Lecter 666 -Roman (horror).pdf

ROMAN

Prolog

Obudziłsięzprzeświadczeniem,Ŝetobędziekolejnynudnyinicniewnoszącydo

jegoŜyciadzień.Zrobiłsobieszybkieśniadaniena,któreskładałasięmroŜonapizza

kupionawosiedlowymmarkecieikubekzimnejkawy.Wiedział,Ŝetakadietanie

słuŜyŜołądkowi,alesamniebyłwstaniezrobićsobieniclepszego.Zaoknem

panoszyłasięmgłaisiąpiłciepłymajowydeszcz.ZałoŜyłdługiciemnypłaszczi

wyszedłzdomu.

Nacisnąłguzikwindy,jednaktanieruszyła.Cholernedzieciaki–pomyślał–pewnie

znowu,zacięływindę.Mocnymuderzeniempięściwdrzwiszybudałupust

narastającejagresji.Niewytrzymałdalszegoczekaniaipuściłsiębiegiempo

schodach.Zdyszanywybiegłzklatkiistwierdził,Ŝenadworzejestzimno–dobrze,

Ŝezawszechodziłwpłaszczu.Naławeczceprzedblokiem,siedziałojakzwykle

trzechŜuli:Airwolf,HeliiNaleśnik.Kiedyśktośmówiłmu,ŜeAirwolfbyłzdolnym

chirurgiem,którypopadłwalkoholizmnaskutektrawiącejgochoroby.Itakod

dekadyjuŜsiedziałcoranonatejsamejławeczce,przedtymsamymblokiem,ztymi

samymikompanami,popijająctosamotaniewino.GdyprzechodziłobokGangu

Ledwośywych,jakzwykłichnazywać,Heliwyciągnąłbłagalnierękęizacharczał

wypalonymgardłem:

PanieRoman,dajpanparęgroszynawino.Niedbałymgestemsięgnąłdokieszeni

ipodałmugarśćdrobnychmonetjedno,dwuipięciogroszowych.Nigdynielubił

takichpieniędzy,niecierpiałnimipłacić,więccojakiśczasdawałławkowejtrójcy

uzbieranąprzezkilkadnidrobnice:

NiechBógpanutowynagrodzi–charczałdalejHeli.

Myślę,ŜemawaŜniejszerzeczydorobienianiŜwynagradzaniemnie–mruknąłi

poszedłdalej.

Doszedłdoprzystankuispojrzałnarozkładjazdy.DonajbliŜszegoautobusumiał

czteryminutyczasu,więcstanąłizacząłrozmyślać.Zastanawiałsięgdziesię

podziałtenpełenwigoruchłopak,najlepszykoszykarzwswoimliceum,którywraz

zkumplami,cowtorekurządzałsobiezakrapianebiesiady,któremuŜyciebyło

jednąwielkązabawą,wtedynieszukałsensuŜycia,zwyczajnieniebyłmu

potrzebny.WówczasjegosposóbspędzaniaczasuskutecznieuniemoŜliwiał

filozoficznerozmyślania.Wszystkoskończyłosięrazemznaukąwliceum.Gdy

otrzymałzkumplamimaturalneświadectwa,solennieobiecywalisobie,Ŝebędąsię

spotykać,Ŝebędziejakdawniej,Ŝenicsięniezmieni.

JednakodtamtejporynicjuŜniebyłotakiesamo,gdyposzedłnastudiaizabrakło

mudawnychkolegów,czułsięjakbyniewidzialnyktośodciąłgoodpowietrza.Zdał

sobiesprawę,ŜeodkońcaliceumnigdyniewidziałsięzCzarnym,najlepszym

kumplemzklasy,zktórymzawszewiedlizprymwilościwypijanegoalkoholuna

wszelkichszkolnychwycieczkach.

Studiamijałymudługo,bezdawnejbraci,niemiałzatonajmniejszychproblemówz

ukończeniemswojejwymarzonejinformatyki.Natrzecimrokubyłnawet

najlepszymstudentemnauczelni.

Zrozmyślaniawyrwałogouczuciewilgoci,zamyślonyniezauwaŜył

nadjeŜdŜającegoautobusuizawartośćkałuŜyzgromadzonejwautobusowej

zatoczceznalazłasięnajegobutach,nawetsięniezdenerwował;byłdotego

przyzwyczajony.

Wsiadłdośrodkaiusiadłtam,gdziezwykle–drugiesiedzeniepoprawejstronie

przyoknie.Spojrzałprzezszybęistwierdził,Ŝemgłaopadła,podniósłgłowę,aby

spojrzećwniebo.Byłozachmurzone,jednaknawschodziesłońcezaczynało

przedzieraćsięprzezczarneobłoki.Naglechmurarozerwałasięizniebanaziemię

pomknęłasmugapomarańczowegoświatła.

Wtedyzdałsobiesprawę,ŜewłaśnieodnalazłsensswojegoŜycia...

RozdziaĀ 1

GdydotarłdopracyjegoumysłbyłjuŜzaślepionytylkojednąmyślą.Niemógłsię

naniczymskupić,asystemoperacyjnyzastosowanywsieci,którąadministrowałjak

nazłośćwłaśniedziśwybrałnatendzień,wktórymmusiwysiąśćunieruchamiając

wszystkiekomputerywfirmie.Biegałjakwamokumiędzyserwerem,a

komputeramiulokowanyminaróŜnychpiętrach,zmuszającsukcesywniekaŜdypo

koleidowznowieniadziałania.

Okołopołudniawszystkiekomputerywbudynkuznowudziałały,doszedłwięcdo

wniosku,ŜenajwyŜszaporaiśćcośzjeść.Wyszedłnamiastokupiłsobiehot–dogai

trzymającgowdłoniachspacerowałpouliczkachcentrum.Szedłtamgdzieniosły

gonogi,oniczymniemyślał.

Naglestanąłjakwryty,przednimznajdowałsięjakiśznajomybudynek–doszedł

doswojegoliceum.OBoŜe,tusięnicniezmieniło–pomyślał.Budynekwyglądał

takjakosiemlattemu,gdyuśmiechniętyizeświadectwemwrękuopuszczałjego

mury.Zacząłobchodzićbudynekdookoła,gdydoszedłdosaligimnastycznejpoczuł

się,jakbyteosiemlatnigdynieminęło.OboksalijakzajegoczasówstałamłodzieŜ.

Zachowywalisiętakjakkiedyśonijegokoledzy:jednipalilipapierosy,drudzynie,

rozmawiali,iopiątkowejimprezie,ionowejkomórce,którąktośsobiekupił.Nagle

poczułwielkiŜaldolosu,ŜeonjuŜnienaleŜydotejspołeczności.

Spojrzałnazegarekistwierdził,ŜejuŜjestspóźniony,przerwanalunchwfirmie,

skończyłasiędobredziesięćminuttemu.Biegiemruszyłdopracy,gdyminął

budynekszkołyjegosercemznowuścisnąłŜal.

Spoconyizdenerwowanywbiegłdofirmy.Cobędziejeślisystemznowupadł,a

mnieniema–pomyślał.PodszedłdoniegoTomek,starszyfacetpracującyw

charakterzeodźwiernego,szatniarzaiwoźnego:

Góracięszukała–powiedział

Chybaniepadłykomputery!?–zapytałzobawą,pamiętałjakilosspotkał

informatyka,którywprzerwienalunchzacząłpićnaumór,awtymsamymczasie

padłasieć,ówinformatykdodziśnaklejakodykreskowenaprzecenioneprodukty

wjednymzsupermarketów,aonlubiłswojąpracę.

Nieztympieroństwemwszystkowporządku,chybamajądlaciebiedobrą

wiadomość.

DziękiTomek.JuŜbardziejspokojny,alewciąŜjeszczezprzyśpieszonymtętnem

ruszyłdogabinetuzarządu.Sekretarkawzięłajegopłaszcziwszedłdopokoju

dyrektora:

ARomanjesteśwreszcieproszęcięusiądź–dyrektorjakzwyklebyłbardzo

uprzejmy,jednaktauprzejmośćzawszegodenerwowała.

Dziękujępaniedyrektorze.

Pewniejesteściekawypocociętuwezwałem.

Owszem.

OtóŜwidzisz,jesteśmybardzozadowoleniztwojejpracy,wiemyŜewkładaszw

niącałąswojąwiedzęienergię.

Gównowieszstarypierdzielu–pomyślał.

Dziękujępaniedyrektorze.

Iwzwiązkuztym,jestemzobowiązanyŜebyzweryfikowaćwysokośćtwojego

wynagrodzenia.

AwięcchodziłoopodwyŜkę

Jestmibardzomiłotosłyszeć.

Cieszęsię,ŜedoceniaszmojestaraniaRomku,odprzyszłegotygodniabędziesz

otrzymywało250złotychwięcej,towszystko.

Dziękuję–odpowiedziałbeznamiętnymgłosem.Dojegoumysłuznowupowróciła

tasamamyślcorano,tenwłaśnieodnalezionysensŜycia.

MoŜeszjuŜiść,dowidzenia.

Dowidzeniapaniedyrektorze.–nienawidziłjegopowierzchownejuprzejmościiw

głębiduszyŜyczyłmuwszystkiegoconajgorsze.

RozdziaĀ 2

Bardzorozkojarzonywróciłdopracy.Znudzonymwzrokiemwpatrywałsięw

monitorwyczekującnadejściaczwartejpopołudniu.Powiekachoczekiwania–jak

musięwydawałoupragnionagodzinanadeszła.NieŜegnającsięznikimwybiegłz

biuranauliceimachnąłnapierwszą,przejeŜdŜającątaksówkę:

Dokąd,szefie?–zapytajtaksówkarz.

Domonopolowego,apotemzobaczymy–odpowiedział.

Widzę,Ŝeszykujesiębibka.

Nieodpowiedział,zacisnąłustawlinijkęiczekał,podwóchminutachjazdy

zatrzymalisięprzymałymsklepikuz0alkoholem,przezchwilezastanowiłsię

dlaczegoprzywiózłgowłaśniedotegosklepu–doszedłdowniosku,Ŝetaksówkarz

pewniemadziałkęodkaŜdegodowiezionegoklienta,wszyscytaryfiarzewmieście

takrobili.

NiechpannieodjeŜdŜa–rzuciłdotaksówkarzairuszyłwstronęsklepu.Sklep

przynosiłmunamyślminionąkomunistycznąepokę.Butelkistałynabrzydkich

Ŝelaznychregałach,aladaprzykrytabyłaceratąpokrytąwypalonymiprzez

papierosydziurami.Ekspedientkamiałanaoko50lat,byłatłustaiubrananamodę

a`lababciaklozetowazdworcakolejowego.

Copodać?–zapytałasapiąciodsłaniającswojeprzegniłeodkawyipapierosów

zęby.

PięćbutelekJohnyWalkeraRedHot.

Słucham?!–odpowiedziałazniedowierzaniem,jejklientelestanowilijegomoście

pijącyconajwyŜejtaniąwódkę,aniemarkowealkoholeiniktnigdyniekupowału

niejzaprzeszło500złotych.

Toocopoprosiłem.–mruknął.

Zaraz,muszesprawdzićczytylemam–odpowiedziałaizniknęłanazapleczu.

Wróciłasapiącpodwóchminutach,tachającpięćbutelek,niedbalepostawiłajena

ladzie,obokpołoŜyłareklamówkęniekwapiącsię,Ŝebyzapakowaćtowar.

510złoty–rzuciławjegostronę,znieukrywanymuśmiechemjeszczeraz

odkrywającymjejproblemyzuzębieniem.

Romannicnieodpowiedział,spakowałalkoholdoreklamówki,połoŜyłnaladzie

pieniądzeiwyszedłniekwapiącsięnapowiedzenie„dowidzenia".

Gdyszedłwstronętaksówki,jegokrokomtowarzyszyło„dzyń,dzyń"wydawane

przezbutelki.TaksówkarzrównieŜusłyszałdźwiękprzezodsuniętedopołowy

oknopasaŜera:

Widzę,Ŝezakupysięudały.Dokądterazszefie?–zapytał.

RomanpodałmuadresinaczasjazdypogrąŜyłsięwniepewności,znowu

powróciłauporczywatowarzyszącamuprzezcałydzieńmyśl.

RozdziaĀ 3

Zatrzymalisięprzedblokiem,zapłaciłtaksówkarzowi,niezapominająconapiwku,

którywtakichsytuacjachzawszesięnaleŜał.

Zdzwoniącasiatkąwrękuruszyłstronęswojejklatki.Jeszczetrochęibędzie

widziałławeczkę.Jeszczetrzydrzewa,dwa,jednojestukazałasięjegooczom.

UdałosięnaławeczcesiedziałHeli,podszedłwjegostronę:

Jakleciszefie?–zapytałŜulastarającsiębypytaniewypadłojaknajbardziej

naturalnie.

Jakkrewznosa,panieRoman.Tamtedwajposzłychlaćwińczako,amnienie

wzięłyboŜemjuŜniemiałpieniedzów.

NacoRomannicnieodpowiedziałtylkopodszedłwstronęHeliegoipokazałmu

zawartośćreklamówki.Oczypijaczkanatychmiastzapłonęłynieskrywanaradością.

Przyjdźdomniezapiętnaścieminut–powiedziałRoman.

Naturalnie,alegdziepanwłaściwiemieszkasz?

Środkowaklatka,dziewiątepiętrodrzwipośrodku.Niespóźnijsię–odwróciłsię

napięcieiposzedłwstronęklatki.

Awięcudałosię–pomyślał.

RozdziaĀ 4

Szybkimkrokiemwszedłdodomu.Niedbałymgestemrzuciłpłaszcznastołeki

trzymającreklamówkęwrękuposzedłdokuchni.

Wystawiłbutelkinastół.Umyłręceispojrzałnaszklanydzbanekw,którym

trzymałesencjęnaherbatę,byłprawiepełny.

Otworzyłjednązbutelekicałąjejzawartośćwylałdozlewu,następnienalałdoniej

esencjiirozrobiłzwodąaŜuzyskałkolorpierwotny.

Dokładniezakręciłbutelkę,takbywyglądałananigdynieotwieraną.

Wziąłjednąbutelkęzprawdziwymalkoholemoraztąprzedchwiląspreparowanąi

wrazzdwomaszklankamizaniósłdosalonuipostawiłnastole.

Wróciłdokuchni.

ZszufladywyjąłkompletlaserowoostrzonychnoŜykupionychkiedyśwjednymz

tychtelewizyjnychdomówwysyłkowych.Szybkoprzecierałostrzaściereczkąi

układałjejpokoleinakuchennymstole,gdyostatninóŜleŜałnastolerozległsię

dzwonekdodrzwi.

RozdziaĀ 5

Zadrzwiamistałtenkogosięspodziewał–Heli.Tenosiedlowypijaczynauosabiał

tysiącePolaków,niemogącychsięodnaleźćwnowym,kapitalistycznymustroju.

Helimiałokoło45latijegociałobyłobardzozniszczoneprzezalkohol.Jegoskóra

byłasucha,Ŝółtaipomarszczona,aręcetrzęsłysięniczymczłowiekowiw

początkującymstadiumchorobyParkinsona.

Tak,onniezasługujenaŜycie.

WejdźpowiedziałRoman–otwierającdrzwi.

Heliwszedłdomieszkania,niepewnierozglądającsiędookołasiebie.Roman

zaprowadziłgodopokojuiusadowiłprzystole.Postawiłprzednimszklankęoraz

butelkę,takisamzestawzaserwowałsobie:

Azagrycha,aprzepoja–zachrypiałHeli.

TomarkowytrunekspoŜywasięgobezdodatków–odpowiedział.

Nochyba,Ŝetak.AlebędziemytakpolewaćkaŜdysobie?–wskazałgłowądwie

butelkijednąprzednimdrugąprzedRomanem.

NiemoŜemypićzjednej,poniewaŜjestemchory.

RozumiempanieRomanonicwięcejniepytam–chociaŜodpowiedźRomana

wydawałamusiępozbawionasensu,złoŜyłtonakarbwypitegoranoalkoholu.

Zaczęlipić.KaŜdynalewałsobiezeswojejbutelki.Heliwrazzkolejnymi

szklankamirobiłsięcorazbardziejwylewnyiwkońcurozpłakałsięjakdzieckoi

stwierdził,Ŝe„Pan,panieRomantotakiporządnychłop".

Niedałradywypićcałejbutelki,gdzieśwokolicach3/4osunąłsięnafoteliusnął.

Nareszcie.

Romanposzedłdokuchnidokładnieumyłręcepłynemdomycianaczyńistanął

nadstołem,przyglądającsięumieszczonymnanimnoŜom.Zastanawiałsię,który

wybrać.

Naglewpadłnagenialnypomysł.

Wziąłtaboretzkuchniiposzedłdoprzedpokoju.Stanąłnataborecieizpawlacza

wydobyłpółtorakilogramowymłotek.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: