Woods Sherryl - Piękniejsze od marzeń.pdf - Woods Sherryl - kociak.k

SHERRYL WOODS

Piękniejsze od marzeń

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Frank Chambers chodził tam i z powrotem po wąskiej sali

szpitalnej, rozdrażniony jak wyrwany ze snu zimowego

niedźwiedź, który nadal cierpi z powodu kolca wbitego w

łapę. Popatrzył na zabandażowane ręce i zaklął tak, że jego

matkę zatkałoby z oburzenia i smagnęłaby go ostro po

obolałych dłoniach. Najchętniej by coś rozwalił, ale

ostatecznie kopnął tylko z rozmachem krzesło, które

przeleciało przez pół sali i rąbnęło w jasnoniebieską ścianę.

Lecz to też nie zdołało poprawić Frankowi humoru. Matka

jego, kobieta mądra i nie uznająca użalania się nad sobą,

powiedziałaby, że szkoda, iż nie złamał sobie palca u nogi.

Rozległo się ostrzegawcze skrzypienie drzwi, po czym

ukazała się twarz zaniepokojonej pielęgniarki.

- Wszystko w porządku?

- Owszem, wspaniale - warknął.

Ponieważ widziała, że Frank chwilowo nie zamierza już

niczym rzucać, zebrała się na odwagę i weszła do środka.

Zbliżyła się sztywno do łóżka i splatając ramiona na piersiach

stanęła w bojowej pozie. Wyglądało to dosyć zabawnie, gdyż

jej drobna postać nie zdołałaby go przestraszyć, gdyby nawet

czuł się mniej pewnie.

- Powinien pan leżeć w łóżku - upomniała go i odrzuciła

koc, by tym gestem poprzeć swoje stanowisko.

- Powinienem być w domu. Nie jestem chory - powiedział

całkiem ją lekceważąc.

- W pańskiej karcie choroby można wyczytać coś wręcz

przeciwnego.

- Mam to...

Ona jednak nie zwracała uwagi na jego wulgarny język i

nie przerywając sobie mówiła dalej:

- Niecałe dwadzieścia cztery godziny temu uratowano

pana z poważnego pożaru. Kiedy tu pana przywieziono,

zatruty był pan dwutlenkiem węgla. Badania krwi wcale nie

wyglądają najlepiej. Na rękach ma pan poparzenia drugiego

stopnia. Musi pan leczyć się w spokoju.

Nie po raz pierwszy wysłuchał wykładu na temat stanu

swojego zdrowia.

- Muszę wrócić do domu - powtórzył z uporem i rzucił jej

spode łba takie spojrzenie, jakie mogło wystraszyć nawet

rosłego mężczyznę.

Lecz na pielęgniarce nie wywarło żadnego wrażenia.

Przewróciła tylko oczami i wyszła. Miał poważne

wątpliwości, czy poszła załatwić wypisanie go ze szpitala.

Poprzednie pielęgniarki też go nie słuchały. Cholera, gdyby

matka poparła go, kiedy oponował, żeby nie zabierano go do

szpitala, wszystko potoczyłoby się inaczej. A tak wylądował

tutaj w zawrotnym tempie i zanim się obejrzał, już założono

mu maskę tlenową. Potem chciał przekupić braci, żeby go stąd

wyrwali, ale żaden nie dał się przekonać. Nawet młodsza

siostra, która miała dobre serce, też się nad nim nie zlitowała.

Tylko poklepała go po ramieniu i poprosiła pielęgniarkę z

nocnego dyżuru, żeby w razie potrzeby przywiązała Franka do

łóżka.

- I ty, Brutusie - mruknął, kiedy Karyn puściła do niego

oko, odwróciła się, wzięła pod rękę nowo poślubionego męża i

popędziła z nim na kolację.

Wszyscy Chambersowie traktowali go pobłażliwie i z

dobrodusznością. Tak mu dziękowali za długie lata, które

poświęcił pomagając matce w wychowaniu pięciu braci i

siostry. Kiedy zmarł ojciec, Frank niechętnie przejął jego rolę,

sam miał bowiem dopiero siedemnaście lat, ale już wkrótce

okazało się, że może jej podołać. Przedwcześnie dojrzał i

wziął na siebie odpowiedzialność, lecz właściwie lubił czuć

się potrzebny, lubił być ostoją dla dużej, kochającej się

rodziny. Kiedy więc rodzeństwo zaczęło się usamodzielniać i

wyfruwać z gniazda, Frank przeżył to ciężko.

Ślub Karyn, która pierwsza opuściła mocno zżytą rodzinę,

stał się dla Franka kolejnym sygnałem, że powinien pomyśleć

o własnym życiu. W ciągu ostatnich lat tyle razy mówiono

mu, żeby się nie wtrącał, że nie miał wyboru i musiał zacząć

koncentrować się na sobie zamiast na rodzeństwie. No i

właśnie tym się zajmował, aż do wczorajszego popołudnia.

Niespodziewanie w wieku czterdziestu lat odkrywał, co to

znaczy, kiedy spełnienie jego podstawowych potrzeb

uzależnione jest od dobrej woli innych. I wcale mu to nie

odpowiadało. Jaki mężczyzna by to zniósł? Nic dziwnego, że

bracia ofukiwali go za ciągłe udzielanie dobrych rad. Teraz

mieli okazję w pełni mu się zrewanżować.

Noc ciągnęła się w nieskończoność, a Frank usiłował się

uporać z nieprzyjemnymi faktami. Mówił sobie, iż bez

problemu zniesie ból, przed którym ostrzegali go lekarze, iż

będzie dawał się mu we znaki, kiedy odzyska czucie w

dłoniach. Mógłby, do diabła, żyć nawet przez długi czas z

widocznymi bliznami. Widział kiedyś takie blizny po

oparzeniach i choć pamiętał, że nie były zbyt piękne, to

przecież na jego spracowanych rękach prawie nie byłoby ich

widać. Jedyną więc rzeczą, jaka doprowadzała go do szału,

było uczucie całkowitej bezsilności.

Przecież te grube warstwy bandaży na palcach będą mu

uniemożliwiały wykonywanie najprostszych czynności. Nawet

nie będzie potrafił wziąć widelca ani odkręcić kranu, lub

choćby się umyć. Podobnie z włączeniem telewizora czy

trzymaniem w ręku książki. Nawet do łazienki nie będzie

mógł iść sam. Jeszcze nie spotkało go w życiu nic tak

upokarzającego. Równie dobrze mogliby mu obciąć te

cholerstwa u nadgarstków.

I wszystko z powodu idiotycznego wypadku. Jedna chwila

nieuwagi, tlący się niedopałek papierosa rzucony do kosza

przez któregoś z bezmyślnych współpracowników i już cały

warsztat stolarski stał w płomieniach. Kiedy Frank chwycił za

gaśnicę, jej metalowa obudowa była już nieznośnie gorąca.

Robił, co mógł, ale przecież wszystko dookoła było

łatwopalne, tak więc miał uczucie, że walczy z ogniem

piekielnym za pomocą węża ogrodowego. Zanim jednak ogień

strawił wszystko, udało się Frankowi wynieść kilka rzeczy.

Wrócił jeszcze po jednego ze współpracowników, któremu

ogień zagrodził drogę ucieczki. I wtedy, gdy był już na

zewnątrz i wciągał łapczywie w płuca tlen, zauważył, jak

poparzone ma ręce - skóra opalona do żywego mięsa, pokryta

pęcherzami. Zawieziono go do szpitala, podczas gdy

współpracownikowi trzeba było tylko podać tlen.

W szpitalu Frank dowiedział się, że i tak miał szczęście,

bo mogło dojść do poważniejszych poparzeń trzeciego

stopnia, które uniemożliwiłyby mu wykonywanie zawodu. A

przecież był tak zdolnym, wysoko kwalifikowanym i

twórczym stolarzem, że własnoręcznie przez niego wykonane

meble trafiały do najlepszych domów San Francisco.

Poparzenia drugiego stopnia dawały mu jeszcze szansę.

Rekonwalescencja będzie jednak długa, żmudna i bolesna.

A on w życiu nie przechorował nawet jednego dnia. Teraz

szykowały mu się długie wakacje, który to pomysł wcale mu

nie odpowiadał. A jeszcze bardziej przerażała myśl o tym, że i

tak już nigdy nie będzie potrafił wykonać delikatnych,

skomplikowanych rzeźbień, dzięki którym jego wyroby

charakteryzowały się prawdziwą klasą.

Myślał o tym wszystkim aż do rana i naprawdę ogarnął go

strach. Nabrał powietrza w płuca. Każdy oddech sprawiał ból i

bynajmniej go nie uspokajał. Czarne wizje życia bez pracy

były przerażające.

Woods Sherryl - Piękniejsze od marzeń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: