Łysiak Waldemar - Katedra w piekle.pdf - W.Łysiak - MIR66

Autor : Waldemar Lysiak

TYTUŁ: "Katedra w Piekle"

HTML : ARGAIL

Gdy zamknięto ostatnie drzwi, obraz przedstawiający Eksplozję w katedrze

zapomniany na swoim miejscu - stracił treść zacierają się stają się tylko

cieniem...

- Alejo Carpentier "Eksplozja w katedrze", tłum. Kaliny Wojciechowskiej.

Pisane osiemdziesią ósmego wszechszatańskiego obiegu Baharam, roku drugiego

planety Seifos w galaktyce Pini, przez profesora doktora mianowanego Nyhaamaela,

diabła trzeciego wtajemniczenia, przybocznego kronikarza Szatana, ku

nauce potomnych diablą i ku chwale Lucyfera Naszego Niemiłosiernego i

Nieśmiertelnego

Działo się to w roku ziemskim 1983, kiedy Pan Nasz w mąrości swojej

niezmierzonej piekło na Seifos ustanowić zamy¶lił. Postanowił tedy wybrać

jakiego zdolnego diabła z innych piekieł na króla piekła onego, a że wieść

naonczas przyszła tajemna od donosicieli, iż w piekle ziemskim, za przodujące

uznawanym, sądzić się będzie Belbaala, syna Belzebuba - namiestnika Szatana na

Ziemi, na tę planetę słonecznego zbioru wpierw pofatygować się raczył, by samemu

wydać sprawiedliwy wyrok.

Kiedy sfrunęli płomieniści posłance do piekła ziemskiego - przez dni siedem

i siedem nocy wszelki miot diabelski Ziemi przysposabiał piekło swoje na

przybycie Majestatu, tak iż na noc siódmą od zapowiedzenia brudne i smrodliwe, i

gorące, i wyciem wszelakim napełnione było jako nigdy. I przybył Lucyfer w noc

po dniu siódmym od zapowiedzenia na rydwanie szczerozłotym, przez

dziewięćdziesiąt dziewięć szkaradnych bazyliszków wleczonym w chmurze ognistej.

Powitał Go u wejścia do czeluści Belzebub pokłonem kornym i pełnym tajonego

przerażenia, a z nim cała świta jego, i sługi jego, i potomstwo sług jego, a

kraniec ogona Pańskiego z czcią ucałowawszy, rzekł:

- Witaj nam Prześwietny, Największy, Najgenialniejszy i Najmocarniejszy z

Mocarnych! Oby chwała i moc Twoja wszem krańcom wszechświata były znane, oby

wszelki czas, i wymiar, i misteria, i antymateria, i żywioł wszelki rabami twymi

nieskończenie były! Jaką radością napełnia mnie widok Twój, o Panie, jakże się

odwdzięczyć za zaszczyt, jakim mnie obdarzyłeś, zdołam ja, robak w blasku twego

Majestatu tak nędzny jako te bazyliszki i mniej od nich szczęśliwy, albowiem one

częściej oczy swe widokiem Twej Prześwietnej Osoby sycić mogą!...

Przerwał mu Lucyfer w chwilo onej, tak oto z wyżyn Majestatu swego rzekłszy:

- Zamknij swój pysk, Belzebubie, albowiem po wojażu przez galaktyki zdrożeni

jesteśmy wielce, zasię nie ociągając się prowadź nas na otchłanie twoje i ugość

godnie, abyśmy nie musieli gnatów twoich, i kłów, i pazurów porachować ci, a

potomstwa twego w ludzi przemienić! Potem dopiero rozpatrzymy nasze sprawy...

I zasiadł Lucyfer nad wielką jamą obiadową, Belzebuba po lewej swojej łapie

mając, a po prawej syna swego, księcia piekieł, Kruela, i sycił się jadłem

najwyszukańszym, którym sługi Belzebuba jamę napełniły. A były tam przysmaki

rzadkie, podniebienie Jego Szatańskiej mości głaszczące, jako to pieczeń

spowiednika Torquemady w sosie z lisiego łajna i muchomorów, marynaty z hien i

tchórzy w occie siedmiu złodziei, wina preparowane przez Borgiów i markizę de

Brinvilliers, ciasteczka delikatne, wypiekane z maczki starych rogów, które

cudzołożnice na głowach mściwych swych mężów zasiały, a takoż wódka z łez

potępionych, którą czaszkami filozofów i szulerów popijano.

Zasię po wieczerzy radował Lucyfer uszy swoje wyciem, skowytem i cudownym

rzężeniem męczonych, kontentując się najmilej widokiem Casanovy, którego

niewoliła gromada rozszalałych heter, Hitlera, któremu prawe ramię samo raz po

raz wyskakiwało z dłonią rozprostowaną do góry, na rozpalone żelazo natrafiając,

a takoż innych sławnych złoczyńców, porubców i metrologów. Kiedy zaś

wyprowadzono już tresera, którego niedĽwiedĽ batem do tańca przymuszał, dał znak

Lucyfer, ze dość ma wesołości na ten raz i w te się słowa do Belzebuba ozwał:

- Kontenci jesteśmy z ciebie, Belzebubie, albowiem piekło ziemskie przed

wszystkimi innymi prym dzierży, nie przestając na z góry założonym przerobie,

lecz i przekraczając plany, co miłym nam jest i łaskawość naszą dla ciebie i

parobów twoich zjednywa. Pracuj tak dalej z szatańską pomocą i nie ustawaj w

wypełnianiu powinności twoich, a ominie cię niełaska nasza, która gdy na kimś

siądzie, straszliwa jest niźli woda święcona. Zważywszy wskaźniki przez ziemskie

piekło osiągane, doszliśmy w rozumie naszym do takiego postanowienia, aby

spośród podwładnych ci diabłów - wodzirejów najzdatniejszego wybrać i na wysokim

urzędzie naczelnika nowego piekła osadzić. Wiedzieć ci bowiem trzeba, jako na

planecie Seifon, w galaktyce Pini, istoty myślące wykształcać się poczęły z

półzwierzęcych prymitywów, tedy czas już najwyższy jest dać temu światu piekło,

by konkurencja niebiańska monopolu tam nie zyskała sztuczkami swymi. Ten,

którego obdarzymy zaufaniem naszym i osadzimy na Seifos, aby nowe piekło

zorganizował, diabłem musi być niepospolitym, wielkie mającym doświadczenie i

zasługi, sprytnym i utalentowanym ze wszech miar. Wskażesz nam, Belzebubie,

takowego, a żadnego, mniemam, trudu ci to niesprawni, jako że z wyników dzieła

twego widać, iż niezawodnie wielu nader sposobnych do wypełnienia życzenia

naszego, szczwanych i nieugiętych wodzirejów grzechu posiadasz, jeno może

frasunku zakosztujesz trochę, że się tak zdatnego robotnika pozbyć będziesz

musiał. Cel wszelako państwowy nad prywat± położyć się godzi. Kogóż wiec

polecisz mi, Belzebubie.

Belzebub zadrżał w głębi odwłoka swojego, nie podobało mu się bowiem i

strach budziło, że Lucyfer chwali go jeno, co niczego dobrego wróżyć nie mogło.

Pomyślał sobie wszakże, iż może Majestat nie wie jeszcze o występku

Belbaala, cień na całe ziemskie piekło rzucającym. Wziął się w garść i odrzekł

przymilnie.

- Zaszczyt do dla naszego piekła niemały, ze w nim Wasza Szatańska Mość

nowego naczelnika znaleźć umyśliłeś. Jednym się tylko troskami azali znajdą się

godni tak wielkiego wyróżnienia diabłowie, którzy by potrafili snadnie życzenia

Twe, Panie, wypełnić i sprawić, by...

Tutaj ponownie przerwał mu Lucyfer tymi oto słowy:

- Nie popisuj się skromnością, Belzebubie, by¶my ci jej snadź w gardzioł

wepchnąć nie musieli! Pod ogon wsadź je sobie, a rychło do rzeczy przejdź!

I przeszedł do rzeczy Belzebub, powiadając:

- Panie nasz Wielki i Największy! Najzdolniejszych moich podwładnych

chwilowo nie ma na miejscu, albowiem dzieło swe w przeróżnych zakątkach Ziemi

czynią. Zechciej się rozgościć u nas na czas jaki, zaszczyt nam tym samym

czyniąc większy niźli wprzódy, ja zaś do jutra ściągnę ich do piekła i przed

Twoje szatańskie oblicze postawię.

Tak się też stało. I gdy minął jeden czas słońca, onej nocy, która po nim

nadeszła, szedł Lucyfer korytarzem długim, Belzebuba obok, a sługi swoje za

plecami mając, i wstępował do komór najprzedniejszych diabłów ziemskich.

Przedstawiał ich Belzebub, imię wymieniając każdego, oni zaś zasługi swoje, i

talenty, i wszelakie diabelskie przymioty przedstawiali słodkimi słowy, marzenia

sobie hołubiąc o godności, która jednego tylko morze dosięgnąć miała. Gdy do

Asmodeusza przeszli, spytał go Lucyfer:

- Coś sprawił, Asmodeuszu?

I odrzekł Asmodeusz:

- Wszechpotężny Lucyferze, Panie nasz i Władco, oby wszystko, co skonało, i

co żyje, i co żyć będzie Twoją było własnością! Jam jest ten, który czyni, ze

odkąd ludzie nauczyli się myśleć, po dzisiejszą noc nie było na Ziemi jednej

chwili bez wojny. Dzięki mojej pomocy wymyślili już taka bombę, która w sekundę

jedną± cały rodzaj ludzki wygubić ze szczętem może!

- Tedy jesteś idiotą, Asmodeuszu - odrzekł mu z godnością Najmądrzejszy z

Mądrych, Pan nasz, Lucyfer - albowiem jeśli użyją tej broni, ty i twoi druhowie

i pan twój Belzebub, stracicie pracę, żadnych już nie mogąc się spodziewać

grzeszników w dystrykcie swoim, a ja was na inne planety przeniosę i w zwykłych

palaczy zamienię.

Drugim był Nyhariel, który, gdy zapytał go Lucyfer, co zaś sprawił takiego,

by się mógł godności naczelnikowskiej spodziewać, rzekł:

- O nieśmiertelny, chwała Ci szatańska po nieskończoność! Oby wszelkie

stworzenia we wszechświecie cześć Ci oddawało należną i łupem Twoim i radością

oczu Twoich w męce swojej! Ja pilnuję, by na Ziemi zawsze byli biedni i bogaci,

aby pierwsi z nich z głodu zdychali przez tych drugich, którzy nam w udziale

przypadają.

Spytał go raz jeszcze Lucyfer:

- Powiedz mi, Naharielu, których jest na Ziemi więcej, z głodu zdychających

czy z przejedzenia.

Odparł Mu Nyhariel:

- Tych, Panie, którzy z głodu zdychają, o wiele jest więcej.

A na to rzekł mu Lucyfer:

- Tedy snadĽ i ty nie dojadasz, Naharielu, co w rozumie twoim spustoszenie

czyni. Albowiem mniejszość zgarniasz, większość konkurencji oddając!

I tak oni przedstawiali zasługi ich, a Lucyfer w łaskawości swojej każdemu

coś rzekł, a to: kretynie!, a to insze nazwanie, i kiedy końca korytarza

sięgnął, ozwał się ze smutkiem w głosie niezmierzonym:

- To już wszyscy, Belzebubie?

- Wszyscy, o Majestacie - odparł Belzebub w pokorze - wszyscy

najzdolniejszy, dzięki którym piekło nasze pełnym jest i rozbrzmiewa jękiem

donośnym.

Rzekł mu na to Lucyfer:

- Dobrzy są, jeno w myśleniu słabi, obcy im geniusz wielkiego dokonania.

Dziw, że praca ich tak obfite przynosi owoce...

Zamyślił się Wielki Lucyfer, z sekretem owym się mocując, aż naraz,

przypomnieniem rażony, spytał:

- Czemuż to nie przedstawiłeś nam zastępcy swego, Belzebubie?

I odparł Belzebub z trwogą:

- Widziałeś go, Panie. To Asmodeusz.

Zdumiał się Pan:

- Asmodeusz? Kiedy ostatni raz byliśmy twoimi gościem, Belzebubie,

niedawnymi to było czasy, pomnimy, że zastępcą twoim był syn twój, Belbaal,

któregoś wielce miłował. Wyjaśnij nam, czemuż to już nie jest on twoim zastępcą

i jakim prawem dokonałeś zamiany bez naszej wiedzy i przyzwolenia?!

Natenczas pochylił się łeb Belzebubowy nisko, a łzy z oczu kapać mu poczęły

na rozżarzony pawiment, i na kolana opadł, i ogon Lucyfera w dłonie ująwszy

pocałunkami okładał, zmiłowania żebrząc:

- Daruj, Panie, daruj o Prześwietny słudze swemu, niegodnemu w obecności

Twojej oczu otwierać, daruj! Wstyd mi był okrutny przyznać się że miot mój

własny debilem się okazał i zaprzańcem, i zdrajcą, oby sczezł ! I sczezłyby

niezawodnie z rozkazu mojego, ale to syn mój, Panie!!! Ukarałem go przykładnie,

ze stanowiska zdejmując i zamykając w karcerze, by tam błędy swoje przemyśleć

mógł i zrozumieć! Jutro sądzony będzie przez Najwyższą Radę Piekielną, która

jeszcze srożej go ukarze.

- Cóż takiego uczynił twój, Belzebubie, ? - spytał Lucyfer.

A Belzebub, z kolan się nie dźwigając i łzy roniąc rzęsiste, odpowiedział

Mu:

- O Panie, uczynił rzecz tak straszną, ze mi to przez usta przejść nie może...

Tu zamilkł, jakby mu kość w gardle na sztorc stanęła, i tylko pojękiwał

cicho.

Lucyfer zaś wziąwszy się pod najjaśniejsze boki, ryknął nań głosem pełnym

wielkiego majestatu:

- Ty szczurze umyty, ty swołoczy anielska, ty potworze gnijący od

miłosierdzia, parchu ty niepokalany, obyś w życiu swoim nie mógł przełknąć

strawy, obyś połamał sobie gnaty, obyś nigdy nie zgrzeszył i nie skrzywdził

nikogo, obyś utonął w baptysterium i spuchł od opicia się mszalnym winem!!!

To mówiąc chwycił Belzebuba za kudły między uszami sterczące i walił jego

łbem o kamienie, zgoła tak, jak się maczug± ubija ciała ludzkie w piekielnym

moździerzu, a nie zakończył na tym, tylko dalej mu tłumaczył godnie:

- Myślałeś w kabotyństwie przyrodzonym swoim, że ukryjesz przede mną

sromotę, którą syn twój na piekło ściągnął, hańbiąc całe szatańskie pokolenie,

aleś się przeliczył ty baranie spleśniały z czysto¶ci, doniesiono mi bowiem o

wszystkim.To mówiąc nie przestawał łupać skały czołem Belzebuba, ale i na tym

nie skończył:

- Teraz zaś podnieś się i zaprowadź mnie, gdzie trzeba, i pokaż mi to! Udali

się do wielkiej jaskini, która za salę piekielnych sądów służyła, po drodze zaś

Belzebub w cichości swej nadwerężonej czaszki obmyślał męczarnie dla tych z

poddanych swoich, którzy donieśli Lucyferowi, nie wiedział tylko jak rozpoznać,

którzy to są. Pod ścianą jedną, o skałę oparty stał w jaskini onej obraz pełen

jaskrawych kolorów. Lucyfer zbliżył się doń, bacznie swym najmądrzejszym

popatrzył nań okiem, za czym obrócił się ku diabłom i dostojnie warknął:

- Kpicie sobie ze mnie?!

- Nie śmialibyśmy, o.. o Największy... - wyjąknął Asmodeusz, kuląc się w

sobie ze strachu, jako i drudzy czynili.

- Rzeczono mi, iż to kościół!

- Tak panie, w rzeczy samej jest to kościół, oby do fundamentów się spalił!

To jest katedra w Ruen. We Francji, o Najwspanialszy. Uśmiechnął się Lucyfer

wielki tym uśmiechem, w którym widać śmierć po trzykroć stu tysięcy skazańców, i

spytał Asmodeusza łagodnie:

- Asmodeuszu, czy wbito cię kiedyś na krzyż z żelaza, zimny jak lód?

- Nie Panie - jęknął Asmodeusz - litości!

- Tedy ja niedopatrzenie to naprawić mogę nim zdążysz jedną swą zaropiałą

przełknąć ślinę! Widzę tu tylko kolorowe plamy, rozmazane i żadnego nie dające

kształtu! Byłem na Ziemi w przebraniu Wielkiego Inkwizytora, kiedy palono Husa,

i widziałem gotyckie katedry. Widziałem je też namalowane, jako żywe były! Ale

to co jest? To ma być katedra!

- Pozwól, o Najczcigodniejszy, ze wytłumaczę! To jest impresjonizm!

Łysiak Waldemar - Katedra w piekle.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: