Lamb Charlotte- Cicha przystań.pdf

CHARLOTTE LAMB

Cicha przysta ń

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Po policzku Emmy wolno spłynęła łza. Otarła ją gniewnym

ruchem i zacisnęła dłonie na kierownicy, z całych sił starając się

skoncentrować na prowadzeniu. Miała do przebycia jeszcze około

czterdziestu kilometrów i instynkt samozachowawczy ostrzegał

ją, Ŝe źle skończy rozmyślając ciągle o Fanny i Guyu. NaleŜało

całą uwagę skierować na szosę. Niebo przybrało juŜ głęboki,

wspaniały odcień fioletu, kolor dojrzałej śliwki. Zapadający

zmierzch potęgował zwodnicze cienie i łatwo było popełnić błąd.

Nie cierpiała jazdy po nocy, pragnęła dotrzeć do miejsca

przeznaczenia, zanim mrok ostatecznie pochłonie pagórkowaty

krajobraz Dorset.

- Czemu jedziesz akurat do Dorchester? - zapytała Fanny bez

specjalnego zainteresowania, widząc ją dziś rano przy

pakowaniu.

- Dostałam zamówienie na ilustracje do nowego

amerykańskiego wydania ksiąŜek Thomasa Hardy'ego -

oznajmiła Emma, co nie mijało się z prawdą.

Z prawdą rozumianą dosłownie, ale nie wyraŜającą stanu

ducha, pomyślała, na ślepo wciskając do torby czyste chustki do

nosa.

Fanny rzuciła jej zaniepokojone spojrzenie. Przez dwa lata

wspólnie wynajmowały mieszkanie. Znały się tak dobrze, jak

tylko mogą się znać dwie zaprzyjaźnione dziewczyny - obie nie

znosiły keczupu, kochały koty, nienawidziły opery i uwielbiały

słodycze z lukrecją. RóŜnice swoich charakterów przyjmowały z

pogodą ducha. Fanny lubiła sport, ale w telewizji,

CICHA PRZYSTA Ń

oglądała go siedząc wygodnie w

domowym zaciszu z zapasem krówek pod

ręką. Emma wolała czynne uczestnictwo i

z dzikim zapałem oraz niespoŜytą energią

grała w tenisa, badmintona, squasha.

Emma otwierała okna, Fanny je zamykała.

Odkąd musiały dzielić to małe mieszkanko,

nauczyły się sztuki kompromisu. Fanny

często powtarzała, Ŝe to świetnie przygoto-

wuje do małŜeńskiego poŜycia.

Jednego Ŝadna z nich nie przewidziała -

Ŝe mogłyby zakochać się w tym samym

męŜczyźnie.

To Emma pierwsza go poznała,

pewnego gorącego czerwcowego

popołudnia na korcie tenisowym. Emma

grała w deblu, bijąc na głowę swych

przeciwników

- Guya i jego rozlazłego partnera. Po

meczu, przy

herbacie i bułeczkach, odkryli, jak wiele

mają ze sobą

wspólnego. Guy był wysokim, energicznym

blondynem.

Emmie spodobał się ciepły uśmiech

kryjący się w jego

błękitnych oczach i mała narośl na nosie -

pozostałość

po gwałtownym kontakcie nosa z piłką

futbolową.

- Wszystkie gwiazdy stanęły mi

przed oczami

- opowiadał ze śmiechem. Rozczulił ją tym

i przywiódł

na myśl obraz małego urwisa, którym się

absurdalnie

wzruszyła.

Tak się złoŜyło, Ŝe Fanny była akurat w

miesięcznej podróŜy słuŜbowej po

Ameryce z szefem wydawnictwa, w którym

pracowała. Spotkała Guya dopiero po

trzech tygodniach jego znajomości z

Emmą, a wtedy Emma była juŜ zakochana

po uszy, pełna wiary, a raczej nadziei, Ŝe i

ona nie jest mu obojętna.

Siedzieli właśnie w domu, grając z

dziecięcym itozbawieniem w karty, kiedy

wkroczyła Fanny. Strasznie lało, wiatr

walił strugami deszczu w okna. Fanny

wtoczyła się do mieszkania, otrząsając z

siebie wodę jak mały ruchliwy piesek.

- O mój BoŜe, cóŜ za wspaniałe

powitanie! Pada

CICHA PRZYSTA Ń 7

specjalnie dla mnie... Angielski deszcz! Jak cudownie

pachnie po miesiącu kalifornijskiej spiekoty!

Fanny była drobna i delikatna. Masa złotych loków

otaczała promienną twarz o brzoskwiniowej cerze,

przyciemnionej słońcem z drugiego końca świata. Błękitne

oczy dziewczyny roziskrzyły się w powitalnym uśmiechu.

- Ach, Em, tak się cieszę, Ŝe juŜ jestem w domu!

- Lekko zaciekawiona spojrzała na Guya, ale po

chwili jej twarz przybrała dziwny wyraz.

Guy spąsowiał i gapił się na nią bez skrępowania.

- Musisz być Fanny... - wydukał głosem kogoś,

kto ujrzał właśnie Afrodytę wyłaniającą się z morskiej

piany.

Emma poczuła zimno wokół serca. Wodziła wzrokiem

od jednego do drugiego, najpierw z niedowierzaniem, a

potem z rosnącą rozpaczą. Nigdy jeszcze nie była

świadkiem czegoś podobnego, ale to, co się działo, nie

pozostawiało Ŝadnych wątpliwości, Guy był zbyt

bezpośredni i otwarty, by skrywać swoje uczucia, a Fanny

cała pojaśniała, jej oczy mówiły wszystko.

Następny tydzień jeszcze pogorszył sytuację. Guy

ciągle przesiadywał w ich mieszkaniu, ale teraz Fanny

była tego powodem.

Oczywiście Fanny z niepokojem wybadała, jak bardzo

Emmie zaleŜy na tej znajomości. Była zbyt uczciwa i

dobroduszna, by bezlitośnie odbić komuś chłopaka. Do tej

pory kaŜdej podobał się zupełnie inny typ męŜczyzn.

ChociaŜ Emma pierwsza poznała Guya, Fanny uwierzyła

jego zapewnieniom, Ŝe była to tylko serdeczna przyjaźń,

nic więcej. Na wszelki wypadek upewniła się równieŜ co do

uczuć przyjaciółki.

- Kazałabyś mi trzymać się od niego z daleka, gdyby ci

na nim zaleŜało, prawda? - zapytała.

- MoŜesz nie mieć co do tego Ŝadnych wątpliwości!

CICHA PRZYSTA Ń

- Emmie jakimś cudem udało się

przywołać

twarz

uśmiech.

- Nie zaangaŜowałaś się powaŜnie? -

nalegała Fanny.

- Nie musisz się krępować. - Emma

wzruszyła ramionami. Z trudem

wymówiła te słowa, ale mimo doznanego

bólu była zbyt szczera, by nie przyznać,

Ŝe jej dwoje najdroŜszych przyjaciół nie

mogło nic poradzić na to, co się stało.

Sama widziała, Ŝe była to miłość od

pierwszego wejrzenia.

- Jeszcze nigdy nie czułam się tak

jak teraz

- wyznała jej Fanny, zupełnie

niepotrzebnie, bo było

to jasne jak słońce. - Jakbym miała głowę

pełną

gwiazd! Em, gdybym mogła wyrazić to

słowami.

Wyobraź sobie - zachichotała - Ŝe on teŜ

nie cierpi

keczupu! Czy to nie jest zrządzenie

opatrzności? - Jej

błękitne oczy rzuciły Emmie

porozumiewawcze spoj

rzenie w oczekiwaniu reakcji na ich stary,

sekretny

Ŝart. Kiedyś był to sprawdzian dla ich

adoratorów.

Lubisz keczup? Jeśli tak... Ŝegnaj na

zawsze!

Emma roześmiała się z przymusem i

właśnie wtedy poczuła, Ŝe musi wyjechać.

Nie da rady obserwować z udawaną

sympatią tego płomiennego romansu.

Zabrakło jej odwagi, by próbować przez

to przejść. Ona przecieŜ takŜe zaczęła juŜ

odkrywać w Guyu jego małe, rozkoszne

słabostki. Wiedziała juŜ, Ŝe nie lubi

keczupu i kocha koty. Była zachwycona

usłyszawszy, Ŝe sprawia mu przyjemność

czytanie kryminałów w wannie, natomiast

odrazą napawają go znajdowane rano w

tejŜe wannie pająki.

Czy zdołałaby spokojnie słuchać

opowieści Fanny o takich rzeczach? Nie

była to ich wina i nie miała do nich

pretensji. Nic nie mogło ich powstrzymać

od zakochania się. Była wściekła na ślepy

los - ten los, który bezlito ś nie wp ę dził j ą

w pułapk ę .

CICHA PRZYSTA Ń 9

Łatwo się zakochać i odkochać łatwo, wmawiała w

siebie zawzięcie, przywołując na pamięć róŜne ludowe

mądrości. Co z oczu, to z serca... lub: Nie ma tego złego...

Zapomni o Guyu, gdy tylko znajdzie się daleko od

niego. Właściwie to zostanie jej niewiele wspomnień, Guy

powiedział Fanny szczerą prawdę, byli tylko dobrymi

przyjaciółmi. Pokochała jego czułą przyjaźń, mylnie biorąc

ją za rosnące uczucie. Opiekuńczy uścisk za wyznanie

miłości. JakŜe łatwo sami siebie oszukujemy, kiedy gorąco

chcemy w coś uwierzyć.

No i wymyśliła tę podróŜ. Zamówienie na ilustracje było

prawdziwe, ale wcale nie wymagało wycieczki

krajoznawczej do Dorset. Z łatwością znalazłaby potrzebny

materiał historyczny w londyńskich muzeach - mogła zrobić

tak jak zwykle, przerysować stroje, meble i elementy

architektury ze starych czasopism i ksiąŜek. Uznała jednak,

Ŝe skoro nie planuje na ten rok wakacji, spędzenie kilku

tygodni na prowincji będzie usprawiedliwione, a przy

okazji zrobi parę szkiców z natury. MoŜe kiedyś się

przydadzą.

Miała szczęście, Ŝe zawód, który wybrała, pozwalał jej

na taką swobodę. Swoboda w pracy i swoboda wyobraźni -

tak mówiła ze sztucznym oŜywieniem do Fanny. A

przecieŜ została ilustratorką ksiąŜek przez czysty

przypadek - miała szczery zamiar pracować w agencji

reklamowej swego wuja, ale zamówienie na ilustracje, które

dostała, będąc jeszcze na studiach, zmieniło całkowicie jej

plany Ŝyciowe.

Zwolniła przed zakrętem, Ŝeby odczytać drogowskaz i

skręciła w lewo. Jeszcze tylko pół godziny i wyląduje w

hotelu. Poczuła głód. Dobry znak, zakpiła z siebie,

zakochani nigdy nie są głodni. Po jednej stronie drogi

ciągnęły się wysokie nasypy, rysujące się ostro na tle

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: