ALEKSANDER_2 - Piaski Amona.pdf - ebooki - kama2e

Valerio Massimo MANFREDI

ALEKSANDER WIELKI

Piaski Amona

Księgozbiór DiGG

2009

Aleksander odwrócił się, by ze szczytu wzgórza spojrzeć na plażę i

podziwiać spektakl, który od tysiąca już lat wydawał się niemal jednakowy

- setki okrętów ustawionych wzdłuż brzegu i tysiące, tysiące wojowników.

Tym razem jednak gród leżący za jego plecami, Ilion, sukcesor antycznej

Troi, nie przygotowywał się do dziesięcioletniego oblężenia, ale

przeciwnie, otwierał bramy, żeby powitać potomka Achillesa i Priama.

Aleksander dostrzegł towarzyszy, którzy konno wspinali się w jego

stronę, więc ścisnął kolanami boki Bucefała, kierując go ku świątyni.

Pragnął sam i pierwszy wejść do pradawnego sanktuarium Ateny

trojańskiej. Powierzył rumaka słudze i przekroczył próg budowli.

We wnętrzu zanurzonym w półcieniu połyskiwały niewyraźne kształty i

przedmioty o nieostrych konturach. Aleksander musiał przyzwyczaić

wzrok, który jeszcze przed chwilą oślepiało niebo Troady, lśniące od

słońca w zenicie.

Starożytną budowlę wypełniały relikwie i broń, przypominające wojnę

homerycką - epopeję dziesięcioletniego oblężenia murów, które wznieśli

bogowie. Na każdej z tych pamiątek nadwątlonych przez czas, takich jak

lira Parysa czy zbroja Achillesa z olbrzymią, rzeźbioną tarczą, widniała

jakaś dedykacja, jakiś napis.

Aleksander rozejrzał się wokół, wodząc spojrzeniem po tych cennych

przedmiotach, które dzięki jakimś niewidzialnym dłoniom zachowały przez

wieki swój blask i wzbudzały zainteresowanie wiernych. Wisiały na ko-

lumnach, na ścianach naosu, zwieszały się z belek sufitu. Które z nich były

autentyczne, a które stanowiły owoc przebiegłości kapłanów, ich chęci

zysku?

W tej samej chwili poczuł, że w owej bezładnej masie, przypominającej

raczej towary stłoczone na targowisku niż wyposażenie sanktuarium,

jedyne i prawdziwe było tylko jego uwielbienie dla starożytnego ślepego

poety, bezgraniczny podziw dla herosów obróconych w popiół przez czas i

niezliczone wydarzenia, które rozegrały się między dwoma brzegami

cieśnin.

Przybył tu niespodziewanie, podobnie jak jego ojciec Filip, który

pewnego dnia wkroczył do świątyni Apollona w Delfach, mimo że nikt go

nie oczekiwał. Aleksander usłyszał ciche kroki, więc ukrył się za kolumną

w pobliżu posągu bóstwa. Był to olbrzymi wizerunek Ateny, wyrzeźbiony

w kamieniu i pomalowany na kolorowo, w rynsztunku z prawdziwego

metalu. Statua była sztywna i surowa, wykuta z jednego bloku ciemnego

kamienia, a jej oczy z masy perłowej w niezwykły sposób wyróżniały się

na tle twarzy pociemniałej od upływu lat i dymu lamp wotywnych.

Podeszła do niej dziewczyna odziana w śnieżnobiały peplos z włosami

ukrytymi pod czepkiem tego samego koloru, dzierżąc w jednej dłoni

kubełek, w drugiej zaś gąbkę.

Weszła na piedestał i zaczęła przecierać gąbką powierzchnię rzeźby,

roznosząc pod wysokimi wiązarami dachu mocny, przenikliwy zapach

aloesu i nardu. Aleksander zbliżył się do niej bezszelestnie i spytał:

- Kim jesteś?

Dziewczyna drgnęła i upuściła kubełek, który odbił się od podłogi, a

następnie potoczył daleko, zatrzymując się na jednej z kolumn.

- Nie bój się! - uspokajał władca. - Jestem tylko pielgrzymem, który

pragnie złożyć hołd bogini. Kim jesteś? Jak się nazywasz?

- Mam na imię Daunia i jestem świętą niewolnicą - odpowiedziała

dziewczyna, onieśmielona wyglądem Aleksandra, który w niczym nie

przypominał zwykłego pielgrzyma. Spod jego płaszcza połyskiwał pancerz

i nagolenniki, a przy każdym wykonywanym ruchu dawał się słyszeć brzęk

pasa kolczugi spływającej na napierśnik.

- Święta niewolnica? W niczym jej nie przypominasz. Masz piękne,

arystokratyczne rysy twarzy i dumne spojrzenie.

- Pewnie jesteś przyzwyczajony do wyglądu świętych niewolnic

Afrodyty. Zanim staną się one świętymi, są zwykłymi niewolnicami,

niewolnicami męskich żądzy.

- A ty nie? - zapytał Aleksander, podnosząc z ziemi kubełek.

- Ja jestem dziewicą. Jak bogini. Słyszałeś kiedyś o mieście kobiet?

Pochodzę właśnie stamtąd.

Mówiła z charakterystycznym akcentem, którego władca nigdy przedtem

nie słyszał.

- Nie wiedziałem nawet, że takie miasto istnieje. Gdzie ono leży?

- W Italii. Nazywa się Lokris, a mieszka w nim jedynie kobieca

arystokracja. Zostało założone przez sto rodów wywodzących się od

kobiet, które zbiegły ze swej pierwotnej ojczyzny - Lokrydy. Wszystkie

one owdowiały i jak wieść niesie, połączyły się ze swoimi niewolnikami.

- Dlaczego przybyłaś tutaj, do tak odległego kraju?

- Aby odpokutować za występek.

- Występek? Jaki występek mogła popełnić tak młoda dziewczyna?

- Nie ja. Tysiąc lat temu nasz pradawny heros, Ajas, syn Ojleusa, w noc

upadku Troi zgwałcił księżniczkę Kasandrę, córkę Priama, właśnie w tym

miejscu, na piedestale podtrzymującym święte Palladion, czyli cudowny

wizerunek Ateny, który spadł z nieba. Od tamtej pory Lokryjczycy płacą za

to świętokradztwo, składając w ofierze dwie panny ze szlachetnego rodu,

które przez cały rok służą w sanktuarium bogini.

Aleksander potrząsnął głową, jakby nie wierzył własnym uszom.

Rozejrzał się wokół, gdy tymczasem na zewnątrz świątyni dał się słyszeć

odgłos wielu końskich kopyt. Nadjechali jego towarzysze.

Po chwili wszedł kapłan, który natychmiast zorientował się, kto przed

nim stoi, i złożył głęboki pokłon.

- Witaj, panie! Żałuję, że nas nie uprzedziłeś o swej wizycie.

Zgotowalibyśmy ci zupełnie inne powitanie.

Dał znak dziewczynie, by odeszła, lecz Aleksander kazał jej zostać.

- Podoba mi się sposób, w jaki mnie tu przyjęto - przyznał. - Ta

dziewczyna opowiedziała mi nadzwyczajną historię, w którą trudno mi

było uwierzyć. Słyszałem, że w waszej świątyni przechowywane są

relikwie z wojny trojańskiej, czy to prawda?

- Jak najbardziej. Rzeźba, którą widzisz, to święte Palladion, wykonane

na wzór pradawnego posągu Ateny, który spadł z nieba, czyniąc

niezwyciężonym miasto mające go w posiadaniu.

W tej samej chwili nadeszli Hefajstion, Ptolemeusz, Perdikkas i

Seleukos.

- Gdzie się znajduje oryginalny posąg? - spytał Hefajstion, zbliżywszy

się do rozmawiających.

- Niektórzy sądzą, że wykradł go Diomedes, by następnie przenieść do

Argos. Inni twierdzą, że to Odyseusz, przybywszy do Italii, podarował

posąg królowi Latinusowi. Według kolejnej wersji Eneasz umieścił

Palladion w pewnej świątyni niedaleko Rzymu, gdzie znajduje się do dziś.

Krótko mówiąc, wiele miast chełpi się posiadaniem oryginału.

- Nie dziwię się! - zauważył Seleukos. - Takie przeświadczenie dodaje

odwagi.

- Z pewnością - przyznał Ptolemeusz. - Arystoteles powiedziałby, że

przeświadczenie lub przepowiednia rodzi zdarzenie.

- Czym różni się prawdziwe Palladion od innych posągów? - spytał

Aleksander.

- Autentyczny posąg Ateny - oznajmił kapłan uroczystym tonem - jest

zdolny zamknąć oczy i poruszyć włócznią.

- To nie takie trudne - skomentował Ptolemeusz. - Każdy inżynier

naszego wojska potrafiłby skonstruować podobną zabawkę.

Kapłan spiorunował go spojrzeniem, a król potrząsnął głową.

- Czy istnieje coś, w co wierzysz, Ptolemeuszu?

- Oczywiście - odpowiedział młodzieniec, opierając dłoń o gardę miecza.

- Właśnie to. - Następnie, kładąc rękę na ramieniu Aleksandra, dodał: - I

przyjaźń.

- Musicie wiedzieć - ciągnął dalej kapłan - że wszystkie przedmioty,

które widzicie, czczone są w tych świętych murach od niepamiętnych już

czasów, a tumulusy usypane wzdłuż rzeki kryją prochy Achillesa,

Patroklesa i Ajasa.

Dał się słyszeć odgłos kroków i po chwili do zwiedzających słynne

sanktuarium dołączył Kallistenes.

- Co o tym sądzisz, Kallistenesie? - zapytał Ptolemeusz, wychodząc mu

na spotkanie i biorąc go pod ramię. - Czy dałbyś wiarę, że jest to

autentyczna zbroja Achillesa, a tam, na kolumnie, zawieszono prawdziwą

lirę Parysa? - Dotknął strun, wydobywając z nich matowy, fałszywy akord.

Aleksander zdawał się ich nie słuchać. Przyglądał się młodej Lokryjce,

zajętej dolewaniem wonnej oliwy do lamp. Patrzył na jej doskonale

kształty widoczne pod przezroczystym, lekkim peplosem, i starał się

odgadnąć tajemnicę błyszczącą w jej niepewnym, uległym spojrzeniu.

- To wszystko nie ma najmniejszego znaczenia, dobrze o tym wiecie -

odpowiedział Kallistenes. - W świątyni Dioskurów w Sparcie można

zobaczyć jajo, z którego ponoć wykluły się bliźnięta, bracia Heleny. Sądzę

jednak, że jest to raczej jajo strusia, libijskiego ptaka wysokości konia.

Nasze świątynie pełne są podobnych relikwii. Liczy się to, w co ludzie

chcą wierzyć, ponieważ pragną wierzyć i marzyć. - To mówiąc, odwrócił

się w kierunku Aleksandra.

Król zbliżył się do olbrzymich panoplii z brązu, zdobionych cyną i

ALEKSANDER_2 - Piaski Amona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: