Woods Sherryl - Klient pani mecenas.pdf - Woods Sherryl - kociak.k

SHERRYL WOODS

KLIENT PANI

MECENAS

Rozdział 1

Jeszcze godzina papierkowej roboty, pomyślała Kate Newton.

Jeszcze godzina i ten straszny tydzień z nie kończącymi się

konfrontacjami i smutnymi, pełnymi goryczy historiami małżeńskich

niepowodzeń wreszcie się skończy.

W piątkowe popołudnia to, co kiedyś wydawało się pasjonujące,

ostatnio było już tylko nużące. Obawiała się, że któregoś dnia po

prostu nie wytrzyma i wyjdzie z biura przed końcem pracy.

Niepokoiło ją to bardziej, niż gotowa była przyznać. Mówi się, że

wysoko opłacani, drapieżni adwokaci specjalizujący się w sprawach

rozwodowych uwielbiają pracę do późnej nocy. I Kate do niedawna

rzeczywiście rozkoszowała się każdą minutą swej działalności.

Teraz jednak patrzyła z niechęcią na piętrzące się na biurku góry

teczek z aktami sądowymi i dokumentami. Nagle ogarnęła ją bardzo

nieprofesjonalna, lecz niemal nieodparta chęć, by dobrze potrząsnąć

niektórymi klientami i powiedzieć im, żeby zmądrzeli, wyrzucili do

kosza wnioski rozwodowe i zaczęli walczyć o ratowanie swych

małżeństw. Już sam pomysł zrobienia czegoś tak sprzecznego z jej

charakterem wstrząsnął nią. Co się dzieje?

Myśli te przerwało ciche brzęczenie telefonu. Była z tego niemal

zadowolona, chociaż dźwięk ten w piątek o tej porze z pewnością

należało uważać za zapowiedź katastrofy.

- Tak, Zeldo? - powiedziała do sekretarki, której matka tak

zafascynowana była książkami Scotta Fitzgeralda, że nadała córce

imię jego barwnej, zwariowanej żony.

Zelda Lane wzięła sobie do serca całą mistykę Fitzgeralda i była

równie barwna jak jej imienniczka. Jednocześnie wykazywała też - i

dzięki Bogu - niewiarygodną sprawność zawodową.

- Jest tu ktoś do ciebie - oznajmiła Zelda, po czym zniżyła głos

do szeptu i dodała: - Mówi, że jest kandydatem na klienta.

Coś w jej tonie wzbudziło czujność Kate.

- Dobra, o co chodzi? - spytała z irytacją. - W moim kalendarzu

nikt nie jest zapisany. Może to któryś z tych aroganckich łobuzów,

którym się wydaje, że mogą wtargnąć bez uprzedzenia, a i tak zostaną

potraktowani pierwsza klasa?

Sekretarka wydała dźwięk, który mógłby być albo kaszlem, albo

tłumionym śmiechem.

- Nie sądzę, szefowo. Myślę jednak, że powinnaś go przyjąć.

Kate westchnęła. Niestety, zwykle warto było posłuchać instynktu

Zeldy.

- Czy ten kandydat na klienta jakoś się nazywa?

- David Allen Winthrop.

Kate usłyszała przytłumioną rozmowę i Zelda dodała szybko:

- Trzeci. David Allen Winthrop III.

Kate dobrze znała takich mężczyzn: precyzyjnych, myślących

tylko o sobie i pełnych wyobrażeń o swej ważności. Był to gatunek

ludzi, których w toku prowadzonych przez siebie spraw rozwodowych

zwykle przepuszczała przez wyżymaczkę.

- Wpuść go - powiedziała i zaczęła układać strategię przywołania

tego bohatera do porządku za pomocą ostrego wykładu na temat

ogromu jej zajęć i na temat dobrego obyczaju, który nakazuje

umawiać się na spotkania.

Drzwi jej gabinetu otworzyły się i stanęła w nich rudowłosa

Zelda. Na jej twarzy malowało się coś pośredniego między

rozbawieniem a radosnym oczekiwaniem. Przy jej bardzo

specyficznym, wręcz błazeńskim poczuciu humoru był to kolejny

sygnał ostrzegawczy. Kate domyśliła się, że powinna czym prędzej

zatrzasnąć drzwi przed nosem sekretarki i nadal ukrytego w

sekretariacie przyszłego klienta, wykraść się tylnym wyjściem i

pojechać na długi weekend do Malibu, na tak jej potrzebny

wypoczynek.

Tymczasem patrzyła wyczekująco w kierunku drzwi, mając

wzrok skierowany tuż ponad ramieniem Zeldy. Niespodziewanie

dostrzegła jakiś ruch na wysokości talii sekretarki; spojrzała w dół i ze

zdumienia otworzyła szeroko oczy. Jej przyszły klient liczył około

dziesięciu lat.

Miał włosy koloru piasku, gładko zaczesane do tyłu, i

wyszorowaną do czysta twarz z konstelacją piegów na nosie. Szary

blezer i marynarskie spodnie wyglądały tak, jakby zdjęto je prosto z

wieszaka w młodzieżowym dziale domu mody. Ten elegancki wygląd

uzupełniał doskonale zawiązany krawat i biała koszula. Chłopiec albo

spędzał lato na obozie o surowych regułach dotyczących ubioru, albo

przygotowywał się do kariery na giełdzie.

Sądząc po wyrazie twarzy, sprowadziła go tu sprawa ogromnie

dla niego ważna. Kate wyciągnęła rękę i przedstawiła się z

zachowaniem całego rytuału:

- Jestem Kate Newton. Co mogę dla ciebie zrobić?

Brązowe oczy spojrzały na nią z powagą.

- Chciałbym rozwodu.

Powiedział to bez emocji, tonem, jakim mógłby zamawiać lody

waniliowe, podczas gdy wszyscy wiedzą, że naprawdę wolałby

czekoladowe.

Kate poczuła się zbita z tropu:

- Przepraszam?

W jego poważnych oczach przez moment błysnęła niepewność.

- Przecież tym się pani zajmuje, prawda? Przeprowadza pani

rozwody.

Jego głos zaczął po trochu odzyskiwać poprzednią pewność

siebie.

- Przeczytałem w gazecie wszystko o pani ostatniej sprawie.

Wydaje mi się, że jest pani dobra. Trochę ostro potraktowała pani tego

męża, ale w sumie była pani zupełnie dobra.

Kate zaskoczyła wnikliwość analizy dokonanej przez malca,

który powinien raczej zabawiać się grami komputerowymi pełnymi

dźwięków w rodzaju „bah" i „bum".

- Dziękuję, ale przyznam, że niezupełnie rozumiem. Nie

wyglądasz...

Przez chwilę szukała słowa, które nie uraziłoby jego tak

wyraźnego poczucia godności. Zdecydowała się jednak mówić

wprost.

- Widzisz, ludzie pragnący się rozwieść są na ogół starsi.

Właściwie z kim chcesz się rozwieść?

Pomyślała, że jeśli ten mały jest żonaty, to ona rzuci adwokaturę,

przeniesie się na ranczo w stanie Montana i zajmie hodowlą owiec. I

nigdy więcej nie będzie miała do czynienia z rasą ludzką.

- Z ojcem - powiedział.

W jego głosie było tyle żalu, że w głębi duszy Kate coś się

poruszyło. Obudził się w niej nagle instynkt macierzyński, o którego

posiadanie nigdy się nie podejrzewała.

- Lepiej porozmawiajmy. Proszę, usiądź tam na kanapie.

Nawiasem mówiąc, jak tu dotarłeś?

- Wszyscy myślą, że jestem w kinie. Po seansie będzie czekać na

mnie gosposia.

Kate poszła za nim do tej części swego gabinetu, w której

odbywała rozmowy z klientami, i siadła w fotelu naprzeciwko niego.

- W porządku. Więc dlaczego chcesz przerwać swój związek z

ojcem?

Nie miała najmniejszego zamiaru używać słowa „rozwód".

- Nie dające się usunąć różnice charakteru - powiedział

oficjalnym tonem, od którego Kate przebiegły mrówki po plecach.

- Rozumiem.

Pokiwała mądrze głową, znowu próbując odzyskać panowanie

nad sobą.

Nie pomagała jej w tym mina Zeldy, z trudem zachowującej

powagę. Kate spojrzała na sekretarkę ze złością i poleciła:

- Możesz nas zostawić samych.

- Oczywiście, szefowo. Czy mam coś przynieść? Może coś do

picia? - spytała chłopca z takim szacunkiem, jakby rozmawiała z

dziedzicem wielkiej fortuny.

Zelda miała ogromne doświadczenie w postępowaniu z

dziedzicami fortuny, ale - jeśli Kate się dobrze orientowała - żadnego

w postępowaniu z dziećmi.

- Poproszę kawę - powiedział i dodał, jakby przyszło mu to do

głowy dopiero po chwili: - Ze śmietanką i trzema kostkami cukru.

Kate, która piła specjalnie wybraną kawę kolumbijską bez

żadnych dodatków, by lepiej czuć jej smak i aromat, skrzywiła się.

Nie mogła jednak powstrzymać się od podziwu dla tego chłopca tak

zdecydowanego, by sprawiać wrażenie dorosłego. Jakie tam wrażenie,

poprawiła się w myślach. Ten chłopak zachowywał się uprzejmiej niż

połowa znanych jej mężczyzn.

Siedział na kanapie wyprostowany jak żołnierz, chociaż musiała

to być pozycja bardzo niewygodna, bo jego stopy ledwie sięgały

podłogi. Nie dostrzegła jednak ani śladu owego nieustannego kręcenia

się, które ją irytowało u dzieci siostry. Chłopiec tak bardzo panował

nad sobą, że trochę to niepokoiło.

Kiedy Zelda przyniosła kawę, Kate przyjrzała się trzeźwo swemu

kandydatowi na klienta.

- No dobra. Powiedz mi, o co w tym wszystkim chodzi.

- Myślę, że sprawa jest dosyć nieskomplikowana - powiedział,

jakby studiował akta sądowe, by zapewnić sobie właściwy dobór

słów. - Mój ojciec i ja nie zgadzamy się z sobą.

Woods Sherryl - Klient pani mecenas.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: