go do furii. Na Boga! On

patrzył na nich jak by był znudzony.

Dowódca musiał przyznać sam przed sobą, że nie docenił przeciwnika. Nie

przyszło mu to łatwo i wzbudziło jeszcze większą wściekłość. Jego stopy w grubych,

skórzanych butach dosłownie zamarzły, a przecież baron Duncan stał boso na ziemi i

nawet na chwilę nie zmienił pozycji. Możliwe, że wszystkie legendy o nim były

prawdziwe.

Dowódca zganił się za to, że jest przesądny, i wydał rozkaz wycofania się do

budynku. Kiedy ostatni z jego ludzi odszedł, wasal Louddona sprawdził, czy sznury

są dobrze związane, i stanął naprzeciw więźnia.

— Mówią, że jesteś przebiegły jak wilk, ale jesteś tylko człowiekiem i wkrótce

umrzesz jak człowiek. Louddon nie chce maczać ostrza w twojej krwi. Rano

zawieziemy twoje ciało daleko stąd. Nikt nie będzie mógł udowodnić, że to sprawka

Louddona. — Dowódca wysyczał ostatnie słowa, doprowadzony do szału brakiem

jakiejkolwiek reakcji ze strony jeńca. Po chwili dodał: — Gdyby dano mi wolną rękę,

wyrwałbym ci serce i zrobił z tym koniec. — Zebrał ślinę i splunął prosto w twarz

wojownika, w nadziei, że ta nowa zniewaga wywoła reakcję.

I wówczas jeniec wolno opuścił na niego wzrok. Ich spojrzenia się spotkały.

Dowódca popatrzył w te oczy i głośno przełknął. Z przerażeniem odwrócił głowę.

Zrobił znak krzyża, by odpędzić mroczną obietnicę, jaką wyczytał w szarych oczach

wojownika. Wymamrotał, że jedynie wypełnia wolę swojego pana, po czym pobiegł w

kierunku zamku.

Ukryta w cieniu murów Madelyne obserwowała ich. Odczekała kilka minut, by

upewnić się, iż żaden z żołnierzy jej brata nie zamierza wrócić. Wykorzystała ten

czas na zebranie całej odwagi potrzebnej do przeprowadzenia swego planu.

Ryzyko było ogromne, w głębi serca wiedziała jednak, że nie ma wyboru. Była

jedynym człowiekiem, który mógł go ocalić. Czuła, że musi to zrobić, choć zdawała

sobie sprawę, że jeśli ktoś odkryje jej czyn, czeku ją śmierć. Drżała, lecz szła szybko

i zdecydowanie. Wkrótce zrobi wszystko i uspokoi się. Znajdzie mnóstwo czasu na

zamartwianie się swym postępkiem, kiedy więzień będzie wolny.

Od stóp do głów okrywała ją czarna peleryna i baron nie dostrzegł dziewczyny

do chwili, gdy znalazła się tuż przed nim. Gwałtowny podmuch zrzucił jej kaptur z

głowy i na szczupłe ramiona opadła fala jasno-kasztanowych włosów. Odrzuciła je do

tyłu i popatrzyła na jeńca.

Przez chwilę baron sądził, że wyobraźnia płata mu figla. Potrząsnął głową

żeby odrzucić tę wizję. Wówczas usłyszał jej głos i już wiedział, że to, co widzi, nie

jest grą wyobraźni.

— Za chwilę cię uwolnię. Módl się, żeby nikt nas nie usłyszał, zanim stąd

odejdziemy.

Nie wierzył własnym uszom. Głos wybawczyni był czysty jak dźwięk harfy i

kojący jak ciepły letni dzień. Duncan zamknął oczy starając się pohamować okrzyk

radości. Miał ochotę wydać okrzyk bojowy, ale porzucił ten zamiar. Postanowił

poczekać jeszcze chwilę, aż jego wybawczyni odkryje swoje prawdziwe zamiary.

Poczuł zapach róż. Kiedy wdychał słodką woń, doszedł do wniosku, że z pewnością

z powodu mrozu ma omamy. Róże w środku zimy, anioł wewnątrz fortecy będącej

czyśćcem. Nie miało to żadnego sensu, jednak dziewczyna pachniała wiosennymi

kwiatami i wyglądała jak niebiańskie zjawisko.

Ponownie potrząsnął głową. Wiedział dokładnie, kim ona jest. Opis, jaki mu

przekazano zgadzał się w każdym szczególe, ale był również bałamutny. Mówiono,

że siostra Louddona jest średniego wzrostu, ma kasztanowe włosy i niebieskie oczy.

Mówiono też, że miło na nią spojrzeć. Patrząc na nią stwierdził, że to fałszywa

informacja. Siostra tego diabła nie była ani miła, ani ładna. Była skończoną

pięknością.

Sznury zostały rozwiązane i Duncan poczuł, że ma wolne ręce. Stał w miejscu,

starannie ukrywając wrażenie, jakie wywarła na nim dziewczyna. Uśmiechnęła się i

schyliła, by zebrać jego odzienie.

Strach paraliżował jej ruchy. Potknęła się, próbując się wyprostować I wstać.

Potem znów zwróciła się do Duncana.

— Chodź za mną — powiedziała.

Nie poruszył się; nadal stał czekając i obserwując ją. Widząc jego wahanie,

Madelyne zmarszczyła brwi. Pomyślała, że paraliżujący mróz odebrał mu zdolność

myślenia. Jedną ręką przycisnęła ubranie jeńca do piersi, mocno ściskając ciężkie

buty; drugą objęła go w pasie.

— Oprzyj się o mnie — szepnęła. — Pomogę ci, obiecuję. Ale musimy się spieszyć

— powiedziała ze strachem i wbiła wzrok w zamkową bramę.

Ocknął się. Chciał powiedzieć, że nie muszą się ukrywać, ponieważ jego ludzie w tej

właśnie chwili wdzierają się na mury, ale zmienił zamiar. Im mniej wiedziała, tym

większą będzie miał przewagę, kiedy nadejdzie właściwy czas.

Ledwo sięgała mu do ramienia, ale mężnie usiłowała przyjąć na siebie część jego

ciężaru, ujmując go za rękę i przerzucając ją sobie przez ramię.

- Pójdziemy do pokoi gościnnych dla księży, przy kaplicy

— szepnęła. — To jedyne miejsce, gdzie me będą nas szukać. Wojownik nie zwracał

uwagi na to, co mówiła. Skierował spojrzenie na szczyt północnego muru. Księżyc w

nowiu rzucał bladą i tajemniczą poświatę na biały śnieg i oświetlił sylwetki jego

żołnierzy wspinających się na mur. Żaden dźwięk nie towarzyszył poruszającym się

postaciom, ustawiającym się wzdłuż drewnianej balustradki okalającej szczyt muru.

Baron z zadowoleniem skinął głową. Żołnierze Louddona byli równie głupi jak ich

pan. Przenikliwe zimno wpędziło strażników pilnujących bramy do środka, a mury

pozostały bez osłony, łatwe do zdobycia. Nieprzyjaciel ujawnił swoją słabość. I

zginie.

Jeszcze mocniej oparł się na wybawczyni, a jednocześnie rozprostował ręce, by

rozruszać zdrętwiałe palce. Prawie nie czuł stóp. Wiedział, że to zły znak, ale teraz

nic na to nie mógł poradzić.

Usłyszał cichy gwizd. Uniósł rękę wysoko nad głowę, dając sygnał do czekania.

Spojrzał na towarzyszkę, żeby sprawdzić, czy widziała jego gest. Gdyby okazała, że

wie, co się dzieje, drugą ręką zasłoniłby jej usta. Ona jednak zajęta była zmaganiem

się z utrzymaniem ciężaru jego ciała i najwyraźniej zupełnie me zdawała sobie

sprawy, że wtargnięto do jej domu.

Doszli do wąskich drzwi i Madelyne, przekonana, że jeniec jest zupełnie wyczerpany,

usiłowała oprzeć go o kamienny mur, a równocześnie otworzyć drzwi.

Pojąwszy jej intencję, baron sam oparł się o mur i patrzył, jak dziewczyna walczy z

oblodzonym łańcuchem.

Kiedy zdołała wreszcie otworzyć drzwi, wzięła go za rękę i poprowadziła w

ciemnościach; owiał ich podmuch lodowatego powietrza. Szli długim, wilgotnym

korytarzem zakończonym następnymi drzwiami. Madelyne szybko je otworzyła i

wepchnęła go do środka.

Pokój, w którym się znaleźli, nie miał okien, lecz oświetlało go kilka świec dając

wrażenie ciepła. Powietrze było zatęchłe. Drewnianą podłogę pokrywał kurz; z

belkowanego niskiego sufitu zwisały potężne pajęczyny. Na hakach wisiało kilka

kolorowych, odświętnych szat używanych przez odwiedzających kaplicę księży. Na

samym środku leżał materac, tuż obok dwa grube koce.

Madelyne zamknęła drzwi na skobel i odetchnęła z ulgą. Na jakiś czas byli

bezpieczni. Skinęła na Duncana, żeby usiadł na materacu.

— Kiedy zobaczyłam, co oni z tobą robią, przygotowałam tę komnatę — wyjaśniła

podając mu ubranie. — Mam na imię Madelyne i jestem... — Chciała wyjaśnić

pokrewieństwo z własnym bratem, Louddonem, ale urwała w pół słowa.

— Zostanę z tobą do pierwszego brzasku, a potem wyprowadzę cię stąd ukrytym

przejściem. Nawet Louddon nie wie o jego istnieniu.

Baron usiadł i podwinął nogi pod siebie. Wkładając koszulę obserwował dziewczynę.

Pomyślał sobie, że ten jej akt odwagi skomplikuje mu życie. Zastanawiał się, jak by

zareagowała, gdyby dowiedziała się o jego prawdziwym planie, ale uznał, że nie

może go zmienić.

Kiedy w końcu nałożył kolczugę, Madelyne okryła mu plecy i ramiona kocem i uklękła

przed nim. Odchyliła się do tyłu na piętach, dając mu znak, żeby rozprostował nogi.

Kiedy spełnił jej życzenie, obejrzała mu stopy, z troską marszcząc brwi. Sięgnął po

buty, ale Madelyne przytrzymała go za rękę.

— Najpierw musimy ogrzać ci stopy — powiedziała.

Przez chwilę zastanawiała się, jak najszybciej przywrócić życie zdrętwiałym

kończynom. Pochyliła głowę, kryjąc twarz przed badawczym wzrokiem wojownika.

Podniosła drugi koc i zaczęła owijać mu stopy, ale po chwili potrząsnęła głową i

zrezygnowała z tego zamiaru. Bez słowa wyjaśnienia rzuciła mu na nogi koc, po

czym zdjęła płaszcz i powoli zaczęła podciągać nad kolana kremową tunikę. Pleciony

skórzany pas i ozdobna pochwa na sztylet zaplątały się w ciemnozieloną suknię,

więc wyjęła je i rzuciła na ziemię.

Zdumiony jej dziwnym zachowaniem oczekiwał wyjaśnień, ale Madelyne nie

powiedziała ani słowa. Ponownie westchnęła, złapała go za nogi, szybko wsunęła

jego stopy pod suknię i przytuliła je do ciepłego brzucha.

Syknęła głośno, kiedy jej rozgrzane ciało zetknęło się z lodowatą stopą. Zagarnęła

suknię i objęła ramionami, ściskając przez nią jego zamarznięte nogi. Ramiona

zaczęły jej drżeć i wojownik odniósł wrażenie, że wyciąga z niego zimno i bierze je w

siebie.

Byt to najbardziej pozbawiony egoizmu czyn, jaki widział. Ciepło szybko wracało mu

do stóp. Czuł, jakby w podeszwy wbijano mu tysiąc sztyletów. Stopy płonęły mu tak,

że nie mógł tego znieść. Próbował zmienić pozycję, ale dziewczyna na to me

pozwoliła, przytrzymując mu nogi z zadziwiającą siłą.

— Jeżeli cię boli, to dobry znak — wyszeptała bardzo cicho. — Wkrótce przestanie.

Ciesz się z tego, że w ogóle coś czujesz — dodała.

Nagana w jej głosie zdumiała Duncana. Pytająco uniósł brwi. Madelyne w tej samej

chwili podniosła wzrok. Dostrzegła to nieme pytanie.

— Nie doprowadziłbyś się do takiego stanu, gdybyś był ostrożniejszy — wyjaśniła

szybko. — Pozostaje jedynie nadzieja, że dobrze zapamiętasz dzisiejszą lekcję.

Drugi raz nie zdołam cię uratować. — Spróbowała się uśmiechnąć, żeby złagodzić

ton wypowiedzi.

— Wiem, że wierzyłeś w honorowe zachowanie Louddona. Na tym jednak polegał

twój błąd. Louddon nie wie, co to honor. Zapamiętaj to na przyszłość, a dożyjesz

następnego roku.

Opuściła wzrok i pogrążyła się w rozmyślaniach o cenie, jaką przyjdzie jej zapłacić za

uwolnienie wroga brata. Niewiele czasu zajmie Louddonowi odkrycie, kto stał za

ucieczką barona. Madelyne odmówiła modlitwę dziękczynną za to, że Louddon

wyjechał z zamku. Dało jej to dodatkowy czas na opracowanie planu ucieczki.

Najpierw należało zatroszczyć się o barona. Kiedy już znajdzie się daleko i będzie

bezpieczny. będzie miała czas martwić się o skutki swego zuchwałego czynu. Teraz

zdecydowanie odsunęła takie myśli.

— Zrobiłam, co mogłam — powiedziała cicho do siebie, i w tych słowach zabrzmiała

nie tylko stanowczość, ale i strach.

Baron nie komentował jej słów, a ona nic więcej me dodała. Zapadła cisza jak przed

burzą. Madelyne pragnęła, by coś powiedział, cokolwiek, co zmniejszyłoby jej

niepokój. Była zażenowana tak intymną bliskością jego stóp. Wiedziała, że gdyby

lekko przesunął palce, dotknąłby jej piersi. Myśl o tym wywołała u niej rumieniec.

Zerknęła na niego, żeby sprawdzić, jak reaguje na jej dziwaczne metody leczenia.

Czekał na jej spojrzenie i szybko je pochwycił. Pomyślał, że ma oczy błękitne jak

niebo w najpiękniejszy słoneczny dzień. Zauważył także, że w niczym nie

przypomina swojego brata. Upomniał się w duchu, że przecież wygląd zewnętrzny o

niczym nie świadczy, mimo że poczuł się zahipnotyzowany tym czarującym,

niewinnym spojrzeniem. Powtarzał sobie, że ona jest przecież siostrą wroga, niczym

więcej, niczym mniej. Piękna czy nie, była jego przynętą, jego zasadzką na demona.

Patrząc w jego oczy Madelyne pomyślała. że są szare i zimne jak jej sztylet. Jego

twarz wydawała się wyciosana w kamieniu. Nie malowały się na niej żadne uczucia,

żadne emocje.

Włosy miał ciemnobrązowe, bardzo długie i lekko kręcone, ale nie dodawały

miękkości jego rysom. Usta ostro zarysowane. a podbródek zbyt kanciasty.

Zauważyła też, że w kącikach oczu nie ma żadnych zmarszczek. Nie wyglądał na

człowieka skłonnego do uśmiechu. Nie, on nie umie się śmiać, pomyślała z lękiem.

Sprawiał wrażenie tak twardego i zimnego, jak wymagała jego pozycja.

Przede wszystkim był wojownikiem, dopiero potem baronem.

W jego życiu nie było więc miejsca na śmiech.

Julie Garwood - Niewola(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: