Pilipiuk Andrzej - Ostatnia posluga.pdf - Różności II - tjtjtl

Andrzej Pilipiuk

OSTATNIA POSŁUGA

Jedynym uczuciem, jakie Semen Korczaszko żywił dla lekarzy, była totalna

pogarda. Był to i tak pewien postęp, bo gdy był młodszy czuł do nich nienawiść. Ale

potem na skutek pewnego drobnego wypadku nienawiść zamieniła się w niechęć.

Korzenie nienawiści były głębokie i sięgały pierwszej wojny światowej, kiedy to

Semen ranny podczas bitwy na Białej Górze trafił do niemieckiego szpitala

polowego. Wyszedł z niego żywy, co przypisać należy nie tyle zasługom konowałów,

ile wrodzonej odporności organizmu, który przetrwał zarówno odniesione obrażenia,

jak i późniejsze zakażenie ran gronkowcami i dodatkową epidemię tyfusu, która

wycięła ponad połową personelu, o pacjentach nie wspominając. Opuszczając

szpital, Semen poprzysiągł nigdy więcej nie zadawać się z tymi rzeźnikami i zapewne

dotrzymałby słowa, gdyby nie przykry fakt kolejnej wojny światowej. Gdy podniesiono

go z pola koło Wojsławic, na którym padł trafiony w głowę odłamkiem uprzednio

przez siebie zestrzelonego niemieckiego samolotu, był nieprzytomny i tylko dlatego

nie protestował. Gdy doszedł do siebie w radzieckim szpitalu polowym, brakowało

mu obrączki, papierośnicy, trzech złotych zębów z kieszeni (zęby były zdobyczne, z

dentystami bowiem także się nie zadawał), oraz innych wartościowych drobiazgów.

Ponadto ktoś, a on oczywiście podejrzewał personel, ukradł mu spodnie, buty i

skórzany pas, w którym miał zaszyte trochę dolarów. Nawiasem mówiąc, towarzysze

felczerzy po pijanemu zrobili mu trepanację czaszki dla sprawdzenia, czy uderzenie

nie uszkodziło mu rozumu, a odłamka, który utkwił pod skórą, nie usunęli. W każdym

razie i tym razem zdołał przeżyć, co osobiście uznał za życiowy sukces. Opuściwszy

szpital, zaopatrzył się w ampułkę cyjanku i nosił ją pod kołnierzem ze szlachetnym

zamiarem rozgryzienia jej natychmiast po kolejnym wypadku kwalifikującym go do

przyjmowania pomocy lekarskiej. Powiedziawszy o nienawiści przejdę teraz do

wypadków, które sprawiły, że zamieniła się ona w niechęć. Pewnego dnia jakieś

trzydzieści lat po ostatnim kontakcie ze służbą zdrowia Semen wraz w wnukiem

ładowali siano na wyżki w stodole. Stodoła - jak to często praktykowano w tamtych

stronach zbudowana była z materiału dość wybrakowanego. Deska, o którą opierał

się koniec drabiny pękła i Semen zwalił się na ziemię. Tym razem pomny na

poprzednie doświadczenia ocknął się sam, i to niemal natychmiast. Stał nad nim jego

wnuk Mychajło.

Kiepska sprawa powiedział. Otwarte złamanie. Leż dziadku, zaraz wracam.

Semen popatrzył na swoją nogę, a potem wyjął z kieszeni rewolwer.

- Nigdzie nie pójdziesz! - wrzasnął.

- A ja do chałupy po opatrunki.

- Kłamiesz. Chcesz tu sprowadzić lekarza. Ale po moim trupie. A właściwie po

twoim. Tylko się spróbujesz ruszyć...

W tym momencie nagły przypływ bólu odebrał mu przytomność. Gdy otworzył

oczy, wnuka już nie było. Razem z wnukiem zniknął rewolwer, kosa i widły. Nikt nie

mógł powiedzieć, żeby Mychajło nie był przewidującym człowiekiem. Semen zawył z

wściekłości wobec takiego braku posłuszeństwa wobec starszych, a potem zaczął

myśleć. Nawyk myślenia miał zakorzeniony od czasów, gdy jakieś osiemdziesiąt lat,

wcześniej studiował w Sankt Petersburgu biologię. Rozwiązanie problemu zaświtało

mu po pięciu minutach intensywnej pracy umysłowej. W jakim celu wnuk pojechał po

lekarza? Oczywiście po to, aby ten ostatni nastawił mu złamaną nogę, a potem ją

zagipsował. Staruszek uśmiechnął się lekko. Gdyby tak udało mu się nastawić ją

sobie samodzielnie, to miał przecież cały worek cementu, który powinien być równie

dobry jak gips. To było tak proste, aż się zawstydził, że tak długo nad tym myślał.

Trzeba było działać. Niestety, jak się już na wstępie przekonał, naciągnięcie złamanej

nogi było trudniejsze, niż myślał. Ciągnięcie ręką wobec dość ograniczonego pola

działania nic nie dawało. Poskrobał się z frasunkiem po głowie, a potem wpadł na

kolejny ambitny pomysł. Ze ściany ściągnął zwój liny, po drugiej drabinie wdrapał się

z powrotem tam, skąd dziesięć minut wcześniej spadł. Usiadł na belce i obwiązawszy

sobie nogę w kostce liną, przymotał drugi jej koniec do belki, na której siedział. Teraz

pozostawało już tylko jedno. Przeżegnał się zamaszyście, po czym rzucił z belki w

dół. Ciężar ciała powinien naciągnąć złamanie. Ponownie stracił przytomność. Gdy ją

odzyskał, wisiał głową w dół, do ziemi miał jakieś dwa metry, do belki tam na górze

kolejne dwa, noga bolała go tak, że niemal wył z bólu, a w dodatku wcale nie

wyglądało na to, żeby się specjalnie poprawiła. Tylko kość wyszła trochę przez skórę,

co widział, bo objechały mu nogawki. Z tamtego miejsca ściekał cieniutki strumyczek

krwi.

- Oj, nie dobrze - powiedział sam do siebie.

Znowu ocknął się w szpitalu. Pierwszą rzeczą jaką zrobił, gdy zorientował się,

gdzie się znajduje, było wydobycie ampułki cyjanku spod kołnierzyka koszuli, która

dziwnym trafem wisiała na krześle obok łóżka. Ampułka też tam była. Ułamał jej

szyjkę i wytrząsnął zawartość na dłoń. Cyjanek miał biały kolor i nieprzyjemny

zapach. Staruszek zlizał starannie proszek, po czym przybrał pozę godną

nieboszczyka, to znaczy położył się na wznak i skrzyżował ręce na piersi. Upływały

minuty, ale nic się nie działo. W ustach miał paskudny smak, nadal jednak był żywy.

Cholera zdenerwował się To chyba nie był cyjanek.

A potem przyszedł całkiem sympatyczny lekarz. Semen został wypisany do

domu trzy dni później. Noga zrosła się w ciągu pięciu miesięcy wprost znakomicie.

Od tamtej pory Semen kłaniał się miejscowym lekarzom.gdy ich spotkał na ulicy,

zamiast spluwać na ich widok, jak miał to dotychczas w zwyczaju. A gdy pewnego

lata pojawiły się silne bóle w okolicach wątroby, rad nie rad udał się na czwarte

spotkanie z tą białą mafią.

Gabinet był biały. Wszystko w szpitalu w Chełmie było białe. Semen siedział

na wygodnym metalowym krześle i wpatrywał się mętnym wzrokiem w zdjęcie

rentgenowskie. Patrząc pod światło, widział szereg różnych plam. Przeniósł wzrok na

lekarza.

- Znaczit nie da się tego w diabły wyciachać?

- Niestety. Cud prawdziwy, że pan jeszcze żyje. Zostało panu nie więcej niż

dwa trzy miesiące życia. I to cały czas na środkach przeciwbólowych.

Semen wściekł się. Wściekłość jego była całkowicie zimna i patrząc na

Semena ciężko byłoby się jej się domyślić.

- Znaczit, że ja przeżyłem sto sześć lat, w tym trzy wojny, żeby teraz zabiło

mnie jakieś takie niewielkie gówno w moim środku? Lekarz bezradnie rozłożył ręce.

- Nic się już nie da zrobić. Nikt nic już nie może zrobić. Semen spokojnie

pokazał mu figę.

- Nie takie choroby się leczyło - powiedział spokojnie. - Mam jeszcze ochotę

zobaczyć dwudziesty pierwszy wiek.

Rzucił z pogardą zdjęcie na stół i wyszedł z gabinetu. Dwie godziny później

był już w domu w Wojsławicach. Skoro oficjalna medycyna nie mogła mu pomóc,

pozostawały jeszcze ludowe metody. Osiodłał swoją klacz Karolinę. Wybił się lekko

ze strzemiona i delikatnie ściągnął cugle.

- Przejedziemy się do Dubienki - powiedział. Klacz popatrzyła na niego

zaskoczona. Jej spojrzenie mówiło wyraźnie:

- To ponad dwadzieścia kilometrów. Czy jesteś pewien, że pekaesem nie

byłoby szybciej?

- No szkapko - powiedział. - Nie zastanawiaj się, tylko w drogę.

No i pojechali. Na miejsce dotarli gdzieś około ósmej wieczorem. Na widok wsi

Semenowi włosy stanęły dęba. Fakt, że jakoś nie bywał w tych stronach przez

ostatnie sześćdziesiąt lat, ale zmiany i tak były uderzające.

- Cholera, co się z tą wiochą porobiło - mruknął sam do siebie. Wyjechali na

łąki nad Bugiem i pojechali w stronę Uhańki. Po drodze powinien być las, ale zdaje

się, że go w międzyczasie wycięto. Góry za

lasem też nie było widać. W każdym razie chałupa Waciuka, zbudowana

kiedyś na polanie, stała obecnie w szczerym polu. Podjechał spokojnie do furtki i

zeskoczywszy na ziemie, zapukał do drzwi. Z wnętrza wylazł jakiś facet około

trzydziestki z zaczerwienionymi oczyma i splątanymi włosami.

- Nu, o co chodzi? - zapytał.

- Franko doma?

- Już ze dwadzieścia lat jak dziadek pochowany.

- Nie żyje? Przecież był młodszy ode mnie.

- Nu nie żyje. Ale może ja pomogę. Coś dolega jak mniemam. Jestem

Omelajn.

- Aha. Semen Korczaszko.

- Proszę do środka.

Wnętrze jednoizbowej chałupy umeblowane było w sposób typowy dla

domostw znachorów. Pod sufitem wisiały pęczki ziół, na kuchni kipiało kilka kotłów.

Na półkach stały słoje z zakiszonymi żabami, końskimi pączkami i innymi takimi. Na

ścianie niczym listy uwierzytelniające wisiały oprawione w ramki wyroki sądowe dla

czterech czy pięciu kolejnych pokoleń za prowadzenie pokątnej praktyki lekarskiej.

- Proszę się położyć. - Znachor gestem wskazał kozetkę. Semen położył się.

Omelajn zaczął wykonywać nad jego ciałem osobliwe gesty.

- U, ni dobrze - powiedział.

- Wyleczysz? Zapłacę złotem. Lekarze postawili już na mnie krzyżyk.

- Znaczy nowotwór. Ciężka sprawa. Nie da się zoperować?

- Niestety. Myślałem, że znachorzy z Dubienki leczą wszystkie choroby.

- Może tak było kiedyś. Dzisiejsze choroby są trudniejsze do wyleczenia.

Zresztą jacy znachorzy. Ja jestem ostatni, a poza tym, i tak robię kurs dla

bioenergoterapeutów. Bardziej modne a i nie idzie się siedzieć.

Semen wstał. Czul pogardę dla medycyny. Zarówno tej oficjalnej, jak i dla tej,

której przedstawiciel zdiagnozował go bez użycia rentgena.

- To co mogę zrobić? - zapytał.

- Podobno pomaga picie nafty.

- A to się dobrze składa, bo mam w chałupie całą butelkę.

Rzucił na stół srebrnego rubla w charakterze honorarium i wsiadł na konia. W

domu był dopiero po północy.

Następne dni były podobne do siebie. Semen pił bimber na przemian z naftą

do prymusa. Oczywiście efekty, które w ten sposób osiągnął, nie przyniosły niczego

dobrego. Nafta zgodnie ze swoją natura działała przeczyszczające i to do tego

stopnia, że mało mu bebechów nie wyrwało, a bóle się nasiliły. Ósmego dnia

przyjechał Omelajn.

- O? - Semen wyraził zdziwienie na jego widok.

- Wpadłem, bo coś mi się przypomniało.

Znachor był najwyraźniej na najlepszej drodze do zostania

bioenergoterapeutą, był gładko przyczesany, miał na sobie garnitur, a pod pachą

trzymał nowiutką skórzaną aktówkę. Semen zaprosił go do środka.

- Jak samopoczucie? - zapytał gość, biorąc ze stołu flaszkę z naftą. Popatrzył

na etykietkę i skrzywił się.

- Ta nafta jest do dupy. Wypiłem sobie dwie szklaneczki i mało ducha nie

wyzionąłem.

- Pije się nie taką. Trzeba kupić w aptece specjalnie oczyszczoną. Ale może

będę miał coś lepszego.

Zza pazuchy wydobył litrową butlę pełną jakiejś mętnej cieczy.

- Zostało po dziadku - wyjaśnił. - Wprawdzie ma już ponad trzydzieści lat, ale

było w szczelnie zakręconym słoiku, więc może się nada.

- Nu mogę spróbować. A co to?

- Balsam galicyjski. Lek na wszystkie choroby. Tylko po tym się traci

przytomność na parę godzin. I głowa od niego boli.

Znachor nie zasiady wał się. Poszedł sobie. Na stole została butelka.

Semen odkręcił korek i powąchał. To, co było wewnątrz, było gęste jak

śmietana i miało zapach ciepłego poranka na bagnach. Na etykietce nabazgrolono:

Eliksir Bagienny pól szklanki na raz.

- Miał być balsam galicyjski - powiedział sam do siebie. Ano dobra.

Zobaczymy. Zaszkodzić to już mi nic nie może.

Semen poskrobał się po głowie, a potem przyszło mu do głowy jeszcze coś.

Koty. Jeśli do chorego człowieka przyłoży się kota, to człowiek wyzdrowieje, za to

kot... Semen poweselał. Pogwizdując sobie walca „Na sopkach Mandżurii" poszedł

do apteki. W aptece kupił dziesięć butelek waleriany. Następnie polał tym swoje łóżko

i otworzył szeroko okno. Przeżegnał się i wypiwszy pół szklanki preparatu, ułożył się

wygodnie na wierzchu. Preparat ciął go z nóg momentalnie. Odpływając w ciemność,

poczuł, jak pierwsze koty zwabione zapachem układają się wokół. Ocknął się po dwu

dniach. Był głodny, a stada kiciorków nadal pokrywały jego łóżko warstwą. W

powietrzu unosił się intensywny koci zapach. Tarzały się po nim i po pościeli. Czuł się

już zdecydowanie lepiej. Tylko jego skóra była dziwnie sina i pokryła się jakąś lepką

warstwą. Przejadł co nieco i powtórzył kurację. Minęły jeszcze dwa dni. Był dziwnie

osłabiony, ale pozatym czuł się świetnie. Włosy, których miał na głowie dość niewiele,

wyrosły gęściej. Były też mniej siwe. Za to wyleciały mu dwa zęby. Specjalnie się tym

nie zmartwił, bo w ich miejsce rosły mu nowe. Podreptał do stajni. Karolina przez te

Pilipiuk Andrzej - Ostatnia posluga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: