Kate Little - Uśmiech losu.pdf - ●Harlequin Gorący Romans - kociak.k

Ù>OB GFOOGB

PL FD`^C GHLN

FD`^C GHLN

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Właściwie sam nie wiedział, dlaczego tam pojechał.

Może kierowało nim przeczucie. Potrzeba powrotu do

rodzinnego gniazda przed wyfrunięciem w wielki świat,

rozpoczęciem nowej pracy i nowego życia w Nowym Jorku.

Czekała go pierwsza poważna posada po ukończeniu

college'u, pierwszy krok we wspaniale zapowiadającej się

karierze. Miał zacząć w poniedziałek rano, z dyplomem

ekonomisty, na którym ledwie wysechł atrament.

Przeprowadził się już ze swoim skromnym dobytkiem do

nowego mieszkania w Chelsea, które wynajął na spółkę z

przyjacielem. Wszystko było ustalone. Ale wiedziony jakąś

niejasną tęsknotą, Connor chciał spędzić kilka dni w Cape.

Pooddychać słonym oceanicznym powietrzem, wyciągnąć się

na ganku starego domu, który wyglądał prawie tak samo jak w

czasach jego dzieciństwa.

Matka zmarła kilka lat temu, i od tamtej pory ojciec

niczego nie zmieniał. Connor wiele by dał za to, żeby mama

doczekała dnia, w którym skończył studia. Byłaby taka dumna

z jego dyplomu. W przeciwieństwie do ojca wierzyła, że uda

mu się osiągnąć w życiu wszystko, czego zapragnie.

Odkąd jej zabrakło, Connor rzadko przyjeżdżał do domu.

Z ojcem nigdy nie był w dobrych stosunkach. Teraz też

wymienili tylko kilka zdań, obyło się bez zbędnych pytań i

tłumaczeń. Właściwie nic mnie tu już nie trzyma, myślał,

jadąc krętą drogą prowadzącą do posiadłości Sutherlandów.

Nic poza wspomnieniami.

Naprawdę nie wiedział, co go skłoniło do przyjazdu na ten

weekend do domu. I dlaczego przyjął niespodziewane

zaproszenie Charlesa Sutherlanda na wieczorne przyjęcie w

ich domu. Może po prostu nie śmiał odmówić ze względu na

zobowiązania wobec Charlesa, któremu tak wiele

zawdzięczał. Ten dług był nie do spłacenia.

Imponujący widok rezydencji wyrwał go z zamyślenia i

całkowicie przykuł jego uwagę. Dom był bajecznie

oświetlony, w kolumnowym portyku kłębił się już tłum gości,

a nowo przybyłym służący pomagali wysiadać z błyszczących

luksusowych aut i długich czarnych limuzyn. Connor

zaparkował samochód tuż za bramą, żeby mieć możliwość

szybkiego odwrotu, gdyby przyjęcie stało się zbyt nużące.

W tej samej chwili, gdy dostrzegł Laurel Sutherland,

wiedział już, z całą pewnością, po co przyjechał do Cape.

Pochwycił spojrzenie jej turkusowych oczu - najpierw

zdumione, potem tak bardzo radosne - i zrozumiał. Znajomy

ciepły uśmiech przejął jego serce gwałtownym wzruszeniem.

Stała otoczona gośćmi, przyjaciółmi i rodziną,

mężczyznami w białych smokingach, kobietami w

błyszczących koliach i jedwabnych kreacjach. Ona sama

wydała mu się sennym zjawiskiem - w zwiewnej błękitnej

sukni, z nagimi ramionami i długimi złotymi włosami,

spiętymi z boku perłową klamrą.

Kiedy szła ku niemu przez oświetlony dziedziniec, w jej

drobnej figurze i delikatnych rysach twarzy widział przez

moment tę samą dziewczynę, którą znał przed laty. Dzielną

towarzyszkę zabaw, która przez całe lato biegała z nim po

słonecznych plażach i ciemnych lasach. Swoją przyjaciółkę i

bratnią duszę.

A teraz była kobietą. Olśniewająco piękną młodą kobietą.

Jej niewinna dziewczęca uroda rozkwitła w

najwspanialszy sposób, jaki mógł sobie wyobrazić. Wysokie

kości policzkowe, pełne usta, prosty, idealnie zgrabny nos i

coś ekscytująco tajemniczego w wyrazie oczu - takie twarze

widuje się na okładkach kolorowych magazynów. Ale w

twarzy Laurel widział coś więcej - promieniowała z niej

odwaga i upór, coś, co pozostało z zuchwałego charakteru

dawnej chłopczycy.

Wyciągnęła do niego ręce z radosnym, rozognionym

spojrzeniem, w którym wyczytał też ulgę. Jak gdyby przez

cały czas na niego czekała. Martwiła się, że nie przyjedzie, ale

on jej nie zawiódł.

Była uszczęśliwiona.

Podszedł do niej, czując to samo.

W ułamku sekundy dotarła do niego świadomość, że po to

właśnie przyjechał. Do Laurel. Nagle wydało mu się to takie

oczywiste. Takie proste.

Zamknął w dłoni jej rękę, czując, jak jest delikatna i

krucha, pochylił się, żeby pocałować ją w policzek, i wciągnął

w nozdrza kwiatowy zapach jej włosów. Przez moment

patrzyli na siebie bez słowa. Jej tkliwy uśmiech i

porozumiewawcze spojrzenie sprawiły, że serce zmiękło mu

jak wosk.

- Ojciec powiedział mi, że spotkał cię w mieście i że

chyba przyjdziesz - odezwała się pierwsza. - Ale

przypomniałam sobie, że nie znosiłeś eleganckich przyjęć, i

trochę się bałam, że możesz się rozmyślić.

- Nadal nie znoszę przyjęć - odpowiedział z uśmiechem. -

Ale chciałem się z tobą zobaczyć.

Może spotkanie z Laurel nie było świadomym powodem

jego przyjazdu, ale teraz wiedział już, że to prawda.

Kiedy spotkał Charlesa Sutherlanda, spytał o jego córkę.

Ostatnio widzieli się pięć lat temu, kiedy zmarła jej matka.

Laurel była wtedy szesnastoletnią dziewczyną. Connor

uczestniczył w pogrzebie, ale tamtego dnia, poza kilkoma

słowami pocieszenia, prawie z nią nie rozmawiał.

Po śmierci Madeleine Sutherland jej rodzina nigdy więcej

nie przyjechała na lato do Cape. Ojciec powiedział mu, że dla

Charlesa Sutherlanda powrót do miejsca, z którym wiązało go

tyle wspomnień, byłby zbyt bolesny. Laurel i jej starszy brat

Philip zostali zapisani do szkół z internatem, a letnie wakacje

spędzali odtąd za granicą, na zorganizowanych wycieczkach

dla zamożnych nastolatków. Dla Connora oznaczało to

całkowite zerwanie kontaktu z Laurel.

Charles z dumą opowiedział mu o sukcesach swojej córki,

o tym, jak dobrze sobie radziła w college'u, a potem dostała

się na prestiżowe studia prawnicze. Wspomniał też, niemal

bezwiednie, że wkrótce wyjdzie za mąż. Za bardzo miłego

chłopca, którego poznała w college'u Ślub miał się odbyć za

niespełna miesiąc i traf chciał, że właśnie dzisiaj Charles

wydawał przyjęcie na cześć zaręczonej pary.

- Mam nadzieję, że wpadniesz do nas, Connor? Wiem, że

Laurel bardzo by cię chciała zobaczyć.

Connor zgodził się bez wahania. To Charlesowi

Sutherlandowi zawdzięczał możliwość zdobycia

wykształcenia, dzięki któremu otwierała się teraz przed nim

tak obiecująca przyszłość. Przyrzekł sobie, że kiedyś spłaci

mu ten dług. A na przyjęcie musiał przyjść choćby dlatego, że

zapraszając go, Charles jeszcze raz udowodnił, że traktuje go

jak przyjaciela rodziny, równego sobie, podczas gdy obaj

wiedzieli, że jest tylko synem dozorcy.

Kiedy po powrocie do skromnego domu swojego ojca

Connor szykował się do wizyty w rezydencji Sutherlandów,

bronił się przed przyznaniem, jak bardzo go zabolała

wiadomość o zaręczynach Laurel. Ale nie był w stanie

odsunąć od siebie wspomnień, które przez cały dzień

przewijały się przed oczyma jego wyobraźni - ich wspólnych

młodzieńczych przygód, sekretów, które sobie wzajemnie

powierzali, sprzeczek i pojednań. Myślał o niej bez przerwy i

nie mógł się doczekać chwili, kiedy ją zobaczy.

Nie przypuszczał jednak, że to spotkanie po latach zrobi

na nim aż takie wrażenie. Patrzył teraz w jej roziskrzone oczy,

z trudem panując nad emocjami, i wiedział tylko, że nie chce

puścić jej ręki. Nie od razu. Nigdy. Chciał ją przyciągnąć

Kate Little - Uśmiech losu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: