Metody Walki z Bezrobociem.doc

Aktywne metody walki z bezrobociem
Na tworzeniu nowych miejsc pracy i stymulowaniu rozwoju. Aktywna polityka zatrudniania dzieli się na politykę makroekonomiczną i specjalne instrumenty polityki zatrudniania. Pierwszy sposób polega na stymulowaniu popytu globalnego przez instrumenty pieniężne. Ma to prowadzić do wzrostu popytu na siłę roboczą. Instrumenty specjalne to:

1. Programy państwowe – tworzenie miejsc pracy, czyli roboty publiczne eliminujące bezczynność bezrobotnych i skracające ich czas oczekiwania na pracę, to przedsięwzięcia organizowane przez państwo, poprawiają stan zagospodarowania kraju.
2. Subsydiowanie zatrudniania – bezpośrednie (pokrywanie części płac) lub pośrednie (ulgi podatkowe proporcjonalne do liczby nowozatrudnionych).
3. Szkolenia zawodowe – kursy, przeszkolenia, doradztwo zawodowe.
4. Stymulowanie rozwoju – małych i średnich przedsiębiorstw przez sprzyjanie działalności gospodarczej, tworzenie nowych sfer gospodarczych, system zasiłków celowych na zakładanie własnych firm; jest to popularne w krajach wysoko rozwiniętych.’
5. Równoważenie rynku pracy – w układzie regionalnym; aktywna działalność wojewódzkich i regionalnych organów zatrudniania.
Aktywne metody walki mają charakter pro zatrudnieniowy, dają szansę zatrudniania i aktywizacji bezrobotnych, służą głównie wpływaniu na wzrost popytu na siłę roboczą.

Pasywne metody walki z bezrobociem
Na wypłacaniu zasiłku i akcjach humanitarnych. Metody pasywne koncentrują się na łagodzeniu ujemnych skutków bezrobocia, dążą do ograniczenia podaży siły roboczej. Podstawowy instrument tych metod to:

1. Zasiłek – pełniący funkcję rekompensującą ale i motywacyjną; ma chronić bezrobotnych przed pogorszeniem się warunków życiowych i motywować do podjęcia miejsc pracy i stymulować rozwój pracy (od 1. Czerwca 2000 zasiłek = 434 zł 90 gr – dane z Rzeczpospolitej).
2.Zasiłki z funduszu pomocy społecznej.
3. Jednorazowe odszkodowania – dla osób zwolnionych z pracy.
4. Ubezpieczenia na wypadek bezrobocia.
5. Przepisy umożliwiające przejście na wcześniejszą emeryturę (ograniczenie podaży).
6. Praca w niepełnym wymiarze (na pół etatu, popularne w Szwecji, gdzie ¼ zatrudnionych tak pracuje).
7. Worksharing – dzielenie pracy między większą liczbę bezrobotnych przez ograniczenie godzin nadliczbowych, skracanie czasu pracy.
8. Wydłużanie czasu urlopów, nauki.
9. Zakaz podejmowania pracy przez cudzoziemców (bardzo restrykcyjne; Niemcy, Japonia).
10. Przepisy ułatwiające wyjazdy za granicę.