pocałunek archanioła_21.pdf

Wampirmiałnasobieswojecharakterystyczne czarne okulary,wargiukładały

sięwznajomydrwiącysposób– Dotwoichusług

Zdałasobiesprawę, żemusiałopuścićNowyJork, gdytylkoprzybyłtamDmitri–

Czywampirymająproblemyzezmianączasupopodróżysamolotem?

Venomzdjąłokulary, z pełnąsiłąuderzającwniąspojrzeniem oczu z pionowymi

źrenicami. JakuwężaNiemiałoznaczenia, żewidziałajejużwcześniej– jejskóraitak

ścierpławwewnętrznymszoku- skręcającawnętrznościodpowiedźnawidocznąwnich

obcąinteligencję. Częśćniejzastanawiałasięczygdystałsięwampirem to jedynie jego

oczyuległyzmianie – czyVenommyślijakczłowiek,czyteżjegorozumowaniebyło

czymśbardziejokrutnym?

- Czyżbyśchciałaulżyćmoimbólom,Łowczyni?– spytałwampir,przesuwając

szybkojęzykiempojednymdługimsiekaczuipozostawiającnanimzłotąkroplępełną

jadu. – Jestem wzruszony.

- Poprostuchciałambyćmiła– powiedziała,odpowiadając równiezłośliwieco

on.

ŹreniceVenomazwęziłysięochwilęprzedponownymzałożeniemokularów

Niemogłasiępowstrzymać– Dlaczegotwójjęzykniejestrozdwojony?

- Dlaczegotynieumieszlatać?– uśmieszek– Tocośnatwoichplecachtonie

dodatek, wiesz?

Pokazałamuśrodkowypalec,leczczęśćniejbyławdzięcznazajegoirytującą

obecnośćTwardościągałjąnaziemię,przeszłośćzamkniętawszufladzie,gdziewolała

jątrzymaćprzezwiększośćczasu– Niemaszprzypadkiembyćmoimprzewodnikiem?

Machnąłręką– Podążajzamną,mojapani

Pomimojegosłówszliramięwramię, gdyprowadziłjądogłównegobiura

Raphaela,czylimiejscaoktórymistnieniudotejporynawetniewiedziała– Jaksię

sprawymająnaManhattanie? - rozmawiałaotymzSarąiRansomem, lecz wampirze

spojrzenienasprawy,ajużwszczególności wampirataksilnegojakVenom,było

prawdopodobnie odmienne od ludzkiego.

Oczywiście,Venomniedałjejżadnejjasnejodpowiedzi– Ludziezaczynają

wierzyć, żepogłoskiotwoimzmartwychwstaniubyłyznacznieprzesadzoneWiększość

znichsądzi, żenieżyjesz, pogrzebana w miejscu nikomu nie znanym. Jakie to smutne.

Zignorowałaumyślnąprowokację– Prawdawciążniewyszłanajaw?Wiem,że

ludzieRaphaelaniepisnąłsłowaalecozinnymi?Michaela?

- WszyscymuzazdroszcząRaphaeljestpierwszymarchaniołem wichpamięci,

któryStworzyłanioła– spojrzenienanią ztychlustrzanychoprawekniepokazałojej

nicpozajejwłasnątwarzą, unoszącąsięwciemności– Jesteśwyjątkową zdobyczą

Uważajbycięniezapakowaliwworekiniepowiesilinajakiejśścianie

Gdyweszła,RaphaelsiedziałzadużymczarnymbiurkiemVenomzostawiłją

przydrzwiachZbezlitosnąsiłąuderzyłowniądéja vuTakiesamobiurkoznajdowało

sięiwjegoWieży

Jeżeli w tym momencie, rozłożyłbym cię na swym biurku i wszedł w ciebie moimi

palcami, to śmiem sądzić, że mówiłabyś inaczej...

WtymmomencieRaphaeluniósłgłowę,jegooczyżarzyły sięzdwuznacznie

seksualnegogorąca,któremówiłożedokładniewiedziałoczymmyślałaUtrzymującto

spojrzenie,zamknęładrzwiipodeszładoniego powolnymi, wymierzonymi krokami.

Zamiast zatrzymać się gdy dotarła do granitowego biurka, wskoczyła na niego i

zrzucajączeswojejdrogipapiery,przerzuciłanoginadrugąstronę,rozszerzającjeby

znalazłsięmiędzynimi

Archanioł położyłdłonienajej udach. – I znowu przychodzisz do mnie z oczami

pełnymikoszmarów

- Tak. – powiedziała,przesuwającdłońmiprzezjegowłosy– Przychodzędo

ciebie. – byłotozaufanie, któreniedałanikomuinnemu

Ścisnąłjejuda,przyciągającjąbliżejzłatwością, którasprawiłażejejserce

mocniej zabiło Archanioł Nowego Jorku był dzisiaj w niebezpiecznym humorze

Nachyliłasię gdyuniósłgłowę,całując goJejdominującpozycjatrwała zaledwie

sekundęSubtelnazmianawjegouściskuiznalazłasięnajegokolanach, jej nogi po jego

bokach,wilgotneciepłopomiędzyjejudaminaciskałonasztywnąlinięjegopenisa

Łapiącoddechnanagły,porażającykontakt,zajęło jejchwilęzdaniesobiesprawy

żerozłożyłaswojeskrzydłanajegobiurku– Robiębałaganw twoich dokumentach –

wyszeptałaprzywargach,którekusiłyjądonajerotyczniejszychzgrzechów

Przesunąłdłońbyzamknąćjąnajejpiersi

SzokodczućJejkręgosłupwygiąłsięwłuk

- WynagrodzętosobiewtwoimcieleJesteśgotowazapłacić?– pytaniepełne

zmysłowegookrucieństwa,któresprawiłożeinstynktprzetrwaniadałosobieznać

Lecz zamiast walczyć, rozluźniła się Raphael, pomyślała, był wystarczająco

przerażającybyodpędzićnawetnajgorszyzkoszmarówGdyjegozębyspoczęłyna

pulsiewzgięciujejszyi, gdyjegodłonierozdarłyjejkoszulkębyobnażyćgórnączęśćjej

ciała,ścisnęłajegoramiona,trzymającsiękurczowo.

Wtedytemocnebiałezębyprzesunęłysięniżej

Jejbrzuchścisnąłsięzuzależniającąmieszankąstrachuipragnienia– Raphael.

Wysunąłjęzyk,jednarękanajejplecach,drugaściskającapierśbymógłlizać

sutekzpowolnymskupieniem,któresprawiło, żejejciałonapięło się w oczekiwaniu. –

Maszzamiarugryźć?– pozbawione tchu pytanie.

Możliwe.

Słyszącchłódwjegogłosie, zawahałasię,nawetgdyjejciałopragnęłojego

dotyku. CzybyłachoćtrochębliskotejsiłybyporadzićsobiezArchaniołemNowego

Jorkugdybyłwtakim nastroju?

Jesteś moją Towarzyszką, Eleno. Nie masz wyboru, jak się nauczyć.

Byłwjejumyśle,wślizgującsiędo jej głowy gdypożądanieczyniłospięciewjej

obronie. – Czy ty kiedykolwiek zrozumiesz potrzebę pewnych granic? – ugryzła

delikatniejegowargę,sfrustrowananatylebydziałaćwedługinstynktu

UniósłgłowęJegooczykolorunocnegonieba,jegokciukprzesuwałsiępo

szczycie jej piersi. – Nie.

- Przykro mi – otoczyłaramionamijegoszyję– ale nie ujdzie ci na sucho takie

autokratyczne odpowiadanie. – aonaniemiałazamiarupozwolićbyjejgniewwbiłklin

pomiędzynimiTocowiązałoichzesobą– tożywe,bolesneuczucie– byłowartekażdej

walki. – Inigdyniezaakceptuję byciamarionetkąNieprzezLijuan,ajuższczególnienie

przezmężczyznę, którynależydomnie.

Nieodpowiedział,tylkoobserwowałjąztympowściągliwymskupieniem Patrzył

naniątaktegodnia, gdysiępierwszyrazspotkaliWtedy,obawiałasiężejązabije

Teraz,wiedziałażetegoniezrobiAlemożejązranićwsposób,jakitylkonieśmiertelni

potrafiąPowinnasięwycofać– ale nigdy nie byłaztych, cotakrobią.

- Co sprawiło– spytała,dotykającswoimnosemjegowniewypowiedzianym

uczuciu,wzaufaniuprzypominającymkruchąnić,którąmożezerwaćpojedynczym,

niedbałymzachowaniem– żemasztakihumor?

Zapachmorzaspotęgowałsię,ażniemal mogładotknąćpiany fal. Ta cisza była

pełnarzeczyniewypowiedzianych,błyszcząceostrzewiszącenadichgłowami Pot

pojawiłsięnajejplecachleczniepuściłago,wciążwalczącozwiązekktórypojawiłsięz

nikądistałsięnajważniejsząrzecząwjejwszechświecie

Elena Dotyknajejumyśle,gdyopuściłgłowędozgięciajejszyi

Jejsercebiłomocnowświadomości, żeniebezpieczeństwominęło,przesunęła

dłońmipojegowłosach,otarłatwarzojegociało– Sam masz swoje koszmary –

powiedziała,zrozumieniedotarłodoniejwczystości, któranadchodziposztormie–

Dzisiajbyłjedenztychgorszychdni

RamionawokółniejprzysunęłyjąjeszczebliżejPozwoliłanato,potrzebująctego

ciepłataksamojakionCzytoaby niebyłhaczyk?ArchaniołNowegoJorkupotrzebuje

jej?Jej,ElenyDeveraux,ŁowczyniGildiiiniechcianejcórkiŚciskając gozgwałtowną

delikatnością,przycisnęławargidojegoskroni,policzkaikażdegomiejscajakiemogła

sięgnąć

- Tochybacośwpowietrzu– odkryła, żemówigłosemtakcichym,żeledwie

słyszalnym– Niemogęprzestaćmyślećomojejmatce,siostrach– pierwszyrazmówiła

nagłososwoichkoszmarachNawetjejnajlepszaprzyjaciółkanigdyniepoznałaprawdy

jejdzieciństwa,tegozłaktóreją prześladowałoWniektóredniledwobyławstanie

oddychać

- Powiedz mi ich imiona. – ciepłyoddechprzyjejszyi,jegoramionataksilne

wokółniej

- Przecieżwiesz

- Ale to tylko fakt.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: