Hornby_Nick_Byl_sobie_chlopiec.pdf

NICK HORNBY

BYŁ SOBIE CHŁOPIEC

(Tłumaczył : Jerzy Łoziński)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Rozeszliście się?

- Żartujesz?

Ludzie bardzo często przypuszczają, że Marcus żartuje, kiedy nawet mu to nie w

głowie. Nie rozumie, dlaczego tak się dzieje. Wydawało mu się, że pytanie, czy mama

rozstała się z Rogerem, jest zupełnie rozsądne: mieli wielką kłótnię, potem cicho rozmawiali

w kuchni, po chwili wrócili bardzo poważni, a Roger podszedł do niego, uścisnął mu dłoń,

życzył powodzenia w nowej szkole i wyszedł.

- A dlaczego miałbym żartować?

- No dobrze, a jak ci się wydaje?

- Wydaje mi się, że się rozeszliście, ale chciałem wiedzieć na pewno.

- Tak, rozstaliśmy się.

- Więc poszedł sobie?

- Tak, Marcus, poszedł sobie.

Chyba nigdy się do tego nie przyzwyczai. Lubił Rogera, parę razy we trójkę wypuścili

się na miasto, a teraz ma go już więcej nie zobaczyć. Nie, żeby bardzo tego żałował, ale jak

się nad tym zastanowić, to jednak dziwne. Razem stali w jednej toalecie, kiedy strasznie

zachciało im się sikać podczas jazdy samochodem. Można by sądzić, że jeśli z kimś się razem

lało, to jakoś to pozostanie.

- A co z jego pizzą?

Kłótnia zaczęła się zaraz po tym, jak zamówili trzy pizze, których jeszcze nie

dowieziono.

- Jak będziemy głodni, to się podzielimy.

- Ale są bardzo duże. A poza tym czy on czasem nie zamówił z salami? Marcus i

matka są wegetarianami, podczas gdy Roger nie.

- To wyrzucimy.

- Można po prostu zdjąć salami, bo tak dużo to go wcale nie dają. Głównie ser i

pomidory.

- Marcus, posłuchaj, nie mam teraz głowy do pizzy.

- Jasne. A dlaczego się rozeszliście?

- Och... Z różnych powodów. Sama nie wiem, jak to wytłumaczyć.

Nie był zdziwiony, że nie potrafiła wytłumaczyć. Słyszał z grubsza całą kłótnię i nie

zrozumiał nic, zupełnie jakby wyleciał jakiś fragment. Kiedy Marcus sprzeczał się z matką,

łatwo było wychwycić najważniejsze kwestie: za dużo, za drogo, za późno, za wcześnie,

szkodzi na zęby, inny kanał, praca domowa, owoce. Kiedy jednak mama sprzeczała się ze

swoimi facetami, można było słuchać godzinami i ciągle nie wiedzieć, o co chodzi. Zupełnie

jakby ktoś kazał im się pokłócić, a oni nie mogli wymyślić powodu, jak choćby to, że trzeba

jeść owoce czy odrobić lekcje.

- Miał inną dziewczynę?

- Chyba nie.

- A ty masz innego faceta?

- A kogo niby? - roześmiała się. - Tego, co przyjmuje zamówienia na pizzę? Nie,

Marcus, nie mam innego przyjaciela. To nie tak. A w każdym razie kiedy jesteś

trzydziestoośmioletnią pracującą matką. To czas jest problemem. A właściwie wszystko.

Dlaczego pytasz? Naprawdę cię to interesuje?

- Nie wiem.

I rzeczywiście nie wiedział. Wiedział, że mama jest smutna płakała teraz częściej niż

przed przenosinami do Londynu - ale nie miał pojęcia, czy to się jakoś wiąże z facetami. Miał

nadzieję, że tak, bo wtedy przynajmniej wszystko byłoby jasne. Pozna kogoś i znowu będzie

szczęśliwa. Czemu nie? Była piękna, miła, czasami zabawna, a dokoła kręci się chyba wielu

takich jak Roger. Ale jeśli nie faceci, to już nie wiedział co, chyba że coś bardzo złego.

- Nie lubisz, jak mam znajomych?

- Byle tylko nie Andrew.

- Tak, wiem, że go nie lubiłeś. Ale tak w ogóle to nie masz nic przeciwko?

- Pewnie, że nie.

- Naprawdę ekstra dajesz sobie z tym wszystkim radę. Takie dwa różne życia.

Wiedział, co ma na myśli. Pierwsze życie skończyło się cztery lata temu, kiedy on

miał osiem, a mama i tata się rozeszli. Było normalne i nudne: szkoła, wakacje, prace

domowe, w weekendy wizyty u dziadków. Drugie było bardziej bałaganiarskie, o wiele

więcej występowało w nim ludzi i miejsc: faceci mamy i dziewczyny ojca, mieszkania i

domy, Cambridge i Londyn. Trudno uwierzyć, że tak wiele rzeczy może się zmienić tylko

dlatego, że dwie osoby ze sobą zrywają, ale on się tym nie przejmował. Czasami nawet był

zdania, że woli to drugie życie. Więcej się działo, a to nie jest złe.

Jeśli jednak nie liczyć Rogera, to w Londynie wydarzyło się niewiele. Byli tutaj

raptem kilka tygodni - przeprowadzili się pierwszego dnia wakacji - ale jak na razie,

kompletne nudy. Poszli z mamą na dwa filmy: Kevin sam w domu 2, który nie był tak dobry

jak Kevin sam w domu, i na Kochanie, powiększyłem dzieciaki, który był gorszy od

Kochanie, zmniejszyłem dzieciaki. Mama powiedziała, że dzisiaj filmy zrobiły się strasznie

komercyjne i że jak ona była w jego wieku, to... coś tam, nie mógł sobie przypomnieć co.

Poszli jeszcze obejrzeć szkołę, która okazała się wielka i okropna, a także pospacerowali po

okolicy, Holloway, gdzie były ładne miejsca i brzydkie miejsca, dużo też rozmawiali o

Londynie, o zmianach, jakie ich tu czekają, i że na pewno wyjdą im na dobre. A tak naprawdę

siedzieli tylko, jakby dopiero czekali, aż się zacznie to londyńskie życie.

Przyjechały pizze i zjedli je wprost z pudełek.

- Są lepsze od tych w Cambridge, prawda? - zauważył wesoło Marcus. Nieprawda,

dostarczała je ta sama firma co w Cambridge, tyle że tam nie musiały jechać z tak daleka, nie

były więc tak miękkie. Po prostu myślał, że powinien powiedzieć coś optymistycznego. -

Obejrzymy telewizję?

- Jeśli chcesz.

Za oparciem sofy znalazł pilota i przeleciał po programach. Nie chciał oglądać

żadnych oper mydlanych, bo tam zawsze były jakieś problemy, a bał się, że mydlane

problemy przypomną mamie o jej własnych kłopotach. Obejrzeli więc program przyrodniczy

o takiej rybie, która żyje głęboko w jaskini i nic nie widzi - ryba, która niczego nie dostrzega.

To chyba nie powinno mamie niczego przypominać.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: