Cussler Clive - Ognisty lód.pdf - CUSSLER CLIVE - beladit

Clive Cussler & Paul Kemprecos

Ognisty lód

Fire Ice

Przełożył: Maciej Pintara

Wydanie oryginalne: 2002

Wydanie polskie: 2002

Prolog

Odessa, Rosja 1918 rok

Późnym popołudniem wiatr nagle zmienił kierunek i przygnał do portu gęstą mgłę. Szare

wilgotne opary spowiły kamienne nabrzeża i kłębiły się nad monumentalnymi schodami. W

ruchliwym porcie czarnomorskim nagle zrobiło się ciemno. Odwołano rejsy promów i

statków pasażerskich. Mnóstwo marynarzy zostało bez zajęcia. Kapitan Anatolij Towrow

szedł nabrzeżem w przenikliwie zimnej mgle. Słyszał wybuchy pijackiego śmiechu w

zatłoczonych knajpach i burdelach. Minął główne skupisko barów, skręcił w zaułek i

otworzył nieoznakowane drzwi. W nozdrza uderzyło go ciepłe powietrze przesycone dymem

papierosowym i zapachem wódki. Tęgi gość przy stoliku w rogu przywołał go gestem.

Aleksiej Fiodorow był szefem odeskich celników. Kiedy kapitan zawijał do portu,

spotykał się z nim w tej spelunie, gdzie przesiadywali głównie emerytowani marynarze, a

wódka nie była droga. Towrow czuł się samotny po śmierci żony i córki, które zginęły w

czasie rewolucji.

Fiodorow wydawał się dziwnie zgaszony. Zwykle tryskał humorem i żartował, że kelner

zawyża rachunek. Teraz bez słowa zamówił kolejkę, unosząc dwa palce. Co dziwniejsze,

zapłacił bez żadnych targów. Zniżył głos, poskubał nerwowo czarną szpiczastą bródkę i

rozejrzał się niepewnie po innych stolikach, gdzie ogorzali marynarze pochylali się nad

wódką. Uspokojony, że nikt nie podsłuchuje, uniósł kieliszek. Stuknęli się.

- Drogi kapitanie... - zaczął. - Żałuję, że mam mało czasu i muszę od razu przejść do

rzeczy. Chciałbym, żeby bez zadawania pytań zabrał pan do Konstantynopola grupę

pasażerów i niewielki ładunek.

- Kiedy zapłacił pan za wódkę, od razu wiedziałem, że coś jest nie tak.

Fiodorow zachichotał. Zawsze intrygowała go szczerość kapitana, nawet jeśli jej nie

rozumiał.

- No cóż, kapitanie... My, skromni urzędnicy państwowi, musimy jakoś żyć za te nędzne

grosze, które nam płacą

Kapitan uśmiechnął się. Wielki brzuch Fiodorowa niemal rozsadzał drogą francuską

kamizelkę. Celnik często narzekał na swoją pracę, a Towrow uprzejmie go słuchał. Wiedział,

że urzędnik ma mocne plecy w Piotrogrodzie i bierze łapówki od właścicieli statków, żeby

„uspokoić morze biurokracji”, jak mawiał.

Towrow wzruszył ramionami.

- Zna pan moją łajbę. Nie nazwałbym jej luksusowym liniowcem.

- Nieważne. Doskonale się nadaje do naszych celów.

Kapitan zamilkł. Zastanawiał się, dlaczego ktoś chce płynąć na starym węglowcu, skoro

są wygodniejsze statki. Fiodorow wziął wahanie kapitana za wstęp do negocjacji. Sięgnął do

kieszeni na piersi, wyjął grubą kopertę i położył na stoliku. Rozchylił ją lekko, żeby kapitan

mógł zobaczyć tysiące rubli.

- Dobrze zapłacę.

Towrow przełknął ślinę. Drżącymi palcami wygrzebał z paczki papierosa i zapalił.

- Nie rozumiem - powiedział.

Fiodorow zauważył jego zaskoczenie.

- Co pan wie o sytuacji politycznej w naszym kraju?

Kapitan słyszał tylko różne plotki i wiedział to, co wyczytał w starych gazetach.

- Jestem marynarzem - odparł. - Rzadko schodzę na ląd.

- Ale ma pan duże doświadczenie życiowe. Proszę być szczerym, przyjacielu. Zawsze

ceniłem sobie pańskie opinie.

- Gdyby statek był w takim stanie, jak nasz kraj, dziwiłbym się, że jeszcze nie leży na

dnie morza.

Fiodorow roześmiał się serdecznie.

- Zawsze podziwiałem pańską szczerość. I ma pan talent do metafor. - Spoważniał. -

Trafił pan w sedno. Położenie Rosji jest przerażające. Młodzież ginie na wojnie, car

abdykował, bolszewicy brutalnie przejmują władzę, Niemcy okupują nasze południowe

tereny i musieliśmy wezwać inne państwa, żeby wyjmowały za nas kasztany ognia.

- Nie miałem pojęcia, że jest aż tak źle.

Fiodorow utkwił w kapitanie wzrok

- Niech mi pan wierzy, że będzie jeszcze gorzej. Dlatego wróćmy do pana i pańskiego

statku. My, lojalni patrioci, jesteśmy tu, w Odessie, przyparci plecami do morza. Biali jeszcze

się trzymają, ale czerwoni naciskają od północy i wkrótce pokonają opór.

Piętnastokilometrowa strefa zajęta przez Niemców zniknie jak cukier rozpuszczony w

wodzie. Jeśli zabierze pan na pokład tych pasażerów, odda pan Rosji wielką przysługę.

Kapitan uważał się za obywatela świata, ale w głębi duszy nie różnił się od reszty swoich

rodaków i czuł głębokie przywiązanie do ojczyzny. Wiedział, że szerzy się bolszewicki terror

i wielu uchodźców ucieka na południe. Rozmawiał z innymi kapitanami, którzy szeptali o

nocnych przewozach ważnych osób.

Miał miejsce dla pasażerów. „Odessa Star” był właściwie pusty. Jednak na frachtowcu

śmierdziało wyciekającym paliwem, rdzewiejącym metalem i brudem. Marynarze nazywali to

odorem śmierci i omijali statek jak zarazę. Załoga składała się głównie z portowych

szczurów, których nie chciał żaden inny kapitan. Towrow mógł przenieść zastępcę do swojej

kajuty i zwolnić kajuty oficerskie dla pasażerów. Zerknął na grubą kopertę. Za takie pieniądze

kupiłby na starość domek nad morzem zamiast zdychać w marynarskim przytułku.

- Wychodzimy w morze za trzy dni, z wieczornym odpływem - oznajmił. Fiodorow

pchnął kopertę przez stół.

- Jest pan prawdziwym patriotą. To połowa. Resztę dopłacę, kiedy przyjadą pasażerowie.

Kapitan schował pieniądze do wewnętrznej kieszeni kurtki.

- Ilu ich będzie?

Fiodorow zerknął na dwóch marynarzy, którzy weszli do knajpy i usiedli przy stoliku.

Zniżył głos.

- Kilkunastu. W kopercie są dodatkowe pieniądze na prowiant. Niech pan zrobi zakupy w

różnych miejscach, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Muszę już iść.

Wstał i podniósł głos, żeby wszyscy słyszeli.

- Mam nadzieję, kapitanie... - powiedział surowo - że teraz lepiej rozumie pan nasze

przepisy celne. Żegnam.

W dniu wypłynięcia z portu Fiodorow przyszedł po południu na statek, żeby powiedzieć

kapitanowi, że plany się nie zmieniły. Pasażerowie przyjadą w nocy. Na pokładzie ma być

tylko kapitan. Krótko przed północą Towrow spacerował samotnie po pokładzie zasnutym

mgłą. Przy trapie zahamował z piskiem samochód. Po odgłosie silnika można było poznać, że

to ciężarówka. Zgasły światła. Trzasnęły drzwiczki. Rozległy się przyciszone głosy i kroki na

mokrym bruku.

Po trapie wspięła się wysoka postać w pelerynie z kapturem. Weszła na pokład i zbliżyła

się do kapitana. Towrow poczuł na sobie świdrujące spojrzenie. Spod kaptura odezwał się

głęboki, męski głos.

- Gdzie są kajuty pasażerów?

- Pokażę panu - odrzekł Towrow.

- Nie. Niech pan powie.

- Na górnym pokładzie.

- A gdzie pańska załoga?

- Śpi.

- Niech pan dopilnuje, żeby zostali w kojach. I proszę tu zaczekać.

Mężczyzna podszedł cicho do trapu i wspiął się na górny pokład. Po kilku minutach

wrócił z inspekcji.

- Niewiele lepiej niż w stajni - stwierdził. - Wchodzimy na statek. Niech pan zejdzie z

drogi i stanie tam...

Towrowowi nie podobało się, że ktoś rozkazuje mu na jego statku, ale uspokoił się,

pomyślawszy o pieniądzach zamkniętych w sejfie w kajucie kapitańskiej. Poza tym wolał nie

zadzierać z wyższym o głowę obcym. Stanął na dziobie, jak mu kazano.

Grupka stłoczona na nabrzeżu weszła na pokład. Towrow usłyszał senny głos małej

dziewczynki lub chłopca i uspokajający szept kogoś dorosłego. Pasażerowie skierowali się do

swoich kajut. Inni wnieśli skrzynie i kufry podróżne. Sądząc po tym, jak stękali i przeklinali,

bagaż musiał być ciężki. Ostatni zjawił się Fiodorow. Nie był przyzwyczajony do wysiłku i

zasapał się przy krótkiej wspinaczce.

Dla rozgrzewki zacierał dłonie w rękawicach.

- No, cóż, mój przyjacielu - powiedział wesoło. - To tyle. Wszystko gotowe?

- Możemy odpływać, kiedy tylko da pan rozkaz.

- Ruszajcie. Oto reszta pieniędzy...

Wręczył Towrowowi kopertę z nowiutkimi szeleszczącymi banknotami. Potem

niespodziewanie objął kapitana i ucałował w oba policzki.

- Matka Rosja nigdy panu tego nie zapomni - szepnął. - Dzisiejszej nocy tworzy pan

historię.

Puścił zaskoczonego kapitana i zszedł po trapie. Po chwili ciężarówka ruszyła i zniknęła

w ciemności.

Kapitan uniósł kopertę do nosa i z rozkoszą powąchał pieniądze, jakby to były róże.

Schował kopertę do kieszeni kurtki i wspiął się do sterowni. Wszedł do pomieszczenia

nawigacyjnego za sterownią. Kazał pierwszemu oficerowi Siergiejowi obudzić załogę i odbić

od brzegu. Zastępca kapitana zszedł na dół wykonać rozkazy.

Towrow patrzył ze sterowni, jak odcumowują statek i wciągają trap. Załoga liczyła

dwunastu ludzi, łącznie z dwoma palaczami, zatrudnionymi w ostatniej chwili do obsługi

„złomowiska”, jak nazywano maszynownię. Główny mechanik był doświadczonym

marynarzem i nie opuścił swojego kapitana tylko z lojalności. Posługiwał się oliwiarką

niczym czarodziejską różdżką i potrafił tchnąć życie w kupę szmelcu napędzającą „Odessa

Star”. Kotły były już pod parą.

Towrow stanął za sterem, zadźwięczał telegraf maszynowni i statek wypłynął z basenu

portowego. Ci, którzy widzieli frachtowiec wychodzący we mgle w morze, żegnali się i

odmawiali modlitwy, żeby odpędzić demony. „Odessa Star” zdawał się sunąć nad wodą jak

statek-widmo, skazany na włóczęgę po świecie w poszukiwaniu topielców do swojej załogi.

Przymglone światła nawigacyjne wyglądały tak, jakby po takielunku pląsały ognie świętego

Elma.

Kapitan wprawnie prowadził frachtowiec krętym farwaterem między spowitymi we mgle

statkami. Od lat kursował między Odessą i Konstantynopolem i znał trasę na pamięć.

Wiedział bez mapy i boi kursowych, ile wykonać obrotów kołem sterowym.

Francuscy właściciele „Odessa Star” od lat celowo nie remontowali statku w nadziei, że

wreszcie jakiś silny sztorm pośle go na dno i dostaną odszkodowanie. Rdzawe zacieki pod

otworami odpływowymi wyglądały jak krwawiące rany na pokrytym pęcherzami kadłubie.

Cussler Clive - Ognisty lód.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: