Elizabeth Thornton - Anons.pdf - Thornton Elizabeth - glinka7-1987

ELIZABETH THORNTON

„The Courier"

12 czerwca 1804 roku

Od naszego specjalnego korespondenta

Winchester, sesja sadu. posiedzenie w dniu 11 czerwca

1804 roku

W sądzie hrabstwa Hampshire w Winchester rozpoczął się

dzisiaj sensacyjny proces Sary Carstairs, lat 21, oskarżonej o zamor

dowanie szwagra, Williama Neville'a.

Specjalny korespondent „Couriera" donosi, że jak sięga pa

mięcią, jeszcze nigdy proces o morderstwo nie wzbudził takiego

zainteresowania. Któż zresztą nie byłby ciekaw przebiegu tej

pasjonującej historii? Oskarżona jest młoda, piękna, a po ukoń

czeniu dwudziestego piątego roku życia ma odziedziczyć wielki

majątek po niedawno zmarłym ojcu. Pochodzi z szanowanej, choć

nie obracającej się w najmodniejszych kręgach rodziny. Do tej

pory nie odnaleziono ciała jej ofiary, syna sir Ivora Neville'a,

znanego działacza partii torysów i osobistego przyjaciela pana

premiera.

W Winchester kłębi się od przyjezdnych, którzy za wszelką cenę

chcą obejrzeć proces. Spotyka się tu między innymi wielu modnych

londyńczyków, a i eleganckich panien zjechało niemało. Dziś,

wkrótce po tym, jak o godzinie ósmej otwarto drzwi sądu, przed

budynkiem zapanował chaos i omal nie doszło do zamieszek, gdy

odprawiano z kwitkiem chętnych, ponieważ wszystkie miejsca dla

publiczności zostały już zajęte. W środku ludzie tłoczyli się jak

śledzie w beczce. Na sali panowała nieznośna duchota. Tylko

oskarżona Sara Carstairs najwyraźniej nie zwracała na to uwagi;

w ogóle nie obchodziło jej to, co dzieje się dookoła. Siedziała na

ławie oskarżonych w towarzystwie strażniczki więziennej i urzęd

nika sądowego i sprawiała wrażenie absolutnie spokojnej, a przy

tym nieobecnej duchem.

W trwającej kilka godzin mowie otwierającej proces prokurator,

sir Arthur Percy, naszkicował linią oskarżenia, którą mają po

twierdzić przed sądem jego świadkowie. Przedstawia się ona

następująco: W okresie małżeństwa z siostrą oskarżonej pan

Neville wdał się w romans z panną Carstairs. Jednak gdy miało

dojść do ogłoszenia zaręczyn tej ostatniej z panem Francisem

Blamiresem, panna Carstairs postanowiła położyć kres romansowi.

Ponieważ jednak pan Neville zagroził ujawnieniem ich związku,

oskarżona zabiła go nocą 27 kwietnia lub wczesnym, rankiem

28 kwietnia, a ciało ukryła dla uniknięcia odpowiedzialności.

Sir Arthur szeroko omówił domysły i plotki związane ze znik

nięciem pana Neville'a. Chce dowieść, jak zapowiedział, że za

mierzał on mieszkać w rodzinnych stronach jeszcze długie łata.

Osoba o takiej pozycji społecznej nie znika jak duch, stwierdził

pan prokurator i przypomniał sądowi, że spuścizną wojny domowej

są w zachodniej części Hampshire liczne dwory i domostwa

z tajnymi przejściami i komnatami. Jeśli wspomnieć ponadto dziką

pagórkowatą okolicę, trzeba przyznać, że było aż nadto miejsc,

gdzie można niepostrzeżenie ukryć ciało. Należy się więc liczyć

z tym, że doczesne szczątki pana Neville'a nigdy nie zostaną

znalezione.

Byłoby wielkim nieszczęściem wymiaru sprawiedliwości, zakoń

czył prokurator, gdyby mordercy mogli uniknąć kary tylko dlatego,

że udało im się pozbyć ciał ofiar. Wyraził też przekonanie, że

dowody, które przedstawi, doprowadzą przysięgłych do nieunik

nionego wniosku o słuszności oskarżenia i winie panny Carstairs.

W czwartek ukaże się specjalne wydanie „ Couriera "poświęcone

w całości temu procesowi. Natomiast doniesieniom naszego kore

spondenta parlamentarnego poświęcimy uwagę jak zwykle w piątek.

„ Courier " ogłasza, że sir Ivor wyznaczył nagrodę w wysokości

tysiąca funtów za udzielenie informacji, która doprowadziłaby do

odnalezienia ciała jego syna.

Max Worthe, właściciel i redaktor naczelny „Couriera", od

pięciu dni przyglądał się kobiecie zasiadającej na ławie oskar

żonych. Jego zaciekawienie tą postacią, początkowo raczej umiar

kowane, przerodziło się niemal w fascynację. Kobieta była młoda

i piękna, skromnie ubrana w szarą jedwabną suknię z długimi

rękawami i dopasowany do niej kapelusz. Rękawiczki miała

również szare: sprawiała więc wrażenie osoby dobrze urodzonej

i godnej szacunku. Wszyscy w sali wiedzieli jednak, że Sara

Carstairs z zimną krwią popełniła morderstwo.

Mimo to nikt nie wyczekiwał na jej przykładne ukaranie. Przez

owe pięć dni opinia publiczna stopniowo coraz bardziej sprzyjała

pannie Carstairs, aczkolwiek Max nie wątpił, że gdyby na tym

samym miejscu siedziała stara sekutnica, jej los nie obchodziłby

nikogo w najmniejszym stopniu.

Skupił uwagę na profilu kobiety i uznał, że taki typ urzeka

mężczyzn nie tylko urodą, lecz również czymś mniej uchwytnym -

niezwykłym przemieszaniem niewinności i wyrafinowania. Cerę

panna Carstairs miała jasną, rysy wyraziste, a usta pełne, zmysłowe.

Za to trudno było cokolwiek powiedzieć o kolorze oczu i włosów.

Oskarżona w ogóle nie patrzyła w stronę publiczności - wzrok

miała albo wbity w ścianę, albo zatrzymywała go na swym

obrońcy i jego pomocnikach - a spod nakrycia głowy nie wysuwał

się nawet najwątlejszy kosmyk. Gdyby jednak wnioskować po

karnacji, to Max był skłonny przypuszczać, że włosy są jasne,

a oczy niebieskie. Krótko mówiąc, z pozorów typowa Angielka.

Ale czasem pozory bardzo mylą.

Opis panny Carstairs, jaki Max zamieścił w „Courierze", nie

oddawał jednak dziwności jej zachowania. Proces ciągnął się już

pięć dni, minęło pięć ciężkich, dusznych, letnich dni w zatłoczonej

sali, a jednak oskarżona wydawała się obojętna zarówno na upał,

jak i na dowody, które mogły wysłać ją na szubienicę. Zupełnie

jakby wcale nie obchodził jej wynik procesu, jakby to wszystko

nie miało z nią nic wspólnego.

Tylko raz Max dostrzegł u niej reakcję uczuciową, wtedy gdy

zeznania składała jej siostra, wdowa po ofierze. Anne Neville nie

była dobrym świadkiem. Starała się zapewnić Sarze alibi, ale ze

zdenerwowania plątała się we wszystkim, co mówiła. Nie mogła

sobie nawet przypomnieć, jaki jest dzień, a co dopiero wspominać

o wydarzeniach sprzed dwóch miesięcy. Wyszła z sali, wspierając

się na ramieniu jednego z pomocników adwokata, i już do niej

nie wróciła, a Sara, którą widok siostry wyraźnie poruszył, natych

miast znowu zapadła w letarg.

Obojętność tej kobiety irytowała Maksa. Zastanawiał się, czego

byłoby trzeba, by wyprowadzić ją z równowagi. Miał ochotę

położyć ręce na jej ramionach i mocno nią potrząsnąć. Czy

wzdrygnęłaby się wtedy? Czy spiorunowałaby go wzrokiem? Czy

zaprotestowałaby, czy też trwała w biernym oporze? Tylko jak to

możliwe, że on, Max Worthe, potomek wspaniałego rodu z trady

cjami, w którym rycerskość jest cechą wrodzoną, dopuścił się

myśli o tknięciu kobiety, przedstawicielki słabej płci? I to ze złości!

Może jednak nie było jej wszystko jedno. Może po prostu była

pewna wyroku. Wszak fanfaronada sir Arthura na otwarcie procesu

potem nie znalazła potwierdzenia. Prowadzący sprawę adwokat

panny Carstairs, mecenas Cole, znajdował rozsądne wyjaśnienia

wszystkich zarzutów, które oskarżenie usiłowało przeforsować.

Max jednak nie dał się na to nabrać. Nie wątpił, że ta kobieta

ma coś na sumieniu. Nie był to racjonalny wniosek, poparty

dowodami. Max polegał na swym instynkcie, intuicji, a te mówiły

mu, że nic nie jest w tej sprawie takie, jak się wydaje, z wyjątkiem

jednego: panna Carstairs wie o losie Williama Neville'a znacznie

więcej, niż wynikałoby to z jej zeznania na piśmie, złożonego

w sądzie.

Rozległo się szuranie butów, ludzie na sali zmieniali pozycję,

Elizabeth Thornton - Anons.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: