Chmielewska_Joanna_-_Dwie_trzecie_sukcesu_(SCAN-dal_1015).pdf

J OANNA C HMIELEWSKA

2/3 S UKCESU

Poczta była zatłoczona. Do kupowania znaczków, wysyłania listów poleconych i

zagranicznych oraz odbierania wszelkich przesyłek na awiza przeznaczono tylko jedno

okienkoiogondoniegowyglądałprzeraŜająco.Stwierdziwszy,iŜnigdziewięcejnieudasię

nadać listu poleconego, ponadto inne stanowiska są jeszcze bardziej oblęŜone, Pawełek

westchnąłcięŜkoistanąłnakońcuodraŜającejkolejki.

Mógłwprawdziepojechaćnainnąpocztę,gdzie,byćmoŜe,organizacjapracymiałaby

więcejsensuiwysyłanielistówbyłobyłatwiejsze,alestądwłaśniemiałdoskonałyautobusdo

domu, co stanowiło okoliczność nie do pogardzenia. Wracał od kumpla, który wymyślił

wspaniałyrodzajćwiczeńzhantlami,wypróbowywaligoobydwajiPawełeknieczułsięjuŜ

zdolnydowalkizkomunikacjąmiejską.Zdwojgazłegowolałposterczećwogonku.

Musiałkonieczniewysłaćdwalisty,obiecałtosolennieiuroczyścieciotceMonicei

dziadkowi. List ciotki Moniki był zagraniczny, a dziadka polecony i oba wymagały

okienkowychmanipulacji.MoŜliwe,iŜnaleŜałonajpierwiśćnapocztę,apotemdokumpla,

alepostąpiłodwrotnieiterazjuŜprzepadło.

Pierwsze dziesięć minut Pawełek poświęcił wyłącznie relaksowi po hantlach, nie

zajmując się otoczeniem. W jedenastej minucie został gwałtownie popchnięty, ocknął się

zatemzotępienia,rozejrzałwokółidostrzegłprzyczynę.Jakiśosobniksiłąprzedzierałsię

przeztłum,utorowałsobiedrogęwpoprzekogonkairunąłnazwolnionewłaśniekrzesłoprzy

pocztowymstoliku.Zwaliłnablatgrubąksięgę,poczymznamaszczeniemrozłoŜyłdookoła

jakieśpapiery.

Pawełek popatrzył na niego w pierwszej chwili bezmyślnie, w następnej z lekkim

zainteresowaniem. Skądś go znał. Nie mógł sobie przypomnieć skąd i zaczął się nad tym

zastanawiać.Osobnikniebyłstary,wyglądałnajakieśosiemnaścielat,wiekiempasowałdo

Rafała, ciotecznego brata Pawełka, ale z Rafałem wcale się nie kojarzył. Marszczył nos i

zaciskał usta w sposób charakterystyczny i Pawełek był pewien, Ŝe gdzieś go juŜ widział.

Widział,niewątpliwiewidział,tylkogdzie…?

Przesunąłsiędoprzoduotrzyosoby,kiedysobiewreszcieprzypomniał.Widziałgo

rzeczywiścieitonawetdwarazy.Razwklubiefilatelistycznym,adrugirazwcentrali,był

tamrazemzdziadkiem,któremupomagałnosićpotworniecięŜkieklaseryikatalogi,wklubie

plątałsiędłuŜej,wogólewcentralizauwaŜył gotylkodlatego,Ŝeprzedtemwidziałgow

klubie.Chybanawetsłyszał,jakmunaimię,ktośsiędoniegozwrócił…Czesio!Takjest,

ktośzawołał„Czesiu!”ionsięobejrzał…

KwestiazostałarozstrzygniętaiPawełekmógłjąporzucić,aleoczekiwaniewogonku

było czymś nie do zniesienia nudnym. Nie miał nic do roboty. Kolejna osoba utkwiła w

okienku na mur, wyglądało na to, Ŝe zostanie tak juŜ do skończenia świata, jej przesyłka

chybagdzieśzaginęła,amarszczącynosizaciskającyustaCzesiostanowił,bądźcobądź,

jakąś rozrywkę. Coś robił przy tym stoliku i było to coś bez wątpienia atrakcyjnego, bo

zajmowałogobezreszty.NiezwracałŜadnejuwaginaściskdookołaiustawicznepotrącanie

stolika,nieprzeszkadzałomunawetpopychaniewłokieć.Zajętybyłicześć.

Pawełekzaciekawiłsięnimwyłącznieznudów.Długąchwilępróbowałodgadnąć,na

czym jego zajęcie polega, ludzie zasłaniali stolik, manipulacje Czesia z grubą księgą i

licznymipapieraminiknęłymuzoczu,zdecydowałsięzatempopatrzećzbliska.Zaklepał

miejsce w kolejce, przecisnął się przez podwójny ogonek, przemknął przez procesję

wchodzącychiwychodzącychidotarłdoplecówCzesia,niemającpojęcia,iŜtymsamym

rozpoczynacałyciągwstrząsającychiemocjonującychwydarzeń.

GrubaksięganastolikuokazałasięksiąŜkątelefoniczną.ObokniejleŜałagazeta,na

gazeciezeszyt.Czesiowskupieniuczytałkawałek gazety,potemszukałczegośwksiąŜce

telefonicznej,następniezaśtreśćksiąŜkitelefonicznejprzepisywałdozeszytu.StojąctuŜnad

jegogłową,Pawełekwdalszymciąguniemógłzrozumieć,ocotuchodzi,gazetaotwarta

była bowiem na stronie z nekrologami. Gdyby nie przymus trzymający go w tym

beznadziejnym ogonku, wzruszyłby zapewne ramionami i poniechał zainteresowania

tematem, w tej sytuacji jednakŜe, w braku lepszego zajęcia, zaciekawił się i postanowił

odgadnąćsednorzeczy.

Wrócił na swoje miejsce, kiedy od okienka dzieliły go juŜ tylko dwie osoby. Czas

spędzony na poczcie przestał uwaŜać za bezproduktywnie zmarnowany. Nie zdołał

wprawdziezrozumiećprzyczynicelówdziwnychpoczynańCzesia,alepoznałprzynajmniej

szczegółyjegodziałaniaimógłsiępoświęcićrozwiązywaniuzagadki,którazaintrygowałago

wnajwyŜszymstopniu.

Czesiomianowiciezwielkąuwagączytałnekrologi,omijałte,którezawiadamiałyo

jakiejśrocznicyiwyławiałwyłącznieświeŜe,informująceopogrzebachprzewidywanychw

najbliŜszym czasie. Szukał w ksiąŜce telefonicznej nazwiska nieboszczyka, po czym

zapisywałsobiezzeszyciejegoadresinumertelefonu.Doczegomógłbyćmupotrzebny

adresczłowieka,którybezpowrotnieopuściłnietylkoswojemieszkanie,alewogóleziemski

padół,tegoPawełekniebyłwstaniepojąć.NawszelkiwypadekzapamiętałnazwiskoCzesia.

Usłyszał je, kiedy Czesio w sąsiednim pomieszczeniu oddawał ksiąŜkę telefoniczną, przy

czymzwróconomulegitymacjęstanowiącązastaw.TamteŜbyłtłokiCzesiowywrzeszczał

swojenazwiskopoprzezgłowyludzi.NazywałsięWilczak.CzesioWilczak…

CałądrogędodomuPawełekprzebyłwgłębokiejzadumie.Pchnąłfurtkę,wbiegłdo

holu, z roztargnieniem pogłaskał psa, oddał dziadkowi pokwitowanie na list polecony i

wtargnął do pokoju Janeczki. Janeczka, jego siostra, była wprawdzie o rok młodsza, ale

umiałamyślećiwodgadywaniutajemnicwykazywałatalentszczególny.

NajednozlicznychpytańPawełkaodpowiedziałaodrazu.

—Agdziemiałiść,jaknienapocztę?—rzekłazimno,odrywającsięodukładanego

właśnie,bardzoskomplikowanegopuzzla.—NowejksiąŜkitelefonicznejniemanapewno,

bowogólejejniemoŜnadostać.Musiałszukaćnapoczcie,nawetgdybyktośmutamsiedział

nagłowie.Jakatobyłagazeta?

—śycieWarszawy.

—Stare?

—Nie,dzisiejsze.

—Nowięcwłaśnie…

Pawełeksapnąłzirytacją,podniósłzpodłogikawałekpuzzla,przezchwilęsprawdzał,

gdziepasuje,nieznalazłtegomiejsca,zrezygnowałiodłoŜyłgonabiurko.Usadowiłsięna

fotelikuobok.

—Cowłaśnie?Dzisiejsze,śpieszyłomusię,nodobrze,alepoco?Doczegomute

adresy?Chceiśćnastypę,czyjak?

—Mieszkania—wyjaśniłalakonicznieJaneczka,wracającdopuzzli.

—Co?

—Mieszkania.Ktośumarłizostałoponimmieszkanie,nie?MoŜepuste…

—Ico?Chcesiętamwedrzećizagnieździć?

—Zgłupiałeś.AlemoŜechcąodkupićodspadkobierców,alboco.Kazalimuznaleźć

adresy.MoŜemukaŜątakszukaćcodziennie.

Przez chwilę Pawełek rozwaŜał sprawę. Wyjaśnienie miało swój sens, ale nie

zadowalałogowpełni.

—No,moŜe…—powiedziałzpowątpiewaniem.—Aleczyjawiem…

JaneczkauniosłagłowęznadpuzzlaiuwaŜniejpopatrzyłanabrata.Powątpiewaniew

głosiePawełkabyłotakgłębokie,ŜeniepozwalałosięzlekcewaŜyć.

—No?Boco?

—Boontegoszukałjakośtak…Niejakbymukazali,tylkosamzsiebie.Jakbymu

okropniezaleŜało.

—MoŜesięchceoŜenić?Pawełekpokręciłgłową.

—Chcieć,tomoŜeichce,alejakbysięRafałchciałoŜenić,tocobybyło?

— Głupie pytanie. Piekło na ziemi, wybiliby mu z głowy. W dodatku nie jest

pełnoletni,będziedopierozatrzymiesiące.

—Nowięc,namojeoko,tenCzesiomatylesamolatcoRafał.OŜenienieodpada.

ChybaŜeszukanazapas,alemówięci,Ŝetowyglądałojakośtak…

Im dłuŜej Pawełek myślał o niepojętych staraniach Czesia na poczcie, tym głębiej

zakorzeniało się w nim przekonanie o tajemnicy. Co prawda Czesio zachowywał się

zwyczajnie, nie przepisywał tych adresów ukradkiem i w sekrecie. W skupieniu i z

przejęciem,tak,alenieskrycie,nieusiłowałnaprzykładzasłaniaćaniśyciaWarszawy,ani

zeszytu.Ajednak,mimoto…Cośwtymtkwiło…

Wysilił siei spróbował przekazać swoje wraŜenia Janeczce. Janeczka pieczołowicie

ulokowałakawałekpuzzlanawłaściwymmiejscu.

—IdźpośycieWarszawy—rozkazała.Pawełekzerwałsięzfotelikaizatrzymał,

uczyniwszyjedenkrokkudrzwiom.

—Boco?

—Boconamszkodzisprawdzić.JateŜjestemciekawa,ocomuchodziło…

RazemzgazetąPawełekprzyniósłksiąŜkętelefoniczną.Byławprawdzieoparęlat

starsza,alezmianywłącznościtelefonicznejnienastępowaływtakszalonymtempie,Ŝeby

sięmiaładoniczegonieprzydać.BiurkoJaneczkizajętebyłopuzzlem,ulokowalisięzatem

natapczanie.

—Nodobra,icoteraz?—spytałPawełek,kiedyjuŜwykonalidokładnietosamoco

Czesio na poczcie, tyle Ŝe znacznie sprawniej, poniewaŜ pracowali we dwoje. — Mamy

wszystkich.Ico?

—Niewiem—odparłaJaneczka,wracającdobiurkazpuzzlem.—GdzietenCzesio

mieszka?

—Askądjamamtowiedzieć?Doczegonam…?

— Bo przyszło mi do głowy wszystko razem. Po pierwsze, czy on tak codziennie

szukatychnieboszczykówigrzebiewksiąŜcetelefonicznej.Gdybymieszkałbliskotamtej

poczty, byłoby łatwo sprawdzić, poczatować trochę i juŜ. Ale moŜliwe, Ŝe mieszka gdzie

indziejibyłtamprzypadkiemtylkojedenraz.Podrugie,powinnosię zobaczyć,jakiema

mieszkanie,czyimtamciasno,czyluźno,czyktośsięoŜenił,alboumarł,albocokolwiek.Po

trzecie,uwaŜam,Ŝewartopopatrzeć,cosiętamdziejepodtymiadresamiiczyonsiętam

plącze…

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: