Wentworth Sally - Burzliwa podróż.pdf - wentworth sally - karolaie

SALLY WENTWORTH

BURZLIWA

PODRÓ ś

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pół tuzina włączonych wentylatorów nie

przynosiło orzeźwienia. Zwisały jedynie z sufitu

i mieszały powietrze cięŜkie od dymu

papierosów i zapachu ostrych potraw. Nie

chłodziły sali w lokalu nocnym, w którym

temperatura przekraczała zapewne 35°C.

Sara tańczyła, czując jak zalewający ją

pot wsiąka w skąpy strój. Ubrana była w

obcisły, elastyczny kostium z cekinami, które

zakrywały intymne miejsca, i z

przytwierdzonymi z tyłu piórami. Gdyby nie po-

stawiła na swoim i nie odmówiła Marcelowi -

jej ubiór byłby jeszcze uboŜszy. Ale za

największymi nawet namowami nie zgodziłaby

się obnaŜyć piersi przed oczami miejscowych

Arabów i marynarzy licznie odwiedzających

lokal. Maxime, ich główna tancerka,

występująca poprzednio w Paris Follies,

zgodziła się na to bez skrupułów. Tańczyła

jednak od dłuŜszego czasu i za swego obrońcę

miała Marcela. Sara zaś była sama i dopiero co

przyjechała z Anglii.

Taniec skończył się i pięć dziewcząt

wybiegło ze sceny, aby zmienić stroje. Ich

miejsce zajął Marcel, który zaczął śpiewać starą

francuską balladę. Na szczęście kolejne wyjście

było juŜ ostatnim punktem w programie tego

wieczoru. Był to „Karnawał” - ich wielki finał.

Wbiegły na scenę w strojach zrobionych kiedyś

dla Paris Follies, które Maxime kupiła parę lat

temu. UŜywały ich potem róŜne dziewczyny,

cztery razy dziennie, sześć dni w tygodniu, w

lokalach, które zmieniały się w zaleŜności od

pory roku. Nic więc dziwnego, Ŝe przy tak

intensywnym uŜywaniu, kolorowe, pokryte

piórami stroje były obszarpane. Tancerki

wyglądały w nich jak wynędzniałe i wypłowiałe

rajskie ptaki.

Gdy z aktorskim uśmiechem na ustach

wbiegały na scenę, ze strony publiczności

odezwały się tylko nieliczne brawa. Goście byli

znuŜeni, albo teŜ niedostatecznie pijani, by

zdobyć się na entuzjazm. Przyszli raczej gapić

się na dziewczyny niŜ na ich występ. Sara

starała się nie wyobraŜać sobie, co myślą

wodzący za nią oczami męŜczyźni. Muzyka z

taśmy nabrała tempa i w jej finalnym momencie

dziewczęta zatańczyły kankana.

Dochodziła trzecia trzydzieści nad

ranem. Rozpoczął się ruch w garderobie. Sara i

jej współmieszkanka, Francuzka Danielle,

przebrały się w spodnie i bluzki. Dwie inne

dziewczyny załoŜyły stroje wieczorowe i po-

wróciły na salę, aby dotrzymać towarzystwa

klientom.

Rozległo się stukanie do drzwi i

usłyszały zniecierpliwiony głos Marcela:

- Jesteście gotowe?

ChociaŜ według zawartej umowy

zobowiązany był odprowadzać je do hotelu,

czynił to z wyraźną niechęcią. Wolał przebywać

w lokalu, gdzie czekało na niego towarzystwo i

darmowe napoje. JednakŜe dwie młode

dziewczyny nie mogłyby o tej porze przejść

ulicami Oranu bez ochrony.

Marcel wyprowadził je tylnymi

drzwiami, ponaglając i nie dając czasu nawet na

zmycie makijaŜu, nie mówiąc juŜ o prysznicu.

Powietrze na zewnątrz przyniosło prawdziwą

ulgę. Sara zrobiła kilka głębokich wdechów.

Poczuła delikatny powiew od strony morza,

który napełnił ją dziwnym uczuciem wielkiej

tęsknoty. MoŜe to pragnienie przygody, które

tkwi gdzieś głęboko w mojej duszy, a moŜe to

po prostu tylko z braku świeŜego powietrza,

pomyślała.

Ich hotel mieścił się w kompleksie

starych, wysokich budynków blisko nadbrzeŜa,

którego bliskość była dla Sary zaletą. Hotel był

stary, głośny, pełen niemiłych zapachów.

JednakŜe z pokoju, który Sara dzieliła z

Danielle, roztaczał się wspaniały widok na port.

Widok ten fascynował Sarę. KaŜdego

dnia, po przebudzeniu, siadała na krześle przy

oknie, wspierała głowę na rękach i obserwowała

zmieniającą się scenerię. W oddali widać było

oświetlone gorącym słońcem statki ładujące i

rozładowujące towary. Płynęły do Grecji lub

Turcji, albo jeszcze dalej przez Kanał Sueski na

Morze Czerwone. Były to statki handlowe. Oran

nie był na tyle atrakcyjny, aby przyciągnąć

liniowce pasaŜerskie. Wielka szkoda, pomyślała

Sara z westchnieniem, jeśli tylko udałoby mi się

znaleźć pracę na statku pasaŜerskim,

opuściłabym Oran bez zmruŜenia oka.

Gdy Sara obudziła się i wstała z łóŜka,

Danielle wciąŜ jeszcze spała. Było juŜ koło

południa. Podeszła do okna i otworzyła

okiennice. Na morzu widać było w oddali kilka

statków. Słońce odbijało się od fal tak mocno,

Ŝe Sara musiała przymruŜyć oczy. Zaintrygował

ją punkt po lewej stronie horyzontu.

Wpatrywała się weń i dostrzegła zarys

staroświeckiego statku Ŝaglowego, który pod

pełnymi Ŝaglami płynął w kierunku portu. Gdy

statek się przybliŜył, włączono silnik spalinowy

i Ŝagle zostały ściągnięte, odsłaniając trzy wyso-

kie maszty.

Sara westchnęła, ogarnięta przypływem

nostalgii, i dalej obserwowała statek, który

manewrował zręcznie w basenie portowym,

omijając inne jednostki. W końcu przybił do

brzegu w pewnym oddaleniu od głównych

nabrzeŜy przeładunkowych. Danielle juŜ wstała

i krzątała się po pokoju. Dziewczyny wzięły

prysznic, ubrały się i wyszły coś zjeść.

Następnie Danielle udała się w odwiedziny do

swoich francusko - algierskich przyjaciół. Sara

zaś, po dokonaniu drobnych zakupów, poszła do

portu, aby bliŜej przyjrzeć się Ŝaglowcowi.

Nazywał się „Duch Wiatru”. Zgrzana po

długim spacerze Sara oparła się o mur

otaczający port i popatrzyła na statek

przycumowany na przystani. Działo się tam

wiele rzeczy. Koło statku zatrzymała się karetka

pogotowia i po trapie na dół znoszono

człowieka na noszach. Umieszczono go w

karetce. Zbici w gromadę członkowie załogi

obserwowali, jak odjeŜdŜa, lecz prawie

natychmiast zostali przywołani do pracy przez

wysokiego męŜczyznę w czapce Ŝeglarskiej i

marynarce. Był jedynym członkiem załogi,

który nosił coś, co przypominało mundur.

Wentworth Sally - Burzliwa podróż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: