2009-10 Raport_NST_II.doc

(8638 KB) Pobierz

Materiałowo strukturalne uwarunkowania skuteczności działania tynków renowacyjnych

SPIS TREŚCI:

1. Wprowadzenie

2. Rysunki

3. Literatura

1. Wprowadzenie

Tynki renowacyjne - to przygotowane fabrycznie suche zaprawy. Stosuje się je głównie do murów uszkodzonych przez agresywne działanie soli i/lub wilgoci, również jako zabieg osłaniający podczas osuszania obiektów budowlanych.

Przed przeprowadzeniem czynności naprawczych wskazane jest zawsze ustalenie przyczyny uszkodzeń, rodzaju i ilości agresywnego czynnika (zawartości wilgoci, zawartości rozpuszczalnych w wodzie, a szkodliwych dla murów, soli jak : chlorki, siarczany, azotany).

Należy ustalić stan przeznaczonego do renowacji muru pod kątem możliwości naniesienia tynku (jest to podstawa określenia zaleceń renowacyjnych i wyboru rodzaju tynku renowacyjnego).

Szczególne znaczenie ma staranne przygotowanie ściany pod tynk. Wszelkiego rodzaju zanieczyszczenia: pozostałości starego tynku, zapraw, powłok malarskich na odnawianym murze należy dokładnie usunąć. Spoiny poziome i pionowe należy usunąć na głębokość co najmniej 2 cm. Następnie cały mur należy dokładnie oczyścić mechanicznie.

Tynk renowacyjny nie stanowi izolacji przeciwwodnej lub przeciwwilgociowej;

Nie powinien stykać się z gruntem;

Nie należy go zacierać na gładko, gdyż prowadzi do powstania rys

Należy zapewnić tynkowi możliwość całkowitego wyschnięcia, w innym wypadku nie uzyska swoich hydrofobowych właściwości

Wymaga pielęgnacji

Tynki renowacyjne należy nakładać z zachowaniem możliwie najbardziej równomiernej grubości warstwy; wyrównywanie większych nierówności podkładu zaleca się potraktować jako oddzielny zabieg.

Przy wyborze warstwy kryjącej, nakładanej na tynk renowacyjny (warstwa wierzchnia, tynk nakrapiany, powłoka malarska) należy dostosować przepuszczalność pary i przewodność kapilarną powłoki do tychże cech tynku. Nie może to negatywnie wpływać na właściwości całej konstrukcji.

Tynki renowacyjne charakteryzują się wysoką porowatością (25%-40% objętości tynku) i paroprzepuszczalnością, przy równoczesnym znacznym zmniejszeniu współczynnika kapilarnego podciągania wody. Przyczyniają się do tego:
– system powierzchniowo-czynnych porów powierzchniowych,
– dodatki lekkie (np. granulat styropianowy, żużel syntetyczny itp.).

W tynkach renowacyjnych, strefa odparowania wody usytuowana jest wewnątrz warstwy tynku. Woda odparowując wewnątrz tynku, stosunkowo szybko przedostaje się na powierzchnię, dzięki czemu tynk pozostaje suchy. Para wodna nie może transportować rozpuszczonych w wodzie soli, przez co pozostają one w tynku.
Duża objętość porów w strukturze tynku pozwala na gromadzenie i odkładanie się soli. Dodatki hydrofobizujące regulują ponadto kapilarne przemieszczanie się wody w układzie porów. Tynk renowacyjny akumuluje zatem sole w swej strukturze, nie dopuszczając jednocześnie do ich przemieszczenia na zewnętrzne powierzchnie tynków, gdzie wystąpiłyby w postaci plam wykwitów i puszystych nalotów. Pozwala on zatem na poprawienie na długi okres wyglądu zawilgoconej i zasolonej ściany.

Istniejące w murze sole mogą wchodzić w reakcje ze składnikami wiążącymi świeżego tynku. W ubiegłych latach zalecano stosowanie odpowiednich roztworów chemicznych, przekształcających sole rozpuszczalne w trudnorozpuszczalne.
Preparaty te jednak zawierają w większości przypadków związki metali ciężkich (ołów, cynk, itp.), w związku z tym są szkodliwe dla środowiska. Dlatego też w miejsce środków neutralizujących sole, stosowane są np. tynki napowietrzone, które przejmują je z muru w swoją strukturę.

Dlaczego nie wszędzie stosujemy tynk renowacyjny?

Środowisko nieprzyjazne – np. grunt

Wymogi Konserwatora zabytków o stosowanych materiałach i technologii

Materiał kosztowny; orientacyjne cena pokrycia 1m2 ściany warstwą 10 mm:

~ 100 zł tynk renowacyjny

~ 10 zł tynk mineralny

2. Rysunki