Naszyjnik z hebanu.doc

1.      Primabalerina

– Raz, dwa, trzy…

Na tę komendę wyciągają się dwie męskie dłonie uzbrojo­ne w pistolety. Rozlega się suchy trzask iglic. Strzały nie padają.

– Raz, dwa, trzy… – liczy niski głos. W głębokim pół­mroku widoczna jest tylko sylwetka prowadzącego ćwicze­nia. Mężczyzna stoi w najdalszym rogu niskiej piwnicy oświetlonej słabą żarówką.

– …cztery, pięć, sześć… – mężczyzna liczy szybko, do­bitnie.

Po każdej wymienionej przez niego cyfrze dwa prawie równoczesne odgłosy naciskanych spustów, dwie iglice opa­dają na nie istniejące naboje. Charakterystyczne trzaski roz­legają się nie wcześniej i nie później, lecz w ułamek sekundy po rozkazie wydanym przez niski, monotonny głos.

– …siedem…

Jednoczesny stuk iglic.

– Magazynek! – ostry akcent na ostatniej sylabie.

Dwie pary dłoni błyskawicznie wyciągają puste magazyn­ki z pistoletów. Ruch rąk do kieszeni kurtek.

Jeden – średniego wzrostu, z szeroką, mocno sklepioną klatką piersiową, ubrany w kurtkę z brązowego ortalionu, gęsto pikowaną w „kołderkę” – prosto przecięte kieszenie. Drugi – wysoki, smukły, czarna kurtka z podniszczonego zamszu – kieszenie umieszczone blisko zapięcia, cięte ukoś­nie.

Szybki, pewny ruch dłoni i z kieszeni czarnej kurtki uka­zuje się następny, także pusty magazynek. Sprawny ruch nadgarstka lewej ręki. Odgłos wsuwania w rękojeść pistoletu nowego magazynka.

Mężczyzna prowadzący ćwiczenie zerka na zegarek. Fos­foryzująca wskazówka stopera mknie po czarnej tarczy od­mierzając ułamki sekundy.

Ten w brązowej kurtce równie zgrabnie wymienia maga­zynek, ruchy ma płynne, pewne, ale czynność ta trwa o kilka drgnięć wskazówki dłużej.

Człowiek ze stoperem jest niezadowolony.

– Powtórzyć! – chwila przerwy. – Magazynek! – znów ostry, naglący akcent wgniata ostatnią sylabę w ciszę piw­nicy.

Precyzyjne ruchy dłoni obu ćwiczących. Mknąca wskazów­ka stopera, szczęk wymienianych magazynków.

– Raz, dwa, trzy…

Obaj mężczyźni posłusznie, karnie, wielokrotnie powtarza­ją te same czynności.

– Przerwa na papierosa – oznajmia ten ze stoperem.

Czarna i brązowa kurtka odkładają pistolety, zapasowe magazynki. Wyjmują papierosy, szukają zapałek – nikt nie przerywa milczenia.

– Czarny, daj tarczę – rozkazuje mężczyzna ze stoperem i wydmuchuje kłąb dymu, który niebieską chmurą leniwie rozpełza się pod stropem piwnicy.

Mężczyzna w czarnej kurtce zawiesza tarczę na ścianie. Drugi, w brązowym ortalionie, bierze przygotowane inne pi­stolety, otwiera blaszane pudełko.

– Szef, jaki kolor? – zwraca się do mężczyzny, który prowadził ćwiczenia.

– Jak zwykle, Jakub, żółte – odpowiada Szef.

Jakub podaje mu blaszany straszak i otwarte pudełko ze stalowymi loftkami, zakończonymi puszystymi, żółtymi kit­kami.

– Czerwone - ten drugi wyciąga loftki z pudelka i nabi­ja pistolet, z jakiego chłopcy strzelają na strzelnicach, próbu­jąc sprawności oka i dłoni wśród huśtawek, karuzeli i dia­belskich młynów.

Jakub przysuwa do siebie pudełko pełne szafirowych loftek.

Teraz wszyscy trzej stają na zakreślonej przez Szefa kredą linii pod przeciwległą ścianą i już bez komendy strzelają loftkami. Słychać tylko nierównomierne trzaski spustów straszaków. Świst wystrzelonych loftek i pac! pac!… kolorowe kitki nieruchomieją na dysku tarczy.

Niebawem środek tarczy pokrywa trójkolorowa mozaika abstrakcyjnej kompozycji.

Przerywają strzelanie, idą do tarczy, wyciągają loftki.

– Szafirowa – mówi z leciutką naganą Szef i wyciąga szafirowy pędzelek z linii oznaczonej numerem dziewięć.

– Bez przesady – wzrusza ramionami Jakub. – A w ogó­le mógłbyś dać silniejszą żarówkę. Przecież tu zupełnie ciemno.

– Tam – Szef mocno akcentuje to słowo – nie będzie jaśniej.

– Osobiście nie życzyłbym sobie – wtrąca Czarny.

Wracają na miejsca zakreślone kredową linii. Znowu sły­chać tylko świst loftek i ich pacnięcia o tarczę. Teraz męż­czyźni przybierają najróżniejsze pozycje. Strzelają stojąc na jednej nodze, w bardzo szerokim rozkroku, z dłonią pod bar­kiem drugiej ręki, z półobrotu, przerzucają pistolety do lewej ręki, gwałtownie przykucają lub nienaturalnie skręcają tu­łowie.

– Dość – Szef przerywa strzelanie. Dokładnie bada roz­mieszczenie wstrzelonych w tarczę loftek. Tym razem nie tylko szafirowe siedzą poza dziesiątką, ale żaden z koloro­wych pędzelków nie przekroczył Unii dziewięć.

– Nieźle – stwierdza Szef.

– To jednak teoria – wzdycha Jakub. – Dziecinna za­bawa.

– Nie taka znowu dziecinna – oponuje Szef. – Przypom­nij sobie, jak trafiałeś loftkami pot roku temu.

– To było dawno… – mówi niechętnie Jakub. – Trzeba by jednak pomyśleć o ostrym strzelaniu. Już nic pamiętam, kiedy to robiłem…

– To dobrze, że nie pamiętasz – ucina Szef.

– On ma rację – wtrąca Czarny. – Wyjechać gdzieś? Bo ja wiem… może do Białowieży albo w inną głuszę?

– Nie zgadzam się. Zbyt wielkie ryzyko.

– A tłumiki? – zastanawia się Jakub. – Można to urzą­dzić tutaj. Tłumiki i worki z trocinami albo piaskiem? Jak myślisz?

– To już prędzej – odpowiada Szef. – Ale… dajmy spo­kój. Tłumiki też mi się nie podobają. Wystarczy… strzelacie jak snajperzy – uśmiecha się lekko i spogląda na pokłuty loftkami środek tarczy.

– Tetenka odbija – zauważa Jakub.

– Wiesz o tym świetnie i wiesz, na ile odbija – Szef jest zniecierpliwiony. – Myślałby kto, że masz strzelać do rzut­ków.

Jakub i Czarny milkną.

– Gruntowna znajomość terenu – zmienia temat Szef – zwyczajów przeciwnika, zaskoczenie i szybkość – to nasze atuty. Niezawodne atuty – podkreśla. – Podaj plan – zwraca się do Czarnego. Sam włącza stojącą biurową lampę z meta­lowym abażurem.

Wszyscy trzej pochylają się nad rozpostartą mapą. Światło koncentruje się na obwiedzionym czerwoną linią wieloboku ulic.

– Radiowóz milicji objeżdża ten rejon w taki sposób – Szef kreśli przerywaną Unią trasę samochodu patrolowego. – Jeżeli po drodze nie ma interwencji, pojawia się w punkcie A co dziesięć, do piętnastu minut.

– To pewne? – raczej z przyzwyczajenia pyta Czarny.

– Wielomiesięczne obserwacje. Stuprocentowej pewności nikt ci nie da, takiej pewności nie ma i nie będzie – wyjaś­nia Szef. – Ale tylko wyjątkowo niekorzystny zbieg okolicz­ności może zmienić tę konfigurację…

– Wystarczy, żeby dostać w czapę – prycha Czarny.

– Z takim rozumowaniem – wzrusza ramionami Szef – należy uprawiać warzywa, a nic…

– Nie zgrywaj się, Czarny, twoje ględzenie rozprasza – krzywi się Jakub.

– Niech ględzi – macha ręką Szef. – Przy najlepiej opra­cowanym planie nie można wykluczyć ryzyka, oczywiście staram się to ryzyko zredukować do minimum. Ale trzeba pa­miętać, zawsze pamiętać – podkreśla – że mogą się zdarzyć rzeczy nie przewidziane w żadnym planie.

– Na taką okoliczność masz spluwę i szybkie nogi – koń­czy Jakub spoglądając na Czarnego.

– Dwa patrole milicji, każdy po dwóch ludzi – dłoń Szefa kropkuje zielonym długopisem drogi patrolujących milicjan­tów – nie zawsze mają podobne trasy. Można przyjąć, że jest pięć wariantów obchodu rejonu – zielone, gęste kropki długopisu układają się w splątane arabeski. – Wariant pier­wszy: w punkcie A są na początku obchodu, następne warian­ty są bezkolizyjne dla nas. Pozostaje wariant piąty. Otóż pa­trol ten jest w punkcie A w ósmej minucie nieobecności w punkcie A radiowozu.

– Trzeba przyjąć wariant piąty – mówi Czarny.

– Jestem tego samego zdania – zgadza się Szef.

– Osiem minut na całą operację – stwierdza Jakub. – Kupa czasu – dodaje z przekonaniem.

– To wcale nie jest osiem minut – prostuje Szef. – Jest jeszcze dzielnicowy. Jego wędrówki mogę ująć tylko w jakiś ogólny, cholernie nieprecyzyjny schemat. Na tego faceta trze­ba odliczyć trzy minuty.

– Pozostaje pięć minut – oblicza Czarny.

– Dwie minuty trzeba odrzucić na nieprzewidziane wy­padki. Jakiś lotny patrol, uzbrojony mundurowy, niekoniecz­nie milicjant… – ciągnie Szef.

– Może być uzbrojony i niekoniecznie w mundurze – za­uważa Jakub.

– Tego nie da się przewidzieć. Koszty zawodu – strze­puje palcami Szef.

– Na całą operację, licząc od początku akcji aż do znale­zienia się poza terenem działania, pozostają trzy minuty – stwierdza Czarny.

– Tak, trzy minuty – powtarza Szef.

– Ważne, gdzie ustawisz samochód – Czarny znów po­chyla się nad planem. – Jeżeli tutaj… – ołówkiem lekko nakreśla na planie krzyżyk.

– Dobre miejsce – zgadza się Jakub. – Odległość nie większa niż sto metrów. Otwarta przestrzeń, tylko że tu jest zakaz postoju.

– Właśnie – mówi Szef. – W naszej sytuacji muszę być lojalistą, cholernym lojalistą. Nie mogę ryzykować nieprze­pisowego parkowania nawet na jedną minutę.

– Przecież przez cale trzy minuty teren wydaje się czysty od hintów – przypomina Czarny.

– A społeczni kontrolerzy, a ORMO, a… czort wie, jaka jeszcze społeczna organizacja? – wybrzydza się Szef.

– Cholernie uspołeczniony naród – wzdycha Czarny. – Rzeczywiście, macie rację. To miejsce nie wchodzi w rachu­bę. Tutaj – ołówek biegnie do następnego punktu – też nie byłoby źle… Jak tam wygląda oznakowanie...