slowacki-beniowski.pdf

my- e Book

_________________________________________________________________________________________________________________

Juliusz Słowacki

Beniowski

PIEŚŃ PIERWSZA

Za panowania króla Stanisława

Mieszkał ubogi szlachcic na Podolu;

Wysoko potem go wyniosła sława;

Szczęścia miał mało w życiu, więcej bolu;

Albowiem była to epoka krwawa

I kraj był cały na rumaku, w polu;

Łany, ogrody leżały odłogiem,

Zaraza stała u domu za progiem.

Maurycy Kaźmierz Zbigniew miał z ochrzczenia

Imiona; rodne nazwisko Beniowski.

Tajemniczą miał gwiazdę przeznaczenia,

Co go broniła jako częstochowski

Szkaplerz – od dżumy, głodu, od płomienia

I od wszystkich plag – prócz śmierci i troski;

Bo w życiu swoim namartwił się bardzo,

A umarł, choć był z tych, co śmiercią gardzą.

Młodość miał bardzo piękną, niespokojną.

Ach! taką tylko młodość nazwać piękną,

Która zaburzy pierś jeszcze niezbrojną,

Od której nerwy w człowieku nie zmiękną,

Ale się staną niby harfą strojną

I bite pieśnią zapału, nie pękną.

Przez całą młodość pan Beniowski bujnie

Za trzech ludzi czuł – a więc żył potrójnie.

Wioseczkę małą miał – ale dziedziczną,

Dwadzieścia miał lat – był u siebie panem.

Spraszał do domu szlachtę okoliczną,

Fortunka jego ciągle ciekła dzbanem.

Miał nadto proces i sprawę graniczną;

A prędzej sprawę wygrałby z szatanem

Niż z ową psiarnią wtenczas palestrantów:

Słowem, że przyszło do długów i fantów.

Pozbył się naprzód klinów i futorów,

Potem i konie wyprzedał z uprzężą –

Nie znano wtedy jeszcze w Polsce szorów,

O które żony dziś mężów ciemiężą –

Pozbył się potem swoich białozorów,

Regentowi dał charty, w rękę księżą

Ostatnie grosze dwa za ojca duszę

I na ornaty dwa ojca kontusze.

Z tych majątkowych ostatnich konwulsji

Nie zyskał, jedno wyrok przeciw sobie;

___________________________________________________________________________

Pobrano z http://my-ebook.pl

Strona 1

my- e Book

_________________________________________________________________________________________________________________

Wyrok, w którym rzecz była o ekspulsji.

Mało o to dbał (tracąc na chudobie,

Dzisiaj są ludzie młodzi stokroć czulsi),

Lecz pan Beniowski rzekł: „Ja sam zarobię

Na drugą wioskę et si non mi noces

Fortuna – z wioską nabędę i proces.

I znowu mój syn będzie miał przyjemność

Z palestrą jadać i być Akteonem,

I na przyjaciół wzdychać niewzajemność,

I stać, tak jak ja, pod ciemnym jesionem,

Który mój ojciec sadził... O nikczemność!...”

Tu pan Kazimierz jęknął harfy tonem

I na szumiący jesion łzawo spojrzał.

W tej chwili zyskał trochę – trochę dojrzał.

Trochę skorzystał w sobie jako prawnik,

Trochę skorzystał jak człowiek odarty,

Na którego sam pan sędzia, zastawnik

I regent – niby trzy głodne lamparty

Lub jako muły puszczone na trawnik,

Lub jak na duszę rozsierdzone czarty

Wpadli, ogryźli i na pocieszenie

Rzecz zostawili słodką – doświadczenie.

O doświadczenie! ty jesteś pancerzem

Dla piersi, w której serce nie uderza;

Jesteś latarnią nad morskim wybrzeżem,

Do której człowiek w dzień pochmurny zmierza;

O doświadczenie! jesteś ciepłym pierzem

Dla samolubów; tyś gwiazdą rycerza,

Bawełną w uszach od ludzkiego jęku;

Dla mnie, śród ciemnej nocy – świecą w ręku.

Lecz pan Beniowski liczył lat dwadzieścia,

O doświadczenie jak o grosz złamany

Nie dbał – wołałby mieć wioskę i teścia,

To jest ślubem być dozgonnym związany

Z panną Anielą. – Tej sztuka niewieścia

Sprawiła, że był srodze zakochany;

Na gitarze grał i rym śpiewał włoski,

I wszystko dobrze szło – dopóki wioski

Nie stracił... wtenczas po włosku: addio!

Po polsku: pisuj do mnie na Berdyczów.

Okropne słowa! jeśli nie zabiją,

To serce schłoszczą tysiącami biczów.

Panna Aniela, dziewczę z białą szyją,

Była z rodziny dostatniej A...wiczów...

Kochała wiernie – wierność była w modzie –

Lecz ojciec – ten stał jak mur na przeszkodzie.

Mimo to jednak Aniela, jak róże,

Co nad wysoki mur liściem wybiegną

Patrzeć na słońce – oczy miała duże,

___________________________________________________________________________

Pobrano z http://my-ebook.pl

Strona 2

my- e Book

_________________________________________________________________________________________________________________

Czarne – jak róże, co się nad mur przegną

I mimo czujne ogrodowe stróże

Zerwaniu chłopiąt i dziewcząt ulegną,

A potem gorzki los tych niewiniątek

Więdnąć na włosach i sercach dziewczątek;

Aniela – mimo ojcowskie czuwanie –

Widywała się ze swoim Zbigniewem.

Kronika milczy, czy to widywanie

Odbywało się pod jaworu drzewem,

W godzinę, kiedy słychać psów szczekanie,

Kiedy słowiki wywołują śpiewem

Księżyc spod ziemi; lecz pozwól, asindziej,

Że się nie mogli widywać gdzie indziej...

Zwłaszcza o innej porze... Ojciec srogi,

Do tego wielki oryginał, splennik;

Diabeł wie, jakiej wiary: w rzymskie bogi

Wierzył i wierzył w proroctwa i w sennik,

Chrystusa także krwią oblane nogi

Całował; zwał się cesarzów plemiennik...

Słowem, była to dziwna meskolancja

Świętości, złota, folgi – jak monstrancja.

To porównanie pojąłbyś od razu,

Gdybyś go widział w złocistym szlafroku,

Z łbem łysym, gdzie jak z Rembrandta obrazu

Odstrzeliwało słońce; kiedy w mroku

Adamaszkowych purpur stał jak z głazu

Kłaniającym się ludziom na widoku

I stał jak martwy, niczym się nie wzruszył,

Lecz widać było, że żył – bo się puszył.

Zamek jego stał nad rzeczką Ladawą,

Na skale, a pod skałą staw był wielki.

W tym stawie widać było twarz jaskrawą

Słońca i białe łabędzie Anielki;

Grobelka z młyńską u końca zastawą,

Za groblą kościół Panny Zbawicielki

Z trzema wieżami baniastymi w złocie

I chat okienka niby oczy kocie.

Wszystko to było dziwnie piękne, cudne!

Zwłaszcza że szlachcic, wielki oryginał

Góry uczynił do przebycia trudne,

Wężowe w skałach ścieżki powycinał

I między róże, co rosły odludne,

Postawiał golce rzymskie: ten puginał

W ręku swym trzymał i twarz miał brodatą –

Skąd łatwo było poznać, że to Kato;

Apollo w morzu zostawił koszulę

I na Starosty górach stał bez listka;

Dalej w egipskich katakombach... ule;

Dalej posągi, którym koniec świstka

___________________________________________________________________________

Pobrano z http://my-ebook.pl

Strona 3

my- e Book

_________________________________________________________________________________________________________________

Wyłaził z gęby i przemawiał czule

Do pana zamku jak do Antychrystka...

Albowiem wszystkie te pomysły pańskie

Nie katolickie były – lecz pogańskie.

W ogrodzie stała jakaś larwa niema,

Czarna, ogromna, rozrosła szeroko;

Był to krzesany dąb na Polifema.

Jedno w koronie miał wybite oko,

A tyle widział nieba, co obiema,

I nad sadzawką coś dumał głęboko,

Patrząc tym jednym okiem w ciemną wodę:

Na deszcz miał czarny wzrok, jasny w pogodę.

Naprzeciw była bardzo ciemna grota;

Przed nią się nieraz siwy rybak skłoni,

Gdy go na stawie ogarnie ciemnota,

A sieci pluszczą śród spokojnych toni;

Albowiem w grocie Matka Boska złota,

Z wieńcem różanych lamp na jasnej skroni,

Jako Dyjana o poranku biała,

Na staw z różanej tęczy wyzierała...

Słowem, było to istne głupstwa wzgórze,

Zwierciadło czyste cnego antenata,

Na którym meszty świeciły papuże,

Rzymska, purpurą bramowana szata,

Przy ucztach często na łysinie – róże,

A w ręku czara ze śmiercią Sokrata,

Tak dobrze, wiernie wykowana rylcem –

Że kto pił, zdał się mędrcem – nie opilcem.

Z tego wszystkiego pan Kazimierz śmiał się.

Lecz zakochany w cudownej Anieli,

Wyjawić szczerze swoich myśli bał się;

Polubił nawet te posągi w bieli,

Te groty od lamp różane – i stał się

Nabożnym bardzo w każdej skalnej celi;

W każdej albowiem była jego droga

I w każdej po niej została część Boga –

Woń jakaś, jakiś duch nieprzenikliwy,

Co myśli wtrącał i duszę w marzenia.

Każdy z nas miał kraj młodości szczęśliwy,

Kraj, co się nigdy w myślach nie odmienia.

Ja sam, com widział Chrystusa oliwy,

Góry z marmuru i góry z płomienia,

Wolę – i sądzę najpiękniejszą z krajów

Jedną maleńką wieś, pełną ruczajów,

Pełną łąk jasnych, gdzie kwitnie wilgotna

Konwalia, pełną sosen, kalin, jodeł;

Gdzie róża polna błyszczy się samotna,

Gdzie brzozy jasnych są kochanką źródeł –

A zaś przyczyna temu jest istotna,

___________________________________________________________________________

Pobrano z http://my-ebook.pl

Strona 4

my- e Book

_________________________________________________________________________________________________________________

Że na tych bagnach, gdzie potrzeba szczudeł,

Jam wtenczas bujał na młodości piórach,

Jasny i chmurny –jako księżyc w chmurach.

O Melancholio! nimfo! skąd ty rodem?

Czyś ty chorobą jest epidemiczną?

Skąd przyszłaś do nas? Co ci jest powodem,

Że teraz nawet szlachtę okoliczną

Zarażasz? – Nimfo! za twoim przewodem

Ja sam wędrówkę już odbyłem śliczną!

I jestem dzisiaj – niech cię porwie trzysta! –

Nie Polak – ale istny bajronista...

Trochę w tym wina jest mojej młodości,

Trochę – tych grobów, co się w Polszcze mnożą,

Trochę – tej ciągłej w życiu samotności,

Trochę – tych duchów ognistych, co trwożą,

Palcami grobów pokazując kości,

Które się na dzień sądny znów ułożą

I będą chodzić skrzypiąc, płacząc, jęcząc,

Aż wreszcie Pana Boga skruszą – dręcząc.

Prześliczna strofa! mógłbym zacząć od niej

Nowy poemat, jak „Sąd ostateczny”;

I przy eumenid pokazać pochodni,

Jak jest grzech każdy dziwnie niebezpieczny;

Jak w jasnym niebie daleko jest chłodniej

Niż w piekle, kędy płonie ogień wieczny;

Lecz wolę dzieło to rzucić na później,

Bo do porządku mnie wołają woźni...

Ci woźni są to krytycy. – Kolego,

Byłżeś w Arkadii tej, gdzie jezuici

Są barankami?... Pasą się – i strzegą

Psów; i tym żyją, co ząb ich uchwyci

Na pięcie wieszcza. Kraina niczego!

Pełna wężowych ślin, pajęczych nici

I krwi zepsutej – niebieska kraina,

Co za pieniądze bab – truć nas zaczyna.

O Polsko! jeśli ty masz zostać młodą

I taką jak ta być, co dzisiaj żyje,

I być ochrzczona tą przeklętą wodą,

Której pies nie chce, wąż nawet nie pije;

Jeśli masz z twoją rycerską urodą

Iść między ludy jak wąż, co się wije;

Jeśli masz zrównać się z podstępnym Włochem:

Zostań, czym jesteś – ludzi wielkich prochem!

Ale to próżna dla ciebie przestroga!

Ciebie anieli niebiescy ostrzegą

O każdej czarze – czy to w niej przez wroga,

Czyli przez węża i pająka swego

Wlane są jady. – Jesteś córką Boga

I siostrą jesteś Ukrzyżowanego.

___________________________________________________________________________

Pobrano z http://my-ebook.pl

Strona 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: