BONES - +16.doc

BONES

+16[1]

cz. 4

Domy, ulice, ławki, a nawet drzewa wydają się w Nowym Jorku inne niż w innych miastach. Taka metropolia przeraża wszystkich. Zaczynając od normalnych ludzi, kończąc na psychicznie chorych, jednak on – brunet o czarnych oczach, nie był wciągnięty w ten hipnotyzm.
Wpatrzony w czarny sufit, na którym namalowane były białe koła, szukał początku. Mógłby przysiąc, że przed chwilą widział go. Postanowił nie poddać się i szukał dalej. Leżąc na materacu czuł jak drut wbija mu się w plecy. Mruknął pod nosem i postanowił dalej szukać zamierzonego celu.

Zerwał się słysząc głośne walenie w drzwi. Przełknął ślinę i zacisnął pięści, modląc się, aby nikt mu teraz nie wszedł w drogę. Słysząc jeszcze raz głośne walnięcie, otworzył z rozmachem drzwi. Przed nim pojawiła się postać małej dziewczynki, która na oko mogła mieć 5 lat. Trzymając w ręce mleko, błagała oczami oto by je kupił.

- Nie ma mowy. Nie mam psa, kota, chomika bym mógł kupić te świństwo – kiwnął głową zezłoszczony.

Mała spuściła głowę i westchnęła cicho, jednak nie zamierzała pójść.

- Coś jeszcze chcesz usłyszeć?

Nie zareagowała. Przemilczał to i nabrał powietrza.
- Wyjdź, póki jestem dobry i proszę cię, nie każ mi zrobić tego, co zawsze robię w takich sytuacjach.

Widząc jak zaciska pięść, przytuliła do siebie mleko i puściła się biegiem w stronę śmietników.

- Tak jest dobrze.

***

- Coś jeszcze znalazłaś, Bones? – Booth wszedł właśnie do gabinetu swojej nieoficjalnej partnerki.
- Wydaje mi się, ze moglibyśmy zaczepić się jakimś punktem tej sprawy – mówiła pewnie. Jeśli nie od strony naukowej to może psychologicznej?

Booth uśmiechnął się lekko do niej i usiadł na krześle.

- Dlaczego nic nie mówisz? – Spytała nie słysząc odpowiedzi.

- Bones, przecież ty się do tego nie nadajesz! Nie umiesz odróżnić normalnego śmiechu od śmiechu ironicznego a co dopiero mówiąc o psychologii mordercy – popukał się w czoło i pokręcił głową.

- Ale kto powiedział, że ja przestanę się zajmować tym co dotychczas robię? – Przyjrzała mu się z powagą i lekką przewagą. Jej partner zmarszczył brwi i ukłonił się lekko.

- To, kto będzie tym się zajmował? – Zaczął szeptać konspiracyjnie. Bones tylko się zaśmiała. – O nie! Nie wrobisz mnie!

***

Kręcąc się raz w prawo, raz w lewo szukał najwygodniejszego miejsca, aby się ułożyć i patrzeć w sufit nie myśląc o niczym. Ręce dał pod głową i ponownie przyglądał się sufitowi. Czuł jak zaczyna się mu kręcić w głowie. Chciał rozszerzyć oczy, ale nie udało mu się. Jęknął przeciągle. Pomrugał kilka razy powiekami. Ponownie nic nie wyszło. Zawiedziony oderwał się od sufitu i wtedy dobiegło go pukanie do drzwi. Wstał z łóżka zakładając pasek z bronią i spojrzał przez judasza. Stała przed nim kobieta, która była mocna wymalowana i ekstrawagancko ubrana. Rozglądała się w każdym kierunku. Kiedy usłyszała przekręcanie klucza w zamku uśmiechnęła się.

- Witam – pocałowała go w policzek i kąsnęła w ucho.

- Dlaczego nie zadzwoniłaś? – Krzyknął do niej, chowając broń.

- Nie lubię jak krzyczysz – zaśmiała się. – Chciałam ci zrobić niespodziankę – uśmiechnęła się i wyjęła ze spodni koszulę.

- Dobra. Przyjemności później – odtrącił ją i popchnął na fotel – mów jak poszło.

- Tak jak mówiłeś. Zrobiłam to, co do mnie należało.

- Konkretniej! – Nakazał.

- Dowiesz się w swoim czasie – podeszła i zaczęła go całować. Zaczynając od ust, kończąc na miejscu intymnym. Zdjęła z niego spodnie, pojękując z rozkoszy. Po chwili poczuła, jak mężczyzna wkłada rękę pod jej spódniczkę odsuwając stringi. Złapał ją za ramiona, a potem usadowił ją na swojej męskości. Chcąc sprawić tylko sobie radość, starał się dojść jak najszybciej do szczytu. Kiedy spełnił się, odepchnął ją od siebie i nałożył spodnie. Spojrzał na kobietę, która zmrużonymi oczami patrzyła na niego, czekając na więcej. Posłał w jej stronę buziaka i odwrócił się.

Hałas pocisku przeszedł przez całe pomieszczenie. Krew zaczęła się lać z ust i brzucha. Pod jego nosem, widać było uśmiech.

- Nie mogłaś przecież wyjść ponownie na światło dzienne, prawda? – wyszeptał... – Niespodzianka – przejechał po jej bladym policzku.

cz. 5

- Brennan – do gabinetu wszedł Booth – ja mam dosyć tego i albo mi pomożesz z tym, albo wszystko zostawiam tobie i twojej załodze to, by rozwiązać tę cholerną sprawę.

- Seeley, nie denerwuj się. A po drugie, wiesz bardzo dobrze, że ja do takich spraw się nie nadaje – przymknęła oczy i teatralnie pokręciła głową

- Bones!

- Booth!

- Bones! – Przymrużył powieki.

- Dobra, dobra. Pomogę! – Zaśmiała się, wyciągając ręce do góry. – Więc co mój przyjaciel już wywnioskował?

- Szczerze? – Przyjrzał się jej z uwagą, podnosząc brwi.

Bones pokiwała głową.

- Nic. – Brennan zmroziła go wzrokiem – Żartuje. Wydaje mi się, że ten człowiek po prostu chciał się zemścić. Nie wiem jeszcze, jaki był powód do zemsty, ale...

- Booth. Przecież on działa jak seryjniak, a ktoś, kto chce się zemścić chyba by tak nie działał.

- I tu się mylisz. Mózg mordercy pracuje strasznie zawile do momentu, kiedy przestaje się bać. Wie, że nic mu nie grozi i zawładnął już całym światem.

- Chce odwrócić naszą uwagę od sprawy, myśląc, że zajmiemy się bardziej szukaniem kolejnych ciał niż...

- Dokładnie tak – kiwnął palcem i zszedł z jej biurka.

***

- Kolejne ciało – westchnął Booth, patrząc na kolegę – tym razem mamy do czynienia ze świeżym ciałem – Bones... Masz coś?

- Przed śmiercią uprawiała seks. Zabita strzałem w brzuch... Seeley – przerwała, z obawą spoglądając na niego.

- Hym?

- To ciało Tessy

Czuła na sobie ciężkie spojrzenie partnera, który nie mógł uwierzyć wypowiedzianym słowom. Odszedł od niej i z całej siły kopnął kamyk nogą. Podeszła do niego i objęła delikatnie.

- Nic mi nie jest – wyrwał się z uścisku i podszedł do techników – znaleźliście coś jeszcze?

- Mamy kilka odcisków palców i jest jeszcze jedna sprawa.

- Jaka?

- Kilka metrów dalej siedzi mała dziewczynka. Powiedziała nam, że widziała mordercę.

- Dzięki. Zajmie się tym Angela – poklepał go po plecach i udał się do samochodu.
 

***

Powoli otworzyły się drzwi. W nich pojawiła się postać Bootha. Rozejrzał się po pomieszczeniu i zrobił kilka kroków. Uśmiechnął się i podszedł do biurka Brennan, szukając akt sprawy. Miał twarz bardzo tajemniczą i niepewną siebie. Jeszcze raz dla pewności oglądnął się. Ukucnął i otworzył szufladę. Wyjął z niej teczki i zaczął przeszukiwać papiery. Nagle światło się zapaliło, a kilka metrów przed nim stała Bones.

- Booth? Co ty tutaj robisz? – Gwałtownie się odwrócił i spojrzał na swoją przyjaciółkę.

- E... – Wyjąkał, chcąc znaleźć szybko jakieś wytłumaczenie.

- E, co?

- Długopis mi się zgubił i szukam jego – zaśmiał się z własnej głupoty i spojrzał niepewnie na zamyśloną Bones. Nachylił się specjalnie nad biurkiem i zaczął szukać po podłodze. Powoli podnosił się, ale kiedy usłyszał jak jego partnerka krzyczy uderzył się głową w blat biurka.

- Przepraszam – wyszeptała i znalazła się od razu koło niego. Mężczyzna lekko się uśmiechnął i usiadł na fotelu, trzymając się bolącego miejsca.

- Nic się nie stało.

- Może i nic się nie stało, ale zapraszam ciebie na kolację. – Uśmiechnęła się i odeszła od niego. Seeley tylko przeklął w duchu i z przyczepianym uśmiechem poszedł za nią.

4