Hawksley Elizabeth - Szarada.pdf - Hawksley Elizabeth - glinka7-1987

Elizabeth Hawksley

Szarada

(Country Cousin)

Rozkołysany faeton przemknął tuż przy chodniku,

mijając o włos chłopca toczącego ulicą wózek z

pomarańczami. Rozległ się stłumiony okrzyk młodej damy,

która właśnie zamierzała przejść przez ulicę, podkreślony

potokiem mało wyszukanych przekleństw handlarza

owoców, którego cały ładunek rozsypał się kaskadą po

bruku. Powóz zatrzymał się, woźnica zeskoczył z kozła i,

odesławszy lokajczyka do rozsypanych pomarańczy, sam

pospieszył na pomoc damie.

Dama owa stała na chodniku, tupiąc gniewnie nóżką; nie

mogła mięć więcej niż siedemnaście lat, jak zauważył

właściciel faetonu. Śliczna jak licho i to nie w pospolitym

stylu - kasztanowe loki, błyszczące zielone oczy o morskim

odcieniu, żywa, pełna wyrazu twarzyczka. Ubrana była w

przesadnie skromną, lecz kosztowną suknię odpowiednią

dla młodej osoby właśnie wkraczającej w towarzystwo,

zieloną pelisę spacerową i wdzięczny kapelusik z

jasnozielonej słomki, spod którego wymykały się niesforne

loki. Miała w sobie, jak zauważył nasz dżentelmen, nie tylko

wdzięk słodkiego kociaka, lecz zapewne i kocią

niezależność.

- Ależ panie, upuściłam przez pana moje pudła na

kapelusze!

- A pani, panienko, nie patrzyła, dokąd idzie - odparował

dżentelmen z irytującym spokojem. – No już, pudełkom nic

się nie stało. Ale panienka z pewnością nie jest tu sama?

Gdzie panienki służba? A może - dodał kpiąco - uciekła

panienka z lekcji?

- Z lekcji! - Młoda dama wyprostowała się prezentując

dumnie całe swoje pięć stóp i półtora cala.

- Mam siedemnaście lat, proszę pana. Tej wiosny

zacznę bywać w towarzystwie. Poza tym jest ze mną moja

kuzynka. - Wskazała za siebie na damę w czerni

wychodzącą właśnie ze sklepu.

- Araminto! Co się znowu stało? - Głos damy był

miękki, melodyjny i czaił się w nim śmiech.

- Pan pozwoli, moja opiekunka - rzekła triumfalnie

Araminta, niczym magik wyciągający królika z kapelusza

pod koniec niezbyt udanego seansu.

Przedstawiona w ten sposób dama podeszła do nich i

położyła uspokajająco rękę na ramieniu Araminty.

Dżentelmen ledwie raczył na nią zerknąć, uznając ją z góry

za ubogą krewną, pewnie nudną i pozbawioną gustu. W

istocie była to opinia wielce niesprawiedliwa.

Filida Gainford miała lat dwadzieścia pięć i od kilku już lat

była wdową. Jej okryta krepą sylwetka była smukła i

elegancka. Włosy miała rdzawe, o głębokim odcieniu, i jasną

cerę, która czasem idzie z tym kolorem w parze. Oczy miała

zielone, jak jej kuzynka, lecz podczas gdy spojrzenie

Araminty było jasne i żywe, oczy Filidy, ciemnozielone z

orzechowymi plamkami, nadawały jej twarzy szczególny

wyraz. Twarz miała doskonale owalną, ale czerń krepy

znamionująca jej wdowieństwo pozbawiała ją barwy i

nadawała jej ton niemal wyblakły. Jeśli przeoczyło się

inteligencję wyzierającą z tych zielonych oczu i humor

czający się w kącikach ust, łatwo było ją odrzucić jako

niegodną zainteresowania.

Filida ogarnęła spojrzeniem nieznajomego. Stał przed nią

mężczyzna wysoki, górujący nad drobną Aramintą o dobrą

stopę i niepokojąco przystojny. Zauważyła burzę jasnych

kręconych włosów, ułożonych w artystycznym nieładzie

wedle ostatniej mody, ciemnoniebieskie oczy i kształtne usta

o stanowczym wyrazie, drgające leciutko z rozbawienia, gdy

tak spoglądał w dół na Aramintę. Ubrany był w oliwkowy

płaszcz z wykładanym kołnierzem, jedwabną kamizelkę ze

skórzanymi wypustkami i obcisłe płowe spodnie oraz

czarne wysokie buty. Filida nie musiała oglądać herbu na

drzwiach faetonu, by wiedzieć, że temu człowiekowi trudno

dorównać majątkiem i urodzeniem.

Poczuła cień zainteresowania, ale natychmiast go stłumiła.

W tym wyrazie pogardliwego znużenia całym światem, tej

nieznośnej wyższości nad pomniejszymi śmiertelnikami

było coś, co boleśnie przypominało Filidzie jej zmarłego

męża. Taki człowiek nie zawahałby się zniszczyć każdego,

kto wszedłby mu w drogę, nie należało dać się zwieść jego

miłej powierzchowności i urokowi - a Filida przyznawała ze

smutkiem, że tego akurat miał nieznajomy pod dostatkiem.

Jej obawy potwierdzały się - zadanie opiekowania się młodą

kuzynką zapowiadało się trudno. Stawało się oczywiste, że

Araminta, panna kapryśna, rozpieszczona i śliczna jak z

obrazka - nie mówiąc już o jej wspaniałym posagu - stanie

się jedną z atrakcji sezonu. Dżentelmen, którego miała przed

sobą, otwierał długą zapewne listę przyszłych wielbicieli.

Jakże ona, Filida, miała sobie z tym poradzić? Całe życie, nie

licząc krótkiego okresu małżeństwa, spędziła w cichym,

wiejskim zakątku w Gloucestershire. Nie przywykła do

życia w towarzystwie. Co prawda babcia uważała, że w

wieku lat dwudziestu pięciu dorosła już do opiekowania się

Araminta, ale Filida znała siebie dobrze i wiedziała, że w

towarzystwie czuje się zawstydzona i skrępowana,

zwłaszcza jeśli owo „towarzystwo” jest stanowczo za

przystojne.

Uratowało Filidę jej poczucie humoru. Możesz sobie być

piękny jak Adonis, pomyślała kwaśno, ale jesteś też

nadzwyczaj bezczelny, skoro ośmielasz się patrzyć na mnie

tak pogardliwie! Była teraz pewna, że stojący przed nią

mężczyzna jest o sobie znacznie lepszego zdania niż ona o

nim.

- Araminto, czy znasz tego pana? - zapytała

stanowczym tonem.

- Nie, nie znam! I wcale nie jestem pewna, czy chcę go znać!

Jest arogancki, wyniosły i powozi zbyt ostro. Ma przy tym

czelność uważać mnie za uczennicę. Wszystko przez tę

Hawksley Elizabeth - Szarada.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: