Westleigh Sarah - Ród d'Evreux 04 - Słodka niewola.pdf - CYKL - RÓD D'EVREUX - glinka7-1987

SARAH WESTLEIGH

Słodka niewola

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Walia 1406 rok

Katrine z bijącym sercem stała wśród gromady służących,

podniecona oszałamiającą perspektywą rychłego uwolnienia.

Jej zbawca, odziany w stalowe trzewiki, stanął w rozkro

ku na podłodze wysłanej utytłanym sitowiem, odrzuciwszy

z arogancją głowę do tyłu, wysoko ponad kołnierz zbroi. Pe

wien siebie, tryskający energią, komenderujący z wielkim

mistrzostwem całą kompanią, górował nad przysadzistym

Rhunem ab Brechfą.

Wspaniały płaszcz zakrywający pancerz - jedyny ryn

sztunek, jaki nosił, poza kołnierzem oraz stalowymi trzewi

kami, ozdobionymi ostrogami ze złota - zdawał się w pół

mroku sali zamkowej mienić przeróżnymi barwami. Towa

rzyszył mu nieco starszy od niego rycerz oraz młodziutki

giermek, który niósł jego tarczę oraz hełm. Wsparcie stano

wiło pół tuzina żołnierzy. Młody rycerz skłonił się nisko. To

mogła być równie dobrze zasadzka, ale przybysz nie wyka

zywał cienia zdenerwowania. Może czuł, że w powietrzu wi

si klęska przeciwników. Wiedział, że jeśli Rhun spróbuje go

zatrzymać siłą, jego zgromadzeni poza murami ludzie otoczą

zamek i przystąpią do ataku, używając machin oblężniczych

i olbrzymich katapult, które budowali skrzętnie w ciągu

ostatnich tygodni.

Rhun odkłonił mu się ceremonialnie. Obaj mężczyźni już

się kiedyś spotkali na rozmowach. Rycerz dowodzący oblę

żeniem, Raoul de Chalais, znany powszechnie jako Cheva

lier, przemówił pierwszy.

- Wyraził pan zgodę na zawieszenie broni, abyśmy mogli

ustalić warunki, na jakich poddacie się, panie Rhun ab Bre-

chfa - huknął tak donośnym głosem, że jego słowa, odbijając

się od kamiennych murów, rozeszły się głośnym echem po

sali zamkowej, drażniąc uszy zniekształconą wymową walij

skiego nazwiska, wypowiedzianego z obcym akcentem.

W ciągu ostatnich miesięcy oblężenia Katrine obserwo

wała go często przez szczelinę, wysoko na wieży, jak jeździł

zuchwale wokół murów obronnych, tuż poza zasięgiem

strzał, w pełnym rynsztunku, z herbami, chorągwiami oraz

strażą przyboczną, mając w tle na wschodzie posępne góry

Black, a nieco na zachód pasmo Cambrian. W tych okolicz

nościach jego imponujący rycerski rynsztunek, płaszcz mie

niący się szkarłatem, błękitem i srebrem oraz czaprak, zdo

biący konia, stanowiły wyzwanie dla tych, którzy rozpaczli

wie walczyli o przetrwanie po drugiej stronie murów obron

nych.

Musiał dwukrotnie przekraczać rzekę Tywi, aby otoczyć

zamek, gdyż po przejściu rzeki w bród okazało się, że na

stromej skarpie łatwo mogą dosięgnąć ich strzały przeciwni

ka. Uniknął tego niebezpieczeństwa, przeprawiając się tra

twą, posuwającą się wzdłuż rozpiętych lin. Na drugim brzegu

pozostawił swoich ludzi, którzy mieli za zadanie pilnować

zapasowego prowiantu oraz drogi odwrotu, którą w razie po

trzeby mogli uciec, skryci w ciemnościach. Rhun przeklinał

jego przezorność z uwagi na to, że zabezpieczenie sobie dro

gi odwrotu zapewniało mu jednocześnie dostęp do rzeki.

- Nie pozostawia mi pan specjalnie innego wyboru, Che

valier - odparł Rhun. - Nie spodziewałem się, że zamek,

który zdobyłem trzy lata temu, zostanie oblężony znienacka

przez tak nieliczną grupę angielskich żołnierzy, którzy zapu

szczą się w głąb Walii. - Wzruszył ramionami i rozłożył ręce

w żałosnym geście. - Dlatego nie zadbałem o to, aby zgro

madzić w porę odpowiednie zapasy w magazynach. Gdyby

mnie uprzedzono, że to kolejny najazd Anglików, w rodzaju

tego, który poprowadził kiedyś człowiek zwany przez was

Henrykiem Czwartym w drugim roku panowania, nie próbo

wałbym się bronić za wszelką cenę, widząc przewagę prze

ciwnika, tylko wycofałbym się do mojej twierdzy, znajdują

cej się głęboko w lesie, wśród wzgórz, na północ stąd, która

była moją wypadową siedzibą, zanim zdobyłem Dryslwyn.

- Nie liczył się pan z tym, że będziemy pana nękać po

powrocie z nieudanej napaści na angielskie szeregi? - zasu

gerował Chevalier, Raoul de Chalais, uśmiechając się zu

chwale.

- Nie - przyznał Rhun. - A pan nie dał mi czasu, abym

mógł spokojnie się ewakuować, tylko zażądał natychmiasto

wego oddania zamku i wszystkich w nim obecnych w pana

ręce.

- Na co pan się nie zgodził.

- Popełniłem błąd. - Rhun odchrząknął. - Przypuszcza

łem, że taki odosobniony oddział angielskich wojsk po krót

kim okresie oblężenia powróci wkrótce do bezpiecznej An

glii albo przynajmniej wycofa się do zamku Dinefwr, który

znajduje się wciąż w rękach Anglików. Przyznam szczerze,

że łudziłem się nadzieją, iż przepędzą pana moi walijscy

sprzymierzeńcy.

Nie zdarzyła się żadna z tych rzeczy. Katrine wiedziała,

że w zamku pozostał tylko jeden worek mąki, połówka so

lonego wołu oraz ostatnia beczka piwa. Na dziedzińcu za

mkowym już od dawna nie piały koguty, nie kwakały kaczki

czy chrząkały świnie. Parę wygłodniałych psów zaszczekało

czasem, gdy udało im się złapać szczura, albo skomlało ża

łośnie, żebrząc o jakieś odpadki. W zamku było jedynie pod

dostatkiem wody, która spływała strumieniami i kropiła

zewsząd, ponieważ od kilku tygodni lało jak z cebra. Dzię

ki temu wszystkie zbiorniki wypełnione były po brzegi,

a w studni podniósł się znacznie poziom wody.

Gdy tylko ulewa ustała, Chalais wysłał posłańców z żą

daniem opuszczenia zamku. Nie uśmiechało mu się tkwienie

u wrót zamku w czasie mokrej walijskiej zimy z perspekty

wą tego, że rzeka Tywi wyleje, zatapiając okoliczne pola. Już

raz musiał przenieść obozowisko na położone wyżej tereny.

Zaopatrzenie w żywność nie stanowiło dla niego proble

mu, choćby ze względu na położony na wschód zamek Di-

nefwr - starą siedzibę lordów Deheubarth - znajdujący się

na wysokim wzniesieniu, zaledwie kilka mil stąd, kierując

się w górę rzeki. Pozostawał w rękach Anglików, jak o tym

wspomniał Rhun, a zarządzał nim Jenkin Hanard. Z kolei na

zachodzie znajdowało się miasto portowe Carmarthen, od

niedawna ponownie w rękach Anglików, do którego napły

wały aż w nadmiarze importowane dobra. Ale choć jedzenia

i picia było pod dostatkiem, spiczaste jedwabne namioty nie

zapewniały wystarczającej ochrony od przejmującego wia

tru, zwłaszcza że lodowaty deszcz zamieniał ogniska w nie

mrawo tlące się stosy, a ziemię w błoto.

Od dawna Katrine modliła się żarliwie do Matki Boskiej,

aby zamek przeszedł w ręce młodego rycerza. I oto raptem

zjawił się i znajdował się o krok stąd - boski, promieniejący

siłą, ustalający z Rhunem warunki poddania się. Nie był

szczególnie przystojny - musiała przyznać obiektywnie - ale

emanował z niego jakiś magnetyzm, który powodował, że to

nie miało najmniejszego znaczenia. Katrine fascynowała je-

Westleigh Sarah - Ród d'Evreux 04 - Słodka niewola.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: