matniew.pdf

Matematyka dla dzieci niewidomych i słabo widzących.

Nim zaczniemy o nauczaniu matematyki – pamiętajmy, że dziecko niewidome i

słabo widzące ma takie same potrzeby jak inne dzieci. Jego cykl rozwoju jest

taki sam jak innych, choć wiele umiejętności zdobywa nieco później bądź musi

się ich inaczej nauczyć. Dziecko niewidome ma ograniczone możliwości

uczenia się przez naśladowanie. Utrata wzroku bądź jego poważne ograniczenie

wpływa przede wszystkim na możliwości poznawcze. Według szacunków, 85%

pozawerbalnych informacji człowiek uzyskuje przy pomocy wzroku. Pięć

zmysłów - dotyk, słuch, węch, smak i najmniejsze choćby resztki wzroku, jeśli

je dziecko posiada - to drogi, dzięki którym może postępować nauka. Kiedy

jednego ze zmysłów brak lub gdy nie funkcjonuje dobrze, pozostałe zmysły nie

stają się nagle doskonalsze. Muszą być ćwiczone i rozwijane przez stałe ich

używanie.

Arytmetyki można uczyć stosując liczydła i inne systemy dotykowe takie jak

klocki konstrukcyjne. Wiele dzieci widzących uczy się wielu pojęć w ten

sposób. Bardziej złożonych umiejętności arytmetycznych należy uczyć

niewidomych posługując się notacją matematyczną w alfabecie Brailla. Cyfry w

braillu zapisujemy, umieszczając przed pierwszymi 10 literami (w zapisie małe

litery a-j) znak liczby (numeryk – punkt 3,4,5,6) i otrzymujemy 1 - numeryk a, 2

- numeryk b, 3 - numeryk c, itd. Stosując tę notację 123 zapisujemy numeryk

abc (bez odstępu). Symbole działań arytmetycznych mają własne zapisy, np.

plus, minus, potęgowanie itp. Działania wykonywane sposobem pisemnym –

dodawanie, odejmowanie, mnożenie, dzielenie na liczbach naturalnych i

ułamkach dziesiętnych wykonuje się na kubarytmach (specjalna tabliczka na

której umieszcza się kostki z liczbami). W nauczaniu stosuje się również

mówiące kalkulatory lub komputery wyposażone w syntetyzer mowy lub

braillowskie i dużo-drukowe przystawki. W geometrii i do wykonania pomiarów

pomocne są linijki, ekierki braillowskie i kątomierzy z oznaczeniami

braillowskimi. Do wykonania rysunków stosuje się folię lub papier brajlowski,

który zachowuje wypukłe linie, gdy się na nim pisze, rysuje. Dla ucznia słabo

widzącego stałym elementem nauczania jest powiększalnik. Uczeń powinien

samodzielnie wykonywać rysunki; pamiętajmy nie oceniamy za estetykę lecz za

sposób wykonania. Uczeń z dysfunkcją wzroku powinien jak najwięcej dotknąć,

zbadać, zmierzyć, itp. Kiedy mówimy o arach wyjdźmy na boisko przejdźmy

ten kwadrat. Uczenie przez działanie jest tu bardzo skuteczne. Książki dla

drugiegi i trzeciego etapu edukacyjnego są dość dobrze opracowane przez PZN i

są elementem niezbędnym w edukacji. Niestety do liceum nie ma książki w

brajlu.

W nauczaniu matematyki nie ma taryfy ulgowej – podstawa programowa jest

taka jak dla widzących.

Przydatna bibliografia:

1. Dykcik W. (red), Pedagogika specjalna. Poznań 2001.

2. Hulek A. (red), Pedagogika rewalidacyjna. Warszawa 1988.

3. Kuczyńska – Kwapisz J, Dzieci niewidome i słabo widzące. One są wśród nas.

Warszawa 1996.

4. Sowa J., Pedagogika specjalna w zarysie. Rzeszów 1997.

5. Sękowska Z., Wprowadzenie do pedagogiki specjalnej. Warszawa 1998.

6. Walczak G, Stymulacja umiejętności widzenia słabo widzących dzieci. Warszawa

1998.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: