Garwood Julie - Podarunek.pdf - garwood julie - karolaie

Julie Garwood

Prolog

Anglia, 1802

Wzajemne wymordowanie siħ goĻci weselnych byþo tylko kwestiĢ czasu.

Baron Oliver Lawrence podjĢþ oczywiĻcie wszystkie Ļrodki ostroŇnoĻci Ï wszak to krl Jerzy zarzĢdziþ, Ňe

ceremonia odbħdzie siħ na jego zamku. Do przybycia wþadcy Anglii Lawrence peþniþ rolħ gospodarza, ale tak

musiaþo byę. Krl osobiĻcie powierzyþ mu to zadanie i Lawrence, ktry zawsze byþ mu wiernie oddany i lojalny

wobec niego, posþuchaþ bez wahania. Obie rodziny Ï zarwno Winchesterowie, jak i rebelianccy St.

Jamesowie Ï gwaþtownie broniþy siħ przeciw temu zwiĢzkowi, jednak ich protesty nie zdoþaþy wpþynĢę na

zmianħ stanowiska krla. Jego decyzja byþa nieodwoþalna. Baron Lawrence znaþ jej przyczyny. Na nieszczħĻcie

byþ jedynym czþowiekiem w Anglii, ktry miaþ jeszcze kontakty z obu rodzinami.

Baron nie byþ juŇ jednak wcale dumny ze swojej wyjĢtkowej pozycji; wrħcz przeciwnie, uwaŇaþ nawet,

Ňe z tego powodu czeka go jeszcze wiele trudnoĻci. Krl wierzyþ wprawdzie, Ňe goĻcie weselni bħdĢ

zachowywali siħ przyzwoicie, poniewaŇ ceremonia odbywaþa siħ na neutralnym gruncie, ale Lawrence byþ

lepiej zorientowany w sytuacji.

MħŇczyŅni, ktrzy go otaczali, byli opanowani ŇĢdzĢ mordu. Jedno sþowo wypowiedziane faþszywym

tonem lub najmniejsza nieuprzejmoĻę mogþy doprowadzię do rzezi. Wystarczyþo spojrzeę na ich twarze, by

dostrzec, jak bardzo pragnĢ jeden drugiego zakatrupię.

Ubrany w biaþy ornat biskup siedziaþ miħdzy obu zwaĻnionymi rodzinami na krzeĻle z wysokim

oparciem. Nie patrzyþ ani na lewo w stronħ Winchesterw, ani na prawo, gdzie ustawili siħ wojowniczy St.

Jamesowie, ale prosto przed siebie. Dla zabicia czasu bħbniþ palcami w drewniane porħcze swego krzesþa. Od

czasu do czasu wydawaþ z siebie gþħbokie westchnienie, ktre przypominaþo baronowi dychawiczny oddech

starego, chorego konia. Poza tym nic nie zakþcaþo zþowieszczej ciszy w wielkiej sali.

Lawrence z desperacjĢ potrzĢsaþ gþowĢ. Wiedziaþ, Ňe nie moŇe oczekiwaę od biskupa Ňadnej pomocy,

gdyby rzeczywiĻcie miaþy siħ pojawię jakieĻ trudnoĻci. Narzeczony i narzeczona czekali piħtro wyŇej w

oddzielnych pokojach na przybycie krla Ï dopiero potem mieli byę sprowadzeni lub zaciĢgniħci do sali.

Niech Bg ma oboje w swojej opiece, gdyby w tym momencie rozszalaþo siħ piekþo!

Byþ to naprawdħ straszny dzieı. Lawrence musiaþ nawet postawię pod Ļcianami sali miħdzy

krlewskimi gwardzistami wþasnych straŇnikw, aby utrzymaę w ryzach wzburzonych goĻci. Krok ten byþ w

przypadku wesela tak samo niezwykþy, jak i to, Ňe goĻcie byli uzbrojeni po zħby. Winchesterowie mieli na

Julie Garwood

sobie tyle broni, Ňe ledwie mogli siħ poruszaę. Demonstrowana przez nich wyŇszoĻę byþa wprost obraŇajĢca i

naleŇaþo bardzo wĢtpię, czy dotrzymajĢ wiernoĻci krlowi. Mimo to Lawrence nie mgþ potħpiaę tych

mħŇczyzn w czambuþ. W zasadzie jemu rwnieŇ z trudem przychodziþo ostatnio okazywanie szacunku

monarsze, poniewaŇ jego decyzje czħsto byþy niesþychanie nierozsĢdne.

KaŇdy w Anglii wiedziaþ, Ňe Jerzy straciþ rozum, nawet, jeŇeli nikt nie waŇyþ siħ powiedzieę tego gþoĻno

z obawy przed karami. ZbliŇajĢce siħ wesele byþo jednak wystarczajĢcym dowodem, Ňe wþadca nie byþ juŇ przy

caþkiem zdrowych zmysþach. Krl zwierzyþ siħ Lawrence'owi, Ňe jest zdecydowany przywrcię w swoim

krlestwie jednoĻę, i baron byþ przeraŇony tĢ dziecinnĢ nadziejĢ.

Mimo swego szaleıstwa Jerzy ciĢgle jeszcze byþ jednak krlem i goĻcie weselni powinni, do diabþa,

okazywaę mu przynajmniej trochħ szacunku. Nie moŇna byþo tolerowaę ich bezczelnego zachowania. Dlaczego

dwaj ze starszych Winchesterw tak demonstracyjnie gþadzili rħkojeĻcie swoich mieczw, jak gdyby w kaŇdej

chwili oczekiwali krwawej bitwy? St. Jamesowie widzieli te gesty i choę wiħkszoĻę z nich nie miaþa przy sobie

mieczy, Ļmiali siħ wyzywajĢco.

Winchesterowie mieli nad klanem St. Jamesw liczebnĢ przewagħ szeĻę do jednego, ale St. Jamesowie

byli za to znani ze swej bezwzglħdnoĻci, ich niecne wyczyny staþy siħ juŇ legendĢ: potrafili wydþubaę

mħŇczyŅnie oczy tylko dlatego, Ňe zezowaþ, kopali przeciwnika w krocze i delektowali siħ krzykami blu, a

tylko sam Bg zapewne wiedziaþ, co robili swoim prawdziwym wrogom.

Odgþosy, ktre dotarþy z dziedziıca, pobudziþy uwagħ Lawrence'a. W chwilħ potem wbiegþ schodami na

grħ osobisty adiutant krla, ponury mħŇczyzna o nazwisku Roland Hugo. Miaþ na sobie galowy mundur.

Jaskrawoczerwone spodnie i biaþa marynarka mundurowa powodowaþy, Ňe jego i tak masywna postaę

wydawaþa siħ jeszcze potħŇniejsza. Lawrence uwaŇaþ, Ňe Hugo wyglĢda jak tþusty kogut, ale poniewaŇ byþ z

nim zaprzyjaŅniony, zachowywaþ tħ maþo pochlebnĢ opiniħ dla siebie.

Obaj mħŇczyŅni padli sobie na krtko w ramiona, po czym Hugo cofnĢþ siħ o krok i wyszeptaþ:

Ï Pojechaþem przodem. Krl przybħdzie za kilka minut.

Ï Bogu niech bħdĢ dziħki Ï odparþ Lawrence z nieukrywanĢ ulgĢ i chusteczkĢ starþ krople potu z czoþa. Hugo

patrzyþ badawczo ponad ramionami Lawrence'a i potrzĢsaþ gþowĢ.

Ï Cicho tu jak w mauzoleum Ï wyszeptaþ. Ï Nie wykorzystaþeĻ okazji do zabawienia goĻci? Lawrence

spojrzaþ zmieszany na swego przyjaciela.

Ï Zabawię? Hugo, tylko krwawe ofiary ludzkie mogþyby sprawię przyjemnoĻę tym barbarzyıcom.

Ï Widocznie twoje poczucie humoru pomogþo ci opanowaę tħ okropnĢ sytuacjħ.

-Ja nie Ňartujħ Ï odrzekþ baron. Ï Tobie teŇ przejdzie ochota do Ļmiechu, kiedy zrozumiesz, jak wybuchowa

jest sytuacja. Winchesterowie nie przybyli tu po to, by wrħczyę prezenty... sĢ uzbrojeni, jakby szli na wojnħ.

- Hugo z niedowierzaniem potrzĢsaþ gþowĢ, ale Lawrence nie zwracaþ na to uwagi i kontynuowaþ: Usiþowaþem

namwię ich do odþoŇenia broni, ale bez powodzenia. Nie sĢ bynajmniej w ĻwiĢtecznym nastroju.

Ï Eskorta krlewska bþyskawicznie ich rozbroi Ï wy- mruczaþ Hugo i po chwili zastanowienia dodaþ: Ï

Niech bħdħ przeklħty, jeŇeli dopuszczħ do tego, by nasz krl wkroczyþ na tak wrogĢ arenħ. To wesele, a nie

pole bitwy.

Hugo udowodniþ, jak skuteczne mogĢ byę jego groŅby. Winchesterowie odþoŇyli broı w rogu sali, gdy

rozgniewany adiutant krla wydaþ stosowny rozkaz i gwardia krlewska otoczyþa goĻci koþem. Nawet ci

nieliczni St. Jamesowie, ktrzy byli uzbrojeni, posþuchali jego wezwania Ï ale dopiero wwczas, gdy

gwardziĻci na rozkaz Hugona zaþoŇyli strzaþy na ciħciwy þukw i trzymali je w gotowoĻci. Nikt nie uwierzy w

tħ historiħ,. jeŇeli mu jĢ opowiem, pomyĻlaþ Lawrence i poczuþ zadowolenie, Ňe krl Jerzy nie ma pojħcia, jak

trudno byþo troszczyę siħ o jego bezpieczeıstwo.

Kiedy krl Anglii wkroczyþ do wielkiej sali, gwardziĻci opuĻcili þuki, ale strzaþy trzymali w pogotowiu,

by w kaŇdej chwili, gdyby to byþo konieczne, mc zaczĢę strzelaę. Biskup podnisþ siħ ze swojego krzesþa,

wykonaþ przed krlem formalny ukþon i gestem zaproponowaþ mu swoje miejsce.

Dwch obþadowanych aktami i dokumentami adwokatw krlewskich nie odstħpowaþo Jerzego na krok.

Lawrence odczekaþ, aŇ monarcha usiĢdzie, po czym uklĢkþ przed nim i donoĻnym, grzmiĢcym gþosem

potwierdziþ swojĢ przysiħgħ wiernoĻci. Miaþ nadziejħ, Ňe jego sþowa nakþoniĢ goĻci do okazania krlowi

szacunku w podobny sposb. Krl skþoniþ siħ i oparþ swe wielkie dþonie na kolanach.

Ï JesteĻmy z was bardzo zadowoleni, baronie Lawrence Ï powiedziaþ. Ï JesteĻmy przecieŇ cenionym przez

nard krlem i wþadcĢ wszystkich poddanych, nieprawdaŇ?

Lawrence byþ przygotowany na to pytanie. Krl czħsto siħ tak okreĻlaþ i z luboĻciĢ sþuchaþ

potwierdzenia ze strony swoich poddanych.

Ï Tak, mj panie, jesteĻcie cenionym przez nard krlem i wþadcĢ wszystkich poddanych.

Ï Dobry chþopiec Ï wyszeptaþ krl i dotknĢþ prawie þysej czaszki Lawrence'a.

Baron poczerwieniaþ z zakþopotania. Krl traktowaþ go jak niedoĻwiadczonego pachoþka, a on rzeczywiĻcie

czuþ siħ wtedy jak niedoĻwiadczony pachoþek.

Ï PodnieĻcie siħ, baronie Lawrence, i pomŇcie mi dopilnowaę tej waŇnej sprawy Ï rozkazaþ krl.

Lawrence zrobiþ natychmiast to, czego od niego ŇĢdano. Kiedy z bliska obserwowaþ Jerzego, musiaþ siħ

powstrzymywaę, by nie pokazaę po sobie zaskoczeni. We wczeĻniejszych latach krl wyglĢdaþ wzglħdnie

dobrze, ale czas nie obszedþ siħ z nim þaskawie. Jego policzki staþy siħ peþniejsze, a przez twarz przebiegaþy

gþħbokie zmarszczki. Grube worki pod oczami Ļwiadczyþy o wyczerpaniu. Nieskazitelnie biaþa peruka z

loczkami po bokach podkreĻlaþa jeszcze nienaturalnĢ bladoĻę twarzy.

Krl wyczekujĢco uĻmiechaþ siħ do swego wasala. Lawrence takŇe odpowiedziaþ uĻmiechem, zdumiony

tym niepotrzebnym wyrazem otwartoĻci, chociaŇ przez wiele lat, zanim choroba poczyniþa swoje spustoszenia,

Jerzy traktowaþ swoich poddanych jak Ňyczliwy ojciec.

Baron stanĢþ u boku krla i bacznie przyjrzaþ siħ mħŇczyznom, ktrych uwaŇaþ za buntownikw. Jego

donoĻny rozkaz przeciĢþ ciszħ panujĢcĢ w sali:

Ï Na kolana!

Posþuchali. Hugo patrzyþ zdziwiony na Lawrence'a. Do tej pory nigdy nie zauwaŇyþ, jak stanowczy

potrafi byę jego przyjaciel. Krl byþ wielce zadowolony z powszechnego szacunku, ktry mu okazano.

Baronie Ï powiedziaþ i spojrzaþ na Lawrence'a promiennym wzrokiem. Ï SprowadŅcie narzeczonych. Jest juŇ

doĻę pŅno, a my mamy jeszcze duŇo do zaþatwienia.

Kiedy Lawrence skþoniþ siħ, krl zwrciþ siħ do sir Hugona:

Ï Gdzie sĢ panie? Nie widzħ Ňadnej damy, ktra uczestniczyþaby w tej ceremonii. Co to ma znaczyę, sir

Hugonie?

Hugo nie chciaþ powiedzieę krlowi prawdy i wyznaę mu, Ňe mħŇczyŅni nie wziħli ze sobĢ swoich

kobiet, poniewaŇ oczekiwali walki, a nie wesela. W tym wypadku szczeroĻę zraniþaby tylko uczucia Jerzego.

Ï RzeczywiĻcie, wasza wysokoĻę - odpowiedziaþ szybko. Ï Ja takŇe juŇ zauwaŇyþem, Ňe nie ma tu dam.

Ï Ale dlaczego? Ï DrĢŇyþ dalej krl.

Hugo nie miaþ w pogotowiu Ňadnego sytuacji i zwrciþ siħ do przyjaciela, momencie zjawiþ siħ ponownie w

sali.

Ï Lawrence, czy znasz tego powody?

Baron zauwaŇyþ wystraszony wzrok Hugona i powiedziaþ:

Ï PodrŇ tu byþaby z pewnoĻciĢ zbyt uciĢŇliwa dla... delikatnych dam.

Omal nie zadusiþ siħ tymi sþowami. Kþamstwo byþo naprawdħ bezczelne i oczywiste, poniewaŇ kaŇdy,

kto chociaŇ jeden jedyny raz widziaþ panie z klanu Winchester, wiedziaþ, Ňe byþy one mniej wiħcej tak

delikatne, jak nie przymierzajĢc szakale. Pamiħę krla Jerzego nie byþa juŇ jednak najwyraŅniej najlepsza.

Krtkie skinienie gþowy Ļwiadczyþo, Ňe wyjaĻnienia te rozwiaþy jego wĢtpliwoĻci.

Zanim baron rozpoczĢþ przygotowania do ceremonii, rzuciþ wĻciekþe spojrzenie Winchesterom, ktrzy

zmusili go do tego kþamstwa.

Narzeczonego wezwano do zajħcia przeznaczonego dla niego miejsca i natychmiast tþum rozstĢpiþ siħ,

by go przepuĻcię. Mþody St. James wpadþ do sali jak energiczny wojownik, ktry musi stawię czoþo wrogiej

hordzie. Miaþ kasztanowe wþosy i czyste zielone oczy. Jego twarz sprawiaþa wraŇenie kanciastej i szczupþej, a

nos byþ zþamany w czasie walki, ktrĢ bez wĢtpienia wygraþ.

Nathan, jak nazywali go czþonkowie najbliŇszej rodziny, byþ jednym z najmþodszych szlachcicw w

caþym krlestwie Ï niedawno skoıczyþ czternaĻcie lat. Jego ojciec, lord Wakersfield, byþ w sprawach

rzĢdowych poza krajem i dlatego nie mgþ towarzyszyę synowi podczas tej ceremonii. W rzeczywistoĻci w

ogle nie wiedziaþ o tym weselu i Lawrence obawiaþ siħ, Ňe z wĻciekþoĻci wyjdzie z siebie, kiedy siħ o nim

dowie. JuŇ w normalnych okolicznoĻciach byþ nieprzyjemnym czþowiekiem, ale kiedy go prowokowano,

potrafiþ byę nieobliczalny. Znano go z tego, Ňe byþ bardziej okrutny niŇ caþy klan St. Jamesw razem wziħty.

Lawrence przypuszczaþ, Ňe wþaĻnie z powodu tej cechy czþonkowie rodu zwracali siħ do niego o radħ w

waŇnych sprawach i akceptowali go jako przywdcħ.

ChociaŇ baron z caþego serca nie cierpiaþ ojca, lubiþ mþodego Nathana, ktrego juŇ przedtem spotykaþ.

Mþodzieniec sprawiaþ wraŇenie rozwaŇnego i dojrzaþego, choę miaþ dopiero czternaĻcie lat. Lawrence ceniþ go,

ale jednoczeĻnie byþo mu go takŇe trochħ Ňal, poniewaŇ jeszcze nie widziaþ go ĻmiejĢcego siħ.

Dalsi krewni nigdy nie zwracali siħ do mþodego markiza po imieniu Ï nazywali go po prostu áchþopcemÑ.

Musiaþ jeszcze przejĻę pomyĻlnie kilka prb, by zyskaę opiniħ mħŇczyzny, ale nikt nie miaþ najmniejszych

wĢtpliwoĻci, Ňe sprawdziþby siħ doskonale. JuŇ ze wzglħdu na jego wzrost uwaŇano go za potencjalnego

przywdcħ i Ňywiono nadziejħ, Ňe wyroĻnie na energicznego, zdecydowanego czþowieka, ktry w niczym nie

bħdzie ustħpowaþ innym mħŇczyznom z klanu.

Markiz patrzyþ prosto na krla, kiedy kroczyþ przez salħ, i zatrzymaþ siħ przed nim.

Lawrence uwaŇnie obserwowaþ mþodzieıca. Wiedziaþ, Ňe St. Jamesowie poinstruowali go, by nie uginaþ

kolan przed krlem, jeŇeli nie zostanie do tego wyraŅnie wezwany.

Nathan zignorowaþ jednak te wskazwki, uklĢkþ i pochyliþ gþowħ, a potem wyraŅnym gþosem zþoŇyþ przysiħgħ

wiernoĻci. Kiedy monarcha zapytaþ go, czy jest krlem szanowanym przez nard i wþadcĢ wszystkich

poddanych, po twarzy chþopca przemknĢþ uĻmiech.

Ï Tak, mj panie, jesteĻcie cenionym krlem narodu Ï odpowiedziaþ.

Lawrence czuþ podziw dla mþodego markiza, a Jerzy uĻmiechaþ siħ zadowolony, ale krewni Nathana

mieli posħpne miny. Winchesterowie chichotali, jakby cieszyli siħ z cudzego nieszczħĻcia.

Nagle chþopiec jednym pþynnym ruchem podnisþ siħ i odwrciþ. Przez dþuŇszĢ, peþnĢ ciszy chwilħ

patrzyþ groŅnie na Winchesterw. Mimo swego gniewu St. Jamesowie mruczeli z uznaniem.

Mþodzieniec nie zwracaþ w ogle uwagi na swoich krewnych. Ze splecionymi z tyþu rħkoma staþ na

rozstawionych nogach i patrzyþ w przestrzeı. Jego postawa nie wyraŇaþa niczego innego poza znudzeniem.

Lawrence stanĢþ tuŇ przed Nathanem i skinĢþ gþowĢ by daę mu do zrozumienia, jak bardzo spodobaþ mu siħ

jego wystħp.

Markiz odpowiedziaþ ledwie dostrzegalnym ruchem gþowy i Lawrence z trudem stþumiþ Ļmiech.

Chþopiec najwyraŅniej zbuntowaþ siħ przeciw swoim krewnym nie baczĢc na konsekwencje i postħpowaþ tak,

jak wedþug niego nakazywaþa sytuacja. Lawrence poczuþ siħ niczym dumny ojciec, co byþo doĻę osobliwe, jako

Ňe sam ani nie byþ Ňonaty, ani nie miaþ dzieci. WyruszajĢc po narzeczonĢ zastanawiaþ siħ, czy Nathan zdoþa

utrzymaę swojĢ znudzonĢ pozħ podczas caþej ceremonii.

Kiedy wszedþ na pierwsze piħtro, usþyszaþ pþacz przerwany szorstkim, mħskim gþosem. Zapukaþ dwa

razy i drzwi otworzyþ mu lord Winchester, ojciec narzeczonej. Jego twarz byþa czerwona ze zþoĻci.

Ï JuŇ najwyŇszy czas Ï szczeknĢþ

Ï Krl spŅniþ siħ na uroczystoĻę Ï wyjaĻniþ baron.

Lord skinĢþ krtko gþowĢ.

Ï WejdŅcie, Lawrence, i pomŇcie mi sprowadzię na dþ tħ maþĢ krnĢbrnĢ smarkulħ.

Lawrence zaĻmiaþ siħ.

Ï MyĻlħ, Ňe wiele dziewczĢt w tym wieku jest krnĢbrnych.

Ï Po raz pierwszy sþyszħ coĻ takiego Ï mruknĢþ lord.

Ï Szczerze mwiĢc, pierwszy raz w Ňyciu jestem sam z SarĢ. Nie jestem nawet pewien, czy ona w ogle wie,

kim jestem. Wszystko jej oczywiĻcie wyjaĻniþem, ale jak widzicie, nie jest w takim nastroju, by kogokolwiek

wysþuchiwaę. Nie miaþem pojħcia, Ňe to takie trudne. Lawrence nie mgþ ukryę swojego zaskoczenia uwagĢ.

Ï Haroldzie Ï powiedziaþ Ï macie jeszcze dwie inne crki, ktre sĢ starsze od Sary. Nie mogħ pojĢę, Ňe

wy...

Ï Nigdy nie miaþem z nimi nic do czynienia Ï opryskliwie wpadþ mu w sþowo lord.

Wyznanie to wstrzĢsnħþo Lawrence'em. PotrzĢsajĢc gþowĢ podĢŇyþ za lordem do pokoju. Narzeczona

siedziaþa na brzegu fotela i szeroko otwartymi oczami patrzyþa w okno. Gdy tylko dostrzegþa przybysza, znowu

zaczħþa pþakaę. Byþa najbardziej czarujĢcĢ narzeczonĢ, jakĢ Lawrence kiedykolwiek widziaþ. Jej anielskĢ

twarzyczkħ otaczaþy zþote loki. Na gþowie miaþa wianuszek z wiosennych kwiatw. Piegi na nosku nadawaþy jej

twarzy wĻcibski wyraz, chociaŇ policzki byþy zalane þzami. Miaþa na sobie dþugĢ biaþĢ sukniħ z koronkowymi

obramowaniami na brzegach i rħkawach oraz haftowanĢ szarfħ, ktra opadþa na podþogħ, kiedy dziewczyna siħ

podniosþa.

Ï Czas juŇ zejĻę na dþ, Saro Ï ogþosiþ ponuro ojciec.

- Nie.

Lord wĻciekle zaczerpnĢþ powietrza.

Ï Gdy tylko znajdziesz siħ z powrotem w domu, zatroszczħ siħ o to, byĻ poŇaþowaþa swojego

nieposþuszeıstwa, mþoda damo. Na Boga, przeþoŇħ ciħ przez kolano, zobaczysz!

Baron wĢtpiþ, czy lord wskra coĻ swoimi groŅbami. Sara spojrzaþa buntowniczo na ojca, ziewnħþa i znowu

usiadþa na brzegu fotela.

Ï Haroldzie, wybuchami wĻciekþoĻci niczego nie osiĢgniecie Ï rzuciþ Lawrence.

Ï A wiħc muszħ przejĻę do czynw Ï huknĢþ lord z wysoko podniesionĢ rħkĢ ruszyþ w kierunku crki.

Lawrence zagrodziþ mu drogħ.

Ï Nie bħdziecie jej bili Ï powiedziaþ gniewnie.

Ï Ona jest mojĢ crkĢ Ï ryknĢþ lord. Ï Zmuszħ j do diabþa, Ňeby byþa mi posþuszna!

Ï JesteĻcie goĻciem w moim domu, Haroldzie Ï odparþ Lawrence, a kiedy uzmysþowiþ sobie, Ňe on takŇe

podnisþ gþos, opanowaþ siħ i dodaþ spokojnie: Ï Pozwlcie mi z niĢ porozmawiaę. Odwrciþ siħ do Sary, na

ktrej wĻciekþoĻę ojca najwyraŅniej nie wywarþa Ňadnego wraŇenia. Ponownie ziewnħþa. Ï Saro, caþa ta

sprawa nie potrwa dþuŇej niŇ kilka minut, a potem bħdziesz miaþa to wszystko za sobĢ Ï powiedziaþ

dziewczynce i pomgþ jej wstaę. SzepczĢc do ucha uspokajajĢce sþowa owinĢþ szarfħ wokþ jej talii i popchnĢþ

dziewczynkħ w kierunku drzwi. Sara ponownie ziewnħþa.

Byþa tak znuŇona, Ňe nie broniþa siħ, kiedy baron ciĢgnĢþ jĢ dalej, ale gdy dotarli do drzwi, wyrwaþa siħ

nagle z jego uchwytu i pobiegþa z powrotem do swojego fotela. Chwyciþa leŇĢcĢ na nim starĢ narzutħ i

zataczajĢc duŇy þuk wokþ ojca wrciþa do Lawrence'a. CiĢgnĢce siħ po podþodze nakrycie udrapowaþa sobie na

ramionach i podaþa rħkħ baronowi.

Ojciec usiþowaþ odebraę jej tħ zdobycz i Sara znowu zaczħþa pþakaę. Lord klĢþ.

Ï Wielki BoŇe, Haroldzie, zostawcie jej to Ï westchnĢþ Lawrence.

Ï Nie zrobiħ tego! Ï krzyknĢþ lord. Ï Nie mogħ przecieŇ pozwolię, by wziħþa ze sobĢ te strzħpy!

Ï MoŇe przecieŇ zatrzymaę narzutħ, dopki nie dotrzemy do sali.

Lord, choę z oporami, w koıcu ustĢpiþ. Rzuciþ jeszcze crce wĻciekþe spojrzenie, zajĢþ miejsce na czele

ich maþej procesji i zaczĢþ schodzię w dþ.

Lawrence nie nic przeciwko temu, by Sara byþa jego crkĢ. Kiedy z ufnoĻciĢ patrzyþa na niego i

uĻmiechaþa siħ doı, najchħtniej wziĢþby jĢ w ramiona i pocieszyþ. Gdy wreszcie znaleŅli siħ w drzwiach do sali,

lord usiþowaþ wyrwaę jej narzutħ.

Nathan odwrciþ siħ, kiedy usþyszaþ haþas, i jego oczy zrobiþy siħ okrĢgþe ze zdziwienia. Nie mgþ pojĢę

tego, co zobaczyþ. ĺwiħcie przekonany, Ňe jego ojciec zaraz po powrocie kaŇe anulowaę maþŇeıstwo, nie

wykazywaþ Ňadnego zainteresowania swojĢ przyszþĢ ŇonĢ i dlatego teraz, gdy po raz pierwszy jĢ zobaczyþ, byþ

tak bardzo zaskoczony

Jego narzeczona okazaþa siħ maþĢ hultajkĢ. Nathan miaþ duŇe trudnoĻci z utrzymaniem swej znudzonej

pozy. Lord krzyczaþ tak samo gþoĻno jak jego crka, ale ona sprawiaþa wraŇenie o wiele bardziej zdecydowanej.

Uczepiþa siħ ng ojca i z zapaþem waliþa go piĢstkĢ w kolano.

Nathan uĻmiechnĢþ siħ, lecz jego krewni byli mniej powĻciĢgliwi. Ich gþoĻny Ļmiech grzmiaþ w sali,

podczas gdy Winchesterowie obserwowali to widowisko z przeraŇeniem. Lordowi, ich nieoficjalnemu

przywdcy, udaþo siħ w koıcu odepchnĢę od siebie crkħ, jednak zaraz zaczĢþ walczyę o coĻ, co wyglĢdaþo jak

stara derka na konia Ï i przegraþ tħ walkħ.

Baron Lawrence straciþ cierpliwoĻę. PrzyciĢgnĢþ maþĢ narzeczonĢ do siebie i wziĢþ jĢ na rħce, a potem

wyrwaþ lordowi narzutħ z rĢk i pomaszerowaþ w kierunku Nathana. Bez ceregieli przekazaþ dziewczynkħ i

nakrycie narzeczonemu.

Kiedy Nathan usiþowaþ uzmysþowię sobie, co ma sĢdzię o tej sytuacji, Sara spostrzegþa, Ňe w jej

kierunku zbliŇa siħ utykajĢcy ojciec. Bþyskawicznie zarzuciþa mþodemu markizowi rħce na szyjħ i otuliþa go

narzutĢ. Ponad jego ramieniem Ļledziþa, czy ojciec bħdzie usiþowaþ jĢ schwytaę, a gdy upewniþa siħ, Ňe jest

bezpieczna, caþĢ uwagħ poĻwiħciþa mþodzieıcowi, ktry trzymaþ jĢ w ramionach.

Narzeczony staþ jakby kij poþknĢþ. Czuþ na twarzy wzrok dziewczynki, ale nie miaþ odwagi na niĢ

spojrzeę. Nie miaþ pojħcia, co by zrobiþ, gdyby zdecydowaþa siħ go zaatakowaę. Po krtkim namyĻle doszedþ do

wniosku, Ňe musi znieĻę kaŇdĢ kþopotliwĢ sytuacjħ, na jakĢ mogþaby go narazię. Byþ w koıcu mħŇczyznĢ, a

jego narzeczona jeszcze dzieckiem.

Sara dotknħþa jego policzka, odwrciþ wiħc gþowħ i przyjrzaþ siħ jej. Miaþa najbardziej promienne,

brĢzowe oczy, jakie kiedykolwiek widziaþ.

Ï TatuĻ chciaþby mi przetrzepaę skrħ Ï oznajmiþa i wykrzywiþa twarz w zabawnym grymasie.

Nathan nie zareagowaþ na tħ uwagħ. Sarħ znudziþo przyglĢdanie siħ chþopcu. Jej powieki zrobiþy siħ ciħŇkie, a

gþowa opadþa na jego ramiħ. Poczuþ, jak przyciska swojĢ twarz do jego szyi.

Ï Nie pozwl, Ňeby tata sprawiþ mi lanie Ï wyszeptaþa.

Ï OczywiĻcie, nie dopuszczħ do tego.

ZnuŇona dþugĢ podrŇĢ i wieloma emocjami Sara zasnħþa w ramionach swojego narzeczonego.

Dopiero kiedy krlewski adwokat odczytaþ umowħ maþŇeıskĢ Nathan poznaþ wiek Sary.

Jego narzeczona miaþa cztery lata.

Garwood Julie - Podarunek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: