Hunter Jillian - Złodziejka.pdf - Hunter Jillian - glinka7-1987

Jillian Hunter

Złodziejka

Rozdział 1

Edynburg, Szkocja

Nie była to najlepsza noc na włamanie, zwłaszcza że

chodziło o dom najpotężniejszego człowieka w Szkocji.

Wszystko od samego początku sprzysięgło się przeciw niej.

Burza z piorunami, niedoświadczony wspólnik i seria

niemiłych niespodzianek, które można by odczytać jedynie jako

zły omen. Maggie wciąż powtarzała sobie w duchu, że w grę

wchodzi czyjeś życie. Myśl ta dodawała jej odwagi. Paraliżujące

przerażenie częściowo ustąpiło.

- Nie mogę uwierzyć, że dałam się w to wplątać - szepnęła

do chudego dryblasa, wiszącego niczym gargulec na gzymsie

trzypiętrowej kamienicy. - Nigdy w życiu nie zrobiłam nic

równie szalonego.

- Coś taka nerwowa? Mówiłem ci, że wiem, co robię.

- Omal nie skręciliśmy karku, wdrapując się na balkon,

Hugonie. - Trzask piorunu zagłuszył jej drżący głos. - A jeśli on

nas nakryje?

- No to co? To tylko człowiek.

- Tak, tylko dziś w gazecie nazwano go najpotężniejszym

człowiekiem w Szkocji. Nie jest taki jak wszyscy. On jest... jest...

- Potężniejszy?

- Właśnie.

- Potężny czy nie, na pewno nie rozszarpie nas na kawałki.

- Mógłby to zrobić, gdyby zechciał - powiedziała Maggie

ponuro. - Ma takie wpływy, że nie poniósłby żadnych

konsekwencji. Bez trudu przekonałby wszystkich, że jego życie

było w niebezpieczeństwie i że działał w obronie własnej.

Była o tym absolutnie przekonana. Ten bezwzględny Szkot,

którego miała zamiar obrabować, z pewnością nie okazałby jej

litości. Może przed światem potrafił odgrywać szlachetnego

człowieka, ale było powszechnie wiadomo, że w głębi duszy

jest dzikim barbarzyńcą. Rozkoszował się karaniem ludzi. I na

tym zbudował swoją karierę.

Jego rywale szemrali między sobą, że zasięg jego władzy

przekroczył dopuszczalne granice. Prywatnie jednak ci sami

ludzie twierdzili, że jest najlepszym specjalistą prawa karnego

w Europie.

Mawiano, że jeśli uznał kogoś za winnego zbrodni, żaden

adwokat nie był w stanie wybronić oskarżonego przed karą.

Ludzie opowiadali, że zawarł pakt z diabłem, oddając

duszę w zamian za swój bezprzykładny sukces. Kilku

świadków, którzy za nic w świecie nie przyznaliby się do tego

publicznie, przysięgało, że widzieli na własne oczy, jak siedem

lat temu, w mglistą noc poprzedzającą dzień Wszystkich

Świętych, na cmentarzu niedaleko Princes Street Buchanan

dobijał targu z szatanem.

Pewna grupa młodych wtedy medyków do dziś wspomina,

że gdy owej fatalnej nocy wracali do domu, wraz z wybiciem

północy - w chwili przypieczętowania piekielnej umowy -

wskazówki ich zegarków zatrzymały się w miejscu.

Chodziły słuchy, że przed rozpoczęciem każdego nowego

procesu Buchanan uwodzi jakąś dziewicę - przynosiło mu to

podobno szczęście. Maggie uważała ten element za najbardziej

bulwersujący.

Jednak mimo wszystkich tych strasznych plotek krążących

na temat prokuratora, tłumy jego wielbicieli wypełniały salę

sądową, by zobaczyć mistrza w akcji i nagrodzić go oklaskami

w związku z niedawną nominacją na prokuratora generalnego

Szkocji. Przestępczość wzrosła ostatnio na terenie całego kraju.

Ludzie potrzebowali bohatera, a Connor Buchanan miał

wszystkie cechy współczesnego wojownika.

Arogancki, a jednocześnie nieodparcie ujmujący, potrafił

zdobyć bez reszty publiczność. Miał prawdziwy dar aktorski;

jego słowa przetaczały się czasem po sali rozpraw jak

druzgoczący grom, innym razem wzruszające argumenty

doprowadzały ławę przysięgłych do łez.

W tej chwili młodociani rabusie, przyklejeni do ściany

kamienicy jak nietoperze, usłyszeli zza półprzymkniętych

drzwi balkonu głębokie brzmienie głosu Buchanana. Rozmowa

dotyczyła dziedziny, w której, jak niosła wieść, prokurator

również był mistrzem.

- Nikt nie uwierzy, że tak długo pomagałaś mi wybrać

krawat, Ardath. Poza tym pantalony włożyłaś tyłem do przodu.

W rzeczy samej, ten człowiek miał więcej zwolenników niż

przeciwników. Niektórzy twierdzili nawet, że jest bohaterem, i

nazywali go Ostatnim Lwem. Jeszcze inni - głównie kobiety,

stateczne matrony, młode panny i gospodynie domowe - nie

dość, że nie odsądzali go od czci i wiary, to mówili, że dzięki

niemu śpią w nocy spokojnie. W przeciwieństwie jednak do

większości damskiej populacji Edynburga Maggie Saunders aż

do wczoraj pozostawała w błogiej niewiedzy na temat

kontrowersyjnej postaci jego lordowskiej mości.

Obrońca uciśnionych czy bezlitosny kat? Kanalia czy książę

z bajki?

Niezależnie od tego, która wersja okazałaby się bardziej

przekonująca - a Maggie miała powody, by wierzyć w

najgorsze - teraz żałowała serdecznie, że dała się namówić na

włamanie do domu tego człowieka.

Odetchnęła głęboko i przesunęła się odrobinę na krawędzi

gzymsu. Starała się nie myśleć o tym, że wisi trzy piętra nad

ziemią, a upadek z tej wysokości na bruk ulicy z pewnością

skończyłby się złamaniem karku. Ani o tym, czy długo

cierpiałaby męki, leżąc z pogruchotanymi kośćmi tuż obok

powozów ustawionych rzędem przed wejściem do domu.

Zimna kropla deszczu spłynęła jej po czole i zawisła na

koniuszku nosa. Dziewczyna nerwowo potrząsnęła głową.

- Ta przeklęta burza nie ułatwia nam sytuacji - szepnęła ze

złością, starając się powstrzymać szczękanie zębów.

Sytuacji nie ułatwiała również kobieta, z którą lord

Buchanan przekomarzał się w mrocznej sypialni, a tędy właśnie

Maggie i Hugon zamierzali dostać się do domu. Słychać było

stłumiony śmiech Connora, który najwyraźniej miał kłopoty, by

opanować niesforną towarzyszkę. Potem zapanowała dziwnie

działająca na wyobraźnię cisza... Bóg jeden wie, jakie sprośności

działy się za tymi kremowymi zasłonami z brokatu.

W trosce o cnotę młodego wspólnika Maggie powiedziała

cicho:

- Nie powinieneś tego słuchać, Hugonie.

- Wcale nie słucham - skłamał.

Podmuch wiatru uderzył w mur kamienicy. Maggie

chwyciła chłopaka za rękę. Spojrzała na furmankę z sianem,

którą na wszelki wypadek ustawili pod oknem.

- Musimy skakać - stwierdziła z rezygnacją. - Oni

zamierzają zostać tu chyba do rana.

- Może się tylko zdrzemnęli?

- Zdrzemnęli się! - Zirytowana dziewczyna podniosła głos.

- Sądzisz, że mieliby czelność zachowywać się tak

nieprzyzwoicie w sypialni jego lordowskiej mości, kiedy w

domu odbywa się przyjęcie?

- Jeżeli to jest lord Buchanan, to chyba tak - stwierdził

Hugon. - Mężczyzna ma pewne prawa we własnym domu.

- W domu pełnym ludzi? To nieprzyzwoite.

Po wąskiej twarzy chłopaka przemknął grymas uśmiechu.

Hunter Jillian - Złodziejka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: