JAYNE ANNE KRENTZ
FORTEL
Prolog
Pałac królewski. Baravia, kwiecien 1812 Sensacyjna wiadomosć obiegła cały pałac. Słuba kuchenna dowiedziała się o tym od pomywaczki, która przypadkiem podsłuchała rozmowe. Nowina szybko dotarła do stajni, a potem do wszystkich zakatków pałacu: dziś w południe Kapitan Lancet bedzie walczyć na białą bron na dziedzincu zamkowym. Było to niezwykłe wydarzenie. Kapitan Lancet z Królewskiej Gwardii Konnej Baravii, wspaniały szermierz, słynał ze swoich umiejetnosci w całym królestwie. Nikt jednak, poza kilkoma oficerami, nie był swiadkiem tych mistrzowskich pojedynków, które do tej pory odbywały się bez widzów. Dzisiaj bedą mogli napatrzeć się do woli -cieszył się tą myslą kuchcik, łamiac sobie głowe, w jaki sposób wymknać się kucharzowi, aby móc to zobaczyc. Dzisiaj bedzie mona przyjrzeć się jego osławionym umiejetnosciom, powtarzał sobie chłopiec stajenny, myslac, jak się wymigać od sprzatania stajni, nie zwracajac na siebie uwagi koniuszego. Dzisiaj bedzie prawdziwa uroczystosc, mówili lokaje naradzali sie, jak umknać przed ochmistrzem. Pójdą na dziedziniec, eby nie wiem co się działo. Lancet to mistrz w jezdzie konnej w posługiwaniu się pistoletem i szabla. Ale -2 przede wszystkim niezrównany szermierz. 3aden mieszkaniec Baravii nie mógłby pominac okazji obejrzenia tej walki. Wreszcie rozległ się dzwiek dzwonu, oznajmiajacy południe. Blade kwietniowe słonce oswietlało zatłoczony dziedziniec. Byli tam ludzie wszystkich stanów, jedni w skórzanych fartuchach, inni w czerwono-czarnych barwach królewskich. Kady chciał stanać jak najbliej sznurów, którymi otoczony był srodek dziedzinca. Rozlegały się głosne rozmowy, robiono nawet zakłady, ale co bardziej przezorni nie brali w tym udziału. Co prawda, przeciwnika Lanceta poprzedzała sława niepokonanego szermierza, był te. podobno o szesć lat starszy od kapitana, ale trudno było watpić w wynik pojedynku. Lanceta nikt nie pokona. Gwarny tłum uciszył sie, kiedy czterdziestu osmiu oficerów Gwardii Konnej wmaszerowało na dziedziniec. Gwardia Konna była doborową jednostka, najlepszym wojskiem Baravii, moe nawet całej Europy. Sam król Rupert wybierał kandydatów, korzystajac czasem z pomocy naczelnego wodza, hrabiego Winthera. W tej jednostce słuyło piecdziesieciu ludzi. Ta liczba była niezmienna od Deverella I, czyli od czternastego wieku, kiedy Gwardia Konna została powołana do ycia. Twarze gwardzistów nie zdradzały adnych emocji, chocia. niektórzy zerkali na północną wiee, gdzie znajdowały się prywatne apartamenty króla. Wiedzieli, dlaczego Lancet zdecydował się na to publiczne widowisko. - 3 Król Rupert zachorował. Cały dwór zajety był roztrzasaniem wiadomosci o stanie jego zdrowia. Niektórzy mówili, e jest umierajacy. Król, który był dzielnym władcą i potrafił skutecznie chronić Baravię przed wrogami, tracił siły. Obawiano sie, e teraz ich malenkie królestwo nie bedzie mogło obronić się przed atakiem Napoleona. Publiczny pokaz szermierki miał odwrócić uwagę dworu od tych kwestii i jednoczesnie dostarczyc rozrywki królowi. Oficerowie Gwardii Konnej mieli powody do zmartwienia. Król miał tak silne bóle w klatce piersiowej, e musiał połoyć się do łóka, co nie zdarzyło się nigdy przedtem. Przez trzydziesci dwa lata swojego panowania zawsze cieszył się doskonałym zdrowiem. Chocia. był chory zaledwie od dwóch dni, polityczna sytuacja w królestwie gwałtownie się zaostrzyła. Oficerowie Gwardii Konnej dobrze wiedzieli, e aa dworze królewskim istniały frakcje, spiskujace przeciwko królowi. Frakcje, które uwaały, e własciwym posunieciem jest poddanie się Napoleonowi, Kiedy na dziedzincu ukazali się dwaj ostatni gwardzisci, w tłumie rozległy się owacje. Mieli na sobie zwykłe spodnie, luzne koszule i miekkie obuwie, podczas gdy ich koledzy ubrani byli w czarno-czerwono-złote galowe mundury gwardii i wysokie, błyszczace buty. Bohaterowie dnia mieli rapiery o drugich klingach, zamiast paradnych szabli gwardzistów. - 4 Szermierze oddali honory wojskowe hrabiemu Wintherowi, który ukazał się na balkonie w towarzystwie premiera i kilku dworzan. W tłumie zapanowała cisza. Porucznik Broyer -zastepca kapitana Lanceta, dowódcy gwardii - wystapił z szeregu. -Ogłaszam -oznajmił donosnym głosem -e kadet Jamek Hillott staje dziś do pojedynku na rapiery z kapitanem gwardii. Według regulaminu, ustanowionego przez króla Deverella Pierwszego, kady kandydat do Gwardii Konnej Jego Królewskiej Mosci musi przejsć tę próbe. Kadecie Hillott – Broker zwrócił się teraz do muskularnego, rudowłosego młodzienca - czy jestes gotów? -Tak jest, panie poruczniku -odpowiedział Hillott; był o głowe wyszy od swojego przeciwnika. - Kapitanie Lancet? - Gotów -brzmiała odpowiedz Lanceta. Kapitan gwardii rónił się od swojego współzawodnika równie drobniejszą budowa ciała. Porucznik skinał głowa i wstapił do szeregu. - Zaczynajcie! - zawołał. Przeciwnicy podniesli rapiery na wysokosć czoła, mierzac się wzrokiem. Pierwsze pchniecie naleało do Lanceta. Był to genialny atak, szybki i bezbłedny. Ale Hillott odpierał błyskawicznie kady sztych kapitana. Rapiery krzyowały się - 5 w powietrzu z niesłychaną szybkoscia. Było ju. oczywiste, e obaj przeciwnicy sa mistrzami we władaniu białą bronia. Zebrany tłum ogarniało coraz wieksze podniecenie. Pojedynek był wspaniały. Wreszcie Hillott przeszedł do brawurowego ataku. Lancet bronił się dzielnie, odpierajac kade jego pchniecie. Tłum zamarł. Czyby kapitan Lancet mógł zostać pokonany? Hillott był wyszy i cieszy, co stanowiło o jego przewadze. Atutem kapitana były długie nogi i szybkosc. Obaj przeciwnicy byli silni i swietnie wyszkoleni. Ciecie nastepowało po cieciu, zasłona po zasłonie. Słychać było tylko szczek stali uderzajacej o stal i ciche szuranie butów szermierzy. Nagle rozległ sie dziwny brzek... I ju. było po wszystkim. Rapier Hillotta leał na bruku dziedzinca. Kadet nie mógł otrzasnać się ze zdumienia. Jak to sie stało? -To był dobry pojedynek, kadecie... a raczej gwardzisto. - Kapitan Gwardii Konnej uscisnał dłon Hillotta. -Gratulacje. - Reka kadeta powedrowała do góry. -Przedstawiam nowego członka Gwardii Konnej Jego Królewskiej Mosci – gwardzistę Jamesa Hillotta! Widzowie i oficerowie gwardii wznosili radosne okrzyki. Zebrany tłum zerwał sznury i wdarł się na srodek dziedzinca, aby móc dobrze się przyjrzeć nowemu - 6 gwardziscie. Oficerowie składali mu gratulacje i klepali po plecach. Z tłumu wymkneła się jakaś szczupła postac. Kapitanowi Lancetowi udałoby się umknać niespostrzeenie, gdyby nie rozległ sie donosny okrzyk starej kobiety: - Milady, milady, prosze zaczekac! Z ciekim westchnieniem lady Marisa Lancet – kapitan Marisa Lancet -zatrzymała się na wołanie swojej starej nianki. - O co chodzi, Marto? -Och, milady, nie moe pani w takim stroju stanać przed królem! A on, biedak, jest taki chory. Nie mona mu sprawiać przykrosci. Marisa westchneła ponownie. Nie było łatwo zachować cierpliwosc. Marta traktowała ją stale jak dziecko, które, z braku matki, musiała sama wychowywac, była równie. jedyną osobą w Baravii, która zwracała się do córki Lanceta milady. Marisa tego nie znosiła. Unikała wszystkiego, co przypominało jej, e jest kobieta. Nie mogła pogodzić się z faktem, e nie urodziła sie chłopcem. -Marto -powiedziała łagodnym tonem, starajac się ukryć rozdranienie — Jego królewska mosć widywał mnie ju. w stroju szermierza. -Naley się ubrać jak przystoi damie. -Marta nie dawała za wygrana. - 7 -Przecie. sama mi powiedziałas, e król chce mnie widzieć natychmiast po pojedynku. Muszę się wiec pospieszyc. Marta zawahała sie. Król na pewno usłyszał dobiegajacy z dziedzinca hałas, oznaczajacy koniec szermierczych popisów, i czeka na Marise. Widzac niepokój na twarzy nianki, Marisa wbiegła na schody, zadowolona, e tym razem udało się jej przechytrzyc nianke. Radosny usmiech szybko zniknał z jej twarzy. Nie widziała króla od czasu, kiedy połoył się do łóka, i nie wiedziała, w jakim jest stanie. Trudno było uwierzyć w jego chorobe. Król Baravii, Rupert IV, był zawsze zdrowym, silnym meczyzna. Nie wygladał na szescdziesiat jeden lat. Był aktywny i bardzo sprawny. Jednak teraz jego lekarze stwierdzili, e ju. nigdy nie bedzie mógł polować ani prowadzic swoich wojsk do walki. Mimo to Marisa nie traciła ducha. Była pewna, e król opracował plan na wypadek zagroenia ze strony Napoleona. Nie tylko król Rupert mógł stanać na czele wojska. Stefan Lancet, hrabia Winther -jej ojciec -był doswiadczonym generałem, a ona była przecie. dowódcą najdzielniejszej formacji, jaką była gwardia królewska. Razem ze swoimi ludzmi bedzie bronić króla i ojczyzny, nawet za cenę ycia. Wszyscy mieszkancy Baravii byli dzielnymi ołnierzami, a połoenie kraju uniemoliwiało niespodziewana napasc. -A oto kapitan! -rozległ się donosny głos premiera Donnera. -Proszę tedy. Jego królewska mosć czeka na kapitana. Komnata królewska pograona była w półmroku. Znajdowali się tam, oprócz ojca Marisy, lordowie Blicker i Achten. Jeden był stranikiem królewskiej pieczeci, a drugi ministrem skarbu. Premier wszedł do komnaty razem z Marisa. Lekarz nadworny i pisarz czekali na rozkazy króla. Królowa Sophie bawiła w tym czasie w Londynie, dokad dosć czesto wyjedała. - Jesteś ju, kapitanie! Prosze, wejdz do srodka. Król Rupert był trochę bledszy ni. zwykle, miał z lekka sciagniete rysy, ale nie wygladał na cieko chorego. Siedział na łou, podparty poduszkami, i skinał reką na Marise, która ten gest pamietała z dziecinstwa. Znał ją przecie. od urodzenia, był nawet jej ojcem chrzestnym. Moim i Marka, dodała w duchu, ale nie chciała mysleć teraz o bracie. Robiła to tylko w samotnosci. Oczy jej pociemniały, spochmurniała, a powinna przecie. powitać króla radosnym usmiechem. -Ale. moja droga -odezwał się monarcha. -Nie rób takiej smutnej miny. Nie mam zamiaru długo chorowac. -Spojrzał groznym wzrokiem na lekarza. -Wezwałem was wszystkich, eby przedyskutować pewne sprawy. Sir Meerston powiedział, e ze wzgledu na stan zdrowia muszę ograniczyć - 9 swoja aktywnosc. - Znowu zerknał z wsciekłoscia na lekarza. - Niestety, muszę się do tego zastosowac. Ale, jak wiecie, moe sie to w tragiczny sposób odbic na sytuacji naszego kraju! Król zrobił pauze, eby podkreslić powagę chwili, a Marisa stłumiła usmiech. Rupert miał zawsze skłonnosć do dramatyzowania. -Wszyscy dobrze wiemy, co nam zagraa ze strony Korsykanina -ciagnał król. -Chciałby się dobrać do naszych rud elaza, aby przekuć je na bron, którą skieruje przeciwko nam. Musimy mu w tym przeszkodzić i na pewno to zrobimy! Wysłałem własnie trzy listy do Londynu. Jeden list wzywa do powrotu królowa. Drugi nakazuje przyjazd baronowi Malsaurowi. A to -król wyciagnał rekę po list, który trzymał pisarz -jest kopia listu do nastepcy tronu, ksiecia Deverella z rozkazem natychmiastowego powrotu do kraju. Wszyscy wymienili spojrzenia. Widać było, e premier i ojciec Marisy spodziewali się tej wiadomosci. Ale ona zupełnie zapomniała o istnieniu nastepcy tronu. Ksiaę Deverell, jedyny potomek króla, został wysłany do Anglii kilka lat wczesniej, aby pobierać stosowne nauki na tamtejszym dworze. Anglia była najbliszym sprzymierzencem B ara vii. Chocia. Marisa znała młodego ksiecia od dziecinstwa, zupełnie o nim nie myslała, poniewa. skupiona była zawsze - 10 na jednym -chciała być najlepszym ołnierzem, jaki kiedykolwiek słuył pod komendą jej ojca. Spojrzała na niego ukradkiem, ale on jak zwykle ją zignorował. Jednak przysiegła sobie, e nadejdzie taki dzien... -A wiec, panowie i oczywiscie ty, kapitanie. – Rupert usmiechnał się do Marisy. -Biorac pod uwage, e stan zdrowia nie pozwala mi dzwigać ciearu obecnego zagroenia, posłałem po syna. Ju. czas, aby nastepca tronu przejał te obowiazki. Ufam, e jego ksiaeca mosć nie dopusci do tego, aby nasz kraj stracił niepodległosc. - 11
1
Carlton House, londynska rezydencja ksiecia Walii, tydzien pózniej -I tak oto pozbyłem się kłopotu -zakonczył swoje opwiadanie ksiae Walii. Zebrane towarzystwo skwitowało to smiechem. Ksiaę regent chciał dać dobrą radę lordowi Alvanley, który nie wiedział, jak się rozstać z kochanka. Opowiedział wiec o tym, jak to posłał swojej metresie pieknego konia z poegnalnym bilecikiem przyczepionym do uzdy. Wszyscy swietnie się bawili. Dochodziła północ, ale zgromadzeni w Carltonie towarzysze ksiecia, nazywanego przez przyjaciół Prinny, nie mieli zamiaru się rozchodzic. Pijackie arty regenta bardzo się podobały jego równie nietrzezwym gosciom. ...
przygodka23