Williamson Penelope - Gorące pożądanie.pdf - Williamson Penelope - glinka7-1987

Penelope Williamson – Gorące pożądanie

Boston, kolonia nad zatoką Massachusetts Maj 1721 roku

_ Delia, ty cholero, wracaj mi tutaj! Bo jak będę musiał pójść po ciebie

...

Gwałtownie pchnięte drzwi trzasnęły o ścianę i z wnętrza domu

wypadła ciemnowłosa dziewczyna. Potknęła się o próg i upadła z

hałasem, lądując na czworakach na deskach werandy . Przez chwilę

klęczała tak, skulona, oddychając chrapliwie.

Hałas przyciągnął uwagę wyrostków grających w monety w głębi

zaułka. Na widok dziewczyny z włosami w dzikim nieładzie i

przerażeniem w oczach pośpiesznie zgarnęli swoje drobniaki i

pobiegli w stronę portu.

- Delia!

Wściekły wrzask pijanego mężczyzny poderwał dziewczynę na nogi.

Trzymając się rozchwierutanej balustradki, zeskoczyła z werandy na

ziemię, odwróciła się na pięcie ... i stanęła jak wryta.

Bo oto od strony portu nadchodził konstabl Dunlop, klucząc między

schnącymi na słońcu rybackimi sieciami. Przysadzisty, choć krzepki,

o potężnie rozrośniętej piersi, znajdował się dokładnie na drodze

ucieczki dziewczyny.

Właśnie przystanął i zwrócony do niej plecami obserwował królewską

fregatę podchodzącą do nabrzeża. Dziewczyna ostrożnie postąpiła

krok naprzód i zamarła, widząc, że konstabl odwraca się powoli.

Z tyłu dobiegł odgłos przewracanego stołka i okrzyk:

- Bodaj to wszyscy diabli!

Zagrzechotały spadające na podłogę blaszane naczynia, coś

grzmotnęło ciężko o ścianę.

- Wiem, że jeszcze coś tu schowałaś. I oddasz mi to, zarazo, albo

pożałujesz ... Delia!

Konstabl drgnął, niczym lis, którego nozdrza pochwyciły woń królika.

Dziewczyna zdusiła w gardle jęk rozpaczy, opadła na kolana i

wczołgała się pod werandę.

Wysoka ledwie na pół metra weranda, zbudowana z desek, które już

dawno zaczęły próchnieć, kończyła się schodami proowadzącymi z

nadbrzeżnej uliczki do domu. Jego parter zajmoował podupadły

warsztat bednarski, pokoje mieszkalne znajdowały się na piętrze.

Kryjówka Delii było to miejsce odpowiednie dla szczurów, pająków - i

szczupłej siedemnastoletniej dziewczyny, uciekającej przed biciem.

- Delia! Gdzieś to, do kroćset, schowała?!

Posłyszała odgłos niepewnych kroków ojca na schodach i chwilę

później skrzypienie butów konstabla Dunlopa, pokonuującego

ostatnie metry uliczki. W obawie, że głośny oddech zdraadzi jej

kryjówkę, wtuliła twarz w mokrą ziemię. Poczuła na pooliczku śliski

dotyk błota, cuchnącego pleśnią i zgniłą rybą.

Nogi konstabla znalazły się w polu widzenia Delii. Był tak blisko, że

dokładnie widziała plamki błota, zdobiące jego kamasze z bielonej

skóry.

Dunlop odchrząknął i splunął śliną oraz przeżutym tytoniem w piasek

kilka cali od twarzy Delii.

- Hej, McQuaid! - zawołał. - O co te krzyki?

Deski nad głową Delii wygięły się i zaskrzypiały. Ojciec wyyszedł na

werandę.

- A, to pan, konstablu ... - Na widok przedstawiciela prawa Ezra

McQuaid jakby wytrzeźwiał. Za pijaństwo w miejscu pubblicznym i

zakłócanie spokoju można było pójść w dyby na dwaanaście godzin.

- Nie widział pan przypadkiem mojej Delii? Gdzieś mi, cholera,

czmychnęła.

Konstabl ponownie odchrząknął i splunął.

- Ano, nie widziałem. Patrzyłem na zatokę. Właśnie przypłyynęła

"Moravia". Będzie dziś spokojna noc. Kiedy łapacze zejdą na ląd,

żaden chłop, który ma dwie zdrowe nogi i nadaje się choćby na

chłopca okrętowego, nie wystawi nosa za drzwi ... A więc co ta

dziewucha znowu zmalowała?

_ Znalazła sześć pensów, którem schował na czarną godzinę

Ŕodrzekł Ezra McQuaid tonem człowieka ciężko i niezasłużenie

skrzywdzonego. _ Znalazła i zabrała, ot co. Mam zamiar

wygarrbować jej za to skórę. Toż to grzech okradać własnego ojca.

Ty łgarzu _ pomyślała Delia. Te sześć pensów należało do niej.

Schowała monetę w garnku ze smalcem, ale tatko wywąchał ją

bezbłędnie, jak zawsze, kiedy pragnienie dało mu się we znaki. Tylko

że tym razem sześć pensów nie wystarczyło, chociaż kuupował

najtańsze piwo, galon za pensa. Tak to już było z jej tatkiem. Jak mu

się zebrało na picie, nie przestawał, dopóki nie urżnął się do

nieprzytomności. Piwo się skończyło, więc zażądał od niej pieniędzy.

Ale ona nie miała już ani pensa. Wtedy rzucił

się na nią z pięściami.

_ Już dawno trzeba było dziewczynisko wydać za mąż. - Konstabl

Dunlop zrobił współczującą minę· - Niech kto inny uczy ją dyscypliny.

Ezra McQuaid zaśmiał się gromko z głębi ogromnego brzucha.

_ A co, chce pan prosić o jej rękę, konstablu?

_ Kto, ja? Broń Boże. Nadto zuchwała, jak na mój gust.

Mężczyźni zaśmiali się zgodnie.

Potem Dunlop westchnął nieznacznie i rzekł:

_ No, dobrze. Muszę iść na obchód. Jeśli natknę się na twoją

dziewczynę, nie omieszkam jej tu przyprowadzić. Niech odpokutuje

za swoje grzechy.

_ Z góry dziękuję, panie konstablu. Ale gdyby była w pracy, w szynku

"Pod Dziarskim Lwem", niech pan jej da spokój. Potrzebujemy

pieniędzy, a baty zawsze zdążę jej sprawić.

Konstabl zarechotał ubawiony i raz jeszcze strzyknął przez zęby

tytoniowym sokiem.

_ Ano zdążysz. W takim razie bywaj, McQuaid.

Ubłocone kamasze wykonały zwrot i zniknęły Delii z oczu.

Zatrzeszczały deski werandy, szczęknęła klamka zamykanych drzwi.

W zaułku panowała cisza, ale jeszcze przez dobrą chwilę Delia leżała

w bezruchu. Łagodny wiatr przyjemnie chłodził jej spoconą twarz.

Wraz z wiatrem pod werandę docierał zapach solonych dorszy i

stukanie drewnianego młotka kotlarza z sąsiedniego warsztatu. Tatko

był kiedyś kotlarzem, dopóki pociąg do gorzałki nie zawładnął nim

bez reszty.

Wytknęła głowę spod werandy i rozejrzała się powoli, niczym kot

wypuszczony z koszyka. Następnie wparła dłonie w błoto i jęła się

wyczołgiwać na otwartą przestrzeń.

Chwilę później czyjaś dłoń zacisnęła się na jej włosach. Jedno

bolesne szarpnięcie i Delia stała już na nogach. Krzyknęła, kiedy

Ezra McQuaid przysunął twarz do jej twarzy.

W gęstwinie czarnej brody, całkowicie kryjącej usta, zabłysły zęby,

wyszczerzone w triumfalnym grymasie.

- Myślałaś, że wróciłem do domu, co? A ja cię nabrałem. Taa,

nabrałem cię, jak się patrzy. Gdzie pieniądze?

- Nie ma już pieniędzy, tato. Przysięgam ...

- Parszywa kłamczucha!

Trzymając dziewczynę za włosy, uniósł ją nad ziemię i brutalnie

potrząsnął. Następnie puścił ją, ale nim upadła, zamachnął się i

trzasnął pięścią w bok.

Palący ból przebiegł jej ciało, pozbawiając oddechu. Poczuła w

gardle gorzki smak wymiocin. Siła ciosu zakręciła nią i głową naprzód

cisnęła na słupki balustrady. Spróchniałe drewno pękło pod jej

ciężarem, kalecząc rękę, którą próbowała złagodzić impet upadku.

Ojciec znów ruszył w jej stronę. Odwróciła ku niemu głowę i przez

krótką chwilę jak zahipnotyzowana wpatrywała się w jego żółte oczy,

płonące pod strzechą zmierzwionych włosów. Jej umysł wypełniła

jedna myśl: tym razem nie przestanie, dopóki mnie nie zabije.

Sięgnęła za siebie, rozpaczliwie próbując wstać i uciekać, uciekać,

gdzie oczy poniosą ... i jej palce zacisnęły się na kawałku połamanej

balustrady. Zerwała się i z półobrotu palnęła nim ojca w głowę.

Chwilę później biegła uliczką, ślizgając się na nierównościach gruntu i

zalegających wszędzie nieczystościach. Gonił za nią głos ojca, pełen

zaskoczenia i bólu, stopniowo. przechodzący w ryk wściekłości.

Biegła więc coraz szybciej. Niebawem znalazła się na nabrzeżu i jej

bose stopy zadudniły na deskach pomostu. Klucząc między

skrzyniami i beczkami, spłoszyła parę świń, ryjących w stosie rybich

wnętrzności.

Biegła, dopóki nie minęła stoczni Seara i nabrzeża Ship Street.

Potem oparła się o ścianę powroźni i sporo czasu minęło, nim udało

jej się opanować oddech. Bok, na którym wylądowała

ojcowska pięść, bolał niczym rana zadana nożem. Ostrożnie

przesunęła dłonią po żebrach, przestraszona, że może jej coś złamał.

- Och, tatku ...

Oczy Delii wypełniły się łzami. Odchyliła głowę do tyłu, zamknęła

oczy - i wnet je otworzyła, bo ktoś stojący przed nią oparł się o

ścianę, kładąc dłonie po obu stronach jej twarzy.

- Tu jesteś, kochanie. Wszędzie cię szukałem.

Delia zajrzała w bystre niebieskie oczy, patrzące na nią spod szopy

kędzierzawych, jasnych włosów, częściowo przykrytej czerwoną

płócienną czapką.

- Tom ... Przestraszyłeś mnie.

Młodzieniec zaczął się uśmiechać, ale w ostatniej chwili przybrał

poważną minę i spytał:

- Co ci się stało?

Delia otarła łzę, która nie wiedzieć kiedy wymknęła się jej spod

powieki.

- Nic. - Odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się z przymusem. - A ty

dlaczego szwendasz się po porcie w poniedziałkowe popołudnie? Co

będzie, jak stary Jake cię tu przyłapie?

Tom Mullins służył u Jake'a Steerborna, miejscowego kowala.

Gdyby majster dowiedział się, że jego terminator spaceruje sobie po

nabrzeżach zamiast pilnować kuźni, Tom dostałby baty.

- Stary łajdak poszedł coś przekąsić i łyknąć rumu - odrzekł Tom. -

Nie będę sterczał w rozgrzanej kuźni i dął w miechy, jeśli nie ma

kowala. Gdzie się ostatnio podziewałaś? Tęskniłem za tobą ...

Zbliżył usta do jej ust, ale odwróciła głowę. On jednak ujął ją za

podbródek, odwrócił twarzą ku sobie, i w końcu pozwoliła mu się

pocałować.

Ale kiedy zaczął rozwiązywać tasiemki jej gorsetu, kiedy na języku

poczuła dotyk jego języka, przypomniała sobie, dlaczego ostatnio

unikała Toma Mullinsa, i cofnęła się o krok.

- Przestań, Tom. Nie powinniśmy ... - powiedziała. - A zresztą i tak

nic by z tego nie wynikło - dodała po chwili, bo jako terminator Tom

nie mógł się ożenić. - Jeszcze cztery lata musisz przepracować u

swojego majstra. Dopiero wtedy moglibyśmy się pobrać ...

- Pobrać się! A kto tu mówi o małżeństwie? - przystojna twarz Toma

stężała w grymasie gniewu. Uderzył pięścią w ścianę

tuż obok jej głowy, tak że podskoczyła ze strachu. - A niech cię,

Delio! Dlaczego się ze mną drażnisz? Niejednemu już uległaś.

Czemu mnie odmawiasz?

Gwałtownie wciągnęła powietrze.

- Kto mówi o mnie takie rzeczy?

- Wszyscy. Każdy, kto bywa w szynku ,,Pod Dziarskim Lwem".

Odepchnęła go tak gwałtownie, że, zaskoczony, musiał się cofnąć,

aby nie upaść.

- A więc wszyscy kłamią! Nie jestem ladacznicą, Tomie Mulllinsie, a

skoro mogłeś tak o mnie myśleć, nie chcę cię więcej znać!

Odwróciła się, chcąc odejść, ale chwycił ją za ramię i zmusił, by na

powrót stanęła twarzą do niego. Myślała, że chce ją uderzyć, i

zesztywniała w oczekiwaniu ciosu. Tymczasem jednak gniew go

opuścił.

- Przepraszam, Delio ...

- Puść mnie - rozkazała, z trudem poruszając zmartwiałymi wargami.

Puścił, ale najpierw mocno ścisnął jej ramię; dostatecznie mocno, by

pozostawić siniec.

- Na Boga, Delio, czyżbyś nie wiedziała, jak działasz na mężczyzn? -

Wsunął dłonie za pas samodziałowych spodni i spuścił wzrok na

bose stopy. Zaraz się jednak wyprostował, twarz miał dziwnie

ściągniętą. - Na pewno wiesz. Tak, myślę, że wiesz. Patrzysz na nich

zachęcająco tymi dziwnymi złotymi oczyma. Oczyma kota. I ten twój

głos, gardłowy i ochrypły, jak głos chłopaka. Cholernie dobrze wiesz,

jak bardzo to wszystko sprawia, że. mężczyzna chce ...

Williamson Penelope - Gorące pożądanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: